Stevig ouderschap

Dochter

Mijn dochter voelde zich na een maand of 4 pas voor het eerst weer een beetje zichzelf.
Ze vond het fijn als ik haar bevestigde maar de bevestiging van een professional deed haar veel meer.
Kindje had ook veel kramp en bleek allergisch en juist de geruststelling van deze dame van stevig opvoeden, het begrip, het samen doornemen van de video's, zorgde dat mijn dochter wist dat ze op zichzelf kon vertrouwen. Dat kreeg ik als bevooroordeelde moeder en oma niet voor elkaar.

Vraag nog niet teveel van jezelf en verwacht niet dat alles meteen vlot verloopt; je bent nog niet eens ontzwangerd idd.
En wees vooral niet bang om om hulp te vragen, dat mag, bij wie dan ook.

zorg ook voor jezelf

Vraag je moeder/vriendin/vriend eens om even een uurtje met de baby te wandelen. Dan kan jij even lekker thuis rustig een douche nemen of even wat lezen of lummelen. Daar knap je zó van op. Verder had mijn man ook weinig met babies en moest ook wel erg wennen dat hij zijn dochter, als hij om 18.00 uur thuis kwam van werk in zijn handen gedrukt kreeg, hij was immers overdag 'vrij' geweest (zo voelde dat, werken gaan was relaxter dan bij de baby te zijn) vervolgens kon ik heerlijk rustig koken (beter als hij even een blokje om ging met de baby)
Hij moest daar wel erg aan wennen, hij had niet heel veel vrije tijd over maar was wel makkelijker dan ik om die vrije tijd te claimen, door gewoon naar clubjes te gaan (ik kon niet lang weg ivm borst voeding) maar je moet dat ook echt voor jezelf doen hoor.
Op een gegeven moment krijg je in de gaten wat het beste werkt met je kleintje, maar in het begin is het echt hard werken.

Nog wat concrete tips en voorbeelden

Het is vooral een kwestie van uitproberen. Die onderhandse greep van AnneJ, baby op de buik op je onderarm, werkte als een dolle bij mijn oudste met krampjes. De jongste vond het he-le-maal niks en krijste dan de boel bij elkaar. De oudste was helemaal happy in de draagzak, uuuuren met dat bundeltje om mijn en mans nek rondgelopen, jongste ging juist gillen. Oudste was prima gelukkig in de box met wat speeltjes, jongste wilde vermaakt worden. Oudste sliep het liefst op de zij of buik, jongste juist op de rug. Bij oudste werkte het het beste als we 's nachts bij het minste huiltje ernaast stonden, speen erin, aai over de bol en ze sliep verder. Lieten we die huilen, dan huilde ze zich wakker en waren we uren zoet. Jongste had juist af en toe een paar minuten huilen nodig, die viel vanzelf dan weer in slaap. Als we daar langs gingen werd hij juist wakker en wilde er meteen uit. Oudste genoot van de babymassage, jongste vond het één groot drama. Oudste sliep heerlijk in de kinderwagen, die liet ik na de boodschappen lekker buiten staan. Jongste werd wakker zodra de wagen niet meer bewoog.

Kortom, er is geen zinnig woord over te zeggen, en al doende kom je er vanzelf wel achter wat je kindje nodig heeft. Verwennen kun je ze echt niet, dus wees niet bang teveel aandacht te geven of te knuffelen. De meeste baby's zijn het gelukkigst dicht bij papa of mama. Dus als slapen in het eigen bed/wiegje niet lukt, lekker bij je in bed nemen (wel veilig natuurlijk). Je leert vanzelf herkennen wat de verschillende huiltjes betekenen (zie ook anders het artikel daarover op Ouders Online, volgens mij al hierboven genoemd). En kweek een teflonlaagje, want soms kun je het niet oplossen en heb je tijd/ruimte niet om de hele tijd de baby bij je te dragen, dan moet je ze gewoon laten huilen. Krijgen ze over het algemeen niets van (als je zeker weet dat het geen honger, vieze luier of pijn is).

