Als vader genieten van je kinderen
Hallo, als nieuwbakken vader van een tweeling (2 jongetjes, begin juli geboren)zit ik met een groot probleem. Om meteen te zeggen: ik kan niet genieten van mijn kinderen, ik betrap me er op dat ik weinig gevoel heb bij mijn kinderen. Niet veel meer dan huil-poep-en-eet machines die mijn dagelijkse leven compleet verstoren.
Onze jongens zijn niet de makkelijkste, de ene heeft reflux, dus daar moeten we rekening mee houden, de ander heeft een heftige geboorte meegemaakt, dus heeft hij ook nog ene klap van meegekregen. Voor beide jongens uit zich dat in slecht in slaap komen, veel krampjes, heel vele huilen/krijsen.
Ik heb echt momenten dat ik er totaal niet meer tegen kan. ik moet dan even van die babies weg gaan, anders wordt het me echt te veel.
Ik heb het hier erg moeilijk mee. Ik heb ook het idee dat ik hier alleen in sta als ik mensen om mij heen hoor, op internet lees, enzovoort. het is allemaal 'als de kinderen er eenmaal zijn gebeurt er iets met je' of 'het is heftig, maar de liefde voor je kind is zo sterk dat dat allemaal niet erg zou zijn' en vooral 'het wordt allemaal beter'. Ik heb ook het idee dat er (zeker onder vaders) ook nog wel een taboe op rust.
Ik heb eerlijk gezegd nog bar weinig momenten gehad waar ik echt kon zeggen dat ik het zo fijn vond dat de kinderen er waren.
De reden dat ik dit op een forum zet is dat ik wil weten of ik inderdaad de enige ben die hier last van heeft. Desnoods in contact komen met mede 'ervaringsdeskundigen'. Ik heb geen behoefte aan '10 tips om nóg meer van je kind te houden' of moeders die vinden dat ik me niet moet aanstellen (die heb ik nu genoeg al meegemaakt de afgelopen weken).
Ik wil erg graag gaan houden en genieten van mijn kinderen. Het lukt alleen niet. Ik wordt er wanhopig van.
Niet zelf
Zelf geen ervaring met huilbaby's maar je bent absoluut niet de enige. Ook denk ik dat je niet de enige bent die zegt niet te kunnen genieten van zijn kinderen. Maar overleg eens met je huisarts voor een osteopaat of iemand die misschien iets met de kinderen kan. Ik heb gehoord dat sommige kinderen verschoven wervels in nek of rug krijgen door de bevalling en dat behandelen helpt. En laat opa en oma eens een dagje oppassen en ga samen met je partner er als is het maar even op uit. Lunchen of een drankje doen om even samen te vluchten van de kleine draakjes. Ik heb mijn oudste wel ingebakerd om te kunnen slapen dat hielp ons enorm.
Veel sterkte!!
Nee
Je bent zeker niet de enige vader of moeder die moeite heeft in het begin. Inderdaad lees je tijdens de zwangerschap altijd verhalen over moeders/vaders die vanaf het eerste moment dolverliefd zijn op de baby en gelijk een fantastische band hebben met het kind. Dan is het heel raar om te merken dat als je zelf een baby krijgt dat in het begin die gevoelens helemaal niet zo sterk zijn en de liefde nog echt moet groeien. Ik kan me ook voorstellen dat je bij huilbabies die dubbel zo sterk hebt. Want het is gewoon heel vermoeiend en gebrek aan slaap is killing. En een lieve schattige baby die doorslaapt en lief naar je lacht en kraait is weer heel wat anders dan een baby die je maar niet tot rust kan krijgen. Dan hebben die ouderlijke gevoelens ook minder kans om te groeien.
Mijn eigen ervaring is dat het uiteindelijk goedkomt en dat de liefde groeit. Maar je bent zeker niet de enige ouder die niet meteen echt een band heeft met zijn kind(eren) en er van geniet.
ps: ostheopatie zou ik mee opassen:
Het is niet wetenschappelijk bewezen:
en kan zelfs gevaarlijk zijn:
Het is zwaar en dat is niets om je voor te schamen
Een baby krijgen is heftig. Twee baby's krijgen is meer dan dubbel heftig. Twee baby's krijgen die dan ook nog veel huilen is gewoon loodzwaar. Geef dat toe aan jezelf. Het is niks om je voor te schamen. Het eerste jaar is gewoon echt erg zwaar en je raakt uitgeput en dat doet rare dingen met een mens. Ja het wordt beter, maar daar heb je nu niks aan. Zoek hulptroepen. Regel NU een schoonmaakster eens per week, als die er nog niet is. Laat anderen mensen eens opppassen, al is het maar een paar uurtjes, zodat jij (en je vrouw) nog even je bed in kunt of wat ontspannends kunt doen. Dat is zo belangrijk. Ga buiten in de zon wandelen met de kinderen. Goed voor vader en kinderen.
