Partner Zwanger, ik onzeker, wil zeker worden
Dag allemaal,
Zo! Nieuwe relatie, leuk, fijn zo samen.
Al plannetjes gemaakt voor de toekomst, langzamerhand in elkaars leven integreren, en 4 weken later het nieuws dat ik pappa wordt.
Het kindje is welkom, alleen heel onverwacht, wat ik wil, zij ook, ik had het liever later op het moment dat ik zekerder in mijn leven sta, zij wilt hem/haar nu heel graag.
Ik studeer nog, vind dat belangrijk om te kunnen providen, zeg veel, hoe ik het anders ga/wil doen, alleen lukt het me niet om er aan toe te komen, en telkens als we een gesprek hebben over of ik eea wel/niet gedaan heb, kan ik me voor mijn kop slaan dat ik het niet gedaan heb, waarna ze (terecht) me erop wijst dat ik mijn prio's niet op orde heb.
Flinke discussies/ruzies erover gehad, aan de kern; ik vind het **** spannend, wil door die spanning heen ipv vast blijven en in een reflex proberen te doen alsof het er niet is.
Te lang; niet gelezen:
Ouders die vroeg in hun relatie ouder zijn geworden, hoe was voor jullie het begin? Wat voor dingen hebben jullie geholpen om bij elkaar te blijven ipv (alsnog) proberen weg te rennen?
Wat bedoel je met 4 weken later? Is dat hoe lang jullie een relatie hebben, of is het 4 weken na het maken van 'plannetjes'?
En hoe oud zijn jullie?
Ik heb zelf geen ervaring, maar wel in mijn directe omgeving. Heb ook in de jaren '90 een docu gemaakt waarbij ik een jong stel dat net samen was, gedurende een jaar volgde. Helaas is die niet meer online te vinden, maar ik kan je wel wat vertellen over hun proces.
Hoewel we lang om elkaar hebben geen gedanst, hebben we besloten om het leven echt samen aan te gaan. We zijn sind 4 weken een stel, met bij haar een lief dochtertje als bonuskindje.
We zouden na een jaar werken aan samen leven en ritme opbouwen voor een kindje gaan.
Ik (m) ben 28, zij (v) 35
Als je er meer over wilt vertellen, heel graag.
Poe nou ik snap wel dat je het spannend vindt.
Je kent haar in ieder geval al wel langer. Dat scheelt weer. Ze is nu zwanger, ik begrijp ook uit je vraag dat het zeker is dat deze zwangerschap wordt doorgezet? ( tenzij er een miskraam volgt) Dus ja daar helpt geen 'lieve moedertje' meer aan. Je wordt vader hoe dan ook...
Over dat laatste zou ik me nu nog maar niet druk maken. Je weet toch niet goed hoe het zal zijn. Dat moet je ook ervaren.
Wat kinderen nodig hebben is ouders die van elkaar houden en hun best doen voor elkaar. Ik hoorde eens: "het grootste geschenk dat je als vader je kinderen kunt geven is dat je van hun moeder houdt"
En dat gaat dan niet zozeer dat je je leven lang verliefd bent , want dat is niemand maar dat je trouw bent aan elkaar en probeert er van te maken wat er van te maken valt.
Dus samen lol maken, blijven communiceren en ja ook verantwoordelijkheid nemen.
Waarom is je studie nog niet af? of ben je later begonnen? Werk je ook nog, werkt je vriendin, wonen jullie al samen??
Ik kan me voorstellen dat er heel veel op je af komt nu.
Ik zou het stapje voor stapje doen, maak samen prioriteiten en kijk of er iemand is van je familie of vrienden die je meehelpt met prioriteiten stellen en je daar aan houden. En vooral, vooral niet op een stoel blijven zitten en blijven panieken want dan kom je echt tot helemaal niets.
Ik ken niemand die al na 4 weken in een relatie zwanger is geworden in mijn omgeving. Wel na 5 maanden,( da's ook al heel snel) zij waren wel wat jonger, beiden begin 20 en nog studerend. En dat gaat heel goed, nog steeds, al jaren. Maar ja daar heb jij denk ik niet heel veel aan. Bovendien heeft zij al een relatie gehad en een kind dat is niet te vergelijken met een stel die beiden studeren en nog nooit met iemand anders zijn geweest. Het kan heel goed gaan, wie zal het zeggen. Maar wat ik een beetje lees tussen de regels door moet jij hoe dan ook moet je leven eerst wat meer op orde krijgen, kind of geen kind
Jullie zijn om te beginnen een stukje ouder dan degenen waarover ik je kan vertellen. Maar ook zij waren nog niet klaar met hun opleiding. Daarnaast is je vriendin al moeder, dus wat ervaring met ouderschap betreft, zitten jullie op een heel ander level.