En heb je net een beetje door wat wel en niet werkt en loopt alles op schema, dan hebben ze weer een regeldag en kun je weer opnieuw beginnen... En toch is het heerlijk, een kindje. Dus probeer er vooral ook van te genieten en te ontspannen. Als jij rustig en ontspannen bent heeft dat ook effect op je kleintje.

mijn schoonzus

voor dat rustig en ontspannen blijven: mijn schoonzus zei dat ze bij hevig huilen vaak oordopjes indeed terwijl ze haar zoontje op de arm nam. Het gegil in haar oor maakte dat ZIJ helemaal verkrampte, waardoor zoon nog heviger ging huilen. Met oordopjes kon zij meer ontspannen en dat deed zoon ook ontspannen en langzaam stoppen met huilen. Geen idee of het bij jou werkt, maar t is het proberen waard.

Koffiekop en Anno

Ik ben het erg eens met jouw post #34!

Mn
"Zoals Jasmijn ook zegt, het sluipt er anders al heel snel in dat hij lekker zijn gang gaat en jij thuis blijft. Zo ging het bij ons, en ik heb daar nu zoveel jaar later behoorlijk spijt van. Het is namelijk ontzettend moeilijk om dat later weer recht te trekken."

Bij mij precies zo.

Ook bij 2 kinderen borstvoeding gegeven, 6 maanden volledig en vervolgens tot 9 en 11 maanden deels. Daardoor zeer gebonden aan huis, maar ik ben wel gaan werken vanaf 12 weken bij beide.

Mijn man maakte zich er ook 'gemakkelijk' vanaf, ging lekker sporten, naar sportwedstrijden en liet erg veel mbt kind(eren) en huishouden aan mij over.

Wat heb ik daar een spijt van gehad!
Heeft bijna tot een echtscheiding geleid (toen de kinderen al oudere pubers waren, zolang heb ik het laten lieren).

Dus Anno, volgens mij wil je het graag goed doen en dat is al een goed uitgangspunt. Na alle andere tips, vraag vooral hier advies, dat kan zo handig zijn.
Als je er dan echt niet uit kunt zou ik eerder een groepscursus ouderschap doen, ook om dat risico dat AnneJ noemt te vermijden.

Maar ik denk dat je met dit forum en een groepscursus en met om je heen vragen (en je daar zeker niet voor schamen) echt al een heel eind komt.

En onthoud: iedereen geeft tips en adviezen, maar kies zelf wat bij jullie past en wat bij jullie werkt.

Maar, zie het begin van mijn post: zorg er nu meteen voor dat je tijd voor jezelf claimt en dat je vriend ook zijn verantwoordelijkheid neemt. Los het niet aldoor met jouw ouders of vriendinnen op, hij moet juist ook zijn verantwoordelijkheid nemen.

Hij mag ook de baby verschonen, als je eenmaal gaat kolven, flesjes geven etc.

Niet alles naar je toe trekken, maar laat het hem doen en ga even een uur of twee (tussen de voedingen) lekker naar buiten of naar een vriendin, of ga lekker in bad.

Ik hoop dat je wat meer vertrouwen erin krijgt dat jouw onzekerheid er een beetje bij hoort en wel goed komt en dat je er vooral erg van zult genieten.

Ook net moeder

Ik heb 4 mnd geleden ook een kind gekregen. De tweede, ik dacht ik het wel wist, want de eerste ging zo lekker als baby. Maar ook hier uren huilen soms krijsen in de avond. Lactatiekundige laten komen, koemelk soja ei weggelaten uit mn dieet, andere houdingen etc. Echt een oplossing had ik niet. Pfoeh ik voelde me echt slecht en toch echt het gaat over. Vriendin van me had hetzelfde, is nu ook over.

Mij helpt het altijd om met baby naar mn ouders te gaan. Zij vinden het heerlijk om mee te helpen, ik ben even uit de omgeving, koffie wordt ingeschonken, tafel gedekt, etc. En ja ik heb mijn moeder en zus vaak huilend op gebeld, zeker bij nr. 1, gewoon even uithuilen omdat ik moe of onzeker was.

Als je denkt dat een cursus je helpt, kun je altijd informeren lijkt me. Wie weet sterkt het je!

