Keuze vruchtwaterpunctie of structurele echo's

Derde optie

'Nu staan we voor de keuze: Vruchtwaterpunctie of structurele echo's.'

Er is nog een derde keuze; niets doen. Een kans van 99,1% op een gezond kind. Ik teken er voor!

Ik kan je niet adviseren omdat ik ontzettende moeite heb met de prenatale diagnostiek en daarmee het afwijzen van alles wat niet 100% gezond en normaal is. Maar een gezond kind bij geboorte kan ook ernstig ziek worden en sterven. Er bestaat niet zoiets als maakbaarheid van het leven.

Niet dat ik jou daarmee veroordeel. Helemaal niet. Maar als, zoals in jouw draadje hierboven, gesproken wordt over de onmogelijke keuzes die je als ouder in wording moet maken, denk ik alleen maar 'je hoeft in principe niets'.

Tot zover mijn tegen geluid.

Mayte

Maar mayte (en chantal)

Prenatale diagnostiek betekent toch niet dat je automatisch alles afwijst wat niet 100% gezond en normaal is?

Kans van 1 op 110 is niet groot, maar je kan natuurlijk niet die ene zijn en wat dan? Wij hebben voor dezelfde beslissing gestaan met dat verschil dat bij ons de kans 1 op 2 was dat er iets mis is. Wij hebben gekozen voor een vlokkentest, niet om de zwangerschap af te breken als het niet goed zou zijn, maar om voorbereid te zijn. Achteraf gezien maar goed ook, meisje is geboren met syndroom van Turner, daar is uiterlijk niet aan te zien, maar ze werd bij de geboorte wel extra in de gaten gehouden (hartje, nieren) en dat was heel fijn.

Het is moeilijk een mening te geven, zeker omdat je man en jij niet precies hetzelfde erover denken. Er is inderdaad een verhoogde kans op een miskraam en die kans is groter dan de kans dat er iets met het kindje aan de hand is. Daarbij moet je misschien van te voren bedenken wat je met de uitslag wil doen: stel het is Down, wat dan, stel het is Turner, wat dan? Het is heel moeilijk, sterkte met het nemen van een beslissing.

Springen chantal!

Hoi,

Ik ben geneigd om de kans op een miskraam zwaar te laten meewegen. Het hangt ook van je verdere omstandigheden (leeftijd, aard van de relatie etc. af).

Heb zelf veel miskramen gehad en ik vind de kans van 99.1 % op een gezond kind erg groot. Ik zou neigen naar geen punctie omdat ik een miskraam zo naar vind. Ook omdat ik altijd denk dat het nog maar de start is. Als je een kind krijgt geef je je altijd over aan het lot. Er kunnen nog zoveel andere dingen gebeuren waar je geen vat op hebt na de geboorte. Een gezonde start is nog maar het begin, de statistiek zal altijd een Kans Op Iets opleveren, op ieder moment in jouw leven en in dat van jouw kinderen. Op een gegeven moment moet je gewoon die sprong wagen. Garanties krijg je nooit!

Mijn schoonzus had een horrorscenario. Slechte relatie, twee kinderen uit eerdere relaties, een kind met zware erfelijke ziekte van huidige vriend (zijn beide drager). Bij iedere zwangerschap kans van minder dan 25% op gezond kind. Weer zwanger. Ruzie over wel/geen punctie. Toch gedaan. Miskraam. Vruchtje bleek niet de ziekte te hebben. Derde keer zwanger (inmiddels bijna 40). Geen punctie op aandringen van vriend die per se nog een kind wilde. Het kind is geboren en heeft wel die aandoening. Even voor je beeld: ze moeten iedere week 250 km enkele reis naar een ziekenhuis voor een gespecialiseerde behandeling. De aandoening is erg zeldzaam.

Zo kan het dus ook.

Punctie

Ik zelf heb punctie gekozen met kans van 1:90!! En een goede uitslag gekregen!!
Kans op miskraam is aanwezich maar WIJ wilde gewoon zekerheid en niet nog weken zelfs maanden niet weten wat ons te wachten stond.
Ik ben overens 28 en man is 30 dus geen verhoogte kans... Wel deze uitslag.

