Zwangerschap Klaagtopic
Voor iedereen die even ongegeneerd wil klagen over de zwangerschap. Of je nu net zwanger bent, of al bijna bent uitgerekend: iedereen is welkom om even lekker een potje te zeuren 
Ik trap af! Nu 11 weken zwanger en constant misselijk. Vooral de avonden zijn verschrikkelijk en het gaat niet weg als ik ga liggen. Er zitten ook goede dagen bij: doordeweeks. De weekenden zijn tot nu toe het ergst incl. veel overgeven. Dan lukt het dus niet om veel aandacht te besteden aan de Kids die al rondlopen. Ik voel me dus momenteel op zo'n beetje elk vlak tekort schieten. Ik hoop zo dat de misselijkheid snel over is!
Ik dacht dat ik wel een beetje van de misselijkheid af was (14.5 week nu), maar vanmorgen toch nét iets te snel mijn kopje thee naar binnen gewerkt.. en daarna meteen mijn ontbijt weer uitgespuugd 
Nu 26 weken en ik kan maagzuur krijgen van een slok koud water.... Echt misselijk zodat ik moet kosten is misschien maar 3x gebeurd. Maar ik voel me niet echt lekker.
Wel hele erge bandenpijn in mijn lies, traplopen is een uitdaging geworden. Omdraaien in bed ook. Het kost steeds meer kracht en energie.
En lichtelijk urine verlies bij plotselinge bewegingen of niezen ofzo.
En nog net zo moe als in het begin.
Ik zou vandaag hulp van iemand krijgen in het huishouden maar die is ziek...
Ah wat een fijn topic. Ik wordt in real life altijd vreemd aangekeken als ik zeg dat ik zwanger zijn zwaar vind en dat ik zie als negen maanden zelf opoffering. Dan zeggen mensen het is toch mooi dat je lichaam dit kan. Nou persoonlijk had ik het mooi gevonden als zwanger zijn de taak van de vader in spe zou zijn.
Bandenpijn in liezen is erg herkenbaar. Ook pijn bij omdraaien. Ik heb ook erg last van hormonen sinds een paar weken, ben snel emotioneel en heb snel ruzie. Normaal gesproken heb ik daar geen last van.
nu 35 weken zwanger, dus gelukkig bijna op het eind. Maar ik vond het een heftige en mega onzekere tijd (eerste zwangerschap ‘doorzettende’ en hiervoor twee miskramen gehad). Vorige week elke dag mega menstruatie pijnen gehad, maar ze is nu gelukkig wel helemaal ingedaald en ik kan nu al niet wachten tot het eind, maar tegelijk ook erg spannend want met kerst 37 weken zwanger, dus ben erg benieuwd of ze te vroeg komt rond de feestdagen of dat ze nog lekker blijft zitten tot de 40 weken. Maar wat een spanning heel deze zwangerschap gehad, ben blij als dat voorbij is (en mega ziek geweest, nee zwanger zijn was niet leuk ondanks ze zo gewenst is).
Jillz schreef op 13-12-2022 om 11:13:
Ah wat een fijn topic. Ik wordt in real life altijd vreemd aangekeken als ik zeg dat ik zwanger zijn zwaar vind en dat ik zie als negen maanden zelf opoffering. Dan zeggen mensen het is toch mooi dat je lichaam dit kan. Nou persoonlijk had ik het mooi gevonden als zwanger zijn de taak van de vader in spe zou zijn.
Dan was er in alle gezinnen maximaal 1 kind geboren. Mannen willen dat nooit een tweede keer. Lang geleden dat ik zwanger was, zal verder ook niet meedoen in dit topic maar deze wilde ik even melden.
Ik vind zwanger zijn heel bijzonder, maar ben echt klaar met alle klachten die erbij komen kijken. Ben ook wel jaloers op andere zwangeren die gewoon nog een uur kunnen wandelen zonder pijn! Ik heb vanaf week 6 al pijn en zit nu bijna aan het eind van de zwangerschap. Meestal kan ik er goed mee omgaan dat ik bijna niks kan op een dag, maar vind het ook soms nog wel frustrerend dat ik na een was opvouwen of douchen al weer moet rusten. Het is niet leuk om er in het dagelijks leven over te klagen, omdat anderen verwachten dat je blij bent met je zwangerschap en ze zich er niet zoveel bij kunnen voorstellen dat je de hele zwangerschap pijn hebt. Alleen mijn vriend weet écht hoeveel last ik heb, de rest krijgt dat toch minder mee. Gelukkig heb ik wel weinig last van hormonen en sta ik over het algemeen toch nog positief in de zwangerschap waardoor ik er ook nog wel van kan genieten 
Heerlijk om even ongegeneerd te klagen.
