Stress van ex
Ik ben 6 weken geleden bevallen van een zoon. Mijn ex was tijdens de zwangerschap toch nog gestopt met blowen en ik dacht dat bij hem wel de knop om was. Ik had ook last van mijn hormonen en daardoor vatbaar voor zijn mooie verhalen. Helaas is hij nu weer begonnen met blowen en ging het ook niet samen met hem wonen met de kleine. Ik heb de relatie wederom verbroken. Nu wil hij de kleine zien en ook alleen meenemen naar zijn huis maar dat zie ik niet zitten. Zijn er vrouwen die hier ervaring mee hebben? En hoe hebben jullie dit opgelost?
Aan de vrouwen hier in een vergelijkbare situatie (ooit) als TS (kinderen met zeer moeilijke ex met een (zo ongeveer) onmogelijke bezoekregeling) hebben jullie wel eens gestaan voor het opgeven van alle energie en moeite die je erin stopt? Wanneer kom je (of kwam je) tot de conclusie dat het geen zin (meer) had? Dat je hard bezig was iets voor elkaar te krijgen wat alleen maar moeizaam ging, wat verdrietige en gevaarlijke situaties opleverde. Dat je het gevoel kreeg dat je heel erg je best deed om iemand in het zadel te krijgen die niet wilde, ook niet als hij het wel had gekund.
Bij sommige verhalen vraag ik mij af of je niet beter tot de slotsom kan komen dat je beter af bent zonder contact als het met toezicht moet/als het niet veilig (genoeg) kan.
Ik zit niet in die situatie, maar het gaat er toch niet om dat zij voor zichzelf tot de conclusie komen dat het ‘geen zin heeft’? Ze doen dit voor hun kinderen die recht hebben op (contact met) hun vader. Ik vind dat, uitgezonderd natuurlijk misbruiksituaties, je er als ouder alles aan moet doen om dat lijntje in stand te houden, in ieder geval tot een kind oud en wijs genoeg is om zelf te beslissen of het contact wil houden met de andere ouder.
rebmaaviv schreef op 29-12-2022 om 19:03:
[..]
Ik gebruik het woord schuld bewust niet. Zij heeft helemaal geen invloed op waar hij over praat en zij kan hem niet verbieden om te praten. Zij heeft maar op 1 ding invloed: haar eigen reactie of het gebrek aan reactie op wat hij zegt. Die baby is geen pion waarmee zij hem het zwijgen kan opleggen.
Zij heeft de voorwaarden gesteld, maar zij verandert zelf ook elke week haar mening en soms elke dag. Dan mag hij kind niet zien, dan met iemand erbij, dan 3 uur, dan 1 uur en dan nog het gekibbel over hoe vaak appen. To is zelf ook niet standvastig en verandert de spelregels elke week. De voorwaarden hoef je maar 1x duidelijk te maken en desnoods te herhalen. Dank je wel voor je mening maar ik houd mij aan de bestaande afspraak.
Ik kan niemand vinden, vervelend maar ik houd mij aan de bestaande afspraak. 1 uur, 3 uur laat hem het zelf uitzoeken ipv dat je hem weer een paar uur ontneemt.
Ik wil het kind alleen ophalen, dank je wel voor je mening, ik houd mij aan de bestaande afspraak.
En weggaan wanneer met de baby of niet open doen wanneer het naar wordt of wanneer het niet gaat volgens afspraak.
Precies dit.
Philou schreef op 29-12-2022 om 22:04:
Aan de vrouwen hier in een vergelijkbare situatie (ooit) als TS (kinderen met zeer moeilijke ex met een (zo ongeveer) onmogelijke bezoekregeling) hebben jullie wel eens gestaan voor het opgeven van alle energie en moeite die je erin stopt? Wanneer kom je (of kwam je) tot de conclusie dat het geen zin (meer) had? Dat je hard bezig was iets voor elkaar te krijgen wat alleen maar moeizaam ging, wat verdrietige en gevaarlijke situaties opleverde. Dat je het gevoel kreeg dat je heel erg je best deed om iemand in het zadel te krijgen die niet wilde, ook niet als hij het wel had gekund.
Bij sommige verhalen vraag ik mij af of je niet beter tot de slotsom kan komen dat je beter af bent zonder contact als het met toezicht moet/als het niet veilig (genoeg) kan.
Ik heb al jaren het gevoel dat het een bodemloze put is. Jeugdzorg heeft meegekeken, rechtszaken zijn geweest, allemaal strijd vanuit vader, maar de omgangsregeling (buitenland!) die kwam er. Ik heb me er toen maar bij neergelegd en de focus gelegd op zelf een veilige basis aan de kinderen geven en God zegen de greep wat vader ervan bakt. Mijn voornemen was om dit tot 12 jaar vol te houden. Echter, dochter is 10 en komt nu thuis dat ze niet meer wil door de vele ruzies én ze wordt geslagen. Jongere zusje is ook van het padje, want zij ziet alles, maar zij kan niets fout doen bij vader, waardoor zij dus ook niet meer wil gaan door alle verwarring en angsten. 2023 wordt het jaar dat ik toch voor mijn kinderen op ga komen.
