Ongepland zwanger
Goedemorgen dames,
Vorige week kwam ik erachter dat ik ongepland zwanger ben.
we hebben al 3 kinderen, tieners en voor mij is het gezien compleet.
Mijn partner is heel enthousiast en wil het graag houden.
Ik zie en voel het gewoon niet, ik wil dus een abortus. Niet dat het een gemakkelijke keuze is.
In eerste instantie gaf mijn partner aan mij te steunen in de keuze die ik maak. Echter is hij nu boos en negeert mij compleet.
Ik begrijp dat hij ook vol met emoties zit maar weet gewoon niet hoe ik hier nu mee moet omgaan.
Hebben andere dames hier ervaringen mee?
Nick90 schreef op 14-02-2024 om 11:58:
[..]
Ook door haar beslissing uiteraard. Ik vind dat er wel erg snel over de gevoelens van die man heengestapt wordt door het te labelen als onvolwassen. Die scheiding is dan het gevolg van haar keuze. Is ook een soort compromis maar niet het soort wat TO wil waarschijnlijk.
Natuurlijk mag die man zijn gevoelens hebben maar ik vind wel dat als je een gezin met drie kinderen hebt je wel wat langer dan drie dagen mag nadenken of je verder wilt of uit elkaar gaat. Het gaat niet meer alleen om jou maar ook om je drie tieners.
In elke lange relatie heb je soms moeilijke momenten die je uiteindelijk wel samen kunt overwinnen. Direct willen scheiden als het even niet naar je zin gaat en je hoog in je emoties zit lost niets op je krijgt er alleen maar andere problemen voor in de plaats.
Tuinfluiter schreef op 14-02-2024 om 13:02:
[..]
Natuurlijk mag die man zijn gevoelens hebben maar ik vind wel dat als je een gezin met drie kinderen hebt je wel wat langer dan drie dagen mag nadenken of je verder wilt of uit elkaar gaat. Het gaat niet meer alleen om jou maar ook om je drie tieners.
In elke lange relatie heb je soms moeilijke momenten die je uiteindelijk wel samen kunt overwinnen. Direct willen scheiden als het even niet naar je zin gaat en je hoog in je emoties zit lost niets op je krijgt er alleen maar andere problemen voor in de plaats.
Als het even niet naar je zin gaat vind ik wat vreemd in deze context, het gaat niet om de kleur van een nieuw verfje op de muur ofzo. Zij beslist nu alleen dat zij dit niet wil, ze beslist dus ook voor man en die 3 tieners. Het gaat ook niet meer alleen om haar dus. Ja je krijgt misschien andere problemen terug maar je blijft wel achter je eigen principes staan, zij dus ook. Die principes zijn niet verenigbaar dus dan is een scheiding een mooie oplossing. Krijgen ze allebei hun zin toch?
Volgens mij spelen hier 2 dingen. Allereerst natuurlijk de inhoudelijke vraag voor wel of geen abortus. Maar daarnaast speelt ook mee de relatie en communicatie onderling. Een goede relatie is gebaseerd op gelijkwaardigheid, waarbij je samen evenveel inbreng hebt en probeert samen dingen op te lossen. Echter, de ongewenste zwangerschap heeft deze gelijkwaardigheid uit het lood geslagen. TS heeft duidelijk te kennen gegeven dat ze het kindje niet wil houden en abortus wil plegen. Omdat zij degene is die zwanger is en baas is in eigen buik is, lijkt zij daarmee voor te sorteren op de beslissing. In haar reactie geeft ze dat ook wel een beetje aan, ze ging ervan dat hij haar besluit zou accepteren en dat hij haar zou steunen.
In een gelijkwaardige relatie had dit denk ik anders aangepakt moeten worden. Dan had je eerst medegedeeld dat je ongewenst zwanger bent en vervolgens eerst samen gesprekken gevoerd om af te tasten hoe de gevoelens liggen en hoe een ieder dit ziet. Deze fase is een beetje overgeslagen en nu hebben beide partners zich ingegraven.
Ik zou proberen om meer begrip voor elkaars standpunt te vertonen en vooral naar de ander te luisteren. Als je je niet kan inleven in de ander zijn gevoelens dan houdt het huwelijk geen stand. Misschien helpt het als je nu tegen je partner zegt dat je voorlopig nog geen beslissing neemt, tot een bepaald aantal weken. Dat geeft hem in ieder geval het idee dat hij niet met de rug tegen de muur staat.
En schrijf de voors en tegens eens op, misschien helpt het om beter naar elkaar te luisteren.