Tussendoor 'even' over de term 'bonuskindje' ... dat vind ik 3x niks. Heel misleidend. Zeker in dit stadium. Je suggereert ermee dat er al een soort van ouder-kind band is of van jou en dit kind verwacht wordt. Terwijl je in het sociale leven van dit kind waarschijnlijk de laatste bent die is komen binnen wandelen. Natuurlijk kan je op een gegeven moment een emotionele band opbouwen, maar op het moment dat je relatie met de moeder mis loopt, heb je hoogstwaarschijnlijk ook niks meer met haar kind. Dus doe jezelf en dit kind een lol en definieer jezelf voorlopig alleen als 'nieuwe vriend'.
En verder: je stress is volkomen normaal. Is het sowieso als je ongepland zwanger raakt, maar jullie timing is ook nog eens absoluut waardeloos. Het stel dat ik volgde, was 10 jaar jonger. Ze kenden elkaar van hun HBO opleiding. Ook zij moesten ineens nadenken over of ze dit persoonlijk èn als stel aankonden. Ze kwam er later achter, was al een paar maanden zwanger (maar net als bij jullie de eerste de beste keer onbeschermd en raak). Het verantwoordelijkheidsgevoel was groot. De prille verliefdheid ook. Ze wilden het eigenlijk niet, maar zagen ook helemaal voor zich hoe ze het zouden kunnen doen. Ze hadden namelijk vóór ze een kind verwachtten, beiden wel het idee dat ze ooit kinderen wilden. Nog niet meteen, want éérst wilden ze tijd hebben om elkaar te leren kennen, van elkaar te genieten zonder kind, hun opleiding af te ronden, werk te vinden en daarna woonruimte ... en uiteraard hadden ze ook nog een hele bucketlist mbt persoonlijke ontwikkeling. Concerten, reizen, dat soort dingen. Want ook dat wordt moeilijk/onmogelijk zodra je de verantwoordelijkheid voor een kind aan gaat.
Ze besloten ervoor te gaan. Vonden een flatje, kind was super. Makkelijk ook. Hij werkte naast zijn studie, zij deed het thuis. Roze wolk, nog een kind. Flatje zag er goed uit, vakanties bestonden uit bij iemand op de kat/planten passen. Niet wat ze ooit voor ogen hadden omdat het bij hun paste, maar ze genoten.
Uiteindelijk bleken hun (en ieders!) twijfels terecht. Ze waren te vroeg in het diepe gedoken. Kenden elkaar nog niet goed genoeg. Er waren voortdurend gesprekken over prioriteiten en wie precies wat bijdroeg/opofferde. Zij heeft haar opleiding nooit afgemaakt. Hij deed er veel langer over. Na vijf jaar en een gezin, lukte het niet meer en gingen ze uit elkaar.
Er volgden 15 jaar van oplossingsgericht leven. En ook daarna staan de kinderen voor ouders voorop.
Gelukkig is die persoonlijke bucketlist voor beiden 20 jaar (!!!) later wel iets waar ze aan toe komen. Maar wat dat betreft hebben ze nog steeds een leven dat niet synchroon loopt met dat van andere leeftijdsgenoten.
Maar goed, je gaat als je dit kind nu laat komen, een onzekere toekomst tegemoet waarin je jouw kind waarschijnlijk niet gaat kunnen geven wat je zou willen geven als hij/zij op een 'gepland moment' zou komen. Je hebt dan wel 'al' een relatie van 4 weken, maar elkaar echt kennen??? Je kent je nichtjes, je buurvrouw en de vriendinnen van je moeder beter. De kans dat het lukt, is klein. Wees je daar bewust van. Je neemt een enorm risico en er komt een kind waarvoor jij de rest van je leven verantwoordelijkheid bent.
Dus tsja. Ik begrijp je stress.
En ik begrijp niks van je vriendin. Hoe ziet haar leven er nu uit? Ben jij een 'oplossing' of een 'aanvulling'?
yette schreef op 02-12-2021 om 11:34:
Jullie zijn om te beginnen een stukje ouder dan degenen waarover ik je kan vertellen. Maar ook zij waren nog niet klaar met hun opleiding. Daarnaast is je vriendin al moeder, dus wat ervaring met ouderschap betreft, zitten jullie op een heel ander level.
