Hoe overleef je een huilbaby

Lieve Luna natuurlijk hoef je je daar niet voor te verontschuldigen. Ik vind het al knap dat je het nog op kunt brengen om af en toe een update te geven. Neem mee wat je mee kunt nemen, negeer de rest en weet dat er mensen met je meedenken. 

Ik heb zelf na de geboortes van allebei mijn kinderen een stevige post partum depressie gehad (de eerste op het suïcidale af) en ik probeerde me in het begin ook groot te houden. Toen me dat echt niet meer lukte en ik huilend bij de buurvrouw op de stoep stond met een aanhoudend hysterisch krijsend kind bleek hoeveel hulp er beschikbaar was en wat mensen allemaal voor je willen doen, als je ze maar toelaat. Nou moet ik zeggen dat mijn man in die tijd een rots in de branding was, ik weet niet of ik het anders had gered. Ik vind het ontzettend knap dat je je nog staande houdt met een man die je eigenlijk actief tegenwerkt. 

Heel veel succes morgen. Heb je de verpleegkundige ook geschreven dat je graag dat ze je even apart neemt zonder je man? Want dat mag je best vragen. Ik denk ook dat het belangrijk is dat je zorgverleners weten wat er echt speelt zonder dat je man naast je mooi weer zit te spelen. Je hebt recht op hulp. Dat jouw man de zwaarte er niet van inziet betekent niks, alleen dat hij een mening heeft over dingen waar hij overduidelijk de ballen verstand van heeft. Ik heb in de tijd van mijn depressies ook gelachen, en ik kwam mijn bed uit en ik hield de boel draaiende. Dat ik me van binnen gillend van de paniek door de dagen worstelde kon je van de buitenkant niet zien. 

Lieve Luna heel veel succes morgen. 

Luna85 schreef op 31-10-2021 om 19:51:

[..]

Ik heb ook mijn familie geappt wat er momenteel speelt (appen leek mij nog het meest veilige), maar meer als een ‘wat rot en hopelijk voel je je snel beter’ kwam er niet uit. Ik weet dus nu ook dat dat geen oplossing is als ze dat morgen aandragen.

Goed bezig! Je zou je familie misschien specifiek kunnen vragen of ze wat dagen kunnen komen helpen? Pas als ze dan weigeren weet je zeker dat je niet op ze kunt rekenen. Misschien weten ze niet goed of en hoe ze je kunnen ondersteunen en bieden ze daarom niks aan. Bericht ook je schoonfamilie. Ik had een mindere band met mijn schoonfamilie en vond het vervelend ze te vragen, maar juist zij hebben mij erg geholpen. Tegen mijn verwachtingen in eigenlijk. Mijn eigen familie deed helaas niet zoveel, maar dat kwam ook doordat ik geen specifieke hulp vroeg. En mijn man heeft die hulp wel specifiek aan zijn familie gevraagd.

Goed dat je ook je gevoel hebt gemaild naar de verpleegkundige. Het is belangrijk dat ze weet hoe je je voelt. Maar toch zou je eens kunnen overwegen om echt even na te denken (en wij kunnen helpen als je dat wil) en op papier te zetten wat er concreet mis gaat. Noem de voorbeelden die je hier hebt genoemd. Neem het lijstje van die alarmbellen die een forumster uitgebreid heeft beschreven er eens bij. En bedenk wat je minimaal wil bereiken aan het eind van het gesprek. Juist omdat je man verbaal sterk is, betekent dat jij je goed moet voorbereiden zodat hij jou en de verpleegkundige niet makkelijk onder de tafel kan lullen, bot gezegd. Jij moet nu voor jezelf en je kinderen op komen. Wat ik in jouw plaats zou willen is:

- hulp van (schoon)familie. Zorg dat je man aan het eind van dat gesprek dat gaat regelen of jou dat laat regelen. Laat je man desnoods ter plekke zijn familie bellen en om hulp vragen.