Succes met je keuzes ik wet hoe jeje kan voelen.

Grt Fem Nu bijna 32 weken

Met welke intentie

was als nu blijkt dat het kindje wel down heeft als je die punctie doet ? Heb je dan tijd om nog abortus te laten uitvoeren, wil je dat dan ook ? Wat als uit de echo's blijkt dat je een kindje met hartafwijkingen etc wijzend op down hebt, heb je dan nog de optie op abortus of ben je dan al te ver ?

ik vind 99,1% enorm veel maar boven alles zou ik persoonlijk waarschijnlijk wel voor de punctie gaan, ik wil mijn dochter ook niet opschepen met een gehandicapt broertje of zusje en dus van te voren weet ik ook dat ik dan die vreselijke stap zal nemen en dus zo laat nog abortus zou laten uitvoeren. Iets wat mij absoluut het aller vreselijkste lijkt wat mij nu nog kan overkomen in deze zwangerschp.

heel veel sterkte, blijf bij je intuitie.

Wel punctie

Omdat ik suikerziekte heb (heb je meer kans op een kindje met een open ruggetje) werd ons geadviseerd om een vruchtwaterpunctie te laten doen. Met 17 weken hebben we dit gehad.Kans op een vroeggeboorte na de puntie was 0,2-05% en daar zat ik dus bij!!! Bij de volgende zwangerschap hebben we uitgebreide echo's laten doen. Dat was bij de eerste zwangerschap nog niet mogelijk Het ligt er natuurlijk wel aan wat men wil onderzoeken. In ons geval kon het ook via uitgebreide echo's.

groetjes kaatje(66)

Moeilijk

Hoi Chantal,

Ik lees mee, heb volgende week de nekplooi echo en ook de uitslag van de Combinatietest. Ik weet niet wat ik zou doen met een dergelijke uitslag.
Gisteren las ik nog in Veilig Zwanger, dat als je na punctie-uitslag besluit de zwangerschap af te breken, je echt zult moeten bevallen. Om dit op te wekken wordt een heel zwaar hormoon gebruikt, omdat de baarmoeder nog niet klaar is om te ontsluiten.
Het lijkt me eerlijk gezegd zo afschuwelijk om dat mee te maken...

Sterkte Chantal, met je besluit!

Liora

Tja altijd een kans

dat er iets mis gaat. Ik vind persoonlijk dat je dit aan het lot over moet laten. Je krijgt op je brood wat je aankan. Hier met 25 jaar zwanger en zag geen reden om een punctie te doen. Wel veel echo's (vanwegen medische redenen) gehad, maar ons kindje bleek toch een handafwijking te hebben. Dit was pas bij de geboorte herkent en niet op de echo's te zien. Ik? Vond het erg?? NEE, helemaal niet! Ik was en ben nog steeds trots op mijn zoon. Het lot heeft het zo bepaald, als hadden we een punctie gedaan, dan nog was dit niet voorspeld geweest. Al was het op de echo's te zien, was ik daar tijdens mijn zwangerschap gelukkiger van geworden? Ik ben blij dat ik het niet wist, ik had een heerlijke onbezorgde zwangerschap. Nu ben ik zwanger van de 2e en ook nu weer geen puncties of ander gedoe aan mijn lijf. Ik zie het wel. Het kindje is van harte welkom, hoe die er ook uit ziet.
Ook als ik kijk naar jou reden. Zou ik het nu lekker laten zo. De hele 100% krijg je toch niet. En die zal je ook nooit krijgen, ook niet als je kindje op de wereld is. Dan nog is het afwachten wat de tijd en dus het lot zal brengen.
Laat de natuur toch lekker zn gang gaan en dan komt het allemaal vanzelf goed.