Tot slot dan toch mijn "two cents"(maar ik ben bevooroordeeld...); wij hebben een nakomertje gekregen na 3 kinderen. Deze was overigens zeer gewenst. Ook ik zag wel op tegen weer zo'n kleintje; de luiers, de nachten, handenbindertje, weer geen tijd voor jezelf etc. Echter, een nakomertje is echt anders in een gezin, als de oudste 3 al zelfstandig zijn. De oudsten deden gewoon meer met jongste, waardoor ik een luizenleventje had. Ophalen van de KDV als ze uit school kwamen, oppassen (wat gewoon vanzelfsprekend was, maar geen verplichting), en later spelletjes spelen, huiswerk helpen, rijden voor de sport etc. Naar mijn gevoel heb ik weinig hoeven in te leveren van mijn leven toen de vierde kwam. Daarentegen heb ik wel enorm genoten van de oudste 3 die zo gek zijn op hun zusje. Zij woont nu nog thuis, de andere 3 studeren en wonen uit huis, maar nog steeds is er veel contact onderling. Mijn kinderen waren overigens wel iets jonger toen nummer 4 kwam (dus geen tieners).
Mischa83 schreef op 14-02-2024 om 12:33:
[..]
Het vierde kind is ook een bestaand kind.
Nog niet hoor. Het is zelfs buiten de buik nog niet levensvatbaar. Het is nu vooral nog een foetus.
Sterkte TO. Het lijkt mij een zeer ingewikkelde situatie met deze patstelling. Het zou fijn zijn als jullie met professionele hulp iig met elkaar kunnen praten ook al betekend dit het einde van het huwelijk.. al is het alleen om dit samen dan verder in goed overleg vorm te kunnen geven. In het belang van jullie 3 al geboren kinderen.
Dit klinkt vrij drastisch. Hij wil dus een huwelijk met drie kinderen hiervoor opgeven? En hij wil er verder niet meer over in gesprek? Hoe was jullie huwelijk, vraag ik me af. Werd er sowieso weinig gesproken over belangrijke zaken? Want dit is een heel vreemde manier van communiceren.
RosaMontana schreef op 14-02-2024 om 12:32:
Maar is het ongeboren kind dan zoveel belangrijker dan de drie bestaande kinderen en de moeder? Een heel gezin opblazen omdat je vrouw geen vierde kind wil, ik vind het nogal wat.
Ik vermoed dat dit zijn gevoel van onmacht is over de situatie. Wellicht is dit voor hem een dealbreker of totale afknapper. Wij zijn natuurlijk ook niet bij die gesprekken geweest en hoe TO het gesprek is aangegaan. En als er dan bijvoorbeeld zinnen worden gezegd als: in mijn omgeving is iedereen het met mij eens.....terwijl het om zijn kind gaat, zijn verdriet, zijn pijn (van hun samen natuurlijk). Dat valt natuurlijk erg verkeerd. Want het is zijn kind. Ik zou dan niet alleen het vertrouwen in partner kwijt zijn, maar ook in die omgeving. En mij totaal, maar dan ook totaal niet gehoord voelen en gezien in deze situatie.
EnglishmaninNewYork schreef op 14-02-2024 om 10:43:
Er samen uitkomen staat niet gelijk aan allebei krijgen wat je wilt.
Er samen uitkomen betekent dat je moeite doet elkaar te begrijpen, zodat je samen een beslissing kan maken die nodig is om verder te gaan.
Dat doe je niet door de gevoelens van je vrouw volledig buiten spel te zetten, hulp af te wijzen en te eisen dat je vrouw maar een kind baart die ze niet wil.
Dat doe je wel door te begrijpen dat je dit samen niet op kunt lossen en daarbij hulp te vragen om het gesprek open te breken, precies wat TO wil. Man niet, die vind alleen maar wat hij vindt en zij doet het er maar mee.
TO mag gewoon deze zwangerschap niet willen, TO mag gewoon tevreden zijn met het gezin wat ze al heeft. Daar is helemaal niets mis mee, ook niet als man daar een andere mening over heeft.
De vrouw doet ook precies wat ze wil, namelijk het kind niet willen. Tuurlijk mag ze dat willen, zoals je je laatste alinea begint, maar de man heeft net zoveel recht om het wel te willen. In deze situatie is totaal geen compromis mogelijk omdat de twee keuzes recht tegenover elkaar staan. Dus ze kunnen praten wat ze willen, wat de man nu niet doet, maar een van de twee zal moeten buigen. Niet eens water bij de wijn doen, maar radicaal van mening veranderen.
Het is mij nog steeds niet duidelijk wat die man wil. Wil hij nu zo graag een kind hebben? Of is hij principieel tegenstander van abortus en neemt hij het kind voor lief?
Annaniem2023 schreef op 14-02-2024 om 22:54:
[..]
