Ik durf niet

Regien

Ik denk niet dat je een gynaecoloog vindt die daarmee akkoord gaat, simpelweg omdat een keizersnede voor jou en je kind meer risico's heeft dan een gewone bevalling. Ik heb er geen ervaring mee hoor, maar is iets als hypnobirthing iets voor jou? Wat extra handvatten om je te focussen en (de angst) los te laten. En misschien is het maken van een geboorteplan ook goed voor je zodat je kunt nadenken over wat je nu precies zo eng lijkt en welke dingen er op dat moment kunnen gebeuren en hoe je dat dan het liefste zou willen. Om er een beetje grip op te krijgen.

Praten

Hoi,

Ik zou echt professionele hulp en begeleiding zoeken hiervoor. Je hebt nog tijd.. En het moet toch. En het komt ook echt goed. Een keizersnede is echt niet makkelijker en ook niet veiliger. Ik hoop echt dat je iemand vindt die je hierbij kan helpen! Want zo te horen zit dit wel diep.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Schop(je) onder de kont...

Beste Regien,

Ik ken echt niemand die niet een beetje bang is voor de bevalling. Je weet niet wat er gaat gebeuren, je weet dat het pijn gaat doen. Je angst is, volgens mij, heel normaal. Wat mij betreft is een ks echter niet de oplossing. Ik wil je dringend adviseren om aan je angst te gaan werken. Een ks brengt zoveel meer complicaties voor jou met zich mee. Volgens mij hebben ik eerder gereageerd in een draadje van jou over er kunnen zijn voor je baby na een ks.
Zelf heb ik tijdens mijn zwangerschap gesproken met een hypnotherapeut. Ik merkte dat mijn angst voor de bevalling mij regelmatig belette om te genieten van mijn zwangerschap. Met de therapeut heb ik de fases van de bevalling uitgepluisd en precies onderzocht waar ik bang voor was (het bleek met name te gaan om het toucheren en de agnst om de controle over mezelf en mijn ademhaling te verliezen). Vervolgens zijn we per fase gaan bespreken wat ik/mijn partner kunnen inzetten om de agnst te bestrijden. Ik heb veel geoefend met zelfhypnose.
Uiteindelijk heb ik toch een ks gehad, maar dat had te maken met de ligging van mijn kindje. De hele fase van ontsluiting en persen ben ik redelijk goed doorgekomen. Ik kan echt zeggen dat gezien de angsten die ik had, dat het me is meegevallen, als wat het niet leuk. Ik kan nog heel verdrietig zijn van het missen van ongeveer de eerste twee uur van mijn zoontje omdat ik nog gehecht etc moest worden na de operatie. Een ks brengt veel vervelende kanten met zich mee. Ik hoop dat de reacties die je hier krijgt je aan het denken zetten en je gyn je eventueel kan verwijzen naar een goede therapeut.
Veel sterkte,
Maanve

Regien

Fijn dat je gyn je angsten zo serieus neemt, en er begrip voor heeft. Dat scheelt vast al een stukje.
Wat betreft een derde persoon bij de bevalling: je bent toch niet met z'n 2en, want in het ziekenhuis heb je ook de gyn erbij en een verpleegkundige. Het verschil is alleen dat de doula steeds bij je blijft.En een doula zal, als ze weet dat jullie dat fijner vinden, zo veel mogelijk op de achtergrond blijven, totdat ze merkt dat je haar nodig hebt.

Regien

Hoi Regien,

Eigenlijk wil ik alleen laten weten - maar dat lees je ook al in de andere reacties - dat je niet de enige bent die bang is. En ook niet de enige is écht bang is.
Hartstikke goed dat je al gesprek met gyn hebt gevoerd en nu ook een doula zoekt. Het gevoel hebben dat je de regie houdt is zo belangrijk bij een bevalling. En tegelijk het vertrouwen gaan voelen dat je in staat bent om mee te buigen met hoe het gaat, hoe het ook gaat.

Mijn oudste dochter is geboren met eenn spoedks, na nul centimeter ontsluiting.
De bevalling van de 2de was dus een 'eerste' bevalling. Ik vond het doodeng. En ik wist zeker dat ik de uitzondering was op de regel 'alle vrouwen kunnen dit'. Ik dacht: "ja, dat zal wel, maar ík kan dit dus niet. Echt niet."

