Ongepland zwanger en vriend wil het niet houden
Hallo Iedereen,
Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen want ik ben behoorlijk radeloos momenteel.
Ik heb een relatie van meer dan 3 jaar en woon niet samen.
Ik ben 31 jaar en mijn vriend is 29.
Ik heb een vaste baan en een klein 1 persoons koophuis, we zijn al ongeveer een jaar op zoek naar een huisje voor ons samen.
Nu ben ik door de anticonceptie heen zwanger geraakt, ik ben ongeveer 6 weken zwanger.
Van tevoren hebben we het wel eens over kindjes gehad en als het per ongeluk toch zou gebeuren, dan hadden we besloten dat we er wel uit zouden komen en het accepteren en ervoor zouden gaan.
Vanaf het moment dat ik weet dat ik zwanger ben (zo’n anderhalve week nu) doet mijn vriend vreemd tegen me.
Hij praat amper tegen me en ontwijkt me. Ik heb me EEG alleen gevoeld afgelopen week.
Gisteren kwam het hoge woord eruit: hij wil dat ik het weg laat halen want hij is er niet klaar voor om vader te worden.
Nu ben ik ten einde raad, want ik wil het niet weg laten halen. Ik vind het onmenselijk en ik vind ook niet dat we in een hele beroerde positie zitten om een kind groot te brengen. We zijn volwassen en we hebben het prima op de rit, afgezien van het feit dat we dus niet samen wonen. (Hij woont nog thuis)
Dit hele gebeuren slaat een enorme kloof tussen ons in en ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Praten erover lukt niet echt omdat hij zijn beslissing al gemaakt heeft dus voelt het voor mij alsof ik geen keuze meer heb.
Ik hoop dat jullie me advies kunnen geven want ik weet het even niet meer.. dit is ook niet hoe ik het gewild heb allemaal en het liefste vorm ik natuurlijk gewoon op den duur een fijn gezinnetje met hem maar dat lijkt nu onmogelijk.
Als ik het weg zou laten halen denk ik niet dat ik dat mezelf en hem ooit zou kunnen vergeven.. ik kan dat niet en dan ‘vrolijk’ doorgaan met onze relatie. Hij denkt van wel.
Heeft er iemand hier ervaring of tips?
Besluit al genomen?
O, wat verdrietig voor je. lk heb hier geen ervaring mee, heb kinderen samen met een man waar ik al vele jaren gelukkig mee ben.
Ik wil wel graag met je meedenken.
Volgens mij heb je je besluit al genomen: 'want ik wil het niet weg laten halen.'
'Praten erover lukt niet echt omdat hij zijn beslissing al gemaakt heeft dus voelt het voor mij alsof ik geen keuze meer heb.'
Jawel, je hebt wel een keuze. Wel of geen abortus, daar heb je echt zelf een stem in..
'Als ik het weg zou laten halen denk ik niet dat ik dat mezelf en hem ooit zou kunnen vergeven.. ik kan dat niet en dan ‘vrolijk’ doorgaan met onze relatie. Hij denkt van wel.'
Je relatie lijkt sowieso in zwaar weer terecht te komen:
- wel abortus? dan is er een grote kans, schrijf je, dat jij het jezelf en hem nooit zou kunnen vergeven. Als je dat nu voelt, zou ik dat gevoel zeer serieus nemen.
- geen abortus? Dan lijkt er een grote kans dat je vriend er niet mee om kan gaan, hoewel dat zou kunnen bijdraaien.
Wel of geen abortus, wat je ook 'kiest', in beide gevallen komt je relatie (waarschijnlijk) in zwaar weer.
Hou je dus over: wil jíj wel of geen abortus? en daar heb je het antwoord al op gegeven.
Het feit dat je vriend je ontwijkt, vind ik overigens niet fijn klinken. Er komt onverwachts iets op jullie beider pad, iets waar je niet om gevraagd hebt. Wel zo fijn om daar sámen over te praten en samen mee te dealen.
Lastig
Mijn vriend is geen ster in praten, alleen al het feit dat hij eerlijk tegen me gezegd heeft dat hij het niet wil houden is al een applausje waard.