Lees eens wat over inbakeren en draagdoeken, dat doet voor sommige onrustige baby's wonderen.
Verder is het doorzetten en niet vergeten de kleine lichtpuntjes te blijven zien en ze voor jezelf te benoemen. Kijk: hij lacht naar me!
Niet raar hoor!
Ik denk ook dat het niet erg ongewoon is en veel vaker voorkomt dan je denkt. En dat er inderdaad nog wel een soort taboe op rust, dat er over het algemeen niet veel over gepraat wordt. Maar eigenlijk is het best logisch: je leven verandert totaal (van vrijheid blijheid en alleen verantwoordelijk voor jezelf naar moeten zorgen voor twee (!) veeleisende babietjes die een slechte start gemaakt hebben en daardoor onrustiger zijn dan normaal) en daarnaast slaap je plotseling nog maar een fractie van wat je eigenlijk zou willen en moeten slapen.
Ik denk dat je je niet te druk moet maken over je gevoelens, accepteer dat je het zo voelt en denk niet te veel na of dit tijdelijk of blijvend is. Dat merk je vanzelf wel. Daarnaast proberen om iets meer te slapen. Bijvoorbeeld door om de beurt een keer 'nachtdienst' te doen waarbij de ander kan doorslapen, bv op zolder of in de logeerkamer. Of misschien vragen of iemand uit jullie netwerk een keer 's nachts een nachtdienst wil komen draaien, bijvoorbeeld jullie ouders, broers/zussen, goede vrienden of vriendinnen ofzo. Een keer goed slapen doet namelijk ècht wonderen voor je welbevinden! En inderdaad ook proberen om overdag de zorg voor de jongetjes een paar uurtjes over te dragen aan iemand anders zodat jullie samen even kunnen uitblazen. Iets gaan doen of juist lekker thuis ff bijslapen.... Als je èèn of twee keer per week een goede nacht maakt en daarnaast ook 1 of 2 keer per week overdag eventjes aan jezelf toe komt dan geeft dat al meer lucht denk ik. Kun je op de pittigste momenten in ieder geval denken 'maar morgennacht kan ik tenminste lekker doorslapen' of 'maar vanmiddag zijn ze ff lekker een paar uurtjes ergens anders'....
Als je alweer aan het werk bent, kun je je werkdag ook zien als moment om ff lekker los van de babies te zijn en weer op te laden. Let wel op dat de moeder van je kids het ook zwaar heeft en mogelijk ook behoefte heeft aan momenten waarop ze er even niet van hoeft te zijn. Als jij werkt is zij overdag nonstop met ze bezig en dan kan ze niet 's avonds en 's nachts in hetzelfde tempo door. Maak dus gebruik van je netwerk om jezelf èn haar te ontlasten in de zorg voor jullie tweeling!
Succes!
nu zwaar, investeren
Heel begrijpelijk hoor. Ik voelde wel meteen diepe liefde, maar dan nog: het is echt heel zwaar, 1 pasgeboren baby. Twee helemaal! Het is ongelooflijk veel werk en slokt alles op.
Bij sommige mensen moet de band groeien. Misschien lukt het je om als je zoontjes slapen, even in je eentje heel rustig te gaan kijken. Zo'n klein, afhankelijk wezen. Hoe zouden ze als kleuters zijn? Wat voor karakter zullen ze hebben? Die zwarte haartjes, worden ze nog blond? Zou het nog lang duren voor ze gaan lachen?
En misschien: oh jee, mijn vrouw is ook al zo doodmoe en daarbij totaal opgeslokt door onze zoontjes, komt er ooit nog wel een klein beetje ons oude leven voor terug? Bespreek het met haar. Maak ook eens een grapje....
En vertrouw erop dat de liefde nog kan komen. Het zal vast al helpen als die van jullie afhankelijke kleine wezentjes meer op jullie reageren. Als eerste door lachjes.
