Overgang van eerste naar tweede kind
Hoi allemaal,
mijn man en ik hebben een zoontje van 7 maanden en misschien is het erg vroeg maar we praten er al wel regelmatig over dat we graag nog een kindje zouden willen. Als het ons gegund is zouden we eind dit jaar weer opnieuw zwanger willen zijn.
In mijn omgeving heb ik alleen ouders waarbij er veel leeftijdsverschil zit tussen twee kinderen. De ene gaat bijvoorbeeld al naar school en dan pas komt er een tweede. Bij ons (mocht het lukken) zou het leeftijdsverschil dan hooguit maar twee jaar zijn. Dan zit je dus met een baby en een peuter. Ik ben erg benieuwd naar ouders die dit hebben meegemaakt en naar hoe jullie de overgang van één naar twee kinderen hebben ervaren. Was er nog genoeg tijd om aan beide kinderen voldoende aandacht te geven en hoe was het voor de relatie met je partner?
Andere dingen waar ik me zorgen over maak zijn de financiën. We komen nu makkelijk rond, maar is dat met twee kinderen ook nog het geval. En ik heb een keizersnede gehad. De kans is groot dat dit bij een tweede weer het geval zal zijn. Dat betekend dat ik dan de eerste weken niet mijn oudste zoon kan optillen of te wild met hem kan spelen….dat zal ook lastig zijn.
kortom, er zijn twijfels maar de wens voor een tweede blijft toch altijd de overhand houden tot nu toe.
RaSa schreef op 12-01-2023 om 01:35:
Zelf vond ik het ook met wat meer tijd er tussen best pittig. Bij ons zit er bijna 4 jaar tussen. Was niet onze planning/wens maar je hebt het niet voor het zeggen. We liepen en lopen juist tegen dat leeftijdsverschil op. De oudste was al uit de middagslaapjes, luiers etc. en met de jongste werd je er dus weer in teruggeworpen. En zo met heel veel dingen. Ga je er met je eerste kind makkelijk in mee, want dat hoort erbij. Valt het best tegen als je weer dat baby/peuter ritme moet oppakken.
Nu zijn ze wat ouder en loop je weer tegen hele andere dingen aan. Oudste vindt bepaalde uitjes of spelletjes of wat dan ook heel leuk, terwijl de jongste vaak vanwege de leeftijd niet mee mag/kan doen.
Wij hadden geen keuze maar zelf zou ik altijd kiezen voor een langere periode tropenjaren ten opzicht van twee keer tropenjaren met verlenging.
En bij mij zit er vijf jaar tussen (ook niet bewust) en ik vond het juist heerlijk dat ik er maar één tegelijk heel intensief hoefde te verzorgen. Ook dat ik al structuur had en een netwerk van andere ouders was fijn. Voor mijn oudste was het prettig dat haar leventje op school en met vriendinnetjes niet veranderde. Mijn twee hebben altijd fantastisch met elkaar overweg gekund trouwens, puur geluk natuurlijk.
Weet je TO, er is geen ideaal leeftijdsverschil, want het hangt van allerlei factoren af hoe het loopt. Maar als jij nu die wens voelt en je weet zeker dat je een tweede wil zou ik er gewoon voor gaan. Bij mijn eerste was ik binnen drie maanden zwanger. Bij de tweede had het heel wat meer voeten in de aarde. Dat hoeft bij jou niet te gebeuren, waarschijnlijk niet zelfs. Maar het kan wel.
Ons kind is iets ouder TO, maar wij zitten op dit moment met dezelfde twijfel. Lastig dat het zo persoonlijk is, valt vooraf niks over te zeggen...
Ons 1e kind is best makkelijk. Gaat overal mee naartoe, kan zichzelf vermaken, is lief en niet veeleisend. Dat maakt de stap naar een 2e wat sneller te zetten. Maar ja, wie weet hoe die 2e gaat zijn. Het is natuurlijk allemaal een stuk leuker/makkelijker als dat kind ook weer best makkelijk is. Alles verandert als het een kindje met gezondheidsproblemen is. Of flink temperament. Of als er iemand ziek wordt...
En ik vraag me wel vaak af "Hoe dan??". Hoe doen mensen dat: Een relatie, een sociaal leven, een hobby, allebei een baan én twee kinderen. Hoe? 
Vroeger zeiden ze, een tweede is drie keer zo druk. En dat klopte bij mij, want als ik de jongste de fles gaf, vrat de oudste van alles uit. Er zit bij ons bijna twee jaar tussen, ideaal vond ik dat want dan is het minder lang druk. De meiden hebben heel veel aan elkaar, maar dat weet je nooit van te voren.
Hier zat er bijna 3 jaar tussen de kinderen. Wij vonden dat een prettig leeftijdsverschil. Oudste was al wat zelfstandiger en we konden hem goed uitleggen waarom/dat hij even wat voor zichzelf moest doen als jongste de borst of een schone luier kreeg. Hij vond het heel stoer om grote broer te zijn en hielp wanneer hij maar kon. Hij was stapelgek op zijn zusje en was ook erg voorzichtig met haar. Ik zou het zo weer doen!
Desalniettemin vond ik de overgang van 1 naar 2 vele malen groter dan van 0 naar 1. Ineens heb je allebei je handen vol, en loop je met een maxicosi in de ene hand en een dreumes aan je andere. Door de slaapjes die niet in hetzelfde ritme zaten had ik zelf geen mogelijkheid om te rusten overdag. En door de borstvoeding sliep ik laat en moest ik vroeg op. Dat was pittig. Maar dat was ook zo geweest als ze minder of meer gescheeld hadden natuurlijk.