En mijn vriend vond/vindt de babytijd ook erg moeilijk. Hij heeft er niks mee, kan moeilijk omgaan met het gehuil en voelt nog weinig binding. Hij hielp echt wel met alles, maar hij vond het gewoon niet fijn, dus trek het meer naar me toe. Zodra er wat meer interactie kwam, ging dat bij beiden beter. Oudste kind twee jaar aan de borst gehad, maar vriend is echt super betrokken en vindt niks leuker dan met die kleine op te trekken. Bij ons hielp het om steeds te blijven bespreken hoe we ons voelden en wat we van elkaar nodig hadden. Ik zorg dat hij soms thuis wat ‘me-time’ heeft en ga dan met kids weg en andersom springt hij bij als ik het nodig heb. Om de beurt ‘uitslapen’ etc.

Moms

"En mijn vriend vond/vindt de babytijd ook erg moeilijk. Hij heeft er niks mee, kan moeilijk omgaan met het gehuil en voelt nog weinig binding. Hij hielp echt wel met alles, maar hij vond het gewoon niet fijn, dus trek het meer naar me toe.Zodra er wat meer interactie kwam, ging dat bij beiden beter. "

Maar dat is dus de grote valkuil, natuurlijk voelen mannen aan het begin minder binding dan de vrouw, die heeft toch 9 mnd voorsprong. Maar door het meer naar je toe te trekken komt die binding niet eerder. Het zou goed zijn als elke vrouw na een week of 2 even een dagje weg gaat of (bij borstvoeding) alleen de voedingen geeft en zich dan volledig terugtrekt in huis of iets dergelijks. Pas dan krijg je een vlotte binding tussen vader en baby.

Triva

Baby is inmiddels peuter en er is niks mis met die band tussen die twee. Ze zijn dol op elkaar en we worden afgewisseld in voorkeurspositie (nee papa moet t doen, nee mama moet t doen!).

En ja daar zijn de meningen over verdeeld. Wij hebben het zo aangepakt en dat beviel ons beiden prima. We hebben een vrolijke, open peuter en een blije baby en twee blije ouders. Ik zie niet in waarom we het anders moeten doen.

Toch, wat Triva zegt

Is zo gek nog niet.
Ik had ook een man die alles wel prima vond behalve de (huil)baby. Daardoor trok ik ook alles naar me toe. Hij liet zich dat welgevallen en ik werd steeds zwaarder belast.

Toen ik oma werd, had ik even "moeite" met het bepalen van mijn rol: het voelde eigen maar was niet van mij. Het natuurlijke zorgen en beschermen kwam direct boven, maar ook de gepaste afstand.
Dat voelde dubbel en ik weet nog hoe verwarrend en verlammend dat werkte. Ik werd onzeker van wat ik voelde, wist niet wat ik kon verwachten enz.

Pas toen we met 2 maanden gingen proefdraaien met oppassen en ik zonder de ouders was overgeleverd aan de baby (en baby aan mij😁), kwam ineens die band tot stand: ik ben er voor jou en wij rooien het wel samen.
Ik had echt alleentijd met de baby nodig.
Dat er verschillende wegen zijn geloof ik best, maar dat het voor (met name) vaders goed is alleen met de baby te zijn om een band te ontwikkelen is denk ik echt een goede tip.

Ja hoor dat is prima

En ik snap dat het bij sommige mannen zo zal werken, dan is het een goede tip, maar bij ons niet. En volgens mij is dat het allerbeste, dat je samen goed kijkt hoe het voor jullie werkt. Dat wil ik TS ook meegeven. Er is niet een manier, praat er open over en zoek een weg die jullie samen past.

En ik denk ook dat in ons geval vaders echt genoeg met baby deed. Hij trok zich niet terug, maar ik deed/doe in het begin gewoon meer. Toen de lachjes kwamen rond 5 weken ging hij ook wat meer voelen, een half jaar verder en het is nog verder gegroeid. Dat vind ik nou mooi om te zien, zonder ‘moeten’. De borstvoeding doe ik, maar hij geeft uit zichzelf weer de eerste vaste voeding, gaat al vanaf het begin lekker met baby in bad en onder douche (niet zo mijn ding) etc. We praten er uitgebreid over en ik hoef hem niks op te leggen, het is een fijne vent en een fijne papa

Moms bedoel ik

Hahaha

Boeken

Ik heb "Oei ik groei"gebruikt. De stadia klopten bij mij niet helemaal, maar er stond veel informatie in. Ook dat een huiluurtje in de vroege avond heel gewoon is, bijvoorbeeld.