Liora

dit was dus ook 1 van mijn redenen om het zo wie zo niet te doen. Ik heb eens een filmpje gezien over abortus en hoe de "kindjes" eruit zagen bij allerlei soorten weken dit dan overleden eruit zat. Dat staat nog steeds op mijn netvlies.Zo gruwelijk
Maar Liora waarom lees je dit nu pas? Je had dit toch beter van te voren kunnen lezen? Voordat je de punctie laat doen?
Ik heb eerst alles gelezen wat je kon vinden over de punctie enz, de voor en nadelen goed op een rijtje gezet. Ik vond dat er aan de puntie enz mee nadelen dan voordelen zaten (voor ons persoonlijk he)

Geen punctie

want al zou daar uitkomen dat je kindje het syndroom van down heeft zegt het nog niks over de lichamelijke gezondheid van je kindje. Heeft het hart en long problemen? daar kom je dus pas achter met echo's daar kunnen ze dat wel op zien.
Vele kindjes met syndroom van down zijn ook gewoon gezond, dwz goed hart en goede longen !
Een Neefje van mij is geboren met syndroom van down, maar had echter een bijna niet functionerend hartje en ook nog hele hele slechte longen. Hij heeft maar 3 dagen geleefd. Dit is al lang geleden en er zijn tijdens de zwangerschap nooit echo's gedaan.

Thein

ik weet ook precies hoe die kindjes eruit zien met dat aantal weken En toch zou ik abortus kunnen laten uitvoeren.

Chantal, echo's en overweging (vrij lang)

