Wat je niet wist over bevallen en herstel

Hobbelster schreef op 26-11-2021 om 23:21:

Dat het intens verdrietig is als je niet bij bewustzijn bent tijdens je eerste en enige bevalling omdat kind met een spoedkeizersnede moest worden gehaald wegens een veel te vroeg ingezette geboorte.
Dat trauma en verdriet had ik echt onderschat en is heel weinig begrip voor omdat niet veel mensen het herkennen. Gelukkig voor hen, vaak wat eenzaam voor mij, als het over bevallingsverhalen gaat, zoals hier nu.

Kan me voorstellen dat dat heel naar is. Ik mis delen van mijn bevalling door medicijnen die ik toegediend kreeg en dat zorgt al voor veel trauma en verdriet. 

Ik wist dus niet van de GBS bacterie. Dat 1 op de 5 zwangere vrouwen die bij zich draagt en de baby er doodziek van kan worden. Dat dat gebeurt is zeldzaam, maar mijn zoon heeft 10 dagen aan antibioticaflessen gelegen die groter waren dan hijzelf. Kan voorkomen worden door dit op te sporen tijdens zwangerschap en antibiotica toe te dienen tijdens bevalling. Had mij wellicht een PND en eeuwig trauma bespaard.

Luchtiger dan:
Dat je, als je langer dan twee dagen in het zkh ligt, van een lijst kunt kiezen wat je wilt eten. Ik heb vier dagen wit brood met rookvlees weg moeten werken, terwijl je na je bevalling toch zoveel andere dingen zou willen eten  

En dat je van de borstvoeding grotere borsten kreeg wist ik wel. Niet dat het echt formaat Lolo Ferrari zou zijn.

Bakblik schreef op 29-11-2021 om 16:00:

Vanochtend door mijn vrijwilligerswerk nog even op iets gekomen dat niemand mij verteld had.
Toen mijn oudste 18 jaar geleden eindelijk goed stevig zelf kon zitten (13 maanden) werd het tijd om eens op de fiets weg te gaan. Fietsstoeltje op de fiets gemonteerd, kind erin, mama op het zadel en auauauauawauauwau. Alle andere dingen daaronder gingen alweer probleemloos maar op een zadel zitten en dan ook nog fietsen dat lukte niet zonder helse pijn.
Naar de fietsenmaker gegaan en daar een hele begripvolle verkoopster getroffen die mijn probleem helemaal snapte. Ik mocht diverse zadels proberen en kosteloos omruilen als ze niet bevielen. Per zadel mocht ik 3 dagen proberen. Bij zadel 5 had ik eindelijk een goeie.
Helaas werd 3 jaar geleden mijn fiets gestolen en was het zadel dat ik had niet meer leverbaar, weer diverse zadels moeten proberen voor ik een goeie had.

Had je dan 13 maanden niet gefietst?

MMcGonagall schreef op 29-11-2021 om 17:09:

[..]

Had je dan 13 maanden niet gefietst?

Nee, alleen gewandeld met de wandelwagen of met de auto als mijn man kon rijden. 

Een kind van die leeftijd kon ik niet alleen thuis laten.  Alle boodschappen deed ik lopend. 

Ik had wel willen weten dat ook een 'droombevalling' veel pijn doet en emotioneel heftig is.

Ik heb echt een Doutzen Kroes-bevalling gehad. Thuis met gedimd licht en rustgevende meditatiemuziek op een yogabal weeën opgevangen. Toen de weeën heftiger werden, in het donker met alleen een zoutlampje aan onder de douche gaan zitten en het warme water bij elke wee over mijn buik laten lopen. Mijn man zat naast mij, had mijn hand vast. Toen ik bijna op volle ontsluiting zat, op bed gaan liggen en daar in 1,5 uur mijn zoon eruit geperst. Minimale schade en heb niet gepoept. Zoon deed het gelijk goed en we hebben lekker lang kunnen liggen samen voor de navelstreng werd doorgeknipt.

Uiteindelijk natuurlijk zielsgelukkig met mijn kind, maar wát vond ik het een hel. Ik ben nog drie weken elke keer in huilen uitgebarsten als ik over de bevalling praatte of eraan dacht. Ik vermeed de douche het liefst vanwege de heftige herinneringen die ik daarvan kreeg. En ik kreeg van iedereen natuurlijk te horen: wat een mooie bevalling, wat een droom. Ik wilde dan wel schreeuwen of ze gek geworden waren 

Ik dacht dat zulke emoties alleen voorkwamen bij bevallingen die een vervelende wending namen, maar blijkbaar niet. Ik denk misschien ook dat ik ze nog erger kreeg, omdat ik het gevoel had dat ze niet 'hoorden'.