Later zie je je zoontjes met momenten ook genieten - na een voeding lekker pruttelen en geinteresseerd rondkijken.
En dan wordt het misschien interessant om hun karakter te ontdekken. En hun verschil in karakter.
Tijdens samen spelen/voorlezen rond hun eerste jaar, is er misschien al heel wat ten positieve veranderd.
Ook nog steeds wel eens zwaar, maar ook leuk.
Het is een hele omschakeling en niet alleen maar leuk. Sterkte - en ik hoop: ook veel plezier.
En hartelijk gefeliciteerd met de kleine stoorzendertjes! 
Herkenbaar
Niet bij mezelf maar bij mijn zus. Ook een tweeling. Het begin was zo pittig, echt afzien. Ik vond de eerste periode ook niet alleen maar roze wolk. En in mijn omgeving ben ik eens op zoek gegaan naar de eerlijke verhalen naar die eerste periode en er achter gekomen dat voor heel veel mensen het echt niet makkelijk is en dat onzeker maakt. Wat mij opviel is dat hoe ouder t kind was hoe rooskleuriger de ouders terug keken op de babytijd. En dat is niet omdat het vroeger allemaal beter was ..... Men heeft blijkbaar gewoon de neiging om het allemaal wat positiever te gaan zien als het langer geleden is.
O en ze zijn er wel hoor, mensen bij wie de babytijd een heuse roze wolk is. Maar echt, het is niet zo standaard als het lijkt.
Wat bij mijn zus werkte is al zo'n beetje genoemd: zoek oppas, ga er af en toe tussenuit, alleen en met je vrouw, ook een uurtje helpt is mijn ervaring. Zorg alsjeblieft dat je -indien mogelijk- genoeg slaap krijgt, je vrouw ook. Te weinig slaap is echt killing voor je veerkracht en positiviteit. Pak elk kwartier wat je pakken kan, niet doorbikkelen omdat het zo hoort ofzo. Een oppas zodat jij een paar uur kan slapen kan ook, slaap is mega belangrijk.
En wat ik je verder wil meegeven: laat het los dat het leuk moet zijn. Het hoeft niet, je gaat straks heus van je kinderen houden, dat komt echt goed, komt vanzelf, daar hoef je niet voor je werken, accepteer dit en laat je niet gek maken door andere verhalen.
O en wat mij en mijn zus allebei hielp (maar dat is natuurlijk voor iedereen anders) is ons verhaal kwijt kunnen. Ik mailde met een vriendin die ook net bevallen was en zus whatsappte een paar jaar later met mij. Gewoon ff mogen klagen zonder politiek correct te hoeven doen luchtte op.
Sterkte!
Heel begrijpelijk
Zeker weten dat er een taboe op rust. En dat, terwijl het toch logisch is dat je moet wennen, zeker als het een huilbaby is!
Want ga er maar aan staan: twéé maar liefst, die niet zo makkelijk geboren werden, reflux, krampjes... En dat krijst, poept en drinkt maar. Je kunt ze niet zeggen "joh kijk, hier heb ik venkeldruppeltjes (of wat ze anno 2016 krijgen tegen krampjes), het is zó weer over".
Die verantwoordelijkheid voor zo'n klein hummeltje dat jij nog helemaal moet leren kennen. De betekenis van de verschillende soorten huiltjes. De onmacht vanwege de reflux en krampjes. Dan kom je gewoon niet aan genieten door.
Ik hield al meteen enorm van mijn kinderen, maar die eerste weken heb ik als heel pittig ervaren, ook al was de oudste heel zoet en sliep die meteen lekker door. Maar die verantwoordelijkheid voor een kindje dat je nog niet echt kent, de onzekerheid ook, en in geval van huilen de machteloosheid, vergeet niet dat dat er in hakt.
Maar zoals we (de vader van mijn kinderen had dit ook) zelf al verwachtten: na een aantal weken, als het eerste lachje komt en de wederkerigheid steeds groter wordt, gaat het genieten ook steeds groter worden!