Ik schreef al even kort in je eerste draadje.
Wij kregen na combinatietest een uitslag van 1 op 10. Dat was ernstig schrikken. Ik was in eerste instantie vrij overstuur natuurlijk. We hebben direct daarna best veel gesprekken gehad, de verloskundige kwam ook bij ons praten. Tijdens het telefoongesprekje waar de uitslag werd meegedeeld maakte ik, overrompeld door de uitslag, een afspraak voor een punctie. Ik herinner me dat dit voor het weekeinde speelde, en de punctie kon pas na het weekeinde plaatsvinden, dus hadden we, gelukkig!, genoeg tijd om na te denken. Eerst dachten we aan een punctie, en dan kiezen voor abortus als het kindje 'niet goed was'. Ik heb het enkele dagen zó slecht gehad, want ik hield van dit kindje, een kindje dat zo gewenst was, dat we zo graag wilden.
In overleg met verloskundige enz. heb ik weer teruggebeld naar het ziekenhuis (UMC) en heb ik een goed gesprek met iemand van de betreffende afdeling gehad. Uitgelegd wat we wilden (goed gesprek enz, ik wilde niet tot een punctie gedwongen worden, wilde eerst overleggen). Dit kon allemaal werd gezegd, en ik had ook een goede ervaren prikker, want het risico op een miskraam neemt significant toe als je een onervaren prikker hebt, of iemand die bv. gehaast is. Dit is onderzocht, en kan zomaar 1 op 100 worden!... Neem dit dus mee in je overwegingen.
Ok, wij naar de afspraak, en daar bleek ineens een heel andere, gehaaste gynaecologe te zitten. De ervaren rustige prikker die met ons een goed gesprek zou voeren had een spoedgeval en zij (super gestresst en gehaast) nam het even over. Zo ging het: wij kwamen binnen en hadden haar nog niet de hand geschud toen ze zei: zo, zullen we dan gelijk maar even prikken...! Ik was helemaal verbijsterd, want dit was niet afgesproken, we zouden eerst uitgebreid informatie ed. krijgen. 't Mens helemaal geïrriteerd,. Enfin, wij zijn weggelopen.
Ineens, midden in de nacht voelde ik heel duidelijk dat ik dit kindje helemaal niet kwijt wilde, dat het mocht blijven (ahum) als het niet te ernstig ziek was, en dat ik gewoon geen risico wilde lopen, geen punctie dus. Lief wakker gemaakt, en hij merkte hoe opgelucht ik me voelde. Inmiddels hadden we al een soort second opinion in het Antonius bij een superfijne gynaecologe die echt alle tijd voor ons nam in gesprekken. Mede door haar goede uitleg hebben wij samen toen afgesproken dat we structurele echo's zouden laten doen die specifiek gericht waren op defecten die kunnen optreden bij de trisomieën waar het om ging. Volgens de gyn waren in deze tijd bij deze technieken vrijwel altijd alle afwijkingen op een echo zichtbaar, zeker als je weet waar je naar moet zoeken. Als er dus geen (ernstige) afwijkingen zichtbaar waren was de kans dat het kindje een ernstige vorm van de trisomie had erg klein. Wij hadden inmiddels vrede met Down zonder ernstige handicaps. Niet zozeer voor ons zelf maar vooral omdat we al twee kinderen hadden die we niet wilden traumatiseren, en ook voor het kindje zelf, dat niet mocht lijden als het geboren was. Dus dat werd onze overweging: Down was OK, mits zonder ernstige afwijkingen die een kans op sterven of lijden of een lijdensweg in het ziekenhuis zouden geven. Er is bijna niets dat ik erger vind dan zo'n heel klein kindje in een ziekenhuis dat je niet kunt vasthouden, waar je alleen maar naar mag kijken, zo'n lijfje dat zo lijdt. Dat wilde ik dus niet. Aan de andere kant kreeg ik een supernaar gevoel bij het 'godje spelen', dat ik kon beslissen om een kindje niet te krijgen omdat er een vlekje aan zat. Voor ons gevoel zaten we hier nu redelijk tussenin. Toen we eenmaal deze beslissing hadden genomen en dit traject in gingen viel er werkelijk een last van me af. Ik kon weer slapen (had ik een week nauwelijks gedaan) en kon ook weer genieten van de zwangerschap.
We hebben echt hele uitgebreide echo's gehad door een hele goede echografist, waarbij is gekeken naar alle fysieke kenmerken en gebreken die vaak of meestal optreden bij de drie trisomieën (vooral Down echter, omdat die kans vergeleken met de andere veel groter is). Hart, neusbeen(? dacht ik, ben ik vergeten), nog wel meer kenmerken, ik weet ze echt niet allemaal meer. Ik ben in dat ziekenhuis heel erg gerustgesteld, we hebben echt meerdere gesprekken nog gekregen, uitgebreide foto's mee gehad. Volgens de echo's zou er niets aan de hand zijn (en het ergste geval zou dan een kind met down zijn, maar zonder handicaps). Uiteindelijk bleek ons ventje helemaal gezond, hoewel hij nu een jaar geleden ongeveer wel gediagnosticeerd is met PDD-NOS, niet ernstig vind ik zelf, we kunnen goed met elkaar leven... Hij is nu bijna 8.
Begrijp me goed, dit is mijn/onze overweging, en als iemand anders een andere heeft is dat zijn of haar goed recht. Ik kan het er misschien niet mee eens zijn, maar het wel respecteren. Ik wil met mijn overweging dus ook helemaal geen waardeoordeel geven voor een ander die een andere beslissing neemt.
Oh ja, kinderen: hoewel ik mijn reeds bestaande kinderen dus niet tekort wilde doen door bv. veel in het ziekenhuis te moeten zitten of ze met een groot verdriet op te zadelen, heb ik nooit de gedachte gehad dat ik ze tekort zou doen als het kindje down had. Dat zou dan gewoon één van de dingen van het leven zijn die je niet voor het zeggen hebt en die ook positieve gevolgen voor je heeft. Ik heb ook nooit gedacht dat ik het zelf niet aan zou kunnen.
groet en sterkte met je keuze. Mirjam

Ik lees nu pas de rest van je draadje

en ik merk dat ik me ook goed kan aansluiten bij hoe Mayte het ziet. Wij hebben geen prenatale diagnostiek willen uitvoeren om alle vlekjes uit te sluiten, maar wel om enigszins voorbereid te zijn op sommige zaken, vooral omdat we nog twee kinderen hadden die je dan op e.e.a. kunt voorbereiden. Zelf kun je je dan ook voorbereiden. Ik denk ook dat ik een opgewekte geboorte toch niet had laten doen, want ik had zo'n sterk gevoel dat dat kindje niet voor niets bij mij kwam. Al was het maar om alleen maar in mijn buik te wonen en dan te sterven...
Gelukkig wezen de echo's dus geen ernstige lichamelijke problemen uit, zodat ik niet die concrete keuze hoefde te maken, maar ik zou het denk ik niet gekund hebben tenzij echt duidelijk was dat ons kindje zou lijden als het geboren was. Dat zou ik hebben willen voorkomen. Dat was eigenlijk onze leidraad. Geen pijn of lijden voor dit kindje, en zo min mogelijk voor onze andere kinderen.
Ik ben het er overigens helemaal mee eens dat er in het leven zoveel kan gebeuren, een punctie is geen garantie op zekerheid...