Het is me 100% meegevallen. Sterker nog, ik vond het een heel indrukwekkende ervaring. Het duurde vreselijk lang, ik had veel pijn, het was overweldigend, maar wat me heel erg hielp is dat iedereen ontzettend z'n best deed om me te helpen. Er werd me meteen een ruggeprik aangeboden toen de weeen doorzetten. Dat wilde ik eerst niet, maar in het hols van de nacht wel. De anesthesist werd gebeld, was er binnen een half uur (in z'n trui en spijkerbroek), en uiteindelijk heb ik zelfs geperst met de ruggenprik 'aan'.

De ervaring van een warm pasgeboren kindje op je borst is zo bijzonder. Een ks is echt een klinische manier om je kind te krijgen. Het herstel is ook echt anders. Ondanks dat ik na de bevalling van de 2de het gevoel had dat ik overreden was door een intercity , ondanks hechtingen en aambeien, had ik ook het gevoel dat het helemaal vanzelf goed zou komen. En ik kon teren op het gevoel dat ik het tóch zelf volbracht had.
Het herstel van een ks is het herstel van een operatie.
je bent de eerste dagen dan een ziekenhuispatient en dat is geen ideale start.

Mijn advies: laat je goed informeren over alle mogelijkheden, maak je kwetsbaar, wees eerlijk en vooral heel duidelijk in wat je wel en niet wil.
Praat ook over pijnbestrijding, als je denkt dat dat je angst minder maakt.

Zet 'm op, je kan 't. Echt waar !

Mijn keizersnedes

mijn oudste is na een hel bevalling gehaald met een spoedsectio. Bij de sectio ben ik 2 liter bloed verloren, ik heb in de ochtend een bloedtransfusie gekregen (ik moest wachten want mijn bloedtype was niet op voorraad). Daarna heeft het heel lang geduurd voordat ik weer fit was.

Bij de 2e een geplande sectio, de ruggenprik kregen ze er niet goed in, ze hebben dus een paar keer tegen mijn bot aan geprikt. Het was een heel volle ok, heel veel mensen waren er aanwezig. Daarna bleek de baby overdwars te liggen en klem met het hoofdje. Er brak paniek uit op de ok omdat ze dat kind er niet uit kregen, er werd zelfs een vacuumpomp (kiwi heet dat, gebruiken ze bij keizersnedes) gepakt, gelukkig kregen ze haar er nog op de normale manier uit. Ook weer bloed verloren, gelukkig maar 1 liter. Vervolgens kromp mijn baarmoeder niet, ze hebben met 2 verpleegkundigen op mijn buik geduwd, die pijn was niet te beschrijven, er kwam alsof er een kraan flink open stond bloed uit.

De geboorte van mijn oudst is de ergste ervaring in mijn leven, ik heb mij vreselijk gevoel, ook de keizersnede verliep heel kil en onpersoonlijk, ik lag onderkoeld op de ok tafel en ik lag te ijlen. De geboorte van mijn jongste de mooiste ondanks de complicaties, ik voelde mij vielig en goed verzorgt, er kwam telkens iemand bij mijn hoofd staan vertellen wat er aan de hand was, ik heb daar gelegen in al die hectiek met een glimlach van oor tot oor, ik was zo blij en vol vertrouwen dat het goed zou komen. Mijn man wil het niet nog een keer mee maken. Die heeft 2x een flinke dreun gekregen en is denk ik ook wel getraumatiseerd van die bevallingen van onze kinderen.

Alles staat en valt bij de begeleiding. Ik hoop dat je een goede en mooie vaginale bevalling mag mee maken. Een keizersnede is geen lolletje, her herstel duurt lang. Bovendien heb je het risico dat door littekenweefsel je baarmoeder verkleeft, je eierstokken verkleven en een volgend kindje via ivf gemaakt moet worden, dat is mijn ervaring.

God wat

ben ik toch een zuurpruim.

Als jij een keizersnede wil dan neem je gewoon een keizersnede. Je kan afspreken dat je een bevallingsplan wil. Dan spreek je bijvoorbeeld af dat je zodra je ingeleidt wordt, het met pijnstilling zelf probeert en als het na x uur niet lukt je zo de ok in gaat.

probeer - ook zuurpruimerig- ook nog even die zwangerschap positief mee te maken, dat je niet al je energie stopt in die angsten. Geniet als dat kan, van het kopen van leuke spulletjes, tekst bedenken voor geboorte kaartje etc. Het komt vast goed en ik vind het positief dat je zo eerlijk aan geeft dat je heel bang bent en je daar ook in geholpen wordt.

Waar ben je precies bang voor?

