Help, 43 jaar en waarschijnlijk zwanger

Wachten denk ik

Hoi Anonima

Ik denk dat je toch moet wachten tot je wel of niet ongesteld wordt. Het is te laat voor een morning after pil...Misschien moet je toch de dokter bellen of hij nog ideeen heeft, maar als je het mij vraagt moet je eerst afwachten of je echt zwanger bent en dan beslissen wat je doet...

Ik wens je in ieder geval veel sterkte met je keuze...

Liefs Elske

Inderdaad wachten..

En mocht je inderdaad zwanger zijn, laat je dan niet weerhouden door je leeftijd.... Natuurlijk zijn de risico's groter, maar de kans dat het goed gaat is altijd nog veel groter. Hopelijk kun je het als een kadootje gaan zien...

Anonimia

Lieve Anonimia, wacht eerst af of je zwanger bent (test?). Als dat zo is, dan hoop ik dat je, alles op een rijtje zettend, kunt besluiten om voor dit kleintje te gaan! Financien en aandacht verdelen, dat komt denk ik wel goed. Ik begrijp je schrik en verwarring wel hoor! Denk rustig na, doe niets overhaast, en eerst maar even die test doen, dan heb je meer zekerheid!
x Geerke

Poehee

Hoi,

Jeetje kan me voorstellen dat je hier zenuwachtig van wordt. Ik zou eerst eens afwachten of je echt zwanger bent. Sowieso wordt maar 50% van alle bevruchtingen een zwangerschap. En dan gaat het nog heel vaak mis voor de zesde week, en als je 43 bent is de kans dat het in het begin misgaat veel groter dan dat het goed gaat.

En als je dan nog zwanger bent, ja... ik geloof dat je dan moet kijken naar de mogelijkheden. Handig is het nooit echt om een kind te krijgen, maar fantastisch wel. Is het mogelijk dat je zelf wat extra gaat werken voor meer inkomsten bijvoorbeeld?

Veel stertke in ieder geval.

Liora

Leeftijdsverschil

Ik heb 1 zoon van 9,5, ook dat speelt mee, want ik vind het leeftijdsverschil zo groot.

Ik weet bijna wel zeker dat het positief is, ik voel het aan alles. Ik zit zo in dubio. Ik zie me gewoon echt niet meer op het schoolplein staan tussen al die jonge moeders, laat staan mijn man. En aan de andere kant heb ik altijd heel graag een broertje of zusje voor mijn zoon gewild, maar dan met een verschil van hooguit 4 a 5 jaar, maar toe lukt het niet, heb ook veel miskramen gehad. Op mijn 40ste heb ik de knop omgezet, dus daarom is het ook nog eens een shock.
Mijn man wil eigenlijk op zijn leeftijd geen kind meer, en ik, ik weet het niet, ik weet het niet.
Onder de douche heb ik vanochtend heel hard gehuild.

anonimia

Ach

Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier enorm gestresst van wordt. Je "klinkt" ook heel paniekerig. Allereerst zul je echt moeten afwachten tot je een positieve test in je handen hebt. In de tussentijd zal je paniek wel wat zakken, en kun je proberen alles eens op een rijtje te zetten (er niet aan denken lukt ws. toch niet). Wat zijn nu echt je bezwaren? Schrijf ze op, en denk er goed over na of het echt bezwaren zijn. Bijvoorbeeld die leeftijden: waarom wil je man geen kind meer op zijn 50e? Is hij niet fit, vindt hij het niet leuk op het schoolplein? Is dat heel belangrijk voor jullie?
Wb. het leeftijdsverschil met je andere kind: bedenk dat ze hun hele leven broers of broer en zus zullen zijn. Je ziet nu een prepuber en een baby voor je, maar als ze beiden volwassen zijn, kan dat verschil wegvallen. En dan kunnen ze nog decennia met elkaar voort! Bovendien is er geen enkele garantie dat kinderen met weinig leeftijdsverschil goed met elkaar overweg hadden gekund. Ik denk echt dat je heel goed moet nadenken voor je een beslissing neemt.
Heel veel sterkte!
NB ik wil je niet van een evt. afbreking afhouden hoor, heb daar totaal geen oordeel over, maar ik krijg bij jou het gevoel dat je dat helemaal niet wil en dat je dat veel verdriet zou doen. Maar misschien zit ik ernaast.