Tussendoor 'even' over de term 'bonuskindje' ... dat vind ik 3x niks. Heel misleidend. Zeker in dit stadium. Je suggereert ermee dat er al een soort van ouder-kind band is of van jou en dit kind verwacht wordt. Terwijl je in het sociale leven van dit kind waarschijnlijk de laatste bent die is komen binnen wandelen. Natuurlijk kan je op een gegeven moment een emotionele band opbouwen, maar op het moment dat je relatie met de moeder mis loopt, heb je hoogstwaarschijnlijk ook niks meer met haar kind. Dus doe jezelf en dit kind een lol en definieer jezelf voorlopig alleen als 'nieuwe vriend'.
En verder: je stress is volkomen normaal. Is het sowieso als je ongepland zwanger raakt, maar jullie timing is ook nog eens absoluut waardeloos. Het stel dat ik volgde, was 10 jaar jonger. Ze kenden elkaar van hun HBO opleiding. Ook zij moesten ineens nadenken over of ze dit persoonlijk èn als stel aankonden. Ze kwam er later achter, was al een paar maanden zwanger (maar net als bij jullie de eerste de beste keer onbeschermd en raak). Het verantwoordelijkheidsgevoel was groot. De prille verliefdheid ook. Ze wilden het eigenlijk niet, maar zagen ook helemaal voor zich hoe ze het zouden kunnen doen. Ze hadden namelijk vóór ze een kind verwachtten, beiden wel het idee dat ze ooit kinderen wilden. Nog niet meteen, want éérst wilden ze tijd hebben om elkaar te leren kennen, van elkaar te genieten zonder kind, hun opleiding af te ronden, werk te vinden en daarna woonruimte ... en uiteraard hadden ze ook nog een hele bucketlist mbt persoonlijke ontwikkeling. Concerten, reizen, dat soort dingen. Want ook dat wordt moeilijk/onmogelijk zodra je de verantwoordelijkheid voor een kind aan gaat.
Ze besloten ervoor te gaan. Vonden een flatje, kind was super. Makkelijk ook. Hij werkte naast zijn studie, zij deed het thuis. Roze wolk, nog een kind. Flatje zag er goed uit, vakanties bestonden uit bij iemand op de kat/planten passen. Niet wat ze ooit voor ogen hadden omdat het bij hun paste, maar ze genoten.
Uiteindelijk bleken hun (en ieders!) twijfels terecht. Ze waren te vroeg in het diepe gedoken. Kenden elkaar nog niet goed genoeg. Er waren voortdurend gesprekken over prioriteiten en wie precies wat bijdroeg/opofferde. Zij heeft haar opleiding nooit afgemaakt. Hij deed er veel langer over. Na vijf jaar en een gezin, lukte het niet meer en gingen ze uit elkaar.
Er volgden 15 jaar van oplossingsgericht leven. En ook daarna staan de kinderen voor ouders voorop.
Gelukkig is die persoonlijke bucketlist voor beiden 20 jaar (!!!) later wel iets waar ze aan toe komen. Maar wat dat betreft hebben ze nog steeds een leven dat niet synchroon loopt met dat van andere leeftijdsgenoten.
Maar goed, je gaat als je dit kind nu laat komen, een onzekere toekomst tegemoet waarin je jouw kind waarschijnlijk niet gaat kunnen geven wat je zou willen geven als hij/zij op een 'gepland moment' zou komen. Je hebt dan wel 'al' een relatie van 4 weken, maar elkaar echt kennen??? Je kent je nichtjes, je buurvrouw en de vriendinnen van je moeder beter. De kans dat het lukt, is klein. Wees je daar bewust van. Je neemt een enorm risico en er komt een kind waarvoor jij de rest van je leven verantwoordelijkheid bent.
Dus tsja. Ik begrijp je stress.
En ik begrijp niks van je vriendin. Hoe ziet haar leven er nu uit? Ben jij een 'oplossing' of een 'aanvulling'?
Dankjewel voor het delen,
Ik ken haar al tien jaar, we waren toen verliefd op elkaar, is uiteindelijk niets van geworden vanwege de verschillen in leef Phase, en dat ik verantwoordelijkheden heel erg achterwege ligt. heb ik mogen leren, ben ik nog steeds mee bezig. Ik ben een aanvulling, gezien ze het prima zonder mij kan en red/zelfde de andere kant op.
Leene schreef op 02-12-2021 om 11:02:
Poe nou ik snap wel dat je het spannend vindt.
Je kent haar in ieder geval al wel langer. Dat scheelt weer. Ze is nu zwanger, ik begrijp ook uit je vraag dat het zeker is dat deze zwangerschap wordt doorgezet? ( tenzij er een miskraam volgt) Dus ja daar helpt geen 'lieve moedertje' meer aan. Je wordt vader hoe dan ook...
