Emoties na keizersnee
Een vriendin van me is een tijdje geleden bevallen via een spoedkeizersnee. Mij overkwam hetzelfde bij mijn oudste na een bevalling van ong. 27 uur en een 'niet-vorderende uitdrijving'. Mijn zoontje bleek de spildraai niet te kunnen maken. Toen was ik lichamelijk zó kapot dat ik gewoon blij was dat eindelijk de verlossende woorden 'het wordt toch een keizersnee' werden uitgesproken.
Mijn vriendin ziet haar keizersnee als falen, want ze heeft haar kind niet via de natuurlijke weg op de wereld gezet. Ik heb daar helemaal geen last van gehad en er ook nooit bij stil gestaan. Is er iemand die een keizersnee ook als falen ziet? Of juist niet? Ik ben benieuwd hoe anderen daarover denken.
Mijn tweede kind is overigens wel zonder medische ingrepen geboren (op een knip na dan).
Groeten,
Roserose
Nee
Hier twee keer keizersnee, ik heb het nooit beschouwd als falen maar als medisch noodzakelijk. Niet dat ik stond te juichen hoor, ging natuurlijk snikkend mijn koffertje ophalen thuis 
Wel heb ik me altijd afgevraagd hoe ik het ervan zou hebben afgebracht bij een natuurlijke bevalling. Ach, ik heb me erbij neergelegd dat ik wat kinderen krijgen betreft kennelijk geen natuurtalent ben... Misschien ligt het bij je vriendin nog aan de rondstormende hormonen en alle emoties en zakt dat straks vanzelf een beetje weg. Wel word ik altijd een beetje kribbig als mensen roepen dat een keizersnee "zo lekker makkelijk is, want dan hoef je niets te doen".
Achteraf.
Mijn zoontje paste niet met zijn hoofd door mijn bekken vanwege de ( ietwat afwijkende ) vorm en omvang van zijn schedel. Het had dus niet op een andere manier gelukt. Dat het mij na drie jaar nog steeds dwars zat bleek wel uit de eerste woorden die ik zei toen zijn broertje na een vlotte vaginale bevalling ter wereld kwam : "ik kan het dus wel".
( prestatiedrang tot in de verloskamer ..........).
M.
Klein beetje
Ik herken het wel een klein beetje.
Ik ben twee keer met keizersnede bevallen, beide keren omdat ik geen weeën kreeg ondanks langdurige inleidingspogingen (baarmoedermond bleef helemaal dicht, dus verder dan 5 dagen gel ben ik niet gekomen, infuus mocht niet). Ergens ben ik wel blij twee kinderen te hebben gekregen zonder ooit een wee te hebben gehad. Ik heb ook goede ervaringen met beide keizersnedes: weinig pijn, zeer vlot herstel. En daarbij scheelde het natuurlijk dat ik geen langdurige bevalling had die eindigde met een keizersnee.
Anderzijds zal ik dus nooit weten hoe het voelt om weeën te hebben, de oerkracht waar men over spreekt, of hoe het voelt om een kind uit je te voelen glibberen. Met name dat laatste moment vind ik jammer gemist te hebben. Een klein half jaar na de geboorte van mijn jongste keek ik naar zo'n bevallingsprogramma op tv (waar zijn die eigenlijk gebleven, geen markt meer voor?) en barstte ik opeens in huilen uit toen een kindje eruit kwam en op de buik van de moeder werd gelegd. Kennelijk zat die emotie er toch.
Ik herken ook wel een beetje het gevoel van falen. Na beide keizersnedes kwam de borstvoeding ook slecht op gang, en heb ik dat niet echt meer op de rails gekregen. Na de eerste zat ik ook tegen een postpartum depressie aan. Kortom, ik had sterk het gevoel dat ik misschien best een leuke moeder kon worden, maar dat de basics (baren, voeden, stralende genieten van een kraamtijd) er kennelijk niet in zaten bij mij. Dat voelde soms wel slecht.
Nu, een aantal jaren laterm is de overheersende emotie toch vooral: wat ben ik blij dat ik in een land en een tijd woon waarin dit soort medische zorg er is! Ik en de kinderen hadden het anders hoogstwaarschijnlijk niet overleefd, en ik voel me nu op en top moeder.
jeltje
Herken het wel
Ik ben van de eerste bevallen met een keizersnee voordat ik nog maar een wee gehad had, bij een draaipoging bij 37 weken braken de vliezen..
Na de keizersnee voelde ik me minder moeder omdat ik de bevalling gemist had. Van tevoren zag ik de bevalling als iets waar ik doorheen zou moeten en nu had ik mijn kind 'voor niets gekregen'.
Ik snap het wel, geloof ik
ik heb twee kinderen en deze zijn alle twee met behulp van een keizersnede ter wereld gekomen. Gelukkig, maar, anders had ik hier echt niet meer gezeten. En dat blijf ik een heel erg eng idee vinden. Soms kan de angst me nog om mijn hart slaan als ik daar aan denk.
En ja, ik heb er verdriet om gehad. Het lijkt me heerlijk om thuis te mogen bevallen (ik trek het maar meteen even helemaal door). Meteen lekker in je eigen omgeving. Een keizersnede betekent toch in elk geval een paar nachtjes ziekenhuis. En vergeet niet de periode van herstel die je hebt daarna.
Maar goed dat zijn de ideaalbeelden die ik heb. En ik mag ze hebben, want ik weet niet hoe het is...lekker puh.
