In paniek in abortuskliniek terwijl ik voor mijn gevoel zeker was(ben) van mijn keuze
Hi allemaal,
Ik ben er sinds twee weken achter dat wij door de anticonceptie heen zwanger zijn geworden. Na veel wikken en wegen. Ik wil wel graag kinderen maar voel mij er op dit moment nog niet klaar voor hebben wij (ik) besloten om een abortus te laten doen. Vanochtend om half 9 stond de afspraak, eenmaal aangekomen kreeg ik wat spanning/buikpijn. Eerst is er een echo gemaakt en heb ik met de arts gesproken (alleen). Ik ben nu ongeveer 6 weken zwanger. Daarna moest ik weer terug naar de wachtkamer en werden wij later opgehaald door een verpleegster. Omdat we daarop even moesten wachten bouwde de spanning bij mij heel erg op en raakte ik toen we alleen met de verpleegster zaten ineens helemaal in paniek en moest ik huilen en hyperventileren. Op dit moment zijn wij ook weggestuurd bij de kliniek en gaf zijn mee om er nog maar eens goed over na te denken. Ik ben mij op zich nog steeds vrij zeker van mijn keuze dat nu niet het juiste moment is maar ik voel mij hier wel heel zwaar en verdrietig bij, ik voel mij af en toe best wel alleen ookal heb ik de steun van mijn partner en naaste omgeving. Ik zou graag anderen hun ervaring horen aangezien ik mij nu erg overrompeld voel door alles.
Bij twijfel niet doen. Dit kan niet worden teruggedraaid. Je hebt de tijd om iets langer na te denken. Ik weet niet hoe oud je bent, maar houdt er aub rekening mee dat wanneer je wel eraan toe bent, het niet zo maar lukt om zwanger te raken. Misschien wel niet meer. Zeg ik uit ervaring in de familie.
Sterkte!
Ik begrijp wel dat ze je naar huis hebben gestuurd met meer bedenktijd. Als je in paniek bent, kunnen zij er niet op vertrouwen dat jij bewust en weloverwogen ja zegt en dat is, zeker voor zoiets ingrijpends en onomkeerbaars, wel nodig.
Vraag hier ook gerust hulp bij via de huisarts of het fiom. Je hoeft dit niet alleen te doen.
Meissie toch, wat een moeilijke situatie is dit... Ik heb hier geen ervaring mee en ik kan je dus ook geen advies geven (zeker niet over je beslissing, die kan jij alleen maken vind ik) want ik ben nog nooit zwanger geweest en ik snap het gevoel dus niet maar ik wil je wel even een hart onder de riem steken en je heel erg veel sterkte wensen met deze moeilijke beslissing
Moeilijke situatie en moeilijke beslissing. Dat je je ondanks de steun van de mensen om je heen toch alleen voelt is begrijpelijk. Jouw lijf, jouw zwangerschap. Ik wil je ook sterkte wensen, welk besluit je ook neemt, het is de juiste.
Je schrijft 'na veel wikken en wegen'. Betekent dit dat deze beslissing lastig was? Dat het besluit ook anders had kunnen uitvallen. Ga eens rustig voelen, wat gaf de paniek. En bespreek eens met anderen, in je omgeving 'je gevoel van nog niet klaar ervoor zijn'.
Wacht niet op het moment dat je je een perfecte moeder voelt, dat moment gaat niet komen. Sterker nog hoe ouder je kinderen worden, hoe meer ze je imperfectie spiegelen. Laat die fantasie-beelden je niet tegenhouden.
Anna Cara schreef op 12-04-2023 om 12:30:
Bij twijfel niet doen. Dit kan niet worden teruggedraaid. Je hebt de tijd om iets langer na te denken. Ik weet niet hoe oud je bent, maar houdt er aub rekening mee dat wanneer je wel eraan toe bent, het niet zo maar lukt om zwanger te raken. Misschien wel niet meer. Zeg ik uit ervaring in de familie.
Sterkte!
Je kunt ook zeggen bij twijfel wel doen, want een kind kan ook niet worden teruggestuurd, en de gevolgen zijn dan niet alleen meer voor jou.
Je hormonen kunnen gekke dingen doen tijdens een zwangerschap waardoor je je ratio volledig uit het oog verliest. Maar dat betekent dan weer niet dat een keuze ingegeven door gevoel en hormonen per se een verkeerde keuze is.