 - hulp van je buurvrouw. - hulp in de huishouding

 - man die in tuinhuisje of op kantoor gaat werken zodat jij het hele huis ter beschikking hebt 

- een verdeling van de dag/nacht op papier zetten. Met daarbij elke dag minimaal twee keer een uurtje tijd voor jezelf. En twee nachten per week waarin jij je bed niet uit hoeft voor de baby

 - een heel erg belangrijk punt vind ik dat je man hulp gaat krijgen! Met iemand gaat praten o.i.d. wellicht heeft je man zelf ook wel iets van een burn-out/depressie. Kan hij het zelf ook niet meer aan. Is hij zelf ok, dan is het voor een partner heeel moeilijk om zijn vrouw zo te zien en is zo'n situatie ook voor hem zwaar en confronterend. Hij moet daar echt iets mee. Wil hij daar niks mee doen, dan zou ik echt zelf het heft in handen nemen en zelf hulp inschakelen ongeacht wat hij ervan vindt. En, ik schreef het eerder ook al, dan zou ik als ik weer beter in mijn vel zou zitten wel echt heeeeeeel erg goed nadenken of ik nog wel met zo'n man verder wil.

- praktisch ding. Meld je ziek op je werk, voordat je verlof voorbij is. Je bent ziek. Dit is zwangerschapsgerelateerd. Dus werkgever krijgt jouw salaris dan vergoed via UWV. Maar mocht je je pas na het verlof ziekmelden dan is het niet meer zwangerschapsgerelateerd.

Kijk maar of je iets kan en wil met mijn suggesties. Nogmaals, je bent niks verplicht en je bent ons niks verschuldigd. Ik trek me jouw situatie heel erg aan omdat ik dus zelf ook een soort van pnd heb gehad en ik ongeveer weet hoe je je voelt. Ik weet ook hoe belangrijk en fijn het is om je verhaal kwijt te kunnen. Maar ik weet ook hoe moeilijk het is om uit bepaalde denkpatronen te stappen en weer mogelijkheid te zien ipv alleen maar onmogelijkheden. 

Nog een allerlaatste opmerking. Kan het zijn dat de stempel postnatale depressie inderdaad een te zware stempel is? En dat je misschien, net als ik, depressief bent vanwege complete uitputting? Wel een soort van pnd maar dan is het geen klinische depressie. En daarmee wil ik je situatie niet te kort doen. Want je zeurt absoluut niet! Je gevoelens zijn helemaal niet gek, je man gedraagt zich nog steeds als een hork en nog steeds mag je het super zwaar vinden en heb je hulp nodig. Misschien zit ik nu helemaal fout hoor, ik roep ook maar iets. Dus als dit niet klopt dan doe maar alsof ik het niet geschreven heb. Het komt in ieder geval voort uit goede bedoelingen.

Ik snap dat de ladingen advies ook overweldigend kunnen zijn de situatie waarin je nu ziet, maar hier komt er toch nog 1tje

Kun je bij de pop-poli of een naaste, of zelfs je man dit topic laten lezen? Hier waar je gewoon zwart op wit zegt waar het op staat tegen vreemden. Ergens bekruipt me namelijk het gevoel dat je dit wellicht minder direct uit tegen je naasten of de professionals, misschien wel uit het gevoel dat je deze situatie aan zou moeten kunnen of omdat je toegeeft aan het tegengas van je man. Het moet ook veel energie kosten om te benadrukken dat je echt hulp nodig hebt.

Denk erover na, want als je het leest zoals het hier staat geschreven, zal niemand er nog omheen durven draaien.

ik zou je graag als advies voor vandaag willen meegeven:
Zeg niet; ik heb het gevoel dat mijn man mij niet support
Maar: Ik zie dat mijn man jullie adviezen niet opvolgt, waardoor het mijn gevoel dat ik geen support krijg van man wordt versterkt 

Succes vandaag, ik zal aan je denken

Luna85 schreef op 31-10-2021 om 19:51:

[..]

Ik heb ook mijn familie geappt wat er momenteel speelt (appen leek mij nog het meest veilige), maar meer als een ‘wat rot en hopelijk voel je je snel beter’ kwam er niet uit. Ik weet dus nu ook dat dat geen oplossing is als ze dat morgen aandragen.

Dat weet je pas als je ze echt duidelijk om hulp vraagt. Niet op een ingewikkelde verborgen manier maar echt!

Tatemae schreef op 01-11-2021 om 07:38:

ik zou je graag als advies voor vandaag willen meegeven:
Zeg niet; ik heb het gevoel dat mijn man mij niet support
Maar: Ik zie dat mijn man jullie adviezen niet opvolgt, waardoor het mijn gevoel dat ik geen support krijg van man wordt versterkt

Succes vandaag, ik zal aan je denken

Hier ben ik het hartgrondig mee eens! Het is namelijk niet ‘jouw gevoel’ dat man je niet steunt. De feiten spreken voor zich. 