De vrouw doet ook precies wat ze wil, namelijk het kind niet willen. Tuurlijk mag ze dat willen, zoals je je laatste alinea begint, maar de man heeft net zoveel recht om het wel te willen. In deze situatie is totaal geen compromis mogelijk omdat de twee keuzes recht tegenover elkaar staan. Dus ze kunnen praten wat ze willen, wat de man nu niet doet, maar een van de twee zal moeten buigen. Niet eens water bij de wijn doen, maar radicaal van mening veranderen.
Je hoeft niet radicaal van mening te veranderen om toch samen tot een besluit te kunnen komen.
Je kunt zowel pijn, verdriet, weerstand, etc.. hebben van een besluit áls begrijpen waarom het nodig is, beter is, niet anders kan.
Maar dan moet je wel open staan voor gesprek en zowel je gevoelens delen als luisteren naar wat de ander aangeeft. En dat is m.i. wat TO wil en man weigert.
EnglishmaninNewYork schreef op 15-02-2024 om 10:09:
[..]
Je hoeft niet radicaal van mening te veranderen om toch samen tot een besluit te kunnen komen.
Je kunt zowel pijn, verdriet, weerstand, etc.. hebben van een besluit áls begrijpen waarom het nodig is, beter is, niet anders kan.
Maar dan moet je wel open staan voor gesprek en zowel je gevoelens delen als luisteren naar wat de ander aangeeft. En dat is m.i. wat TO wil en man weigert.
Zou je dit ook zeggen als de situatie andersom was geweest?
Nick90 schreef op 15-02-2024 om 10:11:
[..]
Zou je dit ook zeggen als de situatie andersom was geweest?
De situatie is beide kanten op. Dat staat letterlijk in het stukje waar je reageert.
EnglishmaninNewYork schreef op 15-02-2024 om 10:13:
[..]
De situatie is beide kanten op. Dat staat letterlijk in het stukje waar je reageert.
Ik zie het niet staan. Dus als TO het kind wel had willen houden maar haar man niet vind je dus dat TO dan ook maar een abortus moet omdat ze begrip moet hebben waarom het nodig/beter is? Want daar komt het in feite op neer, uiteindelijk trekt die man aan het kortste eind. En ik kan me heel goed voorstellen dat hij haar daarna toch anders ziet, hun kinderen waarschijnlijk ook.
Nick90 schreef op 15-02-2024 om 10:15:
[..]
Ik zie het niet staan. Dus als TO het kind wel had willen houden maar haar man niet vind je dus dat TO dan ook maar een abortus moet omdat ze begrip moet hebben waarom het nodig/beter is? Want daar komt het in feite op neer, uiteindelijk trekt die man aan het kortste eind. En ik kan me heel goed voorstellen dat hij haar daarna toch anders ziet, hun kinderen waarschijnlijk ook.
Niemand zegt hier wat TO zou moeten doen, of wat haar man zou moeten willen.
Wat je naar mijn idee zou moeten doen als er zoveel belangen op het spel staan is vooral met elkaar praten. Hierboven is het ook al een keer als optie gegeven: stel een besluit uit en ga zo open mogelijk het gesprek met elkaar aan, liefst onder begeleiding van een instantie als het FIOM. Luister oprecht naar elkaars gevoelens, wensen en angsten. En neem dan samen een besluit. Meteen gaan allebei met de hakken in het zand levert alleen maar verliezers op.
Dat je elkaar als partners anders gaat zien na zo'n rollercoaster, hoe het ook afloopt, dat is logisch. Maar hoeft niet per se te leiden tot een slechte relatie of een scheiding. Alles valt en staat met de communicatie. Maar waarom de kinderen haar anders zouden moeten zien is mij een raadsel. Die moet je wat mij betreft helemaal buiten dit soort zaken houden.
Nick90 schreef op 15-02-2024 om 10:15:
[..]
Ik zie het niet staan. Dus als TO het kind wel had willen houden maar haar man niet vind je dus dat TO dan ook maar een abortus moet omdat ze begrip moet hebben waarom het nodig/beter is? Want daar komt het in feite op neer, uiteindelijk trekt die man aan het kortste eind. En ik kan me heel goed voorstellen dat hij haar daarna toch anders ziet, hun kinderen waarschijnlijk ook.
,Je kunt zowel pijn, verdriet, weerstand, etc.. hebben van een besluit áls begrijpen waarom het nodig is, beter is, niet anders kan.'
Verder vind ik dat man vooralsnog helemaal niet aan het kortste eind trekt, allesbehalve zelfs. Hij wil de touwtjes volledig in eigen handen houden en zet liever TO emotioneel zwaar onder druk, dan dat hij samen bij de huisarts gaat praten.
