(On)gewenst zwanger
Is er iemand die zichzelf herkent in mijn verhaal. Ik kan weinig soort gelijke verhalen vinden. Ik ben een vrouw van 32 en hieronder lees je mijn verhaal.
Mijn (inmiddels ex) vriend en ik hadden na een relatie van 10 jaar besloten om de volgende stap te zetten. Hij gaf al een aantal jaar aan klaar te zijn voor kinderen maar ik twijfelde nog omdat ik het best een grote stap en verantwoordelijkheid vond. Toen ik 32 werd heb ik de keuze gemaakt om niet langer te wachten omdat ik diep in mijn hart voelde dat ik met hem samen een gezin wilde stichten. Na een half jaar bezig te zijn verbrak mijn (ex)vriend ineens onze relatie met daarbij de mededeling dat dit wellicht al jaren zo voelde en echt niet meer verder wilde. Ik was ontroostbaar omdat ik het niet zag aankomen en ook niet begreep met alle toekomstplannen die er lagen. Een kleine maand later kwam ik er tot overmaat van ramp achter dat ik al 2 maanden zwanger was. Ik ben dus zwanger geworden voor hij onze relatie verbrak. Ik ben nu 9 weken zwanger en heb de keuze voor een abortus of ervoor te kiezen om het alleen te doen. Persoonlijk vind ik dit een onmogelijke keuze omdat beide niet goed voelen om andere redenen. Hij zegt wel zijn verantwoordelijkheid als vader te willen nemen maar ik zal er dan toch het grootste gedeelte alleen voor staan. Ik heb al veel gepraat met vrienden/dokter etc en informatie op internet opgezocht maar ik kan maar geen besluit nemen. Ik voel ergens diep van binnen dat ik het niet wil in deze situatie omdat we er samen voor kozen en dat nu niet meer het geval is. Maar door mijn leeftijd (32) ben ik ook bang dat het er nu wellicht nooit meer van komt en heb uiteindelijk ook de wens om een gezin te stichten. Wat me momenteel erg tegenhoud is het idee dat je je eigen kindje het leven niet gunt en dat verscheurd me van binnen. Ik ga morgen naar het fiom dus ik hoop dat ik daar wat aan ga hebben.Iemand met een soort gelijk verhaal of tips/adviezen?
wat heftig! Wat bedoelt je ex met zijn verantwoordelijkheid nemen? Heb je dat concreet besproken? Het is een hele moeilijke keuze die je uiteindelijk zelf moet maken. Hopelijk kan het fiom je daarbij begeleiden.
jeetje wat een nare situatie... Veel sterkte.
Ik heb veel gehad aan een gesprek met een hulpverlener van Fiom. Zij denken echt met je mee, in het bepalen van je wens. Zo hebben we besloten er toch voor te gaan, maar ze begeleiden ook bij afbreken. Maar die keuze moet je wel zelf maken, dus het voelde niet opeens als een eureka moment. Voor mij was een echo ook bepalend, heb je ook al een verloskundige bezocht? Ik hoop dat het jou ook rust geeft.
Ik kom op een zin uit je OP terug:
Wat me momenteel erg tegenhoud is het idee dat je je eigen kindje het leven niet gunt
Dat zie ik anders. Je gunt je kindje wél het leven, maar niet het leven zoals het er op dit ogenblik uitziet. En dat is een vader die (veel? altijd?) uit beeld zal zijn. Een vader die het kind zijn/haar moeder niet op de hoogte bracht van zijn gevoelens/beslissingen. Een vader bij wie de schrik om het hart slaat als zijn vriendin zegt dat er een kindje op komst is.
Ik weet dat het een moeilijke beslissing is en kan en wil je geen raad geven. Maar ik zou toch nog even heel diep nadenken of je van zo (een onevenwichtig) iemand een kind wil krijgen.
Sterkte TO want hij heeft je een ferme loer gedraaid. Een kind maken is niet iets waarvan je later zegt: oh, het is toch eigenlijk niks voor mij, bij nader inzien.
