Miskraam 11+ weken - curettage of afwachten?
Hallo iedereen,
Ik ben op zoek naar wat advies/soortgelijke ervaringen. Vorige week kwamen we er tijdens de scan achter dat baby's hartje niet meer klopte. Ik woon al een aantal jaar in Australie, en ik merk dat het medische systeem hier toch wat anders in elkaar steekt en ze al heel gauw sturen op een medische ingreep.
Ik voel zelf het meest voor afwachten op dit moment, maar dit is niet echt de norm in Australie. Ik sprak net met mijn dokter die haar advies (mening) vrij duidelijk liet blijken en vond het heel onverstandig dat ik ging afwachten, dat het heel erg pijnlijk was (ik snap heus wel dat het geen prettige of pijnloze ervaring is) en dat de kans dat ik heel veel bloed verlies, heel erg groot is.
Kortom, nu heeft ze een beetje bang gepraat over de hele situatie, en ik ben benieuwd of iemand haar ervaring wil delen over het afwachten van een miskraam rond 11/12 weken?
Dankjewel, liefs Aafke
Bij mijn miskraam (10 weken) kreeg ik van de artsen (we liepen in het zh) Misoprostol om de miskraam op te wekken. Ik weet niet of ze dat in Australie ook geven, maar ik vond het wel een fijn alternatief voor een curretage. Ik mocht het gewoon thuis gebruiken en het schijnt minder kans te geven op bijwerkingen. Prettig vond ik het niet, maar dat zal een curretage of een spontane miskraam ook niet zijn.
Pluma schreef op 23-01-2023 om 16:57:
Bij mijn miskraam (10 weken) kreeg ik van de artsen (we liepen in het zh) Misoprostol om de miskraam op te wekken. Ik weet niet of ze dat in Australie ook geven, maar ik vond het wel een fijn alternatief voor een curretage. Ik mocht het gewoon thuis gebruiken en het schijnt minder kans te geven op bijwerkingen. Prettig vond ik het niet, maar dat zal een curretage of een spontane miskraam ook niet zijn.
Die tabletten heb ik ook gehad. Ik vond het verschrikkelijk! Het was mijn eerste zwangerschap en wist niet zo goed wat ik kon verwachten. De hele ochtend en middag weeën gehad. Dat wist ik pas achteraf, op dat moment ervaarde ik het gewoon als erge pijn. 'S avonds zelfs nog naar het ziekenhuis geweest omdat ik het echt niet meer trok.
Na de curretage voelde ik me een beetje moe, maar verder prima. De volgende dag kon ik gewoon weer alles doen (werken of dagje weg). Na de tabletten niet, daarvan moest ik echt wel 2 dagen bijkomen.
Zo zie je maar, elk lichaam reageert er anders op.
Ik heb ook ooit bij de eerste echo gehoord dat het hartje niet meer klopte en heb toen besloten het af te wachten. Bij mij is toen precies gebeurd waar jouw dokter je voor waarschuwt. Het duurde heel lang. Ik kreeg uiteindelijk pas rond week 18 ‘s nachts de miskraam en dat duurde uren, was een enorm bloedbad en ik ben ook twee keer flauwgevallen. Om de een of andere vage reden ben ik niet op het idee gekomen om een verloskundige te laten komen of 112 te bellen. Toen ik het verhaal tijdens mijn volgende zwangerschap aan de VK vertelde zei die dat ik waarschijnlijk een bloedtransfusie nodig had gehad en dat ik eigenlijk 112 had moeten bellen.
Dit hoeft natuurlijk helemaal niet te gebeuren. Het zal ook zeker niet met iedereen gebeuren. Maar het komt dus wel voor. Ik zou het niet nog een keer zo hebben gedaan in ieder geval. Gelukkig heb ik daarna geen miskraam meer gehad. Ik heb er best een klap van gekregen toen. Juist omdat ik er helemaal niet op voorbereid was dat het zo heftig zou zijn. Ik was er langer ziek en zwak van dan van mijn bevallingen! En dat zonder begeleiding, kraamzorg of welke hulp dan ook. Door alert te zijn en op tijd hulp in te roepen, kun je waarschijnlijk wel voorkomen dat het zo uit de hand loopt.
Bij mij kwam de miskraam met 12 weken vanzelf op gang; ik had eerst licht bloedverlies en toen constateerde de verloskundige dat het hartje niet meer klopte. Zowel de verloskundige en wijzelf gaven er de voorkeur aan om de miskraam natuurlijk te laten verlopen, mits binnen een afgesproken (zeer korte) termijn.
Het is al langer geleden, maar ik herinner me dat partner en ik ook hoopten dat het zo kon, omdat bij een curettage het slijmvlies van de baarmoederwand wordt weggeschraapt en het mogelijk langer zou duren voor een nieuwe zwangerschap mogelijk zou zijn. Wij waren niet meer zo jong en een curettage had dus niet onze voorkeur.
De miskraam kwam dezelfde dag nog op gang en er was echt ontzettend veel bloedverlies. Ook wij belden niet met de verloskundige, vreemd eigenlijk.
