Dilemma rondom ongeplande zwangerschap

Niet leuk dat je vriend de verantwoordelijkheid voor het halen van de map alleen bij jou legt. Hij was er ook bij bij de vrijpartij neem ik aan. En je zo onder druk zetten is ook niet heel erg sympathiek.

Maar wat een lastige situatie heb je. Heb je  iemand met wie je erover kan praten, die je kan helpen? En anders zou je misschien met iemand van het FIOM kunnen praten.

Abortus kan tot 24 weken dus je hoeft nog niks te haasten. Maar je moet het alleen doen als je er zelf achter staat. Maar denk vooral goed na over wat je zelf wilt. Zou je alleen voor het kindje willen/kunnen zorgen, als je vriend het niet wil? Eventueel met hulp voor zwangere jonge (tiener) moeders. Zij kunnen je misschien ook helpen aan een eigen plek als je dat zou willen.

Eerlijk gezegd klinkt hij niet zo leuk. Denk je dat als je een abortus gaat regelen je wel een mooie toekomst met hem hebt? Ben je bereid het kind alleen op te voeden? Zouden je ouders je hierbij helpen?

Kun je eerlijk zijn naar jezelf? Toen je seks had met je vriend, deed je dat om zwanger te worden of omdat je seks wilde hebben? Want als het dat laatste was, dan is het van jullie beiden stom dat je geen anticonceptie hebt gebruikt en niet de MAP hebt gehaald, en is abortus helemaal echt een overweging. Ook op 9 weken of 10 weken als je nog wat langer erover nadenkt. 

Want er zijn echt wel meer problemen dan geen eigen woning. Je hebt geen inkomen, de vader van je kind wil er geen verantwoordelijkheid voor nemen en je woont nog bij je ouders op je 25e. Ik gun je van harte een mooie toekomst, maar ik gun ieder kind dat geboren wordt een goed leven en dat maakt dat ik je problemen benoem. Je hoeft het hier niet verder uit te leggen, maar op deze leeftijd een bijstanduitkering en begeleid naar ander werk traject - dat krijg je niet omdat je de afgelopen jaren hebt laten zien zelfstandig voor jezelf en eigen inkomen te kunnen zorgen. En een kind met een vader die niet wil of kan; je zit wel nog minimaal 18 jaar aan deze jongen verbonden, want hij blijft de vader. 

Ofwel, kort samengevat; ik zou eens serieus nadenken over wat Angela zegt; eerst stappen maken om voor jezelf te kunnen zorgen voor je aan een kind begint. Je hebt nog tijd genoeg. 

Bespreek met je vriend eens hoe jullie toekomst zal worden, stel dat je nu geen kind zou krijgen.

Je zegt dat hij 'maar' parttime werkt. Vind je dat te weinig? Waarom?

Je hoopt dat jouw traject werk zal opleveren voor jou. Hoe zie jij je toekomst met werk?

Hoe zien jullie je gewenste woonomgeving? Wat voor stappen hebben jullie daarin gezet of willen jullie daarin zetten?

'Hij is eigenlijk al boos over het feit dat ik vergeten ben de MAP te halen en omdat een vriend van hem dit al "voorspelde" vind hij het een soort van opzet heb ik het idee.' Bespreek dat uitvoerig met hem. Wat voor afspraken hadden jullie, wat voor voorzorgmaatregelen hadden jullie genomen (beiden); hoe komt de vriend aan het idee dat er opzet van jouw kant zou zijn om de morning-after-pil te vergeten? Wat zou je daar dan mee hebben willen bereiken? Wees daar eerlijk over met elkaar, want de gedachte dat het voor een meisje lucratief zou zijn als zij een kind zou krijgen en vervolgens voor de rest van haar leven door de jongen financieel onderhouden moet worden ligt toch heel erg vooraan. Met een zware emotionele lading: het kind.

Neem voor jezelf goed door waarom je nu een kind zou willen uitdragen. Welke wens zit daaronder? En waar zit de weerstand op abortus (of een kind afstaan, bijvoorbeeld). Zouden jullie samen over een aantal jaren bijvoorbeeld wel een kind willen en wat is er dan nodig om dat tot een goed plan te maken.

Stel dat jij het kind zou krijgen, op een kamertje bij je ouders, en stel dat de relatie geen stand houdt, hoe ga jij/gaan jullie dan om met zijn vaderschap? Wordt dat een leven vol verwijten ('je vader heeft ons in de steek gelaten') of conflicten over omgang, geld etc. Wat voor gedachten heb je daar zelf over en hoe zou de jongen dat zien?

Het lijkt nu alsof ik je alleen maar wil waarschuwen. Maar eigenlijk hoop ik vooral dat je even goed nadenkt, samen met je vriend.

Het kan best jouw toekomstscenario worden: de relatie gaat uit, jij krijgt een kind, woont bij je ouders, vindt werk en na een aantal jaren heb je je eigen leven op de rit en kun je de zorg voor je kind, met alles wat daarbij hoort, aan. Het is echt wel een mooie droom. Maar die droom vraagt veel inzet, een goed plan en goede verhoudingen tussen jou en de eventueel toekomstige vader.

