Onverwachts zwanger (na heel veel onrust, was er eindelijk rust)
Lieve allemaal,
Afgelopen week compleet verrast met een positieve zwangerschapstest. Eerste reactie was NEEEE en nu nog steeds in shock.
Ik zal proberen uit te leggen wat mijn gevoelens hierbij zijn.
Mijn man en ik hebben al twee kinderen van 5 en 7 jaar. We hebben al langere tijd het gevoel dat we compleet zijn en mijn man heeft zelfs al een intake gesprek voor een vasectomie gehad.
8 jaar geleden overleed mijn moeder en 4 weken na haar overlijden werd ik zwanger van de eerste en 3 jaar later werd ons tweede kindje geboren. Ik moet eerlijk zijn dat zwanger zijn terwijl je rouwt zwaar is en voor mijn gevoel niet eerlijk was tegenover de kinderen. Maar bij de eerste zwangerschap zatten we al in een traject om zwanger te worden en ik wilde niet dat ik de hormonen “voor niks had genomen” maar nu vraag ik me wel eens af: Was dat wel zo verstandig om door te zetten. Niet optimaal kunnen genieten van de zwangerschappen.
Met als gevolg dat ik de eerste jaren van de kinderen: in rouw was, depressie, angststoornissen ontwikkelde (nooit gedacht dat mijn moeder zo jong zou overlijden, dus ja wat zou er nu nog meer gebeuren) , compleet overbezorgd, altijd het gevoel hebben mijn kinderen tekort te hebben gedaan, ik was er wel maar toch eigenlijk ook niet, mijn vader die helemaal opgeslokt was door zijn eigen verdriet en er niet voor mij kon zijn, mijn man die niet de tijd en aandacht kreeg die hij verdiende (relatiecrisis tot gevolg) en dit allemaal moeten doen zonder mijn moeder.
Toen de jongste naar school ging kwam er pas ruimte om aan mezelf te werken (of gaf ik mijzelf pas de ruimte): ik volgde rouwtherapie, reguliere therapie, cursus mindfulness, financiële problemen overwonnen, relatiecrisis overleefd, leerde nee zeggen, ging sporten en voor het eerst sinds het overlijden van mijn moeder heb ik het gevoel weer wat mezelf te zijn en mijn leven weer wat op orde te hebben. En nog belangrijker ik zag mijn kinderen echt! Ik kon oprecht van ze genieten zonder angst en schuldgevoel en de constante gedachtes; mijn moeder zal dit nooit zien, ze zullen geen oma hebben enzo.
En dan nu zwanger van een derde kindje. Zowel mijn man als ik hadden geen wens voor een derde kindje en gebruikten dan ook keurig voorbehoedmiddelen en toch zwanger. En nu enorm in twijfel en de grote vraag wat nu? Mijn eerste gedachte was ik kan het de kinderen die er zijn dit niet aan doen. Zij hebben al zoveel gemist van hun moeder door alles wat er is gebeurd en met een newborn baby zullen ze weer van alles moeten missen. En dan de rampscenario’s wat als iets niet goed is met het kindje? Een zorgenkindje? Wat als er iets met mij gebeurd? Oftewel het voelt weer alsof ik mijn kinderen enorm tekort doe en zal doen 😢 Ze verdienen een moeder die niet alleen aanwezig is en er ook echt is! Ze alle tijd en aandacht kan geven die ze de eerste jaren hebben gemist voor mijn gevoel. Ze hebben veel liefde gekregen maar het knaagt. En dat ze niet 4 jaar hoeven te wachten tot mama er weer is want zo voelt het. De eerste vier jaren van een kinderleven zijn zo intensief, slaapgebrek, luiers, voeden. Als draait om dat schema. En ik ben erg bang dat mijn psychische problemen weer terug zullen komen.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik de kinderen die er al zijn moet beschermen. En tegelijkertijd denk ik aan dat kindje dat in mijn buik groeit en mij heeft gekozen als zijn / haar moeder. En denk ik niet licht over een abortus. Ik denk dat ik niet een beslissing zal kunnen maken waar ik 100 procent achter sta. Het voelt alsof ik moet kiezen tussen de kinderen die ik al heb en het kindje in mijn buik. De kinderen die er al zijn zullen de komende jaren weer op plek 2 komen.
Ik zou nu 4 á 5 weken zwanger moeten zijn en weet dus niet wat ik moet doen. De zwangerschap doorzetten of toch niet, na alles wat de afgelopen jaren is gebeurd. Zijn er vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt? En hier over willen vertellen? Ik zou dat heel erg fijn vinden.