Ik ben al 31, wie zegt mij dat er nog meer kansen op kinderen voor mij zijn weggelegd als ik besluit het weg te laten halen?
En met dat ik geen keuze meer heb bedoel ik niet zo letterlijk, meer dat het nu een kwestie is om óf voor alleenstaand moederschap te gaan óf een abortus te laten plegen en daar op den duur ook mijn relatie op stuk te laten lopen.
Ik vind het allebei doodeng maar ik voel wel heel sterk dat ik dit kindje niet ‘verloren’ kan laten gaan omdat ik het ergens ook heel bijzonder vind dat dit me gegund is. Ik heb in het verleden behoorlijk wat baarmoederproblemen gehad en ik ben dus ook zeer verrast dat ik tóch zomaar zwanger mag zijn.
Mijn vriend ontwijkt me omdat hij niet weet hoe ermee om te gaan, zodra hij in mijn buurt is slaat hij dicht en is hij niet meer bereikbaar.
Omdat we het er eerder over gehad hadden dat het wel goed zou komen als ik zwanger zou raken had ik nooit gedacht dat dit ons zou overkomen.. dat hij het niet wil..
Geef hem tijd
Ik heb in jouw schoenen gestaan. In mijn geval moest mijn vriend eigenlijk heel erg aan het idee wennen, daarom zei hij aanvankelijk nee, ik wil dit niet. Het is natuurlijk ook doodeng, het is een totaal onbekend avontuur. Ik zou zeggen: neem nog even geen besluit. Ga na wanneer je een besluit moét nemen (vraag je huisarts of een abortuskliniek) en stel het besluit uit.
Als jij geen abortus wilt, dan komt er geen abortus, zo simpel is het. Jij heb het laatste woord. Maar geef je vriend nu eerst de tijd om het nieuws te laten landen. Daarna is het vroeg genoeg om te zeggen dat jij het wel wilt houden en hoe jullie het (apart of samen) gaan oplossen.
Bij ons is het helemaal goed gekomen, mijn vriend was uiteindelijk dolblij met onze zoon.
Doorzetten
Als jij het kind wilt zul je moeten doorzetten. Het lijkt me vreselijk moeilijk om in je eentje te doen. Hopelijk draait je vriend nog bij.
Is het mogelijk dat hij denkt dat jij hem erin geluisd hebt? (de pil per ongeluk/expres vergeten of zo?) Dat dat achter zijn stugge gedrag zit? Ik kan me moeilijk voorstellen dat je in zo'n situatie je partner laat zitten of tot een abortus aanzet.
Niet erin geluisd.
We gebruikten alleen condooms,
Ik heb jarenlang een spiraal gehad en die moest er vorig jaar op een gegeven moment uit.
Toen hebben we overlegd dat ik niet aan een pil zou gaan omdat ik daar in het verleden zo beroerd van werd.
Vandaar dat we allebei akkoord gingen met condooms en vandaar dat we van tevoren ook overlegd hadden dat áls ik per ongeluk zwanger zou raken, we dat zouden accepteren en ervoor zouden gaan.
Ik heb dit ook niet zo gewild, het plan was om samen op het gemak een huisje te vinden en van daaruit verder.
Maar de situatie is nu eenmaal anders en ik heb zoiets van ‘Okee schouders eronder en gaan’
Ik weet niet of het een kwestie van tijd is, of hij bij zal draaien. Denk zelf heel sterk van niet, hij is echt volkomen dwars tegen het feit dat hij misschien wel papa gaat worden: deze sterke mening verrast mij ook want ik ken hem als een lieve zorgzame jongen die het hart op de goede plek heeft.
Zoals hij zich nu gedraagt tegen mij (afwerend, kortaf, niet meer behulpzaam en stil) zo ken ik hem helemaal niet..
@AnnoOok
Hoelang duurde het voordat jouw vriend bijdraaide?
En waarom kwam er die omslag?
