Onverwachts zwanger (na heel veel onrust, was er eindelijk rust)
Lieve allemaal,
Afgelopen week compleet verrast met een positieve zwangerschapstest. Eerste reactie was NEEEE en nu nog steeds in shock.
Ik zal proberen uit te leggen wat mijn gevoelens hierbij zijn.
Mijn man en ik hebben al twee kinderen van 5 en 7 jaar. We hebben al langere tijd het gevoel dat we compleet zijn en mijn man heeft zelfs al een intake gesprek voor een vasectomie gehad.
8 jaar geleden overleed mijn moeder en 4 weken na haar overlijden werd ik zwanger van de eerste en 3 jaar later werd ons tweede kindje geboren. Ik moet eerlijk zijn dat zwanger zijn terwijl je rouwt zwaar is en voor mijn gevoel niet eerlijk was tegenover de kinderen. Maar bij de eerste zwangerschap zatten we al in een traject om zwanger te worden en ik wilde niet dat ik de hormonen “voor niks had genomen” maar nu vraag ik me wel eens af: Was dat wel zo verstandig om door te zetten. Niet optimaal kunnen genieten van de zwangerschappen.
Met als gevolg dat ik de eerste jaren van de kinderen: in rouw was, depressie, angststoornissen ontwikkelde (nooit gedacht dat mijn moeder zo jong zou overlijden, dus ja wat zou er nu nog meer gebeuren) , compleet overbezorgd, altijd het gevoel hebben mijn kinderen tekort te hebben gedaan, ik was er wel maar toch eigenlijk ook niet, mijn vader die helemaal opgeslokt was door zijn eigen verdriet en er niet voor mij kon zijn, mijn man die niet de tijd en aandacht kreeg die hij verdiende (relatiecrisis tot gevolg) en dit allemaal moeten doen zonder mijn moeder.
Toen de jongste naar school ging kwam er pas ruimte om aan mezelf te werken (of gaf ik mijzelf pas de ruimte): ik volgde rouwtherapie, reguliere therapie, cursus mindfulness, financiële problemen overwonnen, relatiecrisis overleefd, leerde nee zeggen, ging sporten en voor het eerst sinds het overlijden van mijn moeder heb ik het gevoel weer wat mezelf te zijn en mijn leven weer wat op orde te hebben. En nog belangrijker ik zag mijn kinderen echt! Ik kon oprecht van ze genieten zonder angst en schuldgevoel en de constante gedachtes; mijn moeder zal dit nooit zien, ze zullen geen oma hebben enzo.
En dan nu zwanger van een derde kindje. Zowel mijn man als ik hadden geen wens voor een derde kindje en gebruikten dan ook keurig voorbehoedmiddelen en toch zwanger. En nu enorm in twijfel en de grote vraag wat nu? Mijn eerste gedachte was ik kan het de kinderen die er zijn dit niet aan doen. Zij hebben al zoveel gemist van hun moeder door alles wat er is gebeurd en met een newborn baby zullen ze weer van alles moeten missen. En dan de rampscenario’s wat als iets niet goed is met het kindje? Een zorgenkindje? Wat als er iets met mij gebeurd? Oftewel het voelt weer alsof ik mijn kinderen enorm tekort doe en zal doen 😢 Ze verdienen een moeder die niet alleen aanwezig is en er ook echt is! Ze alle tijd en aandacht kan geven die ze de eerste jaren hebben gemist voor mijn gevoel. Ze hebben veel liefde gekregen maar het knaagt. En dat ze niet 4 jaar hoeven te wachten tot mama er weer is want zo voelt het. De eerste vier jaren van een kinderleven zijn zo intensief, slaapgebrek, luiers, voeden. Als draait om dat schema. En ik ben erg bang dat mijn psychische problemen weer terug zullen komen.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik de kinderen die er al zijn moet beschermen. En tegelijkertijd denk ik aan dat kindje dat in mijn buik groeit en mij heeft gekozen als zijn / haar moeder. En denk ik niet licht over een abortus. Ik denk dat ik niet een beslissing zal kunnen maken waar ik 100 procent achter sta. Het voelt alsof ik moet kiezen tussen de kinderen die ik al heb en het kindje in mijn buik. De kinderen die er al zijn zullen de komende jaren weer op plek 2 komen.