Ps: gelieve geen discussie starten over abortus. Lastig onderwerp en het is niet mijn hulpvraag.
Geen ervaring mee, maar misschien kun je contact opnemen met Fiom?
Dank voor de tip. Zal ik morgen doen.
Hoe staat je man erin?
Het feit dat je man al een intake heeft gehad voor een vasectomie en deze woorden;
Ik denk dat ik niet een beslissing zal kunnen maken waar ik 100 procent achter sta. Het voelt alsof ik moet kiezen tussen de kinderen die ik al heb en het kindje in mijn buik. De kinderen die er al zijn zullen de komende jaren weer op plek 2 komen.
zijn eigenlijk best veelzeggend.
Inderdaad het Fiom.
En wees niet te streng voor jezelf wat betreft de periode rond het overlijden van je moeder. Het leven overkomt je en je kon niet anders.
Veel sterkte met het maken van he beslissing.
Tickel schreef op 01-05-2022 om 17:21:
Hoe staat je man erin?
Het feit dat je man al een intake heeft gehad voor een vasectomie en deze woorden;
Ik denk dat ik niet een beslissing zal kunnen maken waar ik 100 procent achter sta. Het voelt alsof ik moet kiezen tussen de kinderen die ik al heb en het kindje in mijn buik. De kinderen die er al zijn zullen de komende jaren weer op plek 2 komen.
zijn eigenlijk best veelzeggend.
Mijn man heeft mij de afgelopen jaren gezien en is er bang dat we straks weer terug bij af zijn. Hij heeft sterk het gevoel dat het gezin dat hij nu heeft moet beschermen. Is vooral heel erg bang dat we elkaar weer uit het oog verliezen en dit in een scheiding zal eindigen. Daarnaast zegt hij mij te steunen in welke beslissing het ook is die we nemen.
Wat ik in mijn bericht heb gezet zijn de gevoelens die overheersen. Andere gevoelens zijn er ook. Kan en mag ik de twee kinderen die er zijn een broertje of zusje ontnemen? Er zijn mensen die moeite hebben met kinderen krijgen en kijk ons nou. En zo zijn er nog talloze gedachtes, het is een achtbaan aan emoties en ik heb er slechts een aantal in het bericht gezet.
Hoe denkt je man hierover? Je komt over als iemand die de lat hoog legt. Wees niet te streng voor jezelf. Soms overkomen dingen je. Je hebt ook veel geleerd in de afgelopen jaren. Je bent beter voor jezelf gaan zorgen. Je kent je valkuilen, maar er zullen ongetwijfeld ook momenten zijn waarvan je enorm kan genieten.
En mbt psychische problemen. Misschien kan je gesprek aangaan met de POP-poli.
Bibi17 schreef op 01-05-2022 om 17:28:
[..]
Mijn man heeft mij de afgelopen jaren gezien en is er bang dat we straks weer terug bij af zijn. Hij heeft sterk het gevoel dat het gezin dat hij nu heeft moet beschermen. Is vooral heel erg bang dat we elkaar weer uit het oog verliezen en dit in een scheiding zal eindigen. Daarnaast zegt hij mij te steunen in welke beslissing het ook is die we nemen.
Wat ik in mijn bericht heb gezet zijn de gevoelens die overheersen. Andere gevoelens zijn er ook. Kan en mag ik de twee kinderen die er zijn een broertje of zusje ontnemen? Er zijn mensen die moeite hebben met kinderen krijgen en kijk ons nou. En zo zijn er nog talloze gedachtes, het is een achtbaan aan emoties en ik heb er slechts een aantal in het bericht gezet.
Heel fijn dat je man je wil steunen, maar wat hij eigenlijk dus zegt, is dat hij jou wil steunen in de beslissing die JIJ neemt, en dat de beslissing dus eigenlijk bij jou ligt, waarna hij je zal steunen in het besluit dat je neemt. Het is dan dus niet ZIJN beslissing, maar JOUW beslissing waar hij bij voorbaat zijn steun aan geeft. Of zie ik het verkeerd?
Pejeka1 schreef op 01-05-2022 om 17:32:
[..]
Heel fijn dat je man je wil steunen, maar wat hij eigenlijk dus zegt, is dat hij jou wil steunen in de beslissing die JIJ neemt, en dat de beslissing dus eigenlijk bij jou ligt, waarna hij je zal steunen in het besluit dat je neemt. Het is dan dus niet ZIJN beslissing, maar JOUW beslissing waar hij bij voorbaat zijn steun aan geeft. Of zie ik het verkeerd?