Lotgenoot

Hallo lotgenoot,

Ik ben weliswaar een paar jaartjes jonger dan jij maar verder hebben wij wel heel veel overeenkomsten. Mijn jongste is ook negen en mijn vriend is ook bijna vijftig. Ik had eerder in mijn leven graag nog eens zwanger geworden maar de man waar ik toen mee getrouwd was wilde dat niet. Nu vind ik het leeftijdsverschil met mijn jongste ook veel te groot.

Maar ja... Deze week ben ik in een abortuskliniek geweest voor een overtijdbehandeling (dat kan tot zes weken na de eerste dag van je laatste menstruatie) en daar ben ik op de behandeltafel in tranen uitgebarsten omdat mijn hart niet kon wat mijn verstand bedacht had dat het beste was.

Zoals anderen ook al schreven kun je pas stappen ondernemen als je zeker weet dat je zwanger bent. Maar je kunt nu wel al nadenken over wat je wilt.

Ik raad je aan contact te zoeken met Fiom, dat is een organisatie die je gratis helpt bij een ongewenste zwangerschap en eventuele abortus. Je kunt bijvoorbeeld gesprekken met een psycholoog krijgen, alleen of samen met je man. Ik heb echt heel goede ervaringen met deze organisatie. Ze sturen je niet in een bepaalde richting (zoals pro-life gezelschappen) maar kunnen je helpen te bedenken wat je wilt.

Sterkte!
Emes

Leeftijdsverschil een issue?

werkelijk ? Zat mensen met kinderen waar 10 jaar verschil tussen zit, samen in de zandbak is enig als je een 10 jaar jonger broertje of zusje hebt, het kan ook juist heel leuk zijn denk ik. Mijn dochter is straks 6,5 als de baby geboren wordt.

Leeftijdsverschil kan ook heel leuk zijn!

Hoi anonimia,
Ik heb juist ervaren dat een groot leeftijdsverschil ook heel leuk kan zijn!
Onze oudste was 7 jaar toen de baby geboren werd en hij heeft de hele zwangerschap tegen mijn buik gepraat en heel erg uitgekeken naar de komst van zijn zusje!
Als je al een wat ouder kind hebt kun je dus als heel gezin uitkijken naar de gezinsuitbreiding: dit was zo ontzettend bijzonder om mee te mogen maken!
Grote kans dat jouw zoon het ook helemaal geweldig zal vinden een klein broertje of zusje!!!

Emes (ot)

Heb je het uiteindelijk niet gedaan? Omdat je hart het niet kon?

Groot leeftijdsverschil

Anonima:

Hier een heeel positief berichtje over groot leeftijdsverschil. Ik ben 34, mijn man is 46, zoon 1 is 10 en zoontje 2 is nu 4 maanden en weet je.....het is zoooooooo bijzonder. Ik weet wel dat het niet te vergelijken is als bij jou, wij hebben bewust voor de tweede zwangerschap gekozen, maar echt dat leeftijdsverschil zal best nadelen hebben, later, maar tegelijk is het zooooooo verschrikkelijk mooi en bijzonder om een tweede kindje te 'hebben', een broertje voor mijn zoon. Hij is zoooooo dol op zijn broertje, hij helpt mee met van alles, dus het is nog makkelijk ook. Ik maakte me ook zoooooveeel zorgen om het leeftijdsverschil, was doodsbang, maar het is prachtig en ALLES viel weg met de geboorte van mijn zoontje. Tuurlijk vraag ik me ook wel eens af hoe het later zal gaan, we zullen vast nog wel probleempjes tegen komen, lastige situaties, maar echt, het weegt niet op tegen al dat moois. Het contact tussen de broers. Ook mijn man loopt dus tegen de 50 en ja, soms vraag ik me ook wel eens af hoe dat later zal gaan, maar weet je...het komt wel goed en het is zoals het is en het is oke!!!
nou, ik wens je veel sterkte en laat wat van je weten....