Uiteindelijk was ik binnen enkele maanden opnieuw zwanger, alles is toen goed gegaan.
Hier ook een miskraam bij ongeveer 12 weken. Gynaecoloog adviseerde om eerst af te wachten. Dat heeft bijna 2 weken geduurd, Intussen gewoon nog alle zwangerschapsverschijnselen, dus ik kon moeilijk geloven dat mijn zwangerschap over was. Ik stond wel onder controle bij de gynaecoloog en er werd na anderhalve week alsnog besloten om een curratage in te plannen, omdat het te lang ging duren. Echter 1 dag voor de curettage (ik zat toen inmiddels op bijna 14 weken zwangerschap) kreeg alsnog spontaan de miskraam. Inderdaad veel bloedverlies, ging van mijn stokje. Helaas was er bij mij ook weefsel achtergebleven, dus een dag later alsnog de geplande curettage gehad. Ik herstelde daarna wel heel erg snel.
Woon je afgelegen Aafke? Ik kan me voorstellen dat de protocollen in Australië misschien sowieso wat anders zijn, omdat niet overal even snel medische hulp is?
Als je in een stad woont zal dat vast niet gelden, maar ik kan me voorstellen dat de medici in Australië er anders over (kunnen) denken om deze reden.
Iig veel sterkte gewenst.
yette schreef op 23-01-2023 om 10:51:
[..]
Is het mogelijk om al te bedenken hoe lang je kan/wil afwachten? Dat je dus de tijd neemt, maar wel vast een afspraak maakt over een week of zo? Bij mij ging het beide keren 'goed'. Het vruchtje kwam er met zakje en al vanzelf uit.
Maar misschien moet ik me terugtrekken uit dit topic. Ik heb beide keren dat een zwangerschap bij mij in dit vroege stadium niet succesvol bleek, niet echt rouw ervaren. Waarschijnlijk omdat ik tot 3 maanden nog afwachtend was van of het goed zou gaan omdat ik rekening hield met de cijfers. Dat wordt niet altijd begrepen en andersom begrijp ik het verdriet ook niet altijd.
Bedankt voor alle reacties! Ik waardeer het enorm. Het is toch fijn om een idee te krijgen van 'real life' ervaringen, goed of slecht.
En wat jij zegt Yette over het niet ervaren van rouw, herken ik me wel een beetje in. Alhoewel ik vorige week, toen we het nieuws kregen wel een paar dagen echt verdrietig was, voel me ik deze week een stuk beter. En daarom denk ik ook ik ook dat het me niet zou storen om het nog wat extra tijd te geven. En daarmee bedoel ik nog een week, max 2 weken.
Medicatie of curretage opzich sluit ik niet uit, en als het nodig is, dan is het nodig natuurlijk. Maar zoals je zegt Yette, misschien moet ik gewoon bedenken hoe lang ik wil wachten, en dan geeft het misschien ook wat meer rust.
Ik realiseer nu dat mijn eerste bericht misschien doet overkomen alsof afwachten mijn enige optie is, maar het kwam meer voort uit mijn dokter die een vrij heftige situatie schetste en vrij opdringerig was door te zeggen: "laten we anders de curretage voor morgen inboeken, dan kun je je altijd nog bedenken"
Dus ze gaf me het idee dat wachten opzich helemaal geen optie was.
Ik heb vijf miskramen en één curettage gehad (met veertien weken). De miskramen waren allemaal tussen de 5 en de 12 weken, ik heb ze allemaal afgewacht en ze waren allemaal pijnloos! Echt heel anders dan een bevalling. Het langste wat ik heb moeten wachten is twee weken.
Één curettage gehad (14 weken), en die onder plaatselijke verdoving gedaan. Ik wilde per se geen narcose. Het was binnen zeven minuten gepiept. Ik werd om 9 uur gecuretteerd en kon om 12 uur mijn kind afhalen van schoolreisje. Ik begrijp gewoon niet waarom dat onder narcose zou moeten gebeuren.
Veel sterkte!
Aanvulling: ik heb bij die miskramen dus ook geen opwekkende medicatie gekregen. Ze kwamen allemaal spontaan.
Madelieff schreef op 23-01-2023 om 21:56:
Woon je afgelegen Aafke? Ik kan me voorstellen dat de protocollen in Australië misschien sowieso wat anders zijn, omdat niet overal even snel medische hulp is?
Als je in een stad woont zal dat vast niet gelden, maar ik kan me voorstellen dat de medici in Australië er anders over (kunnen) denken om deze reden.
Iig veel sterkte gewenst.
Dit is wel een goeie. Bij een miskraam verloor ik erg veel bloed en moest de ambulance komen om in het ziekenhuis het vruchtje eruit te laten halen. Ik heb een jaar moeten herstellen. In het ziekenhuis zeiden ze dat ze dit elke week een keer meemaakten. Wel iets om rekening mee te houden. Ik heb hierbij zelf overigens te laat aan de bel getrokken, na een uur hevig bloeden zonder vruchtverlies moet je in principe naar het ziekenhuis. Ik heb nog ruim een uur extra afgewacht.
