Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Luna, stel man zou er niet zijn? Wat heb je dan nodig om het te kunnen bolwerken en wie kan je daarbij helpen?
Misschien is het namelijk goed om even ervan uit te gaan dat je man geen hulp kan zijn, om welke reden dan ook. En dus niet je energie in een voor beide werkende samenwerking te steken maar in een oplossing die voor jou werkt.
Als je dan weer iets meer energie hebt kan je met je man kijken wat er aan de hand is en wat voor jullie beide werkt. Eventueel kan je man ook parallel naar een psycholoog/praktijkondersteuner huisarts sturen zodat hij ook zijn ei/frustratie kwijt kan.
Oh lieve Luna 
Hij luistert half naar de pop-poli: neemt wél zorgverlof op, maar trekt daarna volledig zijn eigen plan. Is er tijdens dat gesprek ook gesproken over wat hij gaat doen op die dagen? Hoe hij jou het beste kan ondersteunen?
Je zegt dat hij de belangrijke dingen zou doen voor hij weggaat. Vindt hij dit ook belangrijk?
Bedenk voor jezelf wat man kan doen, wat jou écht zou helpen. Of wat iemand anders voor jou kan doen. Maar je zult heel duidelijk om hulp moeten gaan vragen, met concrete dingen. Je geeft hints, doet aannames en ook man bedenkt dingen, maar er zit blijkbaar niks bij wat jou ontlast. Dus het is tijd om concreet te worden.
Heel veel sterkte lieve Luna
En trek je niets aan van de mensen die hameren op stoppen met borstvoeding. De borstvoeding is jouw probleem niet. Dat gaat goed en je kolft ook al zonder problemen! Dan moet je nu zeker niet gaan afbouwen met alle fysieke ongemakken van dien. Lekker blijven voeden, ik moedig je aan! En hopelijk heb je iets aan de andere tips wat betreft je man. Daar heb ik weinig meer aan toe te voegen!
Ik denk aan je!
Luna85 schreef op 24-10-2021 om 15:35:
De baby stopt toch niet met drinken als ik stop met zelf voeden? De borstvoeding gaat hartstikke goed en kost mij geen enkele moeite. Ik kolf daarbij. Man kan gewoon voeding uit de koelkast geven.
Maar ook hier heb ik geen zin in en geen energie voor. Ik ben dus weg hier.
Allereerst; als borstvoeding jou goed laat voelen over jezelf, vooral mee doorgaan. Je doet je kind er een plezier mee en jezelf ook.
Maar; wil je de berichten van mensen zoals ik echt lezen voor wat het zijn; meedenken van onbekenden. Niemand is er hier om je kleiner te maken of je een rotgevoel te geven. Echt niet. Als je dat zo begrijpt is het of onhandig geformuleerd of we wijzen je op iets waar je misschien zelf nog niet aan toe bent. Of helemaal niet tof is om te lezen.
Want natuurlijk is het lekker om je man af te schrijven als een klootviool, en dat kost me ook echt niet veel moeite, geloof me. Maar omdat jij al langer met hem samen bent, lijkt het zo bijzonder dat hij ineens zo geworden is. Het kan zijn dat er bij hem iets geknapt is oid, of het kan zijn dat jullie in een andere dynamiek zitten samen. Dat is vaak best lastig om zelf te zien als je er midden in zit.
Overigens is dit laatste nvt als de vragen van milja kloppen. Dan is een persoonlijk gesprek op de pop waarin je dat vertelt het slimste.
Weet dat er hier mensen zijn die met je meeleven, waar je lekker van je af mag schrijven. Je bent ons helemaal geen updates o.i.d. verschuldigd. Maar ik herken je situatie super goed vandaar dat het me zo bezig blijft houden. ik gun je zoveel meer! En ik ben niet de enige die jouw situatie (deels) herkent. Je bent niet alleen.