TO, het is jouw lijf, en jij alleen kan dit bepalen. Niet je partner, niet je dokter, niet de politiek en zeker niet wij. Iedere ervaring is anders, iedere keuze uniek. Ik heb ooit abortus gekozen, en ben 10 jaar later moeder geworden. Voor mij was de abortus emotioneel niet heel zwaar omdat ik het vruchtje toen nog helemaal niet als kindje zag, omdat ik wist dat ik geen kind wilde, en dacht dat die wens ook waarschijnlijk nooit zou komen. Het was, heel cru gezegd, iets in mijn lichaam dat eruit moest. Mijn dochter voelde, in tegenstelling tot mijn ervaring toen, meteen als een kindje, vanaf de eerste positieve test, omdat ze zo gewenst was; mijn kinderwens en ik gaven betekenis aan het embryo dat uiteindelijk onze dochter werd. Achteraf, toen ik door dat proces heen was gegaan, heb ik nog weleens teruggedacht aan die eerste keer, en zag ik voor het eerst echt in dat het mijn eerste potentiële kindje was. Toch twijfel ik niet dat het toen de juiste beslissing was. Ik had het moederschap toen nog niet kunnen omarmen. Maar het is zo persoonlijk hoe je daar mee omgaat. Als er een duidelijke kinderwens is, alleen niet nu, is het sowieso lastiger.
Bedoel je dat je na veel wikken en wegen hebt besloten nu nog geen kind te willen? Dat klinkt als dat je het eigenlijk wel graag zou willen, maar het verstand nee zegt. Persoonlijk ben ik een gevoelsmens en zeg ik, volg je gevoel.
Mijn eigen ervaring: ik ben vrij jong ongepland zwanger geraakt en het kind laten komen, elke vezel in mijn lijf wilde het kind. Geen seconde spijt van gehad, want ik heb nu prachtige leuke kinderen, lieve man, leuk huis etc. Wel is mijn leven wat anders gelopen qua carrière enzo.
Maarja, ik weet niet wat er anders was gebeurd. Misschien was deze partner niet gebleven, had ik nooit meer kinderen gekregen etc.
Ik, man, heb er geen ervaring mee.
Dat vooropgesteld
Inzake het "klaar voor zijn": wanneer ben je wel klaar voor kinderen? Niet specifiek op jou gericht, maar wanneer ben je er in het algemeen wel klaar voor? Op je 20e past het vaak niet (jong, stappen, studie etc), op je 40e ook niet (werk, drukte etc) .. in dat opzicht: gewoon doen. Het ideale moment, als dat er al is, is m.i. dan voor weinigen weggelegd
Anderzijds: mijn vader zei altijd "bij twijfel niet inhalen" oftewel niet doen.
De juiste overweging zal je zelf moeten maken
Hier ook een man die je helaas niet bij kan staan in je twijfels. Wel ben ik het eens met mij voorganger: Waar komt dat gevoel van niet klaar voor zijn weg? Geen moedergevoel? lastige situatie? Nog niet lang bij elkaar?
Ik werd vader op mijn 22e. Niet gepland en niet bepaald in een ideale situatie (beide met toch prima diploma's in een moeilijk arbeidstijd in de WW) in een appartement waar geen plek was voor een kleintje. Nog voordat de kleine geboren was hadden we die situatie omgedraaid naar een andere woning met wel ruimte en beide een baan.
Nu ligt dit niet overal zo makkelijk natuurlijk, maar het is maar om aan te geven dat je er ook niet klaar voor kunt zijn en het toch prima kunt gaan doen. Ik had nooit verwacht überhaupt kinderen te krijgen en had er voor mijn 24e al 3.
En de juiste keuze maken dus een abortus en daar erg gespannen en verdrietig over zijn kan prima samen gaan vind ik .
Wat heb jij nodig om de spanning wat te verminderen??
Hi, bedankt voor al jullie reacties. Ik ben 24 en mijn vriend 28, wij zijn 5 jaar bij elkaar waarvan we 4 samen wonen dus dat zit wel goed. Mijn gevoel van niet klaar er voor zijn is dat ik voor mijn gevoel de verantwoordelijkheid nog niet wil dragen, ik voel me niet klaar omdat, hoe stom het misschien ook klinkt ik nog wil doen en laten zonder dat ik daarbij rekening moet houden met andere zaken. Praktisch gezien voel ik mij ook nog niet klaar omdat ik nog niet ben afgestudeerd, net pas een vaste baan van 32 uur heb, wij huren nog en waar wij nu wonen is geen optie. Aan de andere kant heb ik wel een kinderwens (maar eigenlijk over een jaar of 3/4) daarom vind ik het heel erg om nu bewust eigenlijk mijn kindje weg te laten halen, ik vind het idee van een abortus best heftig. Ik raakte zo in paniek vanochtend omdat het wel allemaal zo definitief is en dat beangstigt mij, want wat nou als ik het nu weg laat halen en het ons later moeilijk lukt om kinderen te krijgen... Het is natuurlijk meer een angst maar toch..
Roos55 schreef op 12-04-2023 om 14:22:
En de juiste keuze maken dus een abortus en daar erg gespannen en verdrietig over zijn kan prima samen gaan vind ik .