Ondanks alle inspanningen en motivaties naar de kinderen en vader toe. Inmiddels kan ik ook niet meer alles voor vader opnemen. Want slaan is niet normaal, ze zien dat ik het wel goed maak na een ruzie en hij doet dat niet, ze horen hem zeggen dat hij het ene zusje leuker vind dan de ander. Het ligt niet aan jou zei ik vanavond nog, maar papa is ingewikkeld, die kan je niet altijd snappen 😢
Jonagold schreef op 29-12-2022 om 22:09:
Ik zit niet in die situatie, maar het gaat er toch niet om dat zij voor zichzelf tot de conclusie komen dat het ‘geen zin heeft’? Ze doen dit voor hun kinderen die recht hebben op (contact met) hun vader. Ik vind dat, uitgezonderd natuurlijk misbruiksituaties, je er als ouder alles aan moet doen om dat lijntje in stand te houden, in ieder geval tot een kind oud en wijs genoeg is om zelf te beslissen of het contact wil houden met de andere ouder.
Je bent toch de volwassene die het aan moet zien. Komt er geen moment dat je denkt, moet ik dit wel willen want het levert alleen maar ellende op voor kind. Ben je niet beter af als je in sommige gevallen iemand tegen zijn eigen ouder in bescherming neemt? Niet dat je het contact saboteert maar dat je je inzet beperkt, bijvoorbeeld.
Philou schreef op 29-12-2022 om 22:04:
Aan de vrouwen hier in een vergelijkbare situatie (ooit) als TS (kinderen met zeer moeilijke ex met een (zo ongeveer) onmogelijke bezoekregeling) hebben jullie wel eens gestaan voor het opgeven van alle energie en moeite die je erin stopt? Wanneer kom je (of kwam je) tot de conclusie dat het geen zin (meer) had? Dat je hard bezig was iets voor elkaar te krijgen wat alleen maar moeizaam ging, wat verdrietige en gevaarlijke situaties opleverde. Dat je het gevoel kreeg dat je heel erg je best deed om iemand in het zadel te krijgen die niet wilde, ook niet als hij het wel had gekund.
Bij sommige verhalen vraag ik mij af of je niet beter tot de slotsom kan komen dat je beter af bent zonder contact als het met toezicht moet/als het niet veilig (genoeg) kan.
Ja daar denk ik ook vaak over na. Dan vraag ik me af wat de kleine er aan heeft, aan een vader die verslaafd is. Voor mijzelf had ik ook liever helemaal geen contact meer gehad. Maar ja, je wilt het beste voor je kind. Alleen wat is het beste, wie bepaald dat? Ik weet soms niet of ik er goed aan doe om hem onder begeleiding te laten zien. Maar ik wil later niet het verwijt krijgen van mijn kind dat ik zijn vader heb weggehouden. En al zou ik dat wel willen dan gaat dat ook niet zomaar want vader heeft ook rechten. Het is allemaal erg moeilijk vind ik
Als ouder zijnde heb je dat recht alleen niet, om te bepalen dat de omgang maar een stuk minder moet. Je kan je best doen, maar dan zal.je van goede huize moeten komen.
Ik denk absoluut dat de kinderen een stuk beter in hun vel zouden zitten zonder vader. Maar dat is niet aan mij.
Catwoman schreef op 29-12-2022 om 22:31:
[..]
Ja daar denk ik ook vaak over na. Dan vraag ik me af wat de kleine er aan heeft, aan een vader die verslaafd is. Voor mijzelf had ik ook liever helemaal geen contact meer gehad. Maar ja, je wilt het beste voor je kind. Alleen wat is het beste, wie bepaald dat? Ik weet soms niet of ik er goed aan doe om hem onder begeleiding te laten zien. Maar ik wil later niet het verwijt krijgen van mijn kind dat ik zijn vader heb weggehouden. En al zou ik dat wel willen dan gaat dat ook niet zomaar want vader heeft ook rechten. Het is allemaal erg moeilijk vind ik
Contact met een verslaafde ouder is niet het beste voor het kind.
