In paniek in abortuskliniek terwijl ik voor mijn gevoel zeker was(ben) van mijn keuze
Hi allemaal,
Ik ben er sinds twee weken achter dat wij door de anticonceptie heen zwanger zijn geworden. Na veel wikken en wegen. Ik wil wel graag kinderen maar voel mij er op dit moment nog niet klaar voor hebben wij (ik) besloten om een abortus te laten doen. Vanochtend om half 9 stond de afspraak, eenmaal aangekomen kreeg ik wat spanning/buikpijn. Eerst is er een echo gemaakt en heb ik met de arts gesproken (alleen). Ik ben nu ongeveer 6 weken zwanger. Daarna moest ik weer terug naar de wachtkamer en werden wij later opgehaald door een verpleegster. Omdat we daarop even moesten wachten bouwde de spanning bij mij heel erg op en raakte ik toen we alleen met de verpleegster zaten ineens helemaal in paniek en moest ik huilen en hyperventileren. Op dit moment zijn wij ook weggestuurd bij de kliniek en gaf zijn mee om er nog maar eens goed over na te denken. Ik ben mij op zich nog steeds vrij zeker van mijn keuze dat nu niet het juiste moment is maar ik voel mij hier wel heel zwaar en verdrietig bij, ik voel mij af en toe best wel alleen ookal heb ik de steun van mijn partner en naaste omgeving. Ik zou graag anderen hun ervaring horen aangezien ik mij nu erg overrompeld voel door alles.
Elpisto schreef op 12-04-2023 om 15:50:
[..]
Vandaar dat ik vroeg om de redenen. Ik moet toch wel eerlijk bekennen dat ik de " ik voel me er nog niet klaar voor" reden niet echt een hele lekkere verklaring vind om een abortus te nemen. Dit is overigens geen waardeoordeel, voordat jan en alleman over mij heen valt dat ik dat niet voor haar kan bepalen, dat kan ik namelijk ook absoluut niet.
Dat is zeker wel een waardeoordeel en geeft veel weg over hoe je over abortus denkt: een laatste wanhopige way out, iets waar je een goede reden voor moet hebben om het te verantwoorden / met jezelf in het reine te komen, zoals jij zegt.
“Ik ben er nog niet klaar voor” of “ik weet het nog niet zeker” is een prima reden om nog niet aan kinderen te beginnen, toch? In mijn optiek dus ook een prima reden voor abortus. Dat is mijn waarde-oordeel. Natuurlijk doe je abortus nooit voor je lol, maar het hoeft van mij allemaal niet zo moreel beladen. Een kind kun je beter bewust en met overtuiging op de aarde zetten, of je nou al zwanger bent of niet.
Ik weet niet of je er ooit echt klaar voor bent. Bij ons was er wel degelijk een diepe wens en het duurde twee jaar voordat het lukte en toen vloog het me alsnog af en toe aan. Dat het opeens 'echt' was. Was ik er wel klaar voor? Wilde ik dit wel echt? Kon ik het allemaal wel? En dat laatste vraag ik me nog steeds wel eens af.
Het duurt ook nog even voordat het echt zo ver is. In negen maanden (oké, een kind kan eerder komen, been there done that) kun je je opleiding afronden en andere huisvesting zoeken.
Ik begrijp het probleem van een huurwoning geloof ik niet zo goed. Hele volksstammen groeien op in een huurwoning en sommige mensen wonen er zelfs hun hele leven. Ik zie niet waarom dat niet zou kunnen. Als het gaat om een studentenkamer of een studiootje waar je je kind niet mag inschrijven weer wel, dan moet je wel echt wat anders gaan zoeken.
Spijt krijgen van een kind bestaat, maar komt ook weer niet heel vaak voor. Als er mensen zeggen 'achteraf had ik liever wat langer gewacht' is wat anders dan 'ik had er nooit aan moeten beginnen'. Je hebt een kinderwens, alleen het moment is eerder daar dan je gepland had. Als je een kind krijgt omdat je partner dat wil of omdat je ouders graag kleinkinderen willen lijkt de kans op spijt me veel groter.
Een abortus ondergaan zonder daar echt achter te staan, is hét recept om heel snel opnieuw zwanger te raken. En het verdriet over dat ene kindje blijft.