99,1

Ik kan je verzekeren, er zijn zat familieleden van gehandicapten die zich helemaal niet 'opgescheept' voelen

99,1% is bijna 100%, ik zou altijd voor Mayte's optie gaan.

Thein

Ik ben 33 weken zwanger en wij hebben er heel bewust voor gekozen geen combinatietest o.i.d. uit te laten voeren. Wel hebben we, doordat ik een bindweefselafwijking heb en mijn oudste zoontje met klompvoetjes is geboren, een uitgebreidere echo gehad met 20 weken. Dit alleen met het idee om met de uitslag hiervan eventuele afwijkingen op te sporen die speciale zorg tijdens de zwangerschap of daarna nodig hebben. (Klompvoetjes dienen bijv. direct na de geboorte ingegipst te worden en het is handig als je dan een orthopeed standby hebt).
Verder ben ik er zelf voor om het lot aan de toekomst toe te vertrouwen. Wij zijn niet van mening dat we met de komst van een gehandicapt kindje ondraaglijk worden belast.
Maar dat is onze mening, dat geldt niet voor iedereen. Want wat je aan kunt is per persoon verschillend. En naar je eigen draagkracht (en die van je gezin) kijken is absoluut niet onverstandig, lijkt me.
Want Thein, ik ben het echt niet met je eens dat je op je brood krijgt wat je aankunt. Was dat maar waar! Helaas wordt het allemaal niet zo eerlijk verdeeld en daar kan ik maar al te goed over mee praten. En als je rugzak meer te dragen krijgt dan er in past, dan kunnen de hengsels wel eens knappen. Met alle gevolgen van dien en dat wil je echt niet..
Groetjes Fem

Mirreke

Misschien een beetje raar in deze context maar ik vind je verhaal heel mooi en oprecht! Het doet me ook erg aan mijn eigen situatie en gevoelens denken, die last die van me afviel ,toen we besloten niet over te gaan tot punctie maar te kiezen voor structurele echo's, was zo groot, eindelijk kan ik genieten van mijn wondertje.

Wat een gruwelmoment was dat voor jullie toen met die vervanger, ooo ik moet er niet aandenken, ik was denk ik heel zeker ook buiten gespurt ;o).

En dan nu een gezonde 8 jarige zoon! ja PDD-NOS, tegenwoordig zijn er zovele mensen die gediagnoseerd worden met dergelijke 'aandoeningen' , pff niet meer of minder dan zwangerschappen zonder 'risico' , denk ik zo maar...

jenneman

Chantal

Je kent mijn visie en mijn eigen 'plan B' ...
Probeer vooral om samen met je man tot een gelijke gedachtengang te komen, volg jullie gevoel en hou in gedachten dat je de punctie zelf altijd nog wat kan uitstellen, zodat je meer tijd hebt om het te laten bezinken en definitief te beslissen.