Het is ook niet leuk
Die eerste weken of maanden kunnen zo pittig zijn en je krijgt er in het begin voor je gevoel zo weinig voor terug dat er gewoon ook niet veel aan is. Ik had een huilbaby, vond haar best schattig en mooi, maar wat er nou zo leuk aan moest zijn, of hoe je er van kon genieten? Ik kreeg daarna nog een huilbaby en daarna een tweeling, dus dat hele genieten van dat prille herken ik helemaal niet. Maar het wordt leuker, echt waar! Straks gaan ze lachen, reageren, dingen doen, en het huilen en het hele intensieve zorgen wordt minder. En met vader zijn heeft het niks te maken, ik denk dat je vrouw ook niet de hele dag op een roze wolk zit.
skik
reactie
Heel fijn om te lezen dat mijn probleem (h)erkend wordt, en dat ik niet heel raar ben ofzo. 
Ik lees hier heel vaak het woordje 'onmacht'. Dat is heel erg herkenbaar. Vaak is het huien, krijsen, maar ook dat jengelen en niet in slaap kunnen komen.
En dan helemaal niets kunnen doen. Maakt me af en toe boos, dan weer wanhopig. Dan wil ik gewoon keihard roepen'doe toch eens even normaal joh!'maar ja, zij kunnen er helemaal niets aan doen, en dat is dan weer ontzettend frustrerend.
Ik vrees dat het even door deze weken heen slaan is.. ben heel benieuwd hoe ik er over pak m beet een maandje over zal denken...
Herkenbaar
Mijn man had dit precies zo. Het eerste half jaar/ jaar was hij wel een lieve vader, maar vond er eigenlijk niet veel aan. Vooral toen de jongste ook nog ziek was vond hij het zwaar. Hij zette zich voor de volle 100% in voor onze zoon, maar het gevoel kwam pas later. Nu is onze jongste 4 jaar en ze zijn twee handen op een buik, samen stoeien, autofilmpjes kijken, voorlezen.
Ik denk dat het gevoel iets is dat moet groeien en soms is het er gewoon even niet. Dat mag ook denk ik en hoort er zelfs bij. Veel sterkte in deze pittige periode!
Niks raars aan
Die roze wolk is zo overschat, alleen durft niet iedereen dat toe te geven.
Op mijn facebook veel vrienden uit een ander land, waar ze continue blèren dat ze zooo blessed zijn met de baba's, dat ik er naar van werd.
Mijn eerste was een huilbaby en ik had nog eens geen moedergevoel.
Ik voelde werkelijk niets van wat ik HAD VERWACHT en GEHOORD hoe het ZOU MOETEN ZIJN, eerder een donderwolk dan een roze wolk.
Dus voelde ik me geisoleerd, wanhopig, gefrustreerd, teleurgesteld.
Het was of ik de logeerbeer van school in huis had. Of iemand de baby volgende week of maand weer kwam ophalen.
Dagen liep ik met de baby op de arm te troosten, iets waar ik rugpijn en een geblesseerde schouder van opliep, want ze worden zwaarder..
Kind bleek vreselijke oorontstekingen en een uitgebreide voedselallergie te hebben. Met 10 mnd werd de baby rustiger en begon ik vertrouwen te krijgen in mezelf en voelde ik af en toe een fijne kriebel als ik naar de baby keek.
Mijn man vindt kinderen eigenlijk pas leuk als ze groter zijn, een jaar of 6, want dan kun je er iets mee. Hij was vooral plichtmatig bezig. |
Van jou wordt verwacht dat je zweeft van geluk. Zo'n slapend net gevoed babietje op je buik en je partner die glimlachend om zoveel geluk een foto neemt, waarna ze koffie zet en bij je op de bank komt meegenieten.
Ging het maar zo.
En nu heb jij er 2 tegelijk, waarvan er ook nog eens eentje reflux heeft (had mijn tweede, die spoog wel tot 2 meter ver).
Twee tegelijk, uit het niets. En de zorg daarvoor is ongelofelijk intens. En je wordt moe, wanhopig, het stopt niet, je hebt geen pauze
Konden ze nog maar even terug in die buik af en toe. Waren ze er soms maar even een dagje niet. Gewoon even terug naar je oude leven waar je zelf controle had en de dingen deed die je leuk vond. Waarin je wel moe was, maar dan sliep je in het weekend eens wat bij, of deed je in de avond een dutje.
Maarja die babies he...2 stuks zonder klok, die willen drinken wanneer ze honger ervaren, die gewoon de klok rond plassen en poepen. Slaapt de ene net dan wordt de ander wakker, slapen ze allebei even doe je nét die deur te hard dicht...2 krijsende babies die net verschoond zijn, net gedronken en geboerd hebben dus wat kan er in vre-des-naam aan de hand zijn!?