Als je precies weet waar je bang voor bent, kun je ook oplossingen bedenken samen met je gyn. Ik had ook geen fijne eerste bevalling. Tijdens de tweede zwangerschap zag ik dus als een berg tegen de bevalling op. Via mijn verloskundige heb ik een afspraak gemaakt bij de gyn in het ziekenhuis en toen heb ik in mijn dossier laten zetten dat ik een ruggenprik wilde en zo nog wat dingen besproken die me nog dwars zaten. Achteraf verbaast het me niks dat ik zodanig over tijd liep dat ik sowieso in het ziekenhuis moest bevallen . Die tweede bevalling verliep echt honderd keer beter en heb ik totaal niet negatief ervaren maar als 'goed te doen'. Ik ben heel blij dat ik destijds de moed bij elkaar heb geschraapt om een afspraak te maken met de gyn (vond het heel moeilijk om over die eerste bevalling en mijn angsten te praten). Daardoor is de start voor mij en mijn zoon veel makkelijker geweest.

Regien

Hoi Regien,

Wat jammer dat nu je grootste wens in vervulling is, namelijk dat je zwanger bent, je je alleen maar zorgen lijkt te maken.
Eerst dat je je zo slecht voelde, nu dit weer. Zo kun je wel door blijven gaan: drinkt de baby wel goed, krijgt hij niet tevel voedingen, te weinig, slaapt nog steeds niet door, eet geen groente.
Ik denk dat je toch ook een beetje de lol van het hele proces moet gaan inzien...

En als jij een doula wil moet je dat doen, wat een onzin dat je man vindt dat het van jullie tweeën is. Jij bepaalt!

Je zou ook kunnen vragen aan een vriendin of zus om erbij te zijn.

Liora

Misschien toch gewoon

eens een gesprek met een goede therapeut. Je hebt lijkt me al heel wat voor j kiezen gehad. Ik kan me de behoefte aan controle weten waar je aan toe bent zo goed voorstellen zeker na vruchtbaarheidsproblemen. Maar, weet je als straks je baby er is is het ook over met weten waar je aan toe bent en met al het slaapgebrek, de verantwoordelijkheid en de hormonen die door je lijf gieren hobbel je zo een postpartumdepressie in.

IK weet niet hoe ik dit moet opschrijven zonder dat het belerend klinkt maar ik herken zo goed het naar de bevalling toe leven en nu realiseer ik me zo goed dat het dan pas echt begint!

Mijk

P.S. Overigens na een moeilijke 1e bevalling en kraamtijd heb ik heel veel gehad aan therapie. De tweede keer was het een feestje

Regien

Hoi,

Lees net jouw bericht van vanmorgen, gelukkig geniet je ook. Maar moeder worden is eigenlijk steeds going with the flow, het is het grote onbekende waaraan je begint en daar moet je je aan overgeven.

Liora

Regien

kan je vertellen hoe jij het hele traject van zwanger worden hebt ervaren ? Ik weet dat jij net als ik uit eindelijk met ivf zwanger bent geworden, we hebben elkaar in wat draadjes gesproken.

Welke gevoelens die je nu omschrijft speelde ook al voordat je aan de bevalling dacht ?

Ik zelf heb die tijd heel ellendig gevonden, ik had elke nacht nachtmerries, ik was verdrietig, prikkelbaar, angstig, ronduit wantrouwend, kwaad, onuitstaanbaar en intolerant. Mijn traumabevalling en alles wat er toen gebeurt is heeft dat ook versterkt. Ik denk zelf wel eens aan therapie puur om dat stuk in mijn leven eens goed af te kunnen sluiten, er is bij mij iets stuk gemaakt toen en daar heb ik nog steeds last van.

Haptonomie

Wat een goed idee Regien. Hier, in mijn gezin, hielp het heel goed om wat minder in je hoofd te zitten en wat meer in balans te komen.
Overigens denken die artsen in statistieken en minder kans is helemaal niet geen kans. Ik heb vanaf jonge leeftijd de pil (door)geslikt en was direct zwanger op latere leeftijd, ouder nog dan jij. Met ongecompliceerde zwangerschappen, behalve wat hormonale moeheid bij de tweede.
Maar ik kan me goed voorstellen dat je het allemaal pas gelooft als je kindje gezond geboren is.

Regien

als ik dit zo eens lees vind ik het eigenlijk heel erg logisch dat je nu bang bent. Misschien zou het zelfs vreemder zijn als je het nu niet zo zou voelen, je bent aan het verwerken tegelijkertijd ben je zwanger. Zwnager worden en zwanger zijn waren voor mij 2 heel verschillende processen. Je hebt alles nog niet verwerkt, dat kan eigenlijk ook niet en straks dan de bevalling. Dat is ook weer zo'n fysieke gigantische gebeurtenis waar je afhankelijk bent, pijn zult hebben en iedereen zal straks verwachten dat je ligt te stralen op een roze wolk want daar is het kindje dan eindelijk. En misschien ga jij je wel helemaal niet zo voelen.