Het beste boek vond ik "Your baby and child: from birth to age five" van Penelope Leach. Dat is ongetwijfeld ook in het Nederlands vertaald. Het legde veel uit, was soms best grappig en gaf vertrouwen dat je het als ouders toch het beste weet, het is tenslotte jouw kind. Want ik vond het eerst ook wel eng, zoiets kleins en kwetsbaars.

Binding moeder van vader

Maar dat is dus de grote valkuil, natuurlijk voelen mannen aan het begin minder binding dan de vrouw.===

Kun je dat echt zo stellen? Bij de oudste viel bij mij ook niet per direct het kwartje der moederliefde. Ik was de eerste uren vooral vol en een soort trots van en op het hele gebeuren. Ik weet nog hoe heerlijk het warme vochtige babylijfje voelde na de geboorte en verbaas me nog steeds dat ik zomaar accepteerde dat kind apart werd gelegd ihkv de nodige rust voor ons, de kersverse moeders. Maar toen ik thuis was en uren later in de avond van de volgende dag eindelijk alleen op de rand van ons bed zat, werd ik overmand door het besef dat ik daar met mijn kind zat, van mij!, van ons! Na alles wat we al meegemaakt hadden, nu even niet nader toegelicht, drong het besef door en heb ik gehuild van geluk. Een dag na de geboorte.

binding van moeder met kind?

Mijn oudste is 5 weken te vroeg geboren, ik was nog aan het werk... Ik had na de bevalling (van 36 uur) totaal geen binding... ik was alleen maar helemaal OP. Toen ik een week later naar huis mocht en oudste nog niet (couveuse), was ik opgelucht - even een paar dagen 'alleen met mezelf'. Toen ik te horen kreeg dat oudste toch gelijk met mij naar huis ging, begon ik te huilen. Iedereen dacht dat het tranen van geluk waren, maar het waren tranen van vermoeidheid - ik had zo'n behoefte aan rust. Gelukkig was mijn man daar en heeft voor oudste (en mij) gezorgd.
Ik heb altijd met een gerust hart mijn kinderen bij hem gelaten. Eerste keer werken na het verlof was spannend. Toen ik thuis kwam waren er allerlei dingen in huis die anders waren dan ik altijd deed - maar anders kan ook gewoon goed zijn.
Uiteindelijk is het, denk ik, best goed gekomen tussen oudste en mij - het is nu ruim 20 jaar geleden en oudste is uitgegroeid tot volwassene, geweldig om te zien.

Allemaal goed!

En volgens mij zijn we allemaal goede vaders en moeders, niet feilloos natuurlijk, maar dat hoeft ook niet.

En in de jaren verandert er ook weer vanalles. Zo werd bij mijn laatste thuisbevalling de baby ook gauw genoeg bij papa op de blote borst gelegd. En ook in de kraamweek werd meerdere keren gevraagd of papa wilde ‘buidelen’. Was 20 jaar geleden denk ik anders?

Ah ja, Penelope leach

Dat boek las ik ook toen onze eerste geboren was. In het Nederlands hoor. Ik vond het toen een heel plezierig boek. Een kind krijgen, joh een grotere revolutie in je leven is er haast niet. Denk ik.
Geef jezelf de tijd! Ben je op een zwangerschapscursus geweest, misschien dan eens contact leggen met de vrouwen die je daar ontmoette, herkenning helpt. En daarnaast vindt iedereen zelf het wiel uit. Niks mis mee! Jij en je kind zijn allebei uniek.

ja Penelope

echt een gaaf boek.
'baby en kind' heet het in het NL.
gr Angela

Leach

Jaaaa hier ook: hoera voor Leach !
Ik kreeg hem van mijn moeder bij de geboorte van mijn dochter in 2000.
Daarbij kreeg ik, bij wijze van grap, haar oude Spock 😂😱