Dat dus.
Niet zo gek toch dat je dan echt niet meer weet wat je met je gevoel aan moet? Dat je liefst met je kop onder je kussen de komende 24 uur doorbrengt?
Dat je soms het liefst weg zou willen rennen, onder zou willen duiken of even liever niet zou bestaan?
En toch he, toch gaat het goed komen. Er is nog geen ritme, je kent de gewoontes nog niet goed genoeg. Je moet je aandacht teveel verdelen. Eigenlijk zou je eens een uurtje 1 babietje moeten hebben. Eentje die slaapt op je schoot of waarmee je een eind gaat wandelen. Gewoon om ze te leren kennen, even wat kwaliteitstijd hebt. En zo met de tijd komt dit echt wel goed. Schaam je er in elk geval niet voor, praat er over, en roep hulptroepen in.
Vooral ook om jullie alleentijd te geven. Al zou je alleen gaan slapen en een bad nemen: prima, zolang je maar ontspant.
Hou je taai
Komt nog
Grote kans dat dat dan zeker nog wel komt, zodra ze hun persoonlijkheid ontwikkelen, of als je dingen van jezelf in hen herkent.
Veel mannen
vinden baby's stiekem niks, het wordt pas leuk als je ermee kan praten. En ik ben een vrouw en had dat ook. Gelukkig vond man baby's helemaal geweldig, dus heeft niemand er een trauma van opgelopen.
osteopathie
Heeft bij mijn 2e als baby enorm geholpen. Wel oppassen dat je een goed iemand vindt met baby-ervaring. En het ging echt heel erg voorzichtig en rustig, niets engs aan, maar ik bracht een huilende baby naar binnen, en kwam er met een heel tevreden baby uit die vanaf toen heel makkelijk was (nou ja, tot hij begon te lopen). Er zat iets scheef in zijn rug na de bevalling (hij was 4.7 kg, dus niet zo raar).
Wat ik met mijn oudste weleens deed was baby veilig schoon en gevoed in bed leggen, en dan onder een hele lange douche stappen. Een baby die steeds huilt, daar MOET je af en toe pauze van nemen, anders kan het psychologisch flink misgaan. En regelmatig lag hij vast te slapen toen ik terug uit de douche stapte. Ik heb moeten leren dat hij moest huilen om in slaap te kunnen vallen (zo'n 10 minuten), en dat ik niet al het huilen hoefde te stoppen. Wat ook hielp was hem in bed leggen, en dan gaan stofzuigen, beginnen in zijn kamer, en dan steeds verder weg gaan.
En praat met je partner en geef elkaar pauze. Als je familie hebt die kan helpen, vraag die dan om hulp. Al gaat iemand even een half uurtje wandelen met de baby's, dat kan al heel wat uitmaken.
Dus nee, babytijd is niet altijd leuk en kan ontzettend zwaar zijn. Je bent niet raar, die band komt er vanzelf!
Ik had hetzelfde
Je bent echt niet de enige man die dat heeft MonkeyMan. Ik vond de eerste 3 maanden het echt geen bal aan dat vaderschap.
Ik liet het vaak ook niet merken aan mijn vrouw, maar als mijn kleine weer eens van die huildagen had dan wou ik zo snel mogelijk weg.
Nu is hij 10maanden en is het een lieve vrolijke jongen en neem ik het zeuren voor lief.
Troostbaar
Wij hadden één gemakkelijke baby; sliep goed, dronk goed, was altijd goed troostbaar (wat ik vooral heel erg fijn vond, even tegen kletsen of oppakken en de tranen waren weg). Ik hield direct meer van haar dan ik me voor had kunnen stellen, maar bij mijn man koste het meer tijd. En hij had ook nog ouderschapsverlof, dus heus geen afwezige vader. Ik weet niet precies meer hoe lang dat duurde, maar daarna werd ze 1, 2 en 3 voor hem, tot op het punt dat ik dacht 'hee, ik ben er ook nog'. Nu gaat het allemaal prima, maar soms heeft het tijd nodig. Vraag en aanvaard zoveel hulp als je maar kunt krijgen, zonder rust ga je echt stuk en voor de rest komt het vast goed!