Ik zou in ieder geval contact opnemen met het fiom. Even iets meer tijd nemen om te beslissen wat je echt wil. Want de keuze, zowel de zwangerschap doorzetten als de zwangerschap afbreken, is definitief.
SaraSophie schreef op 12-04-2023 om 14:49:
Hi, bedankt voor al jullie reacties. Ik ben 24 en mijn vriend 28, wij zijn 5 jaar bij elkaar waarvan we 4 samen wonen dus dat zit wel goed. Mijn gevoel van niet klaar er voor zijn is dat ik voor mijn gevoel de verantwoordelijkheid nog niet wil dragen, ik voel me niet klaar omdat, hoe stom het misschien ook klinkt ik nog wil doen en laten zonder dat ik daarbij rekening moet houden met andere zaken. Praktisch gezien voel ik mij ook nog niet klaar omdat ik nog niet ben afgestudeerd, net pas een vaste baan van 32 uur heb, wij huren nog en waar wij nu wonen is geen optie. Aan de andere kant heb ik wel een kinderwens (maar eigenlijk over een jaar of 3/4) daarom vind ik het heel erg om nu bewust eigenlijk mijn kindje weg te laten halen, ik vind het idee van een abortus best heftig. Ik raakte zo in paniek vanochtend omdat het wel allemaal zo definitief is en dat beangstigt mij, want wat nou als ik het nu weg laat halen en het ons later moeilijk lukt om kinderen te krijgen... Het is natuurlijk meer een angst maar toch..
Afgaand op je woordkeus (mijn kindje weg te laten in plaats van de zwangeschap af te laten breken) heb ik twijfels of een abortus voor jou de juiste keus is. Het is goed dat we de keus hebben, maar het is geen beslissing waar je spijt van wilt krijgen. Het Fiom heeft spreekuren voor twijfel bij ongeplande zwangerschappen, zij kunnen je helpen dingen op een rijtje zetten en je over de paniek heen te laten kijken en een beslissing te nemen waar je vrede kunt hebben.
Ik heb in jouw positie - stabiele relatie, goede toekomstperspectieven - gezeten en het kind gewoon laten komen. Dan maar wat eerder. Nooit spijt van gehad. Wanneer voel je je ooit wel klaar om een verantwoordelijkheid aan te gaan die je leven onherroepelijk gaat veranderen? Een eerste is altijd een sprong in het diepe. Dat kindje is er niet morgen al he, je hebt nog maanden de tijd om aan het idee te wennen, en zaken te regelen. Geen advies hoor, sterkte met wat je ook besluit.
Iedereen hier heeft een mening over abortus, en omdat het een gevoelig onderwerp is, zullen sommige reacties je hoogstwaarschijnlijk rauw op je dak vallen. Ik raad je aan contact op te nemen met het FIOM, een onafhankelijke stichting, die je kunnen helpen om je gedachten op een rijtje te krijgen en de feiten helder te krijgen (is het bijvoorbeeld echt zo dat je door een abortus later lastiger kinderen kunt krijgen?).
Sterkte met het nemen van een beslissing, welke het ook wordt.
Elke beslissing is goed 
Dat viel mij ook op. Je schrijft over ' mijn kindje'. Zet het heel simpel achter elkaar: Wil ik ons kindje weg laten halen....
Sterkte met je beslissing! Maar ik denk dat je hart al gekozen heeft...
Ach wat rot dat het zo gelopen is! Lijkt me ook geen makkelijke keuze.
Ik vind het lastig om advies te geven merk ik. Heb je bemoedigende woorden nodig om het opnieuw te plannen? Of juist de geruststelling dat het wel goedkomt als je de baby laat komen. De keuze is zó persoonlijk!
Heb je voor je gevoel beide opties echt voldoende onderzocht en laten bezinken?
Een abortus is geen kinderspel en iets wat je doet zonder echte reden.
Ook ik twijfel of je voldoende helder hebt wat je echt wilt.
Praat met het fiom, je partner, laat het bezinken en neem samen een beslissing.
Max88 schreef op 12-04-2023 om 18:37:
Een abortus is geen kinderspel en iets wat je doet zonder echte reden.
Ook ik twijfel of je voldoende helder hebt wat je echt wilt.