Deze man zal altijd op de buttons van TO blijven drukken, je kinderen gaan niet dood wanneer zij een (halve) dag school missen. Dit type mannen houden van de strijd aangaan elke keer weer en to is mede verslaafd aan dat drama en blijft maar reageren met maatregelen en nieuwe eisen want hij moet 'normaal gaan doen'. Ik denk dat to er meer aan heeft om te werken aan haar eigen keuzes en besluitvormingproces. Want zij is degene die een relatie is aangegaan met een iemand met een hard drugs probleem en heeft er een kind meegemaakt en gekregen...de kans dat je leven dan nog 100% normaal wordt is niet zo groot. Wanneer je stresstolerantie zo laag is dat hij niet eens zijn mening mag geven, dan is het tijd om zelf ook slimmere keuzes te gaan maken en niet elke keer het drama op te zoeken en te voeden: wat dat is wat to doet, zij voedt het.
rebmaaviv schreef op 30-12-2022 om 07:12:
Deze man zal altijd op de buttons van TO blijven drukken, je kinderen gaan niet dood wanneer zij een (halve) dag school missen. Dit type mannen houden van de strijd aangaan elke keer weer en to is mede verslaafd aan dat drama en blijft maar reageren met maatregelen en nieuwe eisen want hij moet 'normaal gaan doen'. Ik denk dat to er meer aan heeft om te werken aan haar eigen keuzes en besluitvormingproces. Want zij is degene die een relatie is aangegaan met een iemand met een hard drugs probleem en heeft er een kind meegemaakt en gekregen...de kans dat je leven dan nog 100% normaal wordt is niet zo groot. Wanneer je stresstolerantie zo laag is dat hij niet eens zijn mening mag geven, dan is het tijd om zelf ook slimmere keuzes te gaan maken en niet elke keer het drama op te zoeken en te voeden: wat dat is wat to doet, zij voedt het.
Hoe vaak moet je dit benadrukken? Je begint te klinken als een vast gelopen grammofoonplaat. Achteraf is het makkelijk oordelen, dat ze dit had kunnen weten.
Maar het had ook goed kunnen gaan na het afkicken. Vanmiddag komt hier een baby op bezoek met de vader die tien jaar van zijn leven aan alle vormen van harddrugs verslaafd is geweest. Die heeft de bodem van de put bereikt binnen zijn huidige relatie. Is afgekickt en is nu een hele goede vader die niets gebruikt.
Mijn partner kent hem van voor zijn verslaving, tijdens zijn verslaving was er uiteindelijk weinig contact meer, omdat hij heel destructief was in die tijd. En nu is het contact dus weer heel goed. Drugs halen het slechtste in de mens naar boven, maar zonder drugs kun je gewoon een goed mens zijn.
Philou schreef op 29-12-2022 om 22:04:
Aan de vrouwen hier in een vergelijkbare situatie (ooit) als TS (kinderen met zeer moeilijke ex met een (zo ongeveer) onmogelijke bezoekregeling) hebben jullie wel eens gestaan voor het opgeven van alle energie en moeite die je erin stopt? Wanneer kom je (of kwam je) tot de conclusie dat het geen zin (meer) had? Dat je hard bezig was iets voor elkaar te krijgen wat alleen maar moeizaam ging, wat verdrietige en gevaarlijke situaties opleverde. Dat je het gevoel kreeg dat je heel erg je best deed om iemand in het zadel te krijgen die niet wilde, ook niet als hij het wel had gekund.
Bij sommige verhalen vraag ik mij af of je niet beter tot de slotsom kan komen dat je beter af bent zonder contact als het met toezicht moet/als het niet veilig (genoeg) kan.
Natuurlijk. Ik denk dat als je in zo’n situatie zit, dat dat moment vanzelf meer dan eens komt. Hier bijvoorbeeld ook wel eens meer dan een half jaar geen contact gehad met ex. Maar dan voerde ex de strijd nog meer op en bovendien werden de kinderen er ook niet gelukkiger van.
Ex zal altijd zijn kuren blijven houden en aangezien het de vader van de kinderen is, hebben zij en ik er nu eenmaal mee te maken. Dat wil echter niet zeggen dat ik overal maar in mee moet gaan. De kinderen en ik staan op 1 en we kijken gewoon per situatie wat handig is.
Last hebben we er tegenwoordig niet meer van. Een van de dingen die ik bij mijn ex door de situatie merk, is dat hij geen echt verantwoordelijksgevoel richting de kinderen ervaart. Niet dat hij ze kwaad doet, maar hij is ook geen vader voor ze. Stiekem heb ik veel te lang gehoopt dat hij die verantwoordelijkheid wel zou nemen, dat de kinderen een vader zouden krijgen zoals het hoort. Maar die hoop is trekken aan een dood paard.
Tegenwoordig accepteer ik dat alle verantwoordelijkheid bij mij ligt. Het contact tussen de kinderen en hun vader is meer vergelijkbaar zoals anderen dat hebben met een oom, buurman of vriend van de familie. Hij is in hun leven, ze doen af en toe leuke dingen met hem, maar ze kunnen er niet echt op terugvallen. Op die manier is zijn probleem ons probleem niet meer en toch hebben de kinderen leuke momenten met hun vader. En als het niet leuk is, dan gaan we weer of niet.