Ach TO wat naar. Ik denk net als mijn voorgangers at de afspraak bij het FIOM goed is.
Zoals je schrijft kom je ondanks de heftige situatie en waarschijnlijk tegenstrijdige gevoelens heel evenwichtig over. Als iemand die weloverwogen handelt. Dus ik denk dat wat je ook kiest, die keuze juist zal zijn voor jou.
hopelijk krijg je de informatie uit de afspraak met het Fiom die je nodig hebt.
Geen idee of het hier ook zo werkt, maar wat mij soms helpt bij keuzes maken is een muntje opgooien. Terwijl het muntje zweeft denk ik dan vaak "ik hoop dat het kop is" en dat is dan de keuze die ik in mijn hart wil/moet maken. Het draait dus niet om waar het muntje op land maar om wat jij op dat moment hoopt.
Als de vader zijn verantwoordelijkheden zal nemen sta je er toch niet grotendeels alleen voor? Tegenwoordig is co-ouderschap voorliggend dus als je 50/50 co-ouderschap hebt doe je het toch samen, ook al ben je niet meer samen.
50/50 kan je op allerlei manieren indelen, zolang je maar beide, zolang je baby nog klein is, hetzelfde doet qua ritme.
De verantwoordelijk benauwd je nu maar als je kind er eenmaal is, zal je daar al snel andere gevoelens bij krijgen. En vraag steun bij het Fiom.
Ik denk dat het heel belangrijk is om een idee te krijgen van wat je kan verwachten van dat 'verantwoordelijkheid nemen' van je ex. En als je daar een idee van hebt, of dat ook is wat je wilt. Want hij is je ex, misschien zit je wel helemaal niet op een bijdrage (in geld of energie) van hem te wachten, dat kan natuurlijk ook.
Er zijn natuurlijk veel ouders die in hun eentje een kind opvoeden. Het kan gewoon. Het kan soms zelfs makkelijker zijn dan een kind opvoeden samen met de andere ouder, als de verhouding met die andere ouder moeizaam is.
Als je behoefte hebt aan een verhaal over de juridische ins en outs (over erkenning, gezag, alimentatie) dan moet je het zeggen en dan geef ik met alle plezier informatie, maar ik gok dat je daar nu (nog) geen behoefte aan hebt.
Temet schreef op 12-07-2023 om 10:17:
Er zijn natuurlijk veel ouders die in hun eentje een kind opvoeden. Het kan gewoon. Het kan soms zelfs makkelijker zijn dan een kind opvoeden samen met de andere ouder, als de verhouding met die andere ouder moeizaam is.
Als je behoefte hebt aan een verhaal over de juridische ins en outs (over erkenning, gezag, alimentatie) dan moet je het zeggen en dan geef ik met alle plezier informatie, maar ik gok dat je daar nu (nog) geen behoefte aan hebt.
Klopt. Dat doe ik ook. Bij mij was het wel een bewuste keuze om zwanger te worden en een kind te krijgen ondanks dat ik geen partner heb. Dat is dus wel een heel andere uitgangssituatie dan na een onverwachte relatiebreuk hiermee geconfronteerd worden. Dat lijkt mij als start veel lastiger. De uiteindelijk situatie kan wel vergelijkbaar worden. En daarover kan ik zeggen dat het het mooiste, bijzonderste is dat ik het gedaan en meegemaakt, maar ook loeizwaar. Ik zou het voor geen goud willen missen. Ik begrijp dat dit niet ieders droom is. Maar wilde dit toch even toevoegen.
Neweve schreef op 12-07-2023 om 09:26:
Geen idee of het hier ook zo werkt, maar wat mij soms helpt bij keuzes maken is een muntje opgooien.
Lieve Neweve,
Ik ben overtuigd dat je het to-tàààààl niet slecht bedoelt. Maar hier moest ik toch even bij slikken! Kop of munt, of je je ongeboren kind wil laten komen of niet ....?