Wij hadden om ons heen een paar voorbeelden van mensen waar het allemaal niet zo gemakkelijk ging, dus ik heb me niet druk gemaakt over een planning. Met als gevolg dat ik twee winterkinderen heb. Als ik het voor het zeggen had gehad waren het twee zomerkindjes geworden, maar je hebt er zo weinig invloed op, ik was al blij dat het twee keer gelukt was. Het is beide keren 'de eerste keer raak' geweest zo ongeveer, maar dat hoeft dus niet altijd zo te zijn. Het kan ook jaren duren. Ook al is het de eerste keer wel vlot gegaan. Kortom, go with the flow. Als je graag een tweede wil, go for it! Het leven is niet maakbaar...
Nu de kinderen iets ouders zijn vind ik 2 niet veel drukker meer dan 1 kind. Ze gaan min of meer gelijk op qua ritme en qua interesses. Dat laatste is natuurlijk niet gegeven. Ik ken ook wel mensen met kinderen die dicht bij elkaar zitten maar weinig samen spelen en altijd wat anders willen. Natuurlijk maken ze elkaar soms heel druk of hebben ze ruzie maar over het algemeen spelen ze heel fijn samen.
Toen ze baby/peuter waren vond ik 2 echt een heel stuk lastiger dan 1. Ik vond de overgang naar 2 ook best heftig.
Van 0 naar 1 was inderdaad makkelijker dan van 1 naar 2, omdat je bij het laatste de interactie tussen de 2 erbij krijgt. Hier schelen ze zo'n 2,5 jaar en dat was net prettig om vaak genoeg dezelfde dingen te kunnen doen met ze, plus een grote overlap in interesse in hetzelfde speelgoed enz.
Ik ken ook iemand die er eentje van 12, eentje van 6 en dan nog een baby had. Dat lijkt me voor niemand leuk.
Tussen mijn oudste en tweede zit ruim anderhalf jaar. Het was niet per se mijn voorkeur, mijn vriend wilde dat graag. Eerlijk, het begin met twee was verschrikkelijk maar dat komt omdat nummer twee een huilbaby was en de oudste helemaal niks kon (qua zelf spelen, etc.) het was verschrikkelijk zwaar. Maar de oudste was een enorme slaapkop dus tot ze 3,5 was had ze nog een middagslaapje en de tweede ook dus ik heb anderhalf jaar lang de slaapjes tegelijkertijd kunnen doen. Fantastisch was dat. En nu zijn ze 7 en 5,5 en eerlijk, het was het eerste zware jaar waard. Nu heb ik twee meisjes dus zelfde geslacht scheelt wellicht. Maar ik kan zoveel combineren, we hebben de zwemlessen gezamenlijk gedaan, ze zitten allebei op dezelfde sporten (wilden ze zelf) en ook qua interesses, vriendinnetjes en bv tv programma’s is het superhandig als er weinig leeftijdsverschil is. Dus even aanpoten in het begin maar daarna wordt het alleen maar makkelijke!
Bij ons gaat er iets meer of iets minder dan 5 jaar tussen zitten. Ik ben héél benieuwd hoe de oudste gaat reageren. Ze is af en toe best pittig in gedrag. Maar is tegelijkertijd heel zorgzaam en lief ten opzichte van kindjes van vrienden. Dus ik voorzie eigenlijk wel een tweede moedertje 
Ik heb in 3 jaar en 4 maanden 3 kinderen gekregen. En vind dat nog steeds helemaal goed.... Ze hadden toen ze klein waren dezelfde interesses, en nu ze jongvolwassen zijn en studeren gaan ze samen vaak stappen. Onze pleegdochters zijn ook van dezelfde leeftijd, dus dat is helemaal goed.... Mijn kinderen zijn nu 23, 22, 21, 20, 19 jaar.... en dat is heel erg gezellig.
Ted68 schreef op 09-02-2023 om 11:40:
Ik heb in 3 jaar en 4 maanden 3 kinderen gekregen. En vind dat nog steeds helemaal goed.... Ze hadden toen ze klein waren dezelfde interesses, en nu ze jongvolwassen zijn en studeren gaan ze samen vaak stappen. Onze pleegdochters zijn ook van dezelfde leeftijd, dus dat is helemaal goed.... Mijn kinderen zijn nu 23, 22, 21, 20, 19 jaar.... en dat is heel erg gezellig.
Woww! Drukke boel zeg. Zou niet voor mij weggelegd zijn, maar gelukkig was het voor jullie wel het juiste!
Hier steeds zo'n drie jaar leeftijdsverschil tussen de kinderen. Een bewuste keus - die luxe had ik, man hoefde maar te knipogen of ik kon al een predictor halen. Ik heb geen rijbewijs (wel 2 theorieexamens met 0 fout 
, ga wel graag de hort op, en twee kort elkaar leek mij persoonlijk meer een gevangenis dan een gezin.
Ik vond het ideaal. De oudere kinderen er echt bewust bij kunnen betrekken, elke keer weer in alle rust echt van de baby kunnen genieten, en door het leeftijdsverschil was het duidelijk wie de grootste, de sterktste,de knapste etc was en hoefden ze niet tegen elkaar op te boksen. Enige nadeel was dat het basisschoolgedreutel zich eindeloos uitstrekte. De rondedans met kleuterspeelafspraakjes en het kerstdiner was ik op het laatst spuugzat.
De twee met het grootste leeftijdsverschil zijn trouwens altijd het meest met elkaar opgetrokken en zijn nog steeds erg verknocht aan elkaar. Eigenlijk zijn ze alle vier heel hecht.