Juist door niets meer te verwachten, vinden de kinderen het veel gemakkelijker. Zeker de oudste ziet dit ook heel helder. Topic starter zal hier niet veel aan hebben, dit is een proces van jaren geweest. Hoop dat zij sneller voor zichzelf kan kiezen.
Jillz schreef op 30-12-2022 om 08:39:
[..]
Mijn partner kent hem van voor zijn verslaving, tijdens zijn verslaving was er uiteindelijk weinig contact meer, omdat hij heel destructief was in die tijd. En nu is het contact dus weer heel goed. Drugs halen het slechtste in de mens naar boven, maar zonder drugs kun je gewoon een goed mens zijn.
Precies....hij hoeft niet gedemoniseerd te worden of tot zwijgen gebracht op straffe van het niet mogen zien van zijn kind. Ik zeg ook niet dat het slecht mens is. Alleen deze mensen halen niet het beste in elkaar naar boven met gedrag waarmee zij elkaar triggeren en daar doet to zelf ook aan mee.
Voor dealbreakers is het te laat. Zij zal er mee moeten dealen of zij het leuk vindt of niet.
Anoniemst schreef op 30-12-2022 om 09:09:
[..]
Natuurlijk. Ik denk dat als je in zo’n situatie zit, dat dat moment vanzelf meer dan eens komt. Hier bijvoorbeeld ook wel eens meer dan een half jaar geen contact gehad met ex. Maar dan voerde ex de strijd nog meer op en bovendien werden de kinderen er ook niet gelukkiger van.
Ex zal altijd zijn kuren blijven houden en aangezien het de vader van de kinderen is, hebben zij en ik er nu eenmaal mee te maken. Dat wil echter niet zeggen dat ik overal maar in mee moet gaan. De kinderen en ik staan op 1 en we kijken gewoon per situatie wat handig is.
Last hebben we er tegenwoordig niet meer van. Een van de dingen die ik bij mijn ex door de situatie merk, is dat hij geen echt verantwoordelijksgevoel richting de kinderen ervaart. Niet dat hij ze kwaad doet, maar hij is ook geen vader voor ze. Stiekem heb ik veel te lang gehoopt dat hij die verantwoordelijkheid wel zou nemen, dat de kinderen een vader zouden krijgen zoals het hoort. Maar die hoop is trekken aan een dood paard.
Tegenwoordig accepteer ik dat alle verantwoordelijkheid bij mij ligt. Het contact tussen de kinderen en hun vader is meer vergelijkbaar zoals anderen dat hebben met een oom, buurman of vriend van de familie. Hij is in hun leven, ze doen af en toe leuke dingen met hem, maar ze kunnen er niet echt op terugvallen. Op die manier is zijn probleem ons probleem niet meer en toch hebben de kinderen leuke momenten met hun vader. En als het niet leuk is, dan gaan we weer of niet.
Juist door niets meer te verwachten, vinden de kinderen het veel gemakkelijker. Zeker de oudste ziet dit ook heel helder. Topic starter zal hier niet veel aan hebben, dit is een proces van jaren geweest. Hoop dat zij sneller voor zichzelf kan kiezen.
Ja die verantwoordelijkheid zie ik ook niet bij mijn ex. Dat was tijdens de zwangerschap al ver te zoeken. Ik heb ook alles alleen geregeld voor de kleine. En nu doe ik dat ook, ik vind dat niet zo'n groot probleem. Ik ging er al vanuit dat ik dat alleen moest dragen. Wat ik wel moeilijk vind is dat ik bang ben voor teleurstelling bij de kleine. Dat is mijn grootste angst. Hij gaat zich nu hechten aan vader en ziet hem dan en hij gaat op een gegeven moment verwachtingen creëren naar vader en ik ben bang dat mijn ex de kleine daarin teleur gaat stellen.
Ik vind het heel knap dat jullie kids die verwachtingen niet hebben of minder hebben. Hoe oud zijn ze? En hoe vaak zien ze vader nog?
Ik denk dat je dat niet kunt voorkomen. En ik vraag me ook af of dat erger is dan je vader helemaal niet kennen. Volgens mij kom je het verste als je je kind probeert te helpen om met dat soort teleurstellingen om te gaan.
GTV je hebt 100% gelijk, je kan je eigen angsten en projecties niet gebruiken om je kind het contact met zijn vader te ontzeggen. Ik denk ook dat het goed is dat ex via je je advocaat wordt aangesproken op verantwoordelijkheden zoals alimentatie betalen.