Over dat laatste zou ik me nu nog maar niet druk maken. Je weet toch niet goed hoe het zal zijn. Dat moet je ook ervaren.
Wat kinderen nodig hebben is ouders die van elkaar houden en hun best doen voor elkaar. Ik hoorde eens: "het grootste geschenk dat je als vader je kinderen kunt geven is dat je van hun moeder houdt"
En dat gaat dan niet zozeer dat je je leven lang verliefd bent , want dat is niemand maar dat je trouw bent aan elkaar en probeert er van te maken wat er van te maken valt.
Dus samen lol maken, blijven communiceren en ja ook verantwoordelijkheid nemen.
Waarom is je studie nog niet af? of ben je later begonnen? Werk je ook nog, werkt je vriendin, wonen jullie al samen??
Ik kan me voorstellen dat er heel veel op je af komt nu.
Ik zou het stapje voor stapje doen, maak samen prioriteiten en kijk of er iemand is van je familie of vrienden die je meehelpt met prioriteiten stellen en je daar aan houden. En vooral, vooral niet op een stoel blijven zitten en blijven panieken want dan kom je echt tot helemaal niets.
Ik ken niemand die al na 4 weken in een relatie zwanger is geworden in mijn omgeving. Wel na 5 maanden,( da's ook al heel snel) zij waren wel wat jonger, beiden begin 20 en nog studerend. En dat gaat heel goed, nog steeds, al jaren. Maar ja daar heb jij denk ik niet heel veel aan. Bovendien heeft zij al een relatie gehad en een kind dat is niet te vergelijken met een stel die beiden studeren en nog nooit met iemand anders zijn geweest. Het kan heel goed gaan, wie zal het zeggen. Maar wat ik een beetje lees tussen de regels door moet jij hoe dan ook moet je leven eerst wat meer op orde krijgen, kind of geen kind
Dank je voor je bericht,
Ik ben later begonnen aan mijn studie, werk-en studeer part-time. We wonen (nog) niet samen, maar in een versneltrein wel onze levens voegen. Het is prettig te horen dat het lukt.
En inderdaad, ik moet absoluut mijn leven meer op orde krijgen
Gk1993 schreef op 02-12-2021 om 11:45:
[..]
Dankjewel voor het delen,
Ik ken haar al tien jaar, we waren toen verliefd op elkaar, is uiteindelijk niets van geworden vanwege de verschillen in leef Phase, en dat ik verantwoordelijkheden heel erg achterwege ligt. heb ik mogen leren, ben ik nog steeds mee bezig. Ik ben een aanvulling, gezien ze het prima zonder mij kan en red/zelfde de andere kant op.
Klinkt op goed. Maar of het ook goed genoeg is om levenslang samen de verantwoordelijkheid voor een kind te dragen?! Voor mij een gok die ik niet nu al zou nemen. Je bent verantwoordelijk voor een nieuw leven. Vanuit die verantwoordelijkheid, kan je ook zeggen dat dit niet het moment is. Jullie hebben de tijd, neem die tijd.
Of vonden jullie dit een goed plan en gingen jullie ervoor?!
wilde zij graag een tweede kindje erbij en heeft ze jou wellicht als ideale verwekker gezien?
Heel eerlijk gezegd zou ik het samenwonen op de lange baan schuiven en je eigen huis aanhouden. Als de baby er is kun je daar natuurlijk wel gewoon veel zijn en de zorg op je nemen, maar pas net samen en er is al een kind in het spel, ik vraag me af of dit stand zal houden. Je partner is al moeder, maar jij moet het ouderschap nog uitvogelen. Let erop dat je jezelf daar tijd en ruimte voor geeft (Als in; het uitvogelen hoe jij een kind op wil voeden, wat belangrijk is voor jou daarin. Praktisch neem je uiteraard wel gelijk gewoon de dagelijkse zorg op je) en niet automatisch alles doen hoe je vriendin het doet of wilt. Zorg dat er ruimte is om de opvoeding in te richten op een manier die bij jullie beiden past.
En man up. Geen idee over wat voor een dingen je het hebt die je niet op orde hebt, maar zorg dat je dat gaat doen.
Zij schreef op 02-12-2021 om 15:05:
wilde zij graag een tweede kindje erbij en heeft ze jou wellicht als ideale verwekker gezien?
