Help!! ongepland zwanger, wat nu?
Ik moet even van me afschrijven, ik ben zo erg geschrokken. Heb vanochtend een zwangerschapstest gedaan: positief.
Ik weet me even compleet geen raad. 35 jaar, 2 kinderen van 7 en 9 jaar..
Net een zware relatiecrisis achter de rug, samen er wel toch weer voor gegaan, en nu dit...
We hebben altijd gezegd dat ons gezin compleet is. En dat we echt ook wel blij waren dat die eerste tropenjaren achter de rug waren.
Ik kan wel huilen......Heb zelf altijd gezegd dat abortus voor mij uit den boze was.
Ow jeetje...er groeit een kleintje in mijn buik...
Wat moet ik nu???? Ik weet dat er mensen zijn die zo intens naar een kindje verlangen, dus voor hun moet mijn berichtje naar overkomen, maar er zijn nou eenmaal mensen zoals ik die het hele baby-plaatje allang afgesloten hebben.
Ik weet het gewoon niet meer........hoe vertel ik dit ook aan mijn man? 3 maanden geleden stonden we nog op de rand van uit elkaar gaan.
Wie heeft ervaring hiermee??
Dokter
Geen ervaring, maar ik zou even je dokter bellen bij wie je het beste terecht kunt voor een goed gesprek.
Hoe lang ben je zwanger? Hoeveel bedenktijd heb je? En hoe erg tegen abortus ben je? Of is het toch een mogelijkheid?
Abortus
Ik was (ben) geen voorstander van abortus. Ik kon me nooit voorstellen dat ik dat ooit zou overwegen en heb mijn anticonceptie dan ook heel goed geregeld. En toch had ik een paar maanden geleden een twijfelachtige zwangerschapstest. Volgens de boeken is een vage streep ook een streep en tot mijn grote verbazing voelde ik ineens helemaal geen twijfel over een abortus. Uiteindelijk werd ik gelukkig toch ongesteld. Miskraam misschien? Maar ik ben wel heel erg geschrokken van mijn gevoel. Ik was in staat om direct naar een kliniek te rennen, terwijl ik toch nog steeds vind dat je heel terughoudend moet zijn met een abortus.
Ik wil je vooral veel sterkte wensen met je overwegingen. Zorg dat je een beslissing neemt waar je achter staat.
Ervaring
Helaas heb ik een paar jaar geleden precies hetzelfde meegemaakt. Alle kinderen al lang en breed op school en grote zekerheid dat we dit echt niet wilden. Bij ons speelde er ook nog mee dat er een paar heel akelige erfelijke aandoeningen in onze familie zitten. Maar wachten tot prenataal onderzoek zou betekenen dat we pas rond 20 konden afbreken. En een zwaar ziek kind wilden en konden we echt niet meer, vooral niet voor onze kinderen. Ik was er heel vroeg bij en de zwangerschap leek al niet goed, het was veel te klein. Ik kon via medicatie een abortus krijgen. Dat was rot maar ook wel een opluchting. Toch blijft het altijd wel bij je. Ik heb me trouwens wel meteen laten steriliseren daarna.
Heel veel sterkte, en bepraat het vooral zo snel mogelijk met je man en eventueel een arts. Als je de zwangerschap wel wilt laten afbreken kun je daar beter zo kort mogelijk mee wachten.
Ongeveer hetzelfde schuitje
Ook ik vond m'n gezin compleet en kwam erachter dat ik zwanger ben van nr 4. Echtgenoot was ook behoorlijk geschokt. Daardoor dacht ik meteen heel praktisch aan een abortus. Ik vond het heel vervelend uiteraard maar het leek me de beste oplossing.
Toen ik dat besprak met ega was hij inmiddels aan het idee gewend en wilde hij dat liever niet. Toen draaide ik ook weer bij.
En nu mag nr. 4 komen. Sterker nog ik vind het zelfs erg leuk dat dit kind zich zo stiekum een weg in de baarmoeder heeft weten te vinden 
Ik heb me enorm over mezelf verbaasd dat ik zo van de ene naar de andere mening ben geschoten.
Nu nog wereldkundig maken het nieuws. Daar zie ik wel erg tegen op.
Ik ben erg benieuwd hoe jij nu in je keuze staat. Communiceren is het beste. Het maakt dingen helder, soms op een iets langere termijn. Dus bespreken met echtgenoot lijkt me.
Succes
Nu even anoniem
ik ben benieuwd hoe het nu met je is. Hopelijk kun je alles goed op een rijtje zetten en daarmee de keuze maken die voor jou/jullie goed is.
Sterkte.
Knuffel van Verdriet
Hoe het nu is
Ik heb het zaterdagavond aan echtgenoot verteld. Die schrok zich natuurlijk een hoedje. Hij wil het kindje ook permanent niet. Maar hij vond wel dat ik zelf 100% achter de keuze moet staan voor een abortus, zodat ik hem later ook niks kwalijk kan nemen, en mezelf ook niet.
Het hele weekend ben ik van de ene emotie in de andere gevlogen. Van het ene moment het kindje willen houden,en het andere moment niet.
Na veel huilen, praten en denken wist ik vanochtend echt zeker (voor zover dat kan) dat ik een abortus wil.
Mijn belangrijkste motivatie is dat ik echt bang ben dat ik er niet gelukkiger op wordt, en mijn man ook niet. Ik heb net een opleiding achter de rug, wilde net aan het werk gaan. We zijn blij (ookal klinkt dat heel stom) dat de tropenjaren met jonge kinderen achter de rug is, dat we weer meer vrijheid hebben. Ik ben bang dat ik geen moeder meer voor een kleintje kan zijn zoals ik dat wil zijn. En een kindje op de wereld zetten die ook door de vader niet echt gewenst is, lijkt me ook niet helemaal eerlijk.