Ik denk dat het heel goed is als jij wat extra begeleiding krijgt. Ik zou het zo akelig vinden als je straks als de baby er is je je niet goed kan hechten. Want dan is de baby er opeens, echt 'opeens' ligt jouw kind daar dan, overigens kan het misschien ook heel veel bij elkaar brengen, dat hoop ik voor je.

Jeetje wat heb jij veel mee gemaakt. Die lange weg, je wordt geleefd en inderdaad soms als een ding ipv mens behandeld, je bent bezig geweest met iets wat misschien nooit gaat lukken maar omdat je het zo graag wil ga je door die lange lange wasstraat en dan is het niet gek dat als je er eenmaal uit bent je even heel erg op ziet tegen nog zo'n berg. Die hele reeks aan behandelingen was voor mij een reeks aan stappen, als je stap 1 goed doorlopen was kon je naar stap 2. En straks is dat stappentraject voorbij, dan heb je een baby.

Ik zelf beleefde het anders, ik had al een kind. Ik ken iemand die ook een heel lange weg heeft moeten afleggen en een postnatale depressie heeft gekregen, want daar was opeens dat wat ze al die jaren zo graag wou en toch voelde ze zich niet gelukkig ermee.

MIsschien is het ook goed jezelf positief en open te bekijken, dat kindje krijgt een enorme doorzetter van een moeder, iemand die vecht voor haar droom. En wat er ook nog mag gaan gebeuren, ook na de bevalling, jij komt hier wel door heen, gewoon met de tijd en met nieuwe ervaring en wijsheid. Mij heeft het heel erg geholpen veel te praten, met name hier op het forum, over mijn 1e bevalling, het zwanger worden traject en ook de 2e keizersnede.

Erken dat er heel veel is gebeurt, dat je dat nog niet los gelaten hebt en dat je bang bent. Maar geloof er ook in dat jij je weg wel gaat vinden. Toen ik voor het eerst moeder werd, na die vreselijke bevalling, lag ik opeens alleen met mijn baby op die kamer, en die kleine 'vreemde' keek mij aan alsof ze mij heel goed kende. Dat brak bij mij wel het ijs, jij kent mij en ik leer jou wel kennen.

Fijn

dat je mijn posting positief vond, mijn jongste wordt in juli al weer 2 jaar, de oudste is 8. Ik ben heel benieuwd hoe je morgen dat gesprek uit komt.

Regien

De onzekerheid ken ik ook.... gewoon dingen als: wanneer begint het, waar ben ik als het begint, als het maar niet begint als ik in een winkel ben, hoe voel ik dat het echt een wee is, wat als ik dat niet herken als een wee, oke het doet schijnbaar pijn, maar wat voor pijn is het dan, hoe voelt het, is de pijn draaglijk of niet (kan niemand voor je zeggen, want je hebt je eigen pijngrens), wat als mijn man er niet is, enz enz.
En bij de derde had ik er nog bij dat ik het eerst wilde zien, voelen en horen huilen voordat ik het echt durfde te geloven.
Hoop voor je dat je het wat los kan laten, maar alle begrip voor je angsten.
liefs Geerke

Regien,

Ik herken jouw angst. Ik was ook bang. Het heeft denk ik met controleverlies te maken. Je weet niet wanneer het begint, dus je kunt geen plannen maken. Je weet niet hoe het verloop is, en wanneer alles voorbij is. Overgave. Oerkrachten nemen het van je over. En je kunt niets anders doen dan je daar aan overgeven. Ik heb destijds afspraken met mijn man gemaakt. Ik heb hem gevraagd of hij de controle van me over wilde nemen. Dat gaf rust. Hij ging zonodig in onderhandeling met het ziekenhuispersoneel. Bij de eerste bevalling liep niets zoals ik het van tevoren had gewild/gewenst. En achteraf maakte dat niets uit. Die overgave is een voorbode van wat je te wachten staat als je kinderen hebt. Niets loopt zoals je het zou willen. Dus, kort door de bocht gezegd, 'wen er maar aan'.

Herken je angst

De eerste was een keizersnee, bij de tweede vond ik de bevalling ook echt doodeng. Ik zag er als een berg tegenop.. Maar toen de eerst tekenen dat het begon er eenmaal waren, was vreemd genoeg de angst ook weg... De bevalling is dan iet meer iets abstracts in de verte, maar iets heel concreets..