Maar goed, blijft dat ik me goed kan voorstellen dat het een teleurstelling is als je bevalling niet gaat zoals je gehoopt en voorgesteld had. Ik denk namelijk dat dat gekoppeld is aan het gevoel van je vriendin. Ik vind dat je dat zeker mag erkennen.
groetjes van Purk
De enige echte bevalling
Bedankt voor de reacties.
Het klopt wel van die verwachtingen. Zij wilde ook koste wat kost thuis bevallen. Ik was ook wel van plan om thuis te bevallen, maar toen het maar niet opschoot was ik erg blij dat ik naar het ziekenhuis kon. Ik moet zeggen dat de locatie me toen niet zo heel veel uitmaakte. Achteraf vond ik het in het ziekenhuis fijner dan thuis. Bij de tweede bevalling was ik ook opgelucht dat ik een extra nachtje daar mocht blijven met mijn dochtertje.
Ergens lijkt het wel alsof een vaginale bevalling als heilig wordt gezien. 'De enige echte bevalling'... Dat stoort me.
Ik was van de tweede (normale) bevalling veel eerder hersteld dan van mijn keizersnee. Juist geen pretje en om dat dan als een soort van falen te zien? Je bent juist sterk als je daar weer snel bovenop bent. Of is dat te eenzijdig gezien?
Roserose
Trauma
Ik heb mijn eerste bevalling ook ervaren als een trauma, na 24 uur weeen uiteindelijk nog een ks was erg schokkend, ik weet niet of ik het als falen zag maar ik zat er echt heel erg mee. Heeft ook heel erg lang geduurt doordat ik daar een beetje overheen was. Pas toen de tweede wel gewoon vagniaal geboren heb ik de eerste bevalling kunnen werwerken.
Ik denk niet dat het bij mij het falen was wat ik zo erg vond, maar meer de controle die ik niet meer had, het feit dat ik niet serieus werd genomen, daar in dat ziekenhuis.
Ik vond het een gruwel!
tweede en derde bevalling gingen prima en dat was een hele troost, toen werd er wel naar mijn geluisterd.
Ik voelde juist met eerste een hele sterke verbondenheid omdat we allebei zoveel ellende hadden meegemaakt tijdens de bevalling, ik wilde hem heel erg beschermen, terwijl ik hem de eerste 24 uur niet eens heb gezien.
anyway ik heb zelfs contact gehad met de vereniging van keizersnede ouders na de bevalling omdat ik het zo vreselijk moeilijk had.
groet, polly
Net andersom
bij mij is de eerste vaginaal geboren, wat een ellende! ongeveer 24 uur weeen, flinke knip, vacuumpomp erbij, ondertussen steeds zorgelijker kijkende dokters erbij... Duurde ook echt lang voor ik weer op de been was. Tweede en derde vanwege stuitligging een keizersnede, bij de tweede een "spoedje" omdat ik al voortijdig weeën had, maar beide keizersnedes heb ik absoluut niet als falen gezien. Ik zag het namelijk helemaaaaal niet zitten, was bang dat het mis zou gaan (vaginale stuitbevalling, die eerste kwam er dus ook niet soepel uit, en ik zag in mijn angstdromen al het lijfje eruit en hoofdje wat dan vast blijft hangen..).
Ik he me ook nooit minder sterk of minder moeder gevoeld na de keizersnede. En zoals jullie allemaal weten is het ook echt een makkie! Pijn heb je toch ook, alleen dan NA de bevalling ipv die weeën.
Dus nee, ik herken dat helemaal niet, was zelfs vrij opgelucht toen de gyn bij de 3e zei dat het weer een ks zou worden
Polly
Polly, heftig om jouw ervaring te lezen. Volgens mij heeft het zh een hele belangrijke rol in de verwerking. Na mijn keizersnee was het heel rustig en het personeel had alle tijd voor me voor borstvoeding, sociale talk en wondverzorging. Tijdens de bevalling was de dienstbaarheid wel minder (onnodig lang weeen laten opvangen en dan zeggen: tja mevrouw, uw kindje komt er echt wel uit. U moet het toch nog even proberen. Tsss!),
Roserose
Frouke.
Een keizersnede is echt geen makkie ! Het is een zware buikoperatie met nadelen voor moeder en kind. Ik heb zelf veel napijn gehad en het duurde echt wel een week of twee voor ik weer een beetje rechtop kon lopen. Bovendien had ik ervoor ook de pijn gehad, want er werd bij mij pas besloten tot een (spoed) keizersnede nadat ik al een uur aan het persen was ( en er ook nog een vacuümextractie was uitgevoerd ).
M.
Oepsie rembrand
ik bedoelde ook Geen makkie, maar de kinderen spelen te vaak spelletjes op mijn laptop en zandbakzand ertussen doet de letters haperen.... sorry!
al moet ik zeggen dat ik dan geluk heb gehad, ik ben na de keizersnedes snel weer op de been en sneller hersteld dan na de eerste
Frouke.
Één letter maakt soms een wereld van verschil 
M.
Ook ik...
Ik had me zó verheugd op de bevalling en de kraamtijd! De vorige was zeer voorspoedig geboren.
Dat deze baby met een spoedkeizersnede onder volledige narcose gehaald moest worden kon ik verstandelijk bijzonder waarderen (anders waren we allebei niet in leven gebleven) maar mijn gevoel was heel anders. Nog vele maanden heb ik op de zoveelste dag van de maand zitten balen omdat er geen gewone bevalling was geweest, het kindje niet gewoon was geboren en ons uren waren ontstolen die nooit meer zouden weerkeren.
Het zijn de verwachtingen die de realiteit parten spelen.
Was het bij de eerste geweest, dan had ik niet zo helder geweten wat ik zou missen.
Roze