Pilar

Nog geen test gedaan

kan pas as maandag op z'n vroegst. Ben behoorlijk zenuwachtig.
Eergisteren had ik 's nachts erge buikpijn en gisterochtend had ik een beetje bloedverlies ( eerst helder roze en toen bruinig) maar nu weer helemaal niks. Wat heeft dat te betekenen? Heb ik namelijk nooit. Ik snap niets meer van mijn lichaam.
Bedankt voor jullie lieve reacties, ik laat het uiteraard weten, oké

anonimia

Hoezo

je hoeft tegenwoordig echt niet te wachten tot de verwachte 1e menstruatie dag. Nu testen dus, kruidvat testen 2 voor E 5 waren hier met dag 26 positief.

Kun je even terug gaan naar..

.. het moment dat je zoon geboren werd? Of eventjes daarna? Wat voelde je toen? Was dat niet het mooiste gevoel van de wereld? Kon je je leven toen niet al heel gauw niet meer zonder hem voorstellen? Waren toen niet al die kleine onzekerheden die je misschien in het begin van je zwangerschap had als sneeuw voor de zon verdwenen, of deden ze er niet meer toe? Voelde je vooral liefde?
Dat is namelijk wat je over 8 maanden weer zult voelen, als je er voor kiest je kindje te laten komen.
Dat weet ik 100% zeker. Ik voelde me net zo ontredderd als jij, op het moment dat ik er achter kwam dat ik zwanger was. Ik had een hele heftige periode achter de rug toen ik als alleenstaande moeder van 2 kids net wat moois kreeg met een nieuwe partner. En toen bleek ik zwanger.. na een maand al! Ik was ook niet al te netjes met de pil geweest. Waarom zou ik ook? Ik had toch pco. Echt geen zwangerschap verwacht dus.
De keuze er samen voor te gaan en het kindje te laten komen heb ik vooral gebaseerd door te bedenken wat ik hierboven heb geschreven. Misschien kun jij dat ook? Die gevoelens weer naar boven halen. Denken aan de liefde voor je kind? Want het zal weer zo zijn, echt waar!
Nu ik naar mijn kindje kijk weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Al die zorgen die ik had zijn weg. Doen er niet meer zo toe. Het komt goed. Hoe dan ook.
Mooie bijkomstigheid is dat mijn vriend en ik door deze zwangerschap ontzettend naar elkaar toe zijn gegroeid. We hebben samen voor een ontzettend goede basis kunnen zorgen uiteindelijk. En we vormen met zijn allen een gezellig en vooral warm gezin.
Een basis die jullie al hebben. Meer heeft je kindje echt niet nodig.
Fem

Hmmm

Ik kwam eventjes kijken of anonimia toevallig nog was geweest. En ik las mijn eigen posting nog eens door.
Dat stukje over het niet zo netjes zijn met de pil komt iets argelozer over dan dat ik het had bedoeld. Maar toch.. Een vriend van me zei als reactie op mijn zwangerschap; Als je echt nooit meer een kindje zou hebben gewild zou je er voor hebben gezorgd dat het ook echt niet zou hebben kunnen gebeuren. Ik vond dat in eerste instantie een beetje hard overkomen. En toch moet ik toegeven dat er een kern van waarheid inzit.

Manda en fem

Ik moet officieel vrijdag ongesteld worden. Ik heb een test die 4 dagen eerder gebruikt kan worden, vandaar dat ik op maandag uitkwam,maar misschien kan ik die morgen dan ook wel doen omdat dat dan dag 26 is.

Ik verlies sinds vandaag weer bruin bloed, niet veel maar toch, wat kan dit zijn?? Ik moet dus pas over een week ongesteld worden, en ben altijd op tijd.