O Millie, dan kijk ik met meer vreugde terug op mijn onverwachte keizersnede 25 jaar geleden. Ik heb nog grapjes liggen maken met de chirurg, dat hij wel een mooie steek moest maken bij het hechten. Die moest daar wel om lachen.
Wat jammer dat je er zo'n stress van kreeg. 

Ik had een bedje en kleertjes en een box en alles geregeld. En ik dacht: nou, daar en daar ligt/zit/speelt/slaapt het kind dan straks en dat is het.
Niet beseffend dat vanaf dag één het hele huis, mijn hele bestaan, mijn hele wezen, en het hele universum gevuld zou zijn met kind, en dat het nooit alleen maar is van: nou daar ligt ze en straks weer ergens anders. 
Nu is ze 21 en ze woont op zichzelf, dus de afstand is behoorlijk gegroeid in de loop der jaren. Ik had er geen seconde van willen missen, en er is helemaal niemand die mij dit van  tevoren had kunnen vertellen. Ik had het toch niet geloofd

Dat artsen en VK's het soms ook niet weten en vooral op je eigen gevoel vertrouwend. 

Een KS wordt altijd voorgesteld als heel zwaar en pittig herstel: dat hoeft helemaal niet. 
Dat rugweeen bestaan 

Dat het feit dat je 9 maanden lang op een roze wolk rondhuppelt niet betekent dat je geen PPD kunt ontwikkelen. 
Ik had het echt niet aan zien komen. Ik mis mijn zwangerschap, al hou ik zielsveel van mijn dochter, ik mis hoe gelukkig en zorgenvrij ik me voelde

Auwereel schreef op 29-11-2021 om 22:45:

O Millie, dan kijk ik met meer vreugde terug op mijn onverwachte keizersnede 25 jaar geleden. Ik heb nog grapjes liggen maken met de chirurg, dat hij wel een mooie steek moest maken bij het hechten. Die moest daar wel om lachen.
Wat jammer dat je er zo'n stress van kreeg.

Dat klinkt nog best gezellig, ondanks niet bepaald ideale omstandigheden! En heeft hij uiteindelijk een mooie steek gemaakt?

Uiteindelijk, toen mijn hormonen wat waren gekalmeerd, keek ik gelukkig wel positief terug op de bevalling. En na een maand of twee had ik alweer praatjes over een tweede 

Millie91 schreef op 30-11-2021 om 09:40:

[..]

Dat klinkt nog best gezellig, ondanks niet bepaald ideale omstandigheden! En heeft hij uiteindelijk een mooie steek gemaakt?

Uiteindelijk, toen mijn hormonen wat waren gekalmeerd, keek ik gelukkig wel positief terug op de bevalling. En na een maand of twee had ik alweer praatjes over een tweede

Haha, wow. Ik over een jaar of 2 pas denk ik. Vind alles wat erna komt véél zwaarder dan de bevalling (hallo gigantische verantwoordelijkheid)

RoosOpJeHoed schreef op 29-11-2021 om 14:01:

Luchtiger dan:
Dat je, als je langer dan twee dagen in het zkh ligt, van een lijst kunt kiezen wat je wilt eten. Ik heb vier dagen wit brood met rookvlees weg moeten werken, terwijl je na je bevalling toch zoveel andere dingen zou willen eten

Maar waarom is jou dat niet verteld? In het ziekenhuis waar ik kom mag je altijd kiezen wat je wil eten. Bij de broodmaaltijden op het moment zelf, bij de warme maaltijd geef je het vooraf aan maar als je er nog maar kort ligt dan geldt op is op en is er vaak ook gewoon nog genoeg en kies je voor de volgende dag. Twee dagen is gek. 

Millie91 schreef op 30-11-2021 om 09:40:

[..]

Dat klinkt nog best gezellig, ondanks niet bepaald ideale omstandigheden! En heeft hij uiteindelijk een mooie steek gemaakt?

Uiteindelijk, toen mijn hormonen wat waren gekalmeerd, keek ik gelukkig wel positief terug op de bevalling. En na een maand of twee had ik alweer praatjes over een tweede

Jazeker, het is een heel net litteken geworden. Niet dat iemand het kan zien, mijn buik hangt erover heen, maar belangrijker, ik was er vrij snel overheen, de genezing ging heel voorspoedig. Misschien ook omdat ze wat teveel pijnstilling hadden gegeven, ik was een goed poosje volkomen van de wereld. Maar daarna stond ik weer verrassend snel naast mijn bed.