Tijd
Het duurde bij hem ongeveer drie weken. In die tijd heb ik alleen gezegd dat ik nog geen besluit ging nemen, dat ik ook aan het idee moest wennen. Verder heb ik zo goed en zo kwaad als het ging "gewoon" doorgeleefd. Natuurlijk was ik er de hele dag mee bezig, dat heb ik ook af en toe wel gezegd (zo van: "wat een gek idee is het, he, dat ik zwanger ben") maar ik heb mijn best gedaan niet aan mijn vriend te gaan trekken.
Daarna vertelde ik dat ik het raar zou vinden om de zwangerschap af te breken. We waren allebei rond de 30, hadden werk en een dak boven ons hoofd, eigenlijk geen goede reden om een baby niet te laten komen. Plus dat ik het idee had dat ik ondanks de onzekerheid er toch voor wilde gaan.
Natuurlijk weet je eigenlijk niet waar je aan begint, is het eng en een grote verantwoordelijkheid, maar op een bepaald moment moet je toch in het diepe springen. Of je dat nu of over 5 jaar doet, wat is nou helemaal het verschil? Daarna draaide hij langzaam bij, van "misschien kan ik wel aan het idee wennen" tot "ik heb er zin in".
Dankjewel
Dankjewel voor je reactie. Het geeft me een beetje moed en hoop dat het toch nog goed kan komen.
Ik heb besloten dat ik ook voorlopig geen besluit ga nemen, ben erg emotioneel en van slag door dit alles, er moet eerst even iets van rust terug komen in mijn leven.
Echo
Je moet natuurlijk wel afspraken gaan maken met een verloskundige. Krijg je nog steeds met 12 weken een echo? Het is een goed idee om daar samen heen te gaan. Wil hij niet, dan zou ik toch even inspelen op zijn verantwoordelijkheidsgevoel, het is "groot/belangrijk/zwaar/eng" voor jou en hij moet mee om jou te steunen, wat jullie daarna ook besluiten. Uiteindelijk is ook hij voor de helft verantwoordelijk voor deze zwangerschap en hij zit niet eens met de lichamelijke gevolgen. Het minste wat hij kan doen is jou steunen door mee te gaan.
Bij de echo kan hij met eigen ogen zien waar hij nee, of eventueel toch voorzichtig ja tegen zegt.
Echo
de eerste echo is nu meestal al rond een week of 6.
Het is daarom wel zaak om nu al contact op te gaan nemen met een verloskundige. Ook als je later nog besluit de zwangerschap af te breken.
Verloskundige
Ik heb al afspraken met de verloskundige staan.
Dat heb ik vorige week allemaal al geregeld. Voor dit nieuws als een bom op m’n dak viel.
Ik heb dus ook goede hoop op die echo, want ik vind dat hij daar bij moet zijn en hij zegt ook dat hij meegaat.
En stiekem hoop ik ook dat hij dan met eigen ogen inderdaad kan zien waar hij nee tegen zegt.
Ik hoop zo dat het goedkomt, wil hem niet kwijt..
M1987
Ik denk dat jullie er wel uit gaan komen. Hij moet aan het idee wennen dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
9 maanden
Ook als het helemaal mis lijkt te gaan, als hij zegt dat hij echt geen kind niet wil en jij wel, als je besluit alleen verder te gaan met de baby, dan nog kan hij bijdraaien. Loop niet boos weg maar zeg dat je hem de tijd gunt. Je ben niet voor niets 9 maanden zwanger. Dat is een lange tijd. Een lange tijd om aan het idee te wennen en je mentaal en praktisch voor te bereiden. Dat geldt ook voor hem. Mocht het niet goed gaan en mochten jullie uit elkaar gaan (wat mij raar lijkt, de liefde is toch niet ineens weg omdat er iets in je buik groeit?), houd hem dan wel op de hoogte van je zwangerschap, mijlpalen, echo's e.d. Wie weet realiseert hij zich dan op een bepaald moment dat het echt ook zijn kind is en dat hij er wel bij wil zijn als zijn kind opgroeit.