Liefs Jenneman

Hmm niet helemaal overgekomen met wat ik bedoelde

Ik bedoelde er mee te zeggen dat je nooit weet wat het lot bepaald. Het is nou eenmaal zo. Je kunt nog zoveel apparatuur en computers en toeters en bellen gebruiken als je wilt, maar de toekomst blijft altijd vaag. Tuurlijk kun je proberen om er iets invloed op te hebben, maar 100% zekerheid heb je nooit in het leven.
Neem nou mijn vriendin, ook een medische zwangerschap gehad, tig keer echo's, tig metingen enz enz. Ze heeft een rot zwangerschap gehad, altijd in angst gezeten. Maar er was nooit wat, alles was prima, alles was gezond enz. Nu is het kindje 6 maand en heeft het al 3 keer in het ziekenhuis gelegen, met ademhalingsproblemen, niet kunnen/willen eten. Het is nu een zorgenkindje. Dit weet je gewoon niet van de te voren. Je kunt alles verwachten. Tuurlijk wij hebben ook een 20 weken echo laten doen, en bij ons zijn de vingers en tenen heel goed (door 2 profs) geteld, tuurlijk elke situatie is anders. Maar als je al voor 99.1% weet dat je een "gezond"kindje in je buik hebt, waarom zou je dan nog verder willen met alle toeters en bellen? Wat verwacht je ervan? Hoe zie je dan nog je zwangerschap?
Ik bedoelde er niets gemeens mee, maar ik zie het nut er niet verder van in.

Hmm

"Maar als je al voor 99.1% weet dat je een "gezond"kindje in je buik hebt, waarom zou je dan nog verder willen met alle toeters en bellen?"

Ik ga hier over na denken. Ik heb over een week of 2 de combitest en begin nu te twijfelen of ik wel breed genoeg er over nagedacht heb.

Ik volg het niet

99,1% kans op een gezond kind is toch hartstikke veel? Bovendien blijft het natuurlijk maar kansberekenen. Als de kans 1 op 1500 zou zijn, kun je net zo goed dat ene kindje met een afwijking krijgen. Verder kun je door complicaties bij de bevalling (zuurstofgebrek) ook nog een gehandicapt kind krijgen. Of je krijgt een kind met een afwijking die niet door een punctie opgespoord kan worden. Kortom, ik zou sowieso zo'n combinatietest al nooit doen. En het risico op een miskraam door een vruchtwaterpunctie of vlokkentest zou ik ook niet willen nemen. Ik kan me voorstellen dat ik daar anders tegenaan zou kijken als ik al een kind met een afwijking had, of als er in de familie (erfelijke) afwijkingen voorkomen.

Pdd-nos en slechte uitslag...

Tja, de PDD-NOS is een van die 'risico's' van het leven denk ik dan maar. Wel is het nog zo dat we vanuit het UMC een verzoek kregen om mee te doen met een postnataal onderzoek als je het kindje geboren liet worden, met als doel om te checken of het nu of later afwijkingen of 'vlekjes' had of kreeg. Omdat ik inmiddels door die botte gynaecologe mijn buik vol had van dat ziekenhuis heb ik dat onderzoek weggekieperd.
Ik denk nog steeds dat ik weer prenataal onderzoek zou laten doen, dat hebben we trouwens ook gedaan want na onze derde hebben we ook nog een vierde gekregen. Bij dat onderzoek was de uitslag waanzinnig goed. Maar je, tenminste ik, blijft toch altijd onrustig totdat het kindje geboren is, juist omdat er in elke fase iets gruwelijk mis kan gaan. Ook onze vierde is gezond, tot nu toe dan...
Oh, Jenneman, dank voor je berichtje...
Groet, Mirjam

Vond je ook niet gemeen klinken hoor thein

Ik viel alleen over je uitspraak dat je op je brood krijgt wat je aankunt. En ook dat is geen gemene uitspraak, alleen niet echt realistisch denk ik.
Groetjes Fem

Bedankt voor jullie reacties

We wachten maar gewoon het gesprek van de gyn af. Voor al jullie argumenten valt iets te zeggen. Zowel voor de mensen die voor een punctie kiezen als die voor een echo kiezen.