Dit vind ik een spijtige uitschuiver. Maar zoals ik schreef, je zal het ongetwijfeld goed bedoelen.
Meesje schreef op 12-07-2023 om 10:27:
[..]
Bij mij was het wel een bewuste keuze om zwanger te worden en een kind te krijgen ondanks dat ik geen partner heb. Dat is dus wel een heel andere uitgangssituatie dan na een onverwachte relatiebreuk hiermee geconfronteerd worden. Dat lijkt mij als start veel lastiger.
Zo dacht ik er ook over, Meesje!
letterkoekje schreef op 12-07-2023 om 10:32:
[..]
Lieve Neweve,
Ik ben overtuigd dat je het to-tàààààl niet slecht bedoelt. Maar hier moest ik toch even bij slikken! Kop of munt, of je je ongeboren kind wil laten komen of niet ....?
Dit vind ik een spijtige uitschuiver. Maar zoals ik schreef, je zal het ongetwijfeld goed bedoelen.
Dan moet je ook haar motivatie hierachter quoten: Terwijl het muntje zweeft denk ik dan vaak "ik hoop dat het kop is" en dat is dan de keuze die ik in mijn hart wil/moet maken. Het draait dus niet om waar het muntje op land maar om wat jij op dat moment hoopt.
Ik vind dat helemaal geen slechte methode om je te helpen een beslissing te nemen.
Hoe ziet je ex het voor zich? Co-ouderschap, 50/50?
Je kindje laten adopteren is ook nog een optie. Dan hoef je niet voor een abortus te kiezen, maar kan je er wel op sturen dat je kindje het leven krijgt dat je hem/haar gunt (bij bijvoorbeeld een (getrouwd) koppel).
het leest alsof je de beslissing al hebt genomen en het enorme verdriet om de relatiebreuk en dat het niet het plaatje is zoals je had gehoopt de boventoon voert
ik zou heel duidelijk inventariseren wat hij bedoelt met ‘zijn verantwoordelijkheid nemen’ als dat 50/50 is dan sta je er alsnog niet alleen voor
goed om met het fiom te gaan praten!
_Audrey schreef op 12-07-2023 om 10:40:
[..]
Dan moet je ook haar motivatie hierachter quoten: Terwijl het muntje zweeft denk ik dan vaak "ik hoop dat het kop is" en dat is dan de keuze die ik in mijn hart wil/moet maken. Het draait dus niet om waar het muntje op land maar om wat jij op dat moment hoopt.
Ik vind dat helemaal geen slechte methode om je te helpen een beslissing te nemen.
Hier in huis doen we het ook geregeld zo. Muntje opgooien om erachter te komen welk gevoel een bepaalde keuze oproept. Wij wachten dan tot het muntje is gevallen: of je blij bent of teleurstelling voelt, is dan de informatie.
Bij de vraag of je een kind wil krijgen met iemand die je tijdens de zwangerschap heeft laten zitten, is een gevoel een hulpmiddel. Ik zou daar ook zeker mijn verstand bij gebruiken want het is een beslissing met verstrekkende gevolgen voor alle betrokkenen, ook voor het toekomstige kind. Goed dat je naar het FIOM gaat en gun jezelf iedere beslissing die je neemt. Je kind bestaat nog niet dus die kun je nog niet tekort doen of recht doen. Sterkte Bobbie
Wat een vervelende situatie. Ik zou inderdaad bij het fiom gaan praten. En je afvragen of je nu, in deze situatie, een kind wil en kan bieden wat het nodig heeft. En je afvragen hoe je ex 'verantwoordelijkheid nemen' voor zich ziet. Want elke maand een bedrag overmaken maar jou alles laten doen is geen verantwoordelijkheid. Co-ouderschap of een weekendregeling kan ook. Hij wilde immers al veel langer een kind. En blijkbaar aanvankelijk ook met jou.