Fem, ik word heen en weer geslingerd tussen fijne gevoelens en minder fijne (waaronder mijn leeftijd en dat van mijn man) Ik moet echt alles op een rijtje zetten, maar eerst de test afwachten.

anonimia

Herkenning

Ik heb onlangs hetzelfde gehad. Ik ben 38 en heb 2 kinderen van 6 en bijna 4. Ik was zwanger en ik wist het eigenlijk ook al voordat ik officieel testte. Echter ik hoopte nog op stress dat dat de reden van overtijd was. Toen ik de test zag voelde ik een instinctieve reactie dat ik dit niet wilde. Later kwam de hele santakraam op gang. Alle opties heb ik overwogen. Kon ik me toch openstellen voor nog een kindje? Het leeftijdversch was voor mij an sich geen issue maar wel het 'helemaal'terug naar af. Dat is niet niks vond ik. Mijn hele leven was voorwaarts gericht. Jongste bijna naar school, ik weer meer werken etc. Uiteindelijk kwamen er allerlei banale redenen naar voren (huis is er niet op ingesteld, onze reisplannen in de nabije toekomst kunnen dan niet doorgaan etc etc). Die redenen voelden voor mij heel slecht omdat voor alles een oplossing te bedenken is. Wat bleef staan was mijn instinctieve reactie. Ik ben toch bij 2 dagen overtijd en een pos. test gaan rondbellen wat de opties waren. Daarna heb ik nog 2 weken moeten wachten voordat ik voor een eventuele overtijdbehandeling in aanmerking zou komen. Ik heb die 2 weken overal de stekker uit getrokken en heb gepraat, gehuild, gedacht, gevoeld etc etc. Ik ben wel doorgegaan met die behandeling. Op zich is die me meegevallen (lichamelijk gezien), geestelijk hakt het er natuurlijk toch in. Dit is iets wat ik mijn hele leven bij me zal dragen. Wat ik ook niet deel met veel mensen en waar ik nu nog elke dag aan denk (maar goed het is pas 10 dagen geleden die behandeling dus dat is logisch).
Ik kan je niet adviseren, en voor iedereen zijn alle redenen en overwegingen weer anders.
Ik hoop dat je in elk geval in de basis uiteindelijk op 1 lijn zal zitten met je man. Dat geluk had ik, de steun van mijn man, welke beslissing het dan ook zou worden in the end.
Veel wijsheid gewenst en misschien is het loos alarm....
Laat nog even weten hoe het met je gaat.
Sterkte

Precies

eerst maar eens een test. Bruin bloedverlies is oud bloed en kan geen innestelingsbloed zijn wat doorgaans helder rood is. Misschien is er iets anders met je hormonen aan de hand ?

Leeftijdsverschil

Laat je niet weerhouden door het leeftijdsverschil.Dat heeft nl. ook voordelen.Hier 12 jaar ertussen en ze zijn de grootste vrienden.
Wat geld betreft: wij doen zoveel mogelijk tweedehands en er zijn talloze sites met tips over goedkoop leven, koken, boodschappen doen.

Damajo

Zelfde

Ik heb dit ook een keer meegemaakt.
Ik was er bijna van overtuigd dat ik zwanger was.
En ik zag alleen maar beren en spoken op de weg.
Afspraak bij huisarts gemaakt en die zei dat ik eerst maar eens moest afwachten of ik ook ongesteld zou worden. Ik voelde me gewoon zwanger, misselijk, gespannen borsten. Maar wat een angst...
Uiteindelijk was het allemaal loos alarm, ben gewoon ongesteld geworden. Ik hoop voor jou dat het loos-alarm is en je zult de volgende keren toch iets minder snel onveilig vrijen is mijn ervaring Veel wijsheid toegewenst!
PS leeftijdverschil zou voor mij nooit een reden zijn om het niet door te laten gaan. Het kan inderdaad ook erg leuk zijn om nog een klein broertje of zusje te krijgen. Bij mij was de reden dat ik een ziekte heb die 50% overerfelijk is en ik het niet zie zitten om een kind te hebben met mijn ziekte.