Praat met het fiom, je partner, laat het bezinken en neem samen een beslissing.
Een kind krijgen ook niet en ook dat moet je niet doen als je het niet echt wil.
Ik ben overigens ook van "beter spijt van een abortus, dan spijt van een kind", dus (nu) geen kind willen is altijd reden genoeg.
Het advies om met het FIOM te praten ben ik wel helemaal mee eens.
@TO ik hoop voor je dat je straks met een gerust hart kunt beslissen, wat het ook wordt.
Max88 schreef op 12-04-2023 om 18:37:
Een abortus is geen kinderspel en iets wat je doet zonder echte reden.
Ik vind dit nogal een uitspraak hoor! Of iemand iets doet is aan niemand anders dan enkel de persoon in kwestie, zo ook of dat een echte reden is of niet.
sterkte met je beslissing TO
Uit je bericht lees ik dat je gevoel schreeuwt dat je het kindje wil houden, maar dat je verstandelijk beredeneerd hebt er nu nog niet klaar voor te zijn. Ik snap wel dat de kliniek je heeft weggestuurd. En hoewel ik zelf nooit abortus heb laten plegen heeft mijn beste vriendin dat wel laten doen. Haar situatie was destijds echt beroerd en ze heeft om rationele redenen abortus laten plegen. Maar daar heeft ze het jaren later nog steeds heel moeilijk mee. Denk daar dus ook niet te licht over.
Sterkte met je besluit..
Max88 schreef op 12-04-2023 om 18:37:
Een abortus is geen kinderspel en iets wat je doet zonder echte reden.
Ook ik twijfel of je voldoende helder hebt wat je echt wilt.
Praat met het fiom, je partner, laat het bezinken en neem samen een beslissing.
Een kind op de wereld zetten, een fijn leven geven en opvoeden ook niet..
Dat TO geen echte of goede redenen vind ik grote onzin (ze geeft ook praktische redenen aan) en is jouw mening en dat zegt niks over haar. Zij is de enige die hierover kan beslissen.
RoodVruchtje schreef op 12-04-2023 om 19:48:
[..]
Ik vind dit nogal een uitspraak hoor! Of iemand iets doet is aan niemand anders dan enkel de persoon in kwestie, zo ook of dat een echte reden is of niet.
sterkte met je beslissing TO
Dit bedoelde ik dus...
Wat een moeilijke keuze. Het lijkt erop dat er ergens toch nog iets van twijfel is.
Omstandigheden/woonsituatie hoeft helemaal niet perfect te zijn om een kindje te krijgen. Mocht je het toch willen houden, dan heb je nog 7,5 maand om een oplossing te vinden. Zoals al meer hier aangegeven, neem contact op met Fiom. Je hebt de zwangerschap al heel vroeg ontdekt, dus hierdoor heb je gelukkig wat extra bedenktijd. Hoe kijkt je vriend er tegenaan?
Ik heb zelf wel ooit een zwangerschap afgebroken. Hele andere reden (giftige relatie), geen spijt gehad omdat ik 100% zeker was dat het de juiste keuze was.
Had jij ook zo'n lieve verpleegkundige? Die van mij was echt wat ik op dat moment nodig had.
Neem de tijd voor je keuze. Wat je ook kiest, het is goed.
Je bent pas zes weken zwanger dus je hebt nog even de tijd om alles op een rij te zetten. Kan het zijn dat de echo en het weten van de termijn het ineens echt maakte? Je hebt het over "mijn kindje"
Geef jezelf de tijd om eens een paar dagen te leven met beide keuzes. Dus eerst bekijk je eens een paar dagen de toekomst alsof dit kindje er gaat komen. Hoe ziet dat er uit? Hoe voel je je bij dat idee? Daarna doe je een paar dagen hetzelfde met de beslissing om abortus te plegen. Hoe ziet je leven er daarna uit? Hoe voelt dat? Als je bij een van de twee paniek voelt dan weet je denk ik genoeg.
Probeer het ook zoveel mogelijk los te zien van je omgeving. Voordat je rekening houd met anderen moet je weten wat je zelf voelt. Dit is geen rationeel besluit, dit moet je doen op gevoel en dat moet je dan wel eerst durven toelaten.
Heel veel sterkte!