Dit is heel eerlijk gezegd ook door mijn hoofd heen gegaan. Maar goed we weten het niet zeker en het is ook wel weer een heel negatieve interpretatie. Als het wel zo zou zijn dan lijkt mij dat ook wel weer heel belangrijk om te weten, verandert de situatie nogal lijkt mij. Ik zou mij als man wel bekocht voelen eerlijk gezegd.
Maar goed... laten we er maar van uit gaan dat het voor beiden een schok is. Ik zou ook het advies van Cala willen benadrukken. Houd je eigen huis nog aan. In ieder geval in het begin. Ik hoop dat jullie dicht in elkaars buurt wonen.
Ik denk wel dat het goed kan blijven gaan, net bij elkaar en dan al ouders worden. Maar het zal veel van jullie vragen. Als jullie beiden ruimte krijgen om uit te vogelen wat jullie belangrijk vinden en hoe jullie het ouderschap vorm willen geven geef je het wel meer kans.
'vind dat belangrijk om te kunnen providen...' Bedoel je: zorgen voor inkomen? Bespreek dat even met haar: zij weet dat een student geen inkomen genereert, integendeel zelfs. Het is handiger als je het omdraait, dus dat zij inkomen genereert en jij een groot deel van de zorg op je neemt, waarbij je je studie flexibel eromheen moet kunnen vouwen (als dat kan).
Denk zelf vooral na over hoe je de zorg voor een kind kunt gaan doen, het is pittig, maar ook uniek, leuk, fantastisch, geweldig en zwaar. Allemaal. Er zijn cursussen en boekjes en ervaringsverhalen.
Tsjor
Dus zoveel jaar geleden (10 zei je?) was je al niet goed genoeg omdat je in een andere fase zat, toen was je 18. Nu is er weer het een en ander niet goed genoeg waar jij volgens haar aan moet werken. Terwijl zij weet hoe je bent aangezien jullie al vrienden waren? De dame zelf weet op haar leeftijd “ineens” niet meer hoe anticonceptie werkt. Ik zou m’n eigen huis maar aanhouden als ik jou was en er rekening mee houden dat je vooral goed was voor het verwekken van het kindje.
Je bent dus gestuit op een vrouw met klepperende eierstokken, terwijl jij er niet klaar voor bent.
Neem aan dat zij full-time werkt. Hoe wil je dat straks gaan doen? Zij zal moeten werken om inkomen te verdienen, jij hebt je studie. Voorwaarde om een kind op te voeden is wel je eigen leven op de rit te hebben. Anders wordt het lastig.
Ik ben op mijn 20e voor het eerst moeder geworden. We hadden toen één jaar een relatie. Uiteindelijk is het fout gelopen, omdat hij zich niet interesseerde voor het huishouden en nog minder voor de kinderen. Dat leidde tot veel ruzies en uiteindelijk werd hij gewelddadig.
Zeven jaar na het begin van de relatie gescheiden. De kinderen hebben daarna nooit meer iets van hem gehoord.
Naar mijn mening is 4 weken veel te kort om de beslissing te nemen dat je over iets meer dan 8 maanden samen vadertje en moedertje kunt gaan spelen.
Ik den dat een kind krijgen of vader worden is iets anders dan samenwonen en een gezin vormen. Als jullie zo kort bij elkaar krijgt, waarom kijk je niet hoe je een vorm kunt vinden waarbij jullie nog steeds 'rustig aan' doen terwijl je wel verantwoordelijkheid neemt voor het kind. Er zijn zoveel vormen om aanwezig te zijn als vader. En daar kun je ook naar toe groeien. Zwangerschap is geen reden om samen te gaan wonen als jij/jullie daar niet aan toe zijn. Als het lange termijn doel is om er samen uit te komen, en wellicht ooit een gezin te vormen, dan is het extra belangrijk om gevoelens aan beide kanten serieus te nemen en recht te doen. Zeker als er nog een ander kindje bij betrokken is. Hoe krijgt dat de meeste stabiliteit? Welke vorm zou jullie alledrie passen?
Overigens ken ik een stel die ook gelijk zwanger waren en ze zijn na bijna 20 jaar nog steeds bij elkaar. Weet oprecht niet hoe gelukkig te zijn, er hangt vaak iets zwaars om ze heen. Ken ze niet goed. En er was niet al een kindje, dat is echt wel een groot ding, vind ik.
Doorgaans hou je een zwangerschap in het begin nog even stil, maar in dit geval lijkt het me toch verstandig om het met iemand in je directe omgeving bespreken. Heb je dat gedaan? Je ouders misschien of een vriend? Er komt nu heel veel op je af. Een luisterend oor of misschien zelfs advies van iemand die jou/jullie goed kent, kan helpen om de boel op een rijtje te zetten.