Leeftijdsverschil leuk maar ook nog eens heel handig

Mijn oudste en jongste schelen 8 jaar. En dat is echt heerlijk. De oudste helpt met plezier mee. Haalt bv z'n babybroertje uit het ledikant als ik het vraag, geeft hem z'n fruithapje, speelt met hem, past tijdens het 10 minutengesprek al 10 minuten op terwijl de baby slaapt , hebben lol samen in bad, duwt soms de buggy als ik mijn handen vol heb.

Ik had er zelf totaal geen rekening meegehouden, maar het leeftijdsverschil is juist heerlijk. En de vriendjes van mijn oudste zijn jaloers dat mijn oudste nog zo'n grappig en lief babybroertje heeft.

K zou een gat in de lucht springen.

Helaas heb ik op mijn 42e in 6 maanden 4 miskramen te verduren gehad.

Miskraam

Gister heb ik een miskraam gekregen, het zat er al aan te komen want ik had al een paar dagen buikkrampen.
Vannacht heb ik erg veel bloedverlies gehad.

Tís beter zo, denk ik, ook al ben ik wel teleurgesteld,en ook wel verdrietig, want dit was de laatste kans, maar mijn lichaam heeft het afgestoten voor een reden.

Ik moet het hoofdstuk afsluiten en accepteren voor mijn zoon dat hij enig kind blijft, ik had het al bijna geaccepteerd.

Ik hoop dat de bloedingen snel stoppen, maar het is behoorlijk heftig, ik voel me ook erg moe en flauw.
Gelukkig hoef ik niet naar het werk.

Bedankt allemaal voor jullie reacties. Mede door jullie reacties had ik het hoogstwaarschijnlijk gehouden als het goed gegaan was, de beren op mijn pad waren bijna allemaal weg.
Tot mijn 40ste heb ik 6 miskramen gehad en toen had ik besloten dat het genoeg geweest was, tot dus vorige week, ik moest die knop weer omzetten,werd heen en weer geslingerd door allerlei gevoelens. Dit is de 7e miskraam.
Het is genoeg!

Anonimia

Anonimia

Heel erg veel sterkte!
Ik weet er zelf helaas ook alles van.
Ben zelf inmiddels de 40 gepasseerd en ik merk dat ik er nu vrede mee kan hebben. Onze dochter blijft alleen.
Ik heb 4 keer een (late) miskraam gehad. Iedere keer moet je jezelf maar weer oprapen en verder gaan na een droom die weer in duigen valt. Ik hoop voor jou dat je hier op den duur ook vrede mee kunt krijgen en dat je de kracht krijgt om deze grote verliezen te verwerken. Af en toe krijg ik weleens hele heftige gevoelens over het feit wié die kindjes zouden zijn geweest. Hoe ze zouden zijn. Helaas krijgen we daar geen antwoorden op. Heel veel sterkte hoor!

Sterkte

heel veel sterkte. Kan me voorstellen dat je van slag en verdrietig bent.

Anonimia

Ach wat vind ik dat erg voor jullie. Ongemerkt ga je toch al van zo'n prulletje houden. Mijn eerste zw.schap is na 7 weken in een miskraam geeindigd. Daarna gelukkig nooit meer een miskraam gehad. Wel 5 kinderen gekregen maar nog (is al 14 jaar geleden) denk ik er aan. Heel veel sterkte vooral met het verwerken van het weten dat er geen volgende keer meer komt.
Groeten Lieuwkje.

Sterkte

Als dat bloedverlies zo hevig blijft en je vertrouwt het niet, ga je dan even langs een arts?
Heel veel sterkte Anonimia!
Groetjes Tink

Anonimia

Hoi Anonimia,

Ik begrijp dat je je nu heel slecht voelt, en wens je daarmee veel sterkte.
Maar ik snap niet goed hoe je kunt spreken van een miskraam als je niet eens weet of je zwanger was. Je hebt toch helemaal niet kunnen testen en moest toch pas vrijdag ongesteld worden?

Liora