Ik zou nu 4 á 5 weken zwanger moeten zijn en weet dus niet wat ik moet doen. De zwangerschap doorzetten of toch niet, na alles wat de afgelopen jaren is gebeurd. Zijn er vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt? En hier over willen vertellen? Ik zou dat heel erg fijn vinden.
Ps: gelieve geen discussie starten over abortus. Lastig onderwerp en het is niet mijn hulpvraag.
Bibi17 schreef op 01-05-2022 om 17:28:
[..]
Mijn man heeft mij de afgelopen jaren gezien en is er bang dat we straks weer terug bij af zijn. Hij heeft sterk het gevoel dat het gezin dat hij nu heeft moet beschermen. Is vooral heel erg bang dat we elkaar weer uit het oog verliezen en dit in een scheiding zal eindigen. Daarnaast zegt hij mij te steunen in welke beslissing het ook is die we nemen.
Wat ik in mijn bericht heb gezet zijn de gevoelens die overheersen. Andere gevoelens zijn er ook. Kan en mag ik de twee kinderen die er zijn een broertje of zusje ontnemen? Er zijn mensen die moeite hebben met kinderen krijgen en kijk ons nou. En zo zijn er nog talloze gedachtes, het is een achtbaan aan emoties en ik heb er slechts een aantal in het bericht gezet.
Ik vind wel dat je de uitspraken van je man serieus moet nemen. Hij heeft gezien wat het effect op de kinderen is geweest. Je ontneemt je kinderen geen broer of zus, die hebben ze namelijk al. En je bent niet verantwoordelijk voor de vruchtbaarheid van andere koppels. Ik vermoed dat de hormonen een grote rol spelen nu. Mocht je tot abortus(pil)/curettage/ overgaan dan is het wellicht raadzaam om daarna wat hulp voor jezelf in te schakelen.
Ik heb in deze situatie gezeten. Ondanks condooms zwanger geworden, jongste was 6 maanden. Ik kwam erachter toen ik in het ziekenhuis lag voor een sterilisatie. Ik vond het een verschrikkelijke beslissing. Het liefst was ik onder een deken gekropen en er weer uitgekomen als alles achter de rug was. Maar zo werkt het niet. Uiteindelijk, heel rationeel, voor een abortus gekozen. Er veel over gesproken met partner, zussen en vriendinnen. Nooit spijt van gehad, maar wel verdrietig om geweest.
We hebben al langere tijd het gevoel dat we compleet zijn en mijn man heeft zelfs al een intake gesprek voor een vasectomie gehad.
Een intakegesprek? Hier was t doorverwijzing halen, afspraak in het ziekenhuis en knipperdeknip.
Had hij ook al een afspraak staan?
Gatekeeper schreef op 01-05-2022 om 22:10:
We hebben al langere tijd het gevoel dat we compleet zijn en mijn man heeft zelfs al een intake gesprek voor een vasectomie gehad.
Een intakegesprek? Hier was t doorverwijzing halen, afspraak in het ziekenhuis en knipperdeknip.
Had hij ook al een afspraak staan?
Nog geen afspraak staan, dat was de volgende stap. Eerst was er een intakegesprek noodzakelijk en een check of het wel mogelijk was.
Bibi17 schreef op 01-05-2022 om 22:16:
[..]
Nog geen afspraak staan, dat was de volgende stap. Eerst was er een intakegesprek noodzakelijk en een check of het wel mogelijk was.
Ik snap je niet en hoezo een check of het mogelijk is. Elke man kan een knip krijgen hoor.
watertoren schreef op 01-05-2022 om 22:33:
[..]
Ik snap je niet en hoezo een check of het mogelijk is. Elke man kan een knip krijgen hoor.
Volgens onze huisarts is dat niet het geval. Had te maken met de grote van….(geen idee meer) maar doet er verder ook niet zoveel toe voor ons verhaal en mijn vraag. Maar dank voor je bericht.
Leg je de lat niet erg hoog voor jezelf?
In het gezin waarin ik opgroeide was er een vergelijkbaar leeftijdsverschil, ik was een van de oudere kinderen. Ik ben niets tekort gekomen na de geboorte van de jongste. Net als in een eerdere reactie werd geschreven, werd de jongste gewoon meegesleept als wij ergens heen moesten. Ook vond ik het zelf leuk, heb de jongste vaak een flesje gegeven en later nog leren fietsen.