Na elk klusje rustig zitten (of nog beter: liggen) is heel herkenbaar.
Zelfs fietsen is een opgave geworden.. Maarja kleuter lopend naar school brengen is inmiddels ook geen optie meer.
En ik heb nesteldrang. Partner niet. Er moeten 2 kamers opgeknapt worden, kinderwagen (3e hands) even een sopje erover, middag ikea voor een nieuwe kast voor kleuter.
Afgelopen weekend zei ik nog: de weken tikken gewoon door, ik kan niet stoppen met zwanger zijn. En ik wil met 32 weken alles op zijn plek hebben, want de vorige keer ben ik ook te vroeg bevallen.
Oh wat fijn jullie reacties! De herkenning die ik lees zorgt nu al voor wat verlichting. Het blijft idd, voor mijn gevoel, not done om te klagen over de zwangerschap. Ik heb gelukkig wat zwangere vriendinnen die ook kotsend de eerste 20 weken zijn doorgegaan, dat scheelt al iets en tegen hen kan ik af en toe wel even klagen.
Tijdens mijn eerste zwangerschap leek iedereen die ook zwanger was alleen maar dolgelukkig. Dat maakte het éxtra pittig. Ik ben gewoon niet zo goed in zwanger zijn. En ja, ik ben dankbaar. Maar het is ook gewoon echt bikkelen.
Fijn, zo'n topic! Na meerdere miskramen in een fertiliteitstraject en een letterlijk erg beroerde start (HG) van deze zwangerschap, lijkt het nu wat rustiger te worden. Zit op 15 weken. Wel klagen over maagzuur, een stomme afzakkende maar toch ook te strakke en te ver ingekorte zwangerschapsbroek, bangmakende pijntjes die ik niet kan plaatsen (darmen? Banden? Iets anders?), hoofdpijn, stomme hoge hartslag en buiten adem na zoiets sufs als traplopen en een buik die volgens mij veel te hard groeit waar ik me ook weer zorgen om maak. Tja. Gelukkig valt het qua hormonale buien nog heel erg mee. Daar is vooral man blij mee, geloof ik
Jillz schreef op 13-12-2022 om 11:13:
Ah wat een fijn topic. Ik wordt in real life altijd vreemd aangekeken als ik zeg dat ik zwanger zijn zwaar vind en dat ik zie als negen maanden zelf opoffering. Dan zeggen mensen het is toch mooi dat je lichaam dit kan. Nou persoonlijk had ik het mooi gevonden als zwanger zijn de taak van de vader in spe zou zijn.
Ik heb man al gezegd dat hij het de volgende keer mag doen, zo'n kind dragen. Ik heb genoeg ellende aan m'n lijf gehad en vind dat ik nu karma-technisch sowieso een droom van een bevalling verdien.
Afrodite, ik heb jouw verhaal hier wel voorbij zien komen. Supermooi dat je nu blijvend zwanger bent, maar het wordt je niet makkelijk gemaakt! Fijn dat het nu in ieder geval weer lukt om te eten en af en toe iets te ondernemen.
Bij mijn eerste zwangerschap vond ik het, naast de fysieke klachten, mentaal ook heel zwaar, ik ging alle kanten op. Somber, onzeker, blegh. De bevalling was voor mij echt een verlossing en kijk ik super positief op terug. De dag daarna voelde ik me ook meteen weer meer mezelf, zalig. Nog maar 30 weken te gaan 
Oh ik dacht dat ik geen last van hormonen had, maar het tegendeel is net bewezen:
Ik liet een bak met (ongekookte) rijst vallen in de keuken. De hele vloer onder de rijst en ik moest er om huilen.
Omdat ik te moe ben en teveel pijn heb om de stofzuiger te pakken.
Dus ik heb het laten liggen, voor als partner straks thuis komt
KillerQueen schreef op 13-12-2022 om 17:21:
Oh ik dacht dat ik geen last van hormonen had, maar het tegendeel is net bewezen:
Ik liet een bak met (ongekookte) rijst vallen in de keuken. De hele vloer onder de rijst en ik moest er om huilen.
Omdat ik te moe ben en teveel pijn heb om de stofzuiger te pakken.
Dus ik heb het laten liggen, voor als partner straks thuis komt
Ik denk dat ik daar ook niet-zwanger om zou moeten huilen, nog los van de moeheid en de pijn. Wat een stom spul, ongekookte rijst, dat stuitert/kaatst ook nog eens alle kanten op, gaat overal onder liggen... Maar dat wil je vast niet horen, sorry... 
Maar mijn punt is dus: dit hoeft niet door je hormonen te komen, dat je hierom moet huilen.