Voor de mensen die 'het niet kunnen volgen' waar ik me druk om maak (omdat 99,1% toch heel hoog is) zal ik het nogmaals uitleggen. Na een miskraam in februari heb ik ee stresvolle zwangerschap gehad, met veel echo's waarop allles goed bleek te zijn. Ook de 12-wekenecho was goed, inclusief een gunstige nekplooi (2.0mm). Eindelijk konden we blij zijn, en iedereen vertellen dat we zwanger zijn. En dan krijg je na een paar dagen het bericht dat je een verhoogde kans hebt op een afwijking.... je wereld stort echt even in. Wat valt daar "niet aan te volgen"? Bovendien wil je weten waar je aan toe bent, zodat je je kunt voorbereiden, en evt kunt besluiten om de zwangerschap af te breken. Een zwaar gehandicapt kind is niet alleen een belasting voor je zelf, maar ook voor je gezin en andere kinderen. En niet te vergeten voor het kindje zelf, want ook zijn of haar leven kan een lijdensweg zijn. Je wil een juiste keuze kunnen maken, en daar heb je nou eenmaal prenetaal onderzoek voor nodig.

Groetjes,
Chantal

Mirreke

Bedankt voor je uitgebreide verhaal. Mede hierdoor overwegen we toch een echo, maar zoals ik boven al schreef: we wachten het gesprek met de gyn gewoon af. Ik hoop dat ik over acht jaar hetzelfde advies aan andere vrouwen kan geven, en dat ik dan ook kan schrijven dat ik een gezond kind heb gekregen.

Groetjes,
Chantal

Nog een reactie

Hoi,

Ik wil ook nog even reageren want dat 'ik kan het niet volgen' vond ik ook een vreemde.
Je wilt natuurlijk niet de hele zwangerschap in onzekerheid zitten, en een punctie geeft zekerheid omtrent wel of niet syndroom van Down.
En of je een zwangerschap dan afbreekt is zo persoonlijk, zo gevoelsmatig, en zo afhankelijk van ieders omstandigheden, dat ik vind dat je daar nooit over mag oordelen.

Ook zeggen wat je zelf zou doen is theoretisch, het is toch anders als het je overkomt.

Liora

Interessant draadje

Wij doen geen prenatale screening, ook geen combinatietest, zelfs geen 20 weken echo. Wat komen wil, mag komen bij ons. Het leven is per definitie een grote onzekere factor. Het willen krijgen van zekerheid (zoals Liora noemt) is een onmogelijkheid. Want, zoals al eerder gezegd, wie geeft je de zekerheid dat je kind niet ernstig gehandicapt wordt bij de geboorte, door een ongeluk of een ziekte? In die zin ben ik het eens met Rodebeuk - je moet gewoon springen in het leven en meestal komt alles op zijn pootjes terecht.

Maar het pad opgaan van prenatale screening betekent automatisch keuzes maken. Wat doe je na de combinatietest als er uit de kansberekening iets voortkomt? (en het is inderdaad maar kansberekening). Als je dan verder gaat met echo's of een punctie en het resultaat is niet zoals je gehoopt had, kom je vervolgens voor nog moeilijker keuzes te staan. Keuzes die wij gewoonweg niet zouden willen maken.

Ik vond het verhaal van Mirreke ook heel ontroerend. Vooral de zin over het kindje dat misschien alleen maar even in haar baarmoeder wilde wonen en dat daar ook om die reden mocht zijn.

Ik denk dat niemand je veroodeelt of niet kan volgen Chantal, maar dat er gewoon ook hele andere perspectieven mogelijk zijn. Ik ben het met Liora eens dat iedereen zijn eigen weg daarin moet vinden en wens jullie toe dat er rust komt, een beslissing die goed voelt en ruimte om te genieten van de zwangerschap.

Mayte

Die hele zwangerschap/bevalling/kinderenbusiness

Is een grote mengeling van geluk en verdriet, van onzekerheid die je voor lief neemt omdat de mooiste kado's voor je klaarliggen achter het grootste verdriet.

De dimensies van al die dingen zijn voor mij te groot om in een test te vatten.

Chantal: veel succes en geluk!

Rodebeuk

"De dimensies van al die dingen zijn voor mij te groot om in een test te vatten. "

Natuurlijk is dat te groot om in 1 test te vatten. Het gaat bij de test dan ook om slechts 1 aspect, aan het individu te bepalen hoe belangrijk dat ene aspect is.

Ik ben blij dat deze testen er zijn en vind het onderdeel van de medische vooruitgang, ook al brengt het dus ook weer onzekerheid met zich mee.