Bibi17 schreef op 01-05-2022 om 22:42:
[..]
Volgens onze huisarts is dat niet het geval. Had te maken met de grote van….(geen idee meer) maar doet er verder ook niet zoveel toe voor ons verhaal en mijn vraag. Maar dank voor je bericht.
......
Verwijderd wegens trollhinten
Ik lees niks waaruit blijkt dat je dat derde kindje wél zou willen. Alleen maar tegen argumenten. Je enige voor argument is dat je niet lichtzinnig denkt over een abortus. Maar zelfs dat is eigenlijk vooral een 'tegenargument' tegen abortus, geen argument vóór het kindje.
Bedenktijd
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/abortus/vraag-en-antwoord/abortus-regelen
Je bent overdonderd en hebt meer tijd nodig om een beslissing te maken en hier volledig achter te staan. Link geeft aan dat je je beslissing niet in de eerste weken al hoeft uit te voeren, je kan het ook na 12 weken beëindigen of zelfs later.
Ik had vroeger ook zoiets van twee kinderen is een mooi compleet geheel. Wilde geen derde als dat ervan mocht komen, om bepaalde medische vrees, dus snap je zorg.
Ik denk altijd maar; een kind is pas welkom als je een kind wil. Kunnen jullie het kind niet welkom heten, is het beter eerlijk hierin te zijn.
Beste Bibi,
Het klinkt alsof je zelf prima weet wat je wilt en niet wilt, maar dat je op zoek bent naar goedkeuring. Misschien sterken de berichten die je hier vindt je: concluderen dat je gezin compleet is, is geen misdaad.
Ik zou je sterk willen afraden te vervallen in 'magisch denken' waarmee je het jezelf alleen maar moeilijker maakt: 'En tegelijkertijd denk ik aan dat kindje dat in mijn buik groeit en mij heeft gekozen als zijn / haar moeder.'
Een kindje kiest jou niet hoor. Het groeit daar gewoon omdat er een zaadje bij een eitje kwam, en dat is prachtig, als je ervoor kiest. Geloof mij: als ik destijds mijn ouders had gekozen, oei, dan zat er iets flink mis bij mij. En met mij zijn er zovelen die nooooooooooooit hun ouders 'gekozen' zouden hebben. Hormonen maken het moeilijker, maar probeer het een beetje rationeel te houden.
Veel sterkte met jouw keuze.
Dat idee dat een kind zijn eigen ouders kiest, vind ik eigenlijk best akelig.
Sommige kinderen worden helaas vreselijk door hun ouders mishandeld of verwaarloosd. Is het dan deels eigen schuld van het kind omdat het kind die ouders zelf heeft uitgekozen? Lijkt me toch niet.
Een kind krijg je omdat jij en partner dat willen. Niet omdat je andere kinderen dat willen of juist niet willen. Je man had al een afspraak voor sterilisatie staan. Dan waren jullie er dus 100% van overtuigd geen kinderen meer te willen. Gezien de geschiedenis begrijp ik dat volledig. Ook als je er wel voor zou kiezen is dat niet per se zielig voor je andere kinderen. Het is geen ontzeggen van een moeder. En het is ook geen ontzeggen van broertje/zusje als je er niet voor kiest. Je hoeft dit ook niet met ze te delen.
Kinderen kiezen inderdaad niet hun ouders uit. Ze zijn het product van de helft van het dna van de moeder en de helft van het dna van de vader. Mijn kind had niet uit andere ouders geboren kunnen worden. Dan had ze er anders uitgezien, ander karakter, andere talenten, andere eigenschappen. Kortom, dan was het gewoon een heel ander kind.
En zelfs als er net een ander zaadje sneller was geweest of een ander eitje was gerijpt, was dat zo geweest. Het is puur toeval dat je hebt wat je hebt.
Maar wel bijzonder toeval, als de eerste twee kinderen geboren zijn na een medisch traject. en nu 'zomaar'. Mijn jongste is geboren toen de anderen 10 en 7 waren. Een geschenk vond ik het. De oudsten genoten van de jongste. Het leeftijdsverschil is wel merkbaar, vooral doordat het lang duurt voordat ze samen dezelfde spelletjes konden spelen. Dat wordt nu wel ingehaald, als ze elkaar zien.
Tsjor