Woensdag heb ik een afspraak..IK wil niet lang wachten, omdat ik het zeker niet meer zou kunnen wanneer het in mijn buik al gevormd is tot een 'echt' kindje
Naar het frummeltje in mijn buik wil ik wel zeggen: sorry dat je er niet mocht zijn......
Het spijt me voor alle mensen die zo verlangen naar een kindje. Misschien was het ook niet zo slim van me om dit onderwerp aan te snijden onder 'zwangerschap'.
Bedankt voor jullie reacties
Dappere nu even anoniem
het gaat erom welke keuze goed voor jullie is. Elk besluit in deze is dapper.
Ik wens je veel sterkte de komende dagen en de komende tijd. Goed op jezelf en elkaar passen!
Knuffel van Verdriet
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte de komende tijd. Je maakt voor jullie zelf een goede keus. En vooral ook voor je andere kinderen. Dat moet je je voorhouden, dit is voor jullie gezin het beste, wat anderen ook zeggen. Je verhaal is heel herkenbaar, precies zo is het bij ons ook gegaan. Raar he, dat je als vrouw toch meer heen en weer gesleurd wordt door verschillende emoties.
Sterkte
Inderdaad, wat je ook beslist, het is en blijft een moeilijke keuze. Er is geen verkeerde!
Heel veel sterkte met het hele proces!
Je schrijft dat er geen verkeerde keuze is. Toen ikzelf voor deze keuze stond, was voor mij elke keuze verkeerd. Het allerliefst wilde ik diep onder het dekbed kruipen en gaan slapen en wakker worden, waarna zou blijken dat het allemaal niet aan de hand was. Maar de keus moest nog steeds gemaakt worden en ik vond het een hele zware. Ik heb ook voor een abortus gekozen en ik heb er nooit spijt van gehad, maar ik vond het vreselijk dat ik moest kiezen.
Nu even anoniem, ik wens je heel veel sterkte en ik hoop voor je dat het allemaal snel achter de rug is.
Ook anoniem voor nu
Toen ik 17 was heb ik ook voor de keuze gestaan. Ik vond het vreselijk. De abortus zelf vond ik emotioneel ook heel erg zwaar, ik heb het uigegild...ook al deed het fysiek geen pijn.
Het is heftig en niet te onderschatten, veel sterkte!
Bedankt
Lieve allemaal,
Bedankt voor jullie reacties, het doet me goed om te horen dat ik niet veroordeeld word. En inderdaad, het voelt elke dag als ik wakker wordt als een nachtmerrie. Gelijk de gedachte: oh ja, ik ben zwanger. Ik probeer het nu maar een beetje weg te drukken. En het is waar, het is kiezen tussen 2 kwaden. Hoe kun je iets beslissen, als je eigenlijk niets wilt missen, zo voelt het een beetje.
Maar ik weet dat deze keuze wel de beste keuze is van 2 kwaden. Ik heb op internet heel veel gelezen de laatste dagen. Misschien wel iets te veel. Heel veel spijt-verhalen gelezen, en helaas ook op een anti-abortus site gekeken. Daar wordt je niet vrolijk van....
Gelukkig blijf ik wel bij mijn besluit. Al zal ik nog wel moeten leren omgaan met het gevoel van schuld naar het leven wat ik niet laat komen. Het is toch mijn derde zwangerschap, ons derde kindje, ookal is het nog maar zo piepklein. En ik heb soms een beetje het gevoel alsof ik naar de buitenwereld wil verantwoorden: ik ben echt wel een hele goede liefdevolle moeder hoor! Ik ben niet hard en meedogenloos.
Maar al deze gevoelens zullen er wel bij horen.
Morgen krijg ik de abortuspil.
Niet hard en meedogenloos
Daar geloof ik niets van. Ik wens je heel veel sterkte met alle emoties die je de komende dagen en weken ongetwijfeld zult voelen!
Sterkte
meid, wat een moeilijke en moedige beslissing.
Ik heb zelf nooit voor de keuze gestaan, maar wil je zeggen dat ik je motivatie en onderbouwing waardeer en begrijp. Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar als je achter je keuze staat moet het goedkomen.
WIj zijn ook niet altijd even voorzichtig en hebben het hier ook vaak over, maar als je eenmaal voor de keuze staat is het andere koek.
sterkte ermee
Nu even anoniem
Veel sterkte vandaag.
knuffel Verdriet
Sterkte
Ook van mij veel sterkte gewenst. Kop op, meis. Je doet wat je denkt dat het beste is voor je gezin. Meer kun je niet van jezelf eisen.
Het waren er misschien 2
Echo gehad en het waren er misschien 2!
Helemaal zeker kon ze het niet zeggen. Maar het zit wel in de familie, dus..
Het sterkt ons besluit wel, want inene een gezin met 4 kinderen ipv 2...Auto zou niet meer passen, kamers te weinig, enz enz.
Maar het is wel emotioneel.Maar dat probeer ik maar even in te houden.
Heb vandaag de abortuspil geslikt. Vrijdag de andere 4 pillen, en dan moet het komen.
Ik zet mn verstand de komende dagen maar even op 0. Richt me op mijn kinderen die nu vakantie hebben.
nogmaals bedankt voor het medeleven!
Nu even anoniem
wat een bijzonder idee...twee. Maakt het misschien wel nog duidelijker dat dit een goede bij jullie passende keuze is, maar wellicht ook wel weer meer verwarrend.
Pas goed op jezelf de komende dagen en zorg goed voor jezelf!!
Nogmaals veel sterkte.
Knuffel van Verdriet