Vraag
Wat me wel verbaasde is dat hij nog thuis woont. Denk je dat dat invloed heeft op zijn mening, bijvoorbeeld omdat hij het idee heeft dat er daarna voor hem geen eigen leven meer mogelijk is? Of maakt hij zich zorgen over zijn financiele mogelijkheden?
Wellicht kun je hem bevestigen, dat je geen andere vader zou willen dan hem; en dat je toch ooit samen met hem een kind wil.
Ik hoop dat jjllie snel een woning vinden om dit allemaal samen door te maken.
Tsjor
Hoe is het met je, M?
Hoe gaat het nu met je? Kun je een klein beetje tot rust komen?
@AnnoOok
"Als jij geen abortus wilt, dan komt er geen abortus, zo simpel is het. Jij heb het laatste woord"
Ik vind dit nogal een kortzichtig antwoord van jou, als het nu omgedraait was dat haar vriend het kind wil houden en M1987 niet, is het dan nog steeds haar laatste woord? Of moet haar vriend er dan maar mee leren leven dat ze zijn kind vermoord, al is ze dan nog maar een paar weken zwanger.
Samael
Hoe hard mss ook: ja!
In de manier waarop hier de zaken rondom zwangerschap en zwangerschapsafbreking zijn geregeld, heeft de zwangere vrouw het laatste woord. Ze kan niet gedwongen worden de zwangerschap voort te zetten, maar ook niet om die te laten afbreken. Dat alles wel binnen de wettelijk vastgestelde grenzen voor afbreking.
Daar zit iets logisch in omdat het haar lichaam betreft. Daar zit iets onlogisch in omdat de vrouw nooit de enige ouder in deze situatie is.
Aagje
I know
Ik vind het alleen gewoon niet kloppen dat je als man zijnde gewoon geen zak te vertellen heb als je vrouw/vriendin op haar eigen houtje maar even besluit om het te houden of om het weg te laten halen, ook al is het haar eigen lichaam, daarin groeit wel iets van van hun beide is, dus het dan maar zeggen het is mijn lijf, vind ik totaal niet logisch
Logisch
Je moet het ook zien als een soort eindverantwoordelijkheid. Als man heb je misschien geen rechten maar je kunt uiteraard wel bespreken met je vrouw of vriendin wat jij zou willen en wat daar voor nodig zou zijn van beide kanten.
Als je een betrouwbare partner bent en je weet je aan belangrijke afspraken te houden, als vrouw ben je namelijk nogal kwetsbaar en chantabel want een kind kun je niet meer uitzetten en je zult ze de kost geven die er zonder steun verder alleen voor komen te staan, als je relatie goed is en je hebt goed contact dan kun je nog heel ver komen.
Iemand wil jou ook niet zondermeer pijn doen, maar vragen een kind uit te dragen terwijl je dat zelf niet wil is nogal wat.
Je slaat de spijker op zijn kop
Je zeg het al, als man heb je geen rechten, en dat is nu net wat ik bedoel, het is bespreekbaar maar uiteindelijk zal altijd de vrouw beslissen, je staat als man zijnde machteloos, als je perse geen kind wil, gebruik dan voorbehoedsmiddelen, dan hoef je ook niks uit te dragen!
Nog even ter aanvulling om scheve gezichten te voorkomen
Geld ook voor de man!
Goed advies
Dag advies geef ik dan ook mijn zoon en dochter beiden mee. Evenals waarschuwingen tegen alcoholgebruik en sex en wat als er toch iets mis gaat.
Ik zeg altijd tegen mijn zoon: jij zorgt voor een condoom, wat een vrouw ook tegen je beweert! Helpt ook tegen SOA's. Hij is er nog niet aan toe trouwens, maar je kan niet vroeg genoeg beginnen.
Het leven is vol risico's voor mannen èn vrouwen, maar je kan in elk geval je best doen om jezelf te beschermen.
Even een update
Bedankt allemaal voor jullie reacties, ik heb er een hoop aan gehad!