Ideaal gezien is het een gezamenlijke beslissing. Maar wat als we beide wat anders willen? Omdat het om mijn lichaam gaat, vindt hij dat de eindbeslissing bij mij ligt. Stel dat hij voor abortus is en ik absoluut niet. Dan zou hij mij niet pushen om toch voor een abortus te gaan. We kunnen er gelukkig heel goed over praten samen.
Ik hoor je niet over je derde kindje. Mijn brussen zijn veel ouder dan ik en ik vond daar niks aan. Altijd in een andere fase.
Ik vind overigens dat je wel overdrijft over vier jaar lang je moeder kwijt zijn. En al zou dat: dan is je jongste vier en zijn de andere twee 10 en 12. Dan willen zij hele andere dingen maar moet er altijd een kleuter mee op sleeptouw. Dus ik zou het niet focussen op die vier jaar maar meer algemeen houden.
Met (de) kinderen (die je al hebt) weet je nooit hoe het loopt. Je kan nog zoveel voornemens hebben en je best doen, zij worden volwassen en gaan dan hun eigen weg. Met een beetje pech willen ze (een van) ouder(s) daar helemaal niet meer bij hebben. Dus, welke keus je ook maakt, ga niet uit van het belang van je kinderen maar van wat jij voelt voor jezelf. En je man ook. Dat je van alles voelt en dat dat ook tegenstrijdige dingen zijn kan ik me heel goed voorstellen. Ik hoop dat je iemand kan vinden die de goede vragen kan stellen, om bovenwater te krijgen wat jij, jij en je man, willen.
welke beslissing je ook neemt, het is goed.
Wel valt het hij mij op dat jij ervan uitgaat dat de baby op de eerste plek komt en dus ten koste gaat van aandacht van de andere kinderen. Mijn ervaring is dat het andersom was. Mijn kinderen waren 7, 5 en 3 toen nummer 4 kwam. Die draaide gewoon mee in het programma thuis. De kinderen moesten immers naar school, zwemles, voetbaltrainen, eten, naar bed, opgehaald worden bij vriendjes etc. De jongste sleepten wij mee. Die kreeg vooral aandacht als ze niet waren en als ze in bed lagen.
En wil jij dit kindje? Of niet?
Ik lees bijna alleen maar redenen waarom je het niet zou moeten doen en niet zou moeten willen. Veel daarvan gaat over anderen en over 'wat als'. Als je diep in je hart kijkt: wat zou je dan willen? Los van de praktische bezwaren of wat anderen (kinderen, maatschappij, je kritische hoofd) vinden van de keuze.
Bibi17 schreef op 01-05-2022 om 17:28:
[..]
Mijn man heeft mij de afgelopen jaren gezien en is er bang dat we straks weer terug bij af zijn. Hij heeft sterk het gevoel dat het gezin dat hij nu heeft moet beschermen. Is vooral heel erg bang dat we elkaar weer uit het oog verliezen en dit in een scheiding zal eindigen. Daarnaast zegt hij mij te steunen in welke beslissing het ook is die we nemen.
Wat ik in mijn bericht heb gezet zijn de gevoelens die overheersen. Andere gevoelens zijn er ook. Kan en mag ik de twee kinderen die er zijn een broertje of zusje ontnemen? Er zijn mensen die moeite hebben met kinderen krijgen en kijk ons nou. En zo zijn er nog talloze gedachtes, het is een achtbaan aan emoties en ik heb er slechts een aantal in het bericht gezet.
Je kunt niet een kind houden voor je kinderen. En ongewenst kinderlozen zijn er niet mee gebaat als jij een ongewenst kind hebt.
Jullie hadden de keuze al gemaakt. Twee en geen drie. Het drama gevoel in je post overheerst. Ik zou voor je huidige gezin gaan en niet voor 3. Je mag best eerlijk naar jezelf zijn.
Jullie wilden geen kinderen meer en je hebt genoeg redenen om de zwangerschap niet door te willen zetten. Dat mag. We leven gelukkig in een land waar je mag kiezen om een zwangerschap niet door te zetten.
Ik snap dat je ook aan het kindje denkt maar heel eerlijk? Ik geloof niet in "het kind heeft mij als moeder gekozen".
Sterkte met je beslissing.