En ook angst bij het tegenovergestelde komt voor. Ik wilde heel graag kinderen en toen ik zwanger was, kwam het wel eens voor dat een angst en paniek me overvielen of ik dit wel kon, wat ik toch gedaan had.. Ook dat is normaal. Dat die gevoelens me soms aanvlogen, wilde niet zeggen dat ik geen kinderen wilde. Veroordeel jezelf er niet om. Het betekent dat de keuze lastig is en dat je een verantwoordelijk persoon bent maar zegt niets of je het niet kan. 🫶
Ik ben het heel erg eens met Renmuis' 'Bij twijfel wel doen.' Je kunt echt veel beter spijt hebben van een abortus dan van een levend, bestaand kind. Het is een van de laatste taboes, maar het komt wel degelijk voor dat mensen spijt hebben van hun kind. Dat is echt voor iedereen vreselijk!
Athan schreef op 12-04-2023 om 14:57:
Ik ben het heel erg eens met Renmuis' 'Bij twijfel wel doen.' Je kunt echt veel beter spijt hebben van een abortus dan van een levend, bestaand kind. Het is een van de laatste taboes, maar het komt wel degelijk voor dat mensen spijt hebben van hun kind. Dat is echt voor iedereen vreselijk!
Hier ben ik het mee eens, zeker als zoals bij TO er ook praktische redenen zijn. Een kind zet bovendien je hele leven op zijn kop en als je er om watvoor rede dan ook niet klaar voor bent dan maak je niet alleen jezelf ongelukkig maar ook je kindje als je het wel laat komen.
JeanneD1982 schreef op 12-04-2023 om 15:17:
[..]
Hier ben ik het mee eens, zeker als zoals bij TO er ook praktische redenen zijn. Een kind zet bovendien je hele leven op zijn kop en als je er om watvoor rede dan ook niet klaar voor bent dan maak je niet alleen jezelf ongelukkig maar ook je kindje als je het wel laat komen.
Vandaar dat ik vroeg om de redenen. Ik moet toch wel eerlijk bekennen dat ik de " ik voel me er nog niet klaar voor" reden niet echt een hele lekkere verklaring vind om een abortus te nemen. Dit is overigens geen waardeoordeel, voordat jan en alleman over mij heen valt dat ik dat niet voor haar kan bepalen, dat kan ik namelijk ook absoluut niet.
Maar dat gezegd hebbende, als je een zwaarwegende reden hebt om een kindje te laten weghalen, omdat je die geen toekomst kunt bieden, of omdat je allebei zwaar aan de drugs bent, of noem eens een zwaarwegende reden, zou je daar misschien meer mee " in het reine" kunnen komen, dan alleen het feit " dat je je er niet klaar voor voelt".
Kun je je ooit klaar voelen voor het krijgen van een kind? Hell, er zijn zelfs nu nog momenten waar ik me niet klaar voor voel, en mijn zoon is inmiddels 9. Ik ben absoluut voorstander van het vooral doen waar je je goed bij voelt, maar ik vraag me af of je deze "valide redenen" om een abortus te doen, over 4 jaar nog steeds zo ziet. Daar heb ik wel mijn vraagtekens bij. Onze situatie was vergelijkbaar met die van jullie, behalve de lengte van de relatie: Wij waren nog helemaal niet zo lang bij elkaar ( 1 jaar vast). En alle bezwaren die we hadden kunnen bedenken, in de WW, geen fatsoenlijke woonruimte, waren allemaal opgelost of geen onoverkomelijke bezwaren meer toen de kleine er kwam. Ik had er, achteraf gezien, met deze wetenschap eeuwig spijt van gehad als we het hadden weg laten halen. En ik begrijp dat dat makkelijk praten is, want het is bij ons op zijn pootjes terecht gekomen. En daardoor ben ik vreselijk biased.
Over het doen en laten wat jij wil: daar is wat voor te zeggen. Nou moet ik zeggen dat wij, doordat we de enige waren en een makkelijk kind hadden, die kleine overal mee heen namen. Campingbedje mee en hoppa: elk feestje waren we bij. Het is pas op latere leeftijd ( nu we begin 30 zijn en de kids bijna tieners) dat het een stuk lastiger wordt omdat iedereen kinderen heeft en een verjaardag inclusief kids betekent dat je ergens 20 kids kwijt moet. In dat opzicht zou ik zelfs wel willen benadrukken dat je op jongere leeftijd juist nog veel meer vrijheid hebt dan wat later.
Ik denk dat het "niet klaar voor voelen" de grootste boosdoener is. Die andere zaken zijn namelijk geen dealbreaker als je er wel klaar voor bent. Als je begrijpt wat ik bedoel. En ik denk dat je daar misschien wat meer op moet inzoomen: Waarom ben je er niet klaar voor? Je hebt wel een kinderwens. Is het dan onoverkomelijk dat je studie nog niet klaar is? Is het onoverkomelijk dat jullie woning misschien iets te klein is? Het waren voor ons geen dealbreakers, maar dat is puur persoonlijk.