@tsjor
Mijn vriend woont nog thuis, omdat hij voor mij lange tijd geen vaste relatie gehad heeft en het dus niet zo ‘nodig’ vond om op zichzelf te gaan. Zijn ouders zijn gescheiden en hij woont dus samen met zijn moeder. Ik denk dat het vooral luiigheid is, dat zie ik ook aan mijn broertje (29 jaar) die woont ook nog bij mijn ouders uit gemakzucht. Want ja, waarom zou je ergens weggaan als het wek makkelijk is dat alles nog voor je gedaan word? 
Misschien hebben mannen die ‘ik moet op mezelf’ gedachtes nu eenmaal niet zo sterk, zeker als het niet echt nodig is. Zie het om me heen wel vaker hier.
Wel waren we al langere tijd op zoek naar een huis voor ons samen maar dat wilde niet echt vlotten vanwege de huidige huizensituatie in Nederland. En aangezien ik een eigen huis heb en hij toch altijd hier was, waren we daar niet mega actief mee bezig.
@AnnoOok
Met mij gaat het momenteel wel goed, dankjewel.
Ik moet zeggen dat hij langzaam aan het idee begint te wennen dat hij vader gaat worden. Hij vind het doodeng en spannend maar praat wel in zinnen zoals ‘als straks de baby er is..’ en ‘dat moeten we regelen voordat de baby komt..’
Ook hebben we het aan zijn moeder vertelt en die was door het dolle heen en zij heeft lang met hem gepraat en ik geloof dat hij daar ook wel van opgeknapt is. Ook is hij aan het verzinnen hoe hij het nieuws op een leuke manier aan zijn vader en familie kan vertellen dus daar ben ik ook blij mee, dat hij initiatief toont.
Trouwens, jullie zeiden hierboven dat je de eerste echo al krijgt met 6/7 weken. Dit is niet waar. In Nederland krijg je 2 echo’s, 1 rond de 11/12 weken om te kijken hoe ver je bent en dan weer 1 rond de 20 weken. Ik heb dus ook nog geen echo gehad, die krijg ik aanstaande donderdag. Dan ben ik ongeveer 11 weken zwanger.
Mijn vriend wil heel graag mee en dat vind ik positief 
Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik hele zware weken heb gehad, van alles wat er gebeurd is krijg je toch best een emotionele klap. Ben ontzettend verdrietig en eenzaam geweest. Plus de verschrikkelijke ochtendmisselijkheid en bijbehorende andere kwalen!
Over de abortus kwestie; ik vind het zelf ook een bizar verschijnsel dat uiteindelijk de vrouw het allerlaatste woord heeft wat betreft abortussen. Ik vind het zeer begrijpelijk als er een nare situatie is voorgevallen (verkrachting oid) waarin de vrouw ongewenst zwanger is geraakt, dat zij dan beslist over het ongeboren kind. Maar in bijv. het geval waarin ik me bevind/bevond waarin de man en vrouw er allebei ‘bij’ waren tijdens de onbeschermde daad, vind ik het wel absurd dat de man eigenlijk geen recht meer van spreken heeft. En daarom vrat het ook zo aan me dat ik mijn vriend zou ‘dwingen’ vader te worden tegen zijn zin in, dat voelt/voelde ook niet helemaal eerlijk.. Ingewikkeld.
Nogmaals dank voor alle reacties!
Klinkt best positief
Zoals je het vertelt, lijkt alles nu de goede kant op te gaan. Gelukkig maar!
Toch ook nog even over of een man over abortus mag beslissen... ik ben daar vast star in, maar geen haar op mijn hoofd die abortus zou laten plegen als de mán dat wil en ik niet. Dan is het vaarwel man en welkom baby.
Waarom de vrouw het laatste woord heeft bij abortus
Omdat het haar lichaam is en zij de grootste risico’s loopt of blijvende schade of erger.
Daarom dus.
Klinkt goed
Het klinkt alsof de storm is gaan liggen. Gelukkig voor jou en voor je vriend. Jullie hebben inderdaad nog heel wat te regelen en je vriend maakt twee overgangen mee: van kind-bij-moeder naar vader-van-een kind. een snelcursus: hoe word ik volwassen. Maar zo te horen is hij er druk mee bezig. Ik hoop dat het allemaal goed komt. Fijn dat zijn moeder hem en jou steunt daarin.