--- schreef op 01-11-2021 om 08:28:

[..]

Dat weet je pas als je ze echt duidelijk om hulp vraagt. Niet op een ingewikkelde verborgen manier maar echt!

Ook hier sluit ik me bij aan. Ik vraag me ook af of ik aan een appje genoeg zou hebben om te begrijpen dat er serieus nood aan de man is. Dat is afhankelijk van hoe omfloerst en verhuld jij de situatie beschreven hebt, hoe geforceerd opgewekt je tot nu toe hebt gedaan en of je onomwonden om hulp hebt gevraagd of gehoopt had dat zij zelf zouden bedenken dat je dringend hulp nodig hebt. Het zou zomaar kunnen dat de ernst niet tot ze doordringt omdat jij/jullie zo weinig laten zien van de ‘binnenkant’ van jullie situatie en tot nu toe lijken te proberen naar anderen de schijn op te houden. Misschien denken ze dat jullie het zwaar hebben maar het samen wel redden. Het is echt belangrijk dat je eerlijker wordt over hoe het echt met je gaat en dat je geen steun krijgt van man. Anders denken mensen: ach, een dipje maar zij is altijd zo sterk en vrolijk! En hij is zo’n zorgzame man! Die komen er wel weer bovenop. En jij komt er ook bovenop maar je hebt wel hulp nodig. En vooral: je verdient hulp! Het is niet jouw schuld of jouw verantwoordelijkheid alleen, je hoeft het niet in je eentje te kunnen. Het is normaal dat het slecht met je gaat onder deze omstandigheden. Luid en duidelijk om hulp vragen is geen zwaktebod! Het is juist een teken van kracht! 

Luna85 schreef op 31-10-2021 om 19:51:

[..]

Via de pop-poli heb ik een eigen verpleegkundige die ik altijd mag mailen en bellen en haar heb ik dus alvast mijn gevoel gemaild. Ook dat ik het gevoel heb dat man mij niet steunt. Ik ga ervanuit dat ze dat al gelezen heeft voor ons gesprek en daar een beetje op in kan spelen. Mijn man is verbaal heel sterk en vandaag hadden we er ook weer woorden over (dat deze stempel te zwaar is volgens hem), dus dit leek mij een goede oplossing.

Ik heb ook mijn familie geappt wat er momenteel speelt (appen leek mij nog het meest veilige), maar meer als een ‘wat rot en hopelijk voel je je snel beter’ kwam er niet uit. Ik weet dus nu ook dat dat geen oplossing is als ze dat morgen aandragen.

Ik kan me voorstellen dat het je koud op je dak valt dat ze zo reageren. Maar zou het kunnen dat ze je berichtje niet als hulpvraag hebben opgepakt, maar als ter kennisgeving? Dan past hun reacties. 

Blijkbaar willen ze echt een concrete vraag horen voor ze een stapje naar voren doen. Omdat jij het altijd wel gefixed hebt, je man zo lief lijkt… Geen id, maar je zou (als je straks nog puf hebt en misschien samen met de verpleegkundige) letterlijk de vraag stellen; ik heb jullie hulp nu hard nodig. Wie komt me morgen helpen?  

Verder; super goed dat je de verpleegkundige al op de hoogte hebt gesteld. Probeer zo eerlijk mogelijk te zijn, en vergeet alles wat je jezelf ooit hebt aangeleerd aan volhouden, doorgaan en de ander ontzien. Hoe eerder je laat zien dat het echt helemaal niet gaat, afspraken niets voorstellen en jij het moeilijk vindt om daar je man op aan te spreken, hoe groter de kans op hulp. 

ik hoop dat het gesprek vandaag goed verlopen is een je hebt kunnen bespreken wat nodig is.

Vraag je eigen familie en je mans familie heel concreet om hulp voor deze week. Gewoon doen. Vanavond nog!
Doe het voor je kinderen als niet voor jezelf. Je kunt het!! 

Dat is fijn om te horen dat je kindje goed groeit etc. Fijn ook dat dat je geruststelt. Zijn er verder nog concrete afspraken gemaakt vwb hulp voor jou? Heb je aangegeven dat man de hele week overdag weg is en jij eigenlijk niet zeker weet of je dat volhoudt?