Veel sterkte met nadenken.

Tsjor

Je zit op je 21ste al in de bijstand, je “krijgt een traject voor werk”, waaruit ik opmaak dat je niet zelfstandig een baan hebt gevonden of kunt vinden. Kortom, er is al van alles in je leven waaruit blijkt dat je jezelf niet kunt verzorgen als onafhankelijke burger, maar leunt op hulp en bijstand van de overheid. Daar is helemaal niks mis mee, het is fijn dat het bestaat en dat je nu begint aan een werktraject, waarmee je binnenkort misschien wel je eigen geld kan verdienen en je eigen toekomst kan regelen.
Maar denk je niet dat het krijgen van een baby je toekomstplannen in de war gaat sturen? Hoe ga je een baan combineren met een kind? Dat is al heel erg wennen voor stellen die een baby krijgen, voor jou zal het nog moeilijker zijn. Jouw vriend lijkt geen blijvertje, anticonceptie is een verantwoordelijkheid van beiden, niet alleen van de vrouw. Als ie hierover al moeilijk doet, zie ik hem snel afhaken bij een baby. Dus dan ben je alleenstaande moeder op je 21ste, wonend bij je ouders die ook niet bulken van het geld anders zou jij geen bijstand krijgen. 
wacht nou gewoon met kinderen krijgen tot je je leven wat beter op orde hebt. Je bent nog zo jong, het kan later ook nog. En dan misschien met een vriend die zich wel verantwoordelijk voelt voor anticonceptie of een zwangerschap en baby. 

Je maakt je zorgen over relatie maar geen zorgen over wel of niet je leven op z'n kop door kind. Dat kan enerzijds betekenen dat je hartstikke vol vertrouwen bent dat je dit sowieso aan zult kunnen of dat je over de impact op jouw leven minder hebt nagedacht. En ik snap ook dat je misschien eerst het één wilt besluiten en dan het ander. Ik kan me voorstellen dat autisme kan betekenen dat ingrijpende gebeurtenissen nog meer impact hebben dan gemiddeld. Dus als hij en jij totaal verschillend reageren is er weinig 'steun' aan elkaar in dit traject.

gr Angela

Waarom zou je het kind wel houden? Ik zie niet dat jij daartoe instaat bent. Zorg eerst voor jezelf!

Pardon Sammy wat een rottige opmerking. Klinkt ze volledig ontoerekeningsvatbaar in jouw optiek? En wiens belang heb jij hier op het oog? Jouw belastinggeld misschien? 

gr Angela

Er is nog een dilemma als je in formele hulptrajecten zit. De kans dat men beoordeelt dat je niet voor je kind kunt zorgen en dat het bij je weggehaald wordt.

Bespreek dat in elk geval met je ouders/verzorgers. Zijn zij bereid om je bij te staan bij het zorgen voor een kind? En kunnen zij dat met voldoende middelen?

Vier honden lijken mij ook geen geschikte omgeving voor kinderen.

Je staat nog heel wat punten achter. Maw. Je neemt nogal een risico om je leven uit balans te krijgen.

Zoek in elk geval iemand uit met wie je dit goed kunt bespreken om je eigen gedachten op een rijtje te krijgen.

Houd zonodig schriftelijk bij wat je al weet en nog over wil nadenken.

Het woord ‘niet willen’ heeft niemand gebruikt als het gaat over werk. Wat ik wel denk is dat zo’n traject al pittig genoeg is zonder dat je zwanger bent. En als je een baby hebt met alle onrustige nachten, voedingen enz, dan gaat het heel lastig zijn. Zeker als de vader er niet voor je wil zijn. Is dat wat je wil voor je kind? Een bestaan in armoede, bij oma wonen en zonder vader? Ben jij in staat om dan nog steeds een hele goede moeder te zijn voor je kind en het de best mogelijke start te bieden? 
(en dan niet stiekem het droomplaatje dat je vriend zich bedenkt en de gemeente met een huisje komt omdat je zwanger bent en je werk snapt dat je niet veel kunt omdat je last hebt van de zwangerschap en Je toch je uitkering krijgt, meer zelfs want met een baby komen toeslagen.  Vraag jezelf en je omgeving gerust af hoe realistisch die droom is)  

Dus waarom wacht je niet? Gebruik die tijd om ervoor te zorgen dat baan, huis en relatie op orde zijn. Tot je bewust kiest voor een kind en zijn/haar vader en je weet dat ie de tegenslagen aan kunt. Dat is voor elk kind fijner. 

Het is niet rottig bedoeld. Wel reeel. Je hebt seks zonder voorbehoedsmiddelen, waarom? Niet in staat om een MAP te halen. Waarom? Niet in staat om zelf een baan te vinden. Een relatie die niet bestendig klinkt. Nogmaals wees reeel, wat kun je je kind bieden?