Wat betreft abortus: als je er samen uitkomt is dat natuurlijk het beste. Zo'n regel (de vrouw beslist) is vooral van belang als je er niet samen uitkomt. Dan zal de mening van een van de twee de doorslag moeten geven, want er zal toch tamelijk snel een beslissing moeten komen. Vandaar de regel: de vrouw beslist. Maar dat wil niet zeggen dat je niet hoeft te overleggen en te praten met elkaar en dat het niet het beste is om samen een beslissing te nemen.
Mooi dt hij meegaat naar de echo, ik hoop dat dat voor hem veel duidelijk maakt en een positieve aanzet geeft tot zijn nieuwe leven. Ik hoop dat alles dan goed is met het kindje en dat jij straks over de ochtendmisselijkheid heen bent en kunt genieten van de zwangerschap. Veel geluk samen.
Tsjor
OT gelijke verdeling
OT
M, het lijkt erop dat je vriend begint te wennen aan het idee van jouw zwangerschap en dat dingen gaan veranderen. Fijn.
Ik lees in jouw postings dat hij nu nog thuis woont en dat wel makkelijk vindt en zich lekker laat verzorgen. Daar zit meteen een valkuil in als jullie nu gaan samenwonen.
Als hij nooit gewend is geweest voor zichzelf en een huishouden te zorgen bestaat het gevaar dat hij dat, als jullie samen gaan wonen, (te) veel aan jou gaat overlaten. Daar komt dat alle (veel!) zorg voor de baby nog bij.
Ik hoop dat het onterecht en volkomen onnodig blijkt te zijn, maar ik zou je willen waarschuwen meteen vanaf het begin goede afspraken te maken over de taakverdeling qua huishouden en zorg voor de baby.
Mijn man heeft wel op zichzelf gewoond, maar vond het wel heerlijk om niet te veel te doen (en dus veel aan mij over te laten). Dat heb ik voor we kinderen kregen geprobeerd wat gelijker te verdelen (ging al erg moeizaam) maar toen de eerste kwam ging het helemaal scheef (ik werkte toen 4 dagen, hij 5). Na een tijdje werd dat vreselijk zwaar (zorg voor kinderen, huishouden etc.) en gesprekken leverden niets op, maar vanwege de kinderen wilde ik niet aldoor ruzie, laat staan over scheiden beginnen. Achteraf heb ik er spijt van dat ik er niet veel eerder een serieus punt van heb gemaakt. Heb het jarenlang (ook nu nog) erg zwaar (gehad) en ben vreselijk gefrustreerd dat mijn luie man vaak zo weinig doet.
Oke, bij jou misschien totaal niet aan de orde (als hij de zwangerschap eenmaal volledig geaccepteerd heeft), maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Dus ga hem meteen vanaf het begin van samenwonen vooral niet verzorgen!
Goed punt, Odette!
Laat je niet verleiden tot: ik kan dat beter en twee keer zo snel, laat mij maar even. Nee, laat het hem doen, hij wordt er vanzelf beter in, oefening baart kunst. Hij zal nog heel veel te leren hebben, maar het is compleet normaal als je om de beurten kookt en samen het huis schoonmaakt. Vraag bijv. zijn moeder of ze hem wil leren wassen, strijken en koken, als hij dat nog niet kan. Wassen is oersimpel, de rest kost wat oefening.
Toen onze oudste geboren werd, zijn we allebei 80% gaan werken. We waren dan het weekend met zin drietjes thuis, elk een dag alleen met zoon, en zoon ging 3 dagen naar de creche. Ik vond dat ideaal. Zo wist mijn man uit ervaring ook dat zo'n dag thuis vaak zwaarder was dan een dag werken en dat je dan bijna niet aan het huishouden toe komt. Ik kan je dat ook van harte aanbevelen.
lol
( ͡° ͜ʖ ͡°)