Hier een stille meelezer. Ik hoop dat alles goed met je gaat Luna. Veel sterkte! Er wordt aan je gedacht
Heel veel sterkte, Luna! Ik hoop dat je man en jij er samen uitkomen, dit klinkt als een vreselijk slopende situatie. Ik zou willen dat ik iets voor je kan betekenen
Afgelopen week hebben ze mij helaas gediagnosticeerd met een postnatale depressie. De vraag blijft even of de missende steun van mijn man een oorzaak is of de moppers op hem juist een symptoom zijn.
Ik heb iets kalmerende gekregen en er is bloed geprikt. Aankomende maandag gaan we een plan van aanpak bedenken ik het ziekenhuis.
Heel veel sterkte Luna85. Fijn dat je even wat laat horen. Ik was best bezorgd toen je niets meer schreef hier.
Sterkte Luna!
niks 'helaas'! Als dat is wat het is dan is het alleen maar goed dat de diagnose er is. Daarvandaan kunnen jullie dan verder. En heel misschien speelt zoiets ook wel bij je man. Hij is hoe dan ook niet in topvorm, zeg maar...
Jullie hadden al twee kinderen en kozen samen voor een derde. Blijkbaar zat er dus genoeg goed. En nu loopt het allemaal even anders en is het voor iedereen zwaar en moeilijk.
Accepteer alle hulp en begeleiding en echt, het komt weer goed! En wees vooral lief en mild voor jezelf. Heel veel sterkte ❤️
Ook met een postnatale depressie heb je alle reden om te mopperen zoals hij zich onttrekt. Ik hoop dat het jullie snel passende hulp krijgen, ook voor hem, en dat je je snel weer beter voelt.
Heel veel sterkte, Luna.
Envelop schreef op 24-10-2021 om 16:44:
Dus man moet helpen precies op de manier zoals jij wilt maar hij heeft daar andere ideeën bij. Jullie moeten eerst daar over in gesprek anders wordt het niks met jullie.
Ik zeg niks over dat je moet stoppen met borstvoeding of niet (zou ik zelf ook niet hebben gedaan) maar je moet wel samen in overleg en er samen uitkomen.
Toen wij onze huilbaby hadden wilde ik haar ook koste wat koste niet alleen laten huilen maar soms kon het echt niet anders. Mijn man liet haar wel langer huilen, op het toppunt heeft hij haar iets van 2 uur nonstop laten krijsen. Hij had dit nodig om tot de conclusie te komen dat dat ook niet de oplossing was, hadden we dat niet gedaan hadden we veel langer een onderling gevecht gehad over hoe het aan te pakken. Maar in ons geval was er veel respect naar elkaars inzichten ook al waren ze anders. Zo lang je dat beiden hebt kom je er samen wel uit. Als ik het op mijn manier wilde had ik alles alleen moeten doen en dat trok ik gewoon letterlijk niet.
Echt bizar!! Hij dat dit nodig?? Had hem boeken laten lezen, cb bellen, huisarts bellen, kinderarts bellen etc. Die hadden hem allemaal kunnen vertellen dat 2 uur laten krijsen echt een heel heel slecht plan is.
Geen enkel respect voor zijn inzicht dus. Snap niet dat je dit vergoelijkt.
Luna85 schreef op 30-10-2021 om 20:13:
Afgelopen week hebben ze mij helaas gediagnosticeerd met een postnatale depressie. De vraag blijft even of de missende steun van mijn man een oorzaak is of de moppers op hem juist een symptoom zijn.
Ik heb iets kalmerende gekregen en er is bloed geprikt. Aankomende maandag gaan we een plan van aanpak bedenken ik het ziekenhuis.
Ik vind het erg verdrietig Luna dat jij serieus denkt dat jouw ‘moppers’ een symptoom zouden kunnen zijn van jouw postnatale depressie. Het gedrag van jouw man zoals je dat hier hebt beschreven, is niet oké en dat jij boos op hem bent is meer dan terecht. Laat je niet wijsmaken dat het aan jou ligt, dat jij in de war bent of gek. Ik hoop dat er goed voor je gezorgd wordt. Pas goed op jezelf!
