Zoveel verdriet
Normaal gesproken ben ik niet van de forums maar ik zit met zoveel verdriet dat ik niet weet hoe verder te gaan nu. Hopelijk is dit ook een overzicht voor mezelf en een heldere blik op hoe nu verder..
Mijn vriend en ik zijn sinds drie maanden uit elkaar en ik ben vreselijk verdrietig. Het liep al langere tijd niet goed tussen ons, dat voelde ik. We hebben 4 maanden geprobeerd een kindje te krijgen maar dat is helaas niet gelukt. Stonden op de lijst voor toegang tot vruchtbaarheidsbehandeling maar deze moet ik afzeggen omdat de relatie net is geklapt.
Ik ben 29 jaar en voel me zo ontzettend eenzaam op het moment. Het leven ziet er plotseling zo anders uit, mijn hele toekomstperspectief is weg en we hebben een huis gekocht, welke nu verkocht moet worden met alle praktische dingen die daarbij komen kijken. Ik heb niet het gevoel dat ik het verdriet kan toelaten en voel eigenlijk alleen maar paniek.
Mijn partner heeft een baan in het bankwezen en was veel weg. We zijn ver weg van de stad verhuisd, i.v.m. toekomstplannen en ik begon me zo ontzettend eenzaam te voelen 4 maanden geleden. Zijn wereld bestond uit alles voor werk; reizen, tripjes, borrels en etentjes met klanten. Mijn leven bestond uit ovulatie- en zwangerschapstesten, mediteren, gezond leven en leuke dingen doen met vriendinnen. Ik voelde me zo eenzaam in de relatie dat ik twijfels kreeg over ons en de weg die we zijn ingeslagen. We groeiden uit elkaar. Ik voelde me onbegrepen en had niet het idee dat hij graag voor het kindje wilde gaan. Ik heb dit benoemd maar er veranderde weinig en drukte de gevoelens verder weg want ik wilde het niet weten.
In het huis kwam veel op mijn schouders terecht; klussen en schoonmaken. En daarnaast was ik heel veel alleen in nieuwe woonplaats, verder weg van vriendinnen etc.
We hebben meerdere gesprekken gehad over hoe dit verbeterd kon worden maar ik zag geen verschil bij hem, we deden steeds minder leuke dingen, hadden meer ruzie en ik had steeds meer het idee op mijn tenen te moeten lopen voor de plannen die we hadden.
Afgelopen week gaf hij aan dat hij het niet meer zag zitten. Mijn wereld stortte in. Ik kon niet meer stoppen met huilen omdat ik al zo lang de druk voelde van de hele situatie.
We hebben erover gepraat en bij hem was de emmer al overgelopen. Hij had het gevoel dat we beide niet gelukkig zijn in de relatie en dat het beter is te stoppen. Ik kon niet anders dat dat erkennen want ook mijn gevoel zei regelmatig dat dit geen goede basis is voor wat wij willen en ik voelde me zo, zo ongelukkig.
Maar nu zijn we in de afwikkeling gekomen en vind ik het vreselijk moeilijk. Vind ik ooit nog een ware liefde? Hoe zal het gaat met de kinderwens die ik heb?
Ik heb intense liefdesverdriet en wil alleen maar op de bank zitten, kan weinig uit handen krijgen deze dagen.
Vriendinnen vinden het vreselijk voor mij en zijn er voor mij. Ergens voelde ik al langere tijd dat het in de relatie niet goed zat, ik miste het samen zijn. Ik was vooral alleen, ook in de wens zwanger te worden. En ik denk dat dit heel erg scheef is gaan lopen. Ik heb nog benadrukt dat we voor mijn gevoel niet alles hebben gedaan aan het verbeteren van de relatie maar hij ziet dit anders en ik wil niet aan een dood paard trekken.
Mijn emoties gaan alle kanten op. De onzekerheid en angsten komen af en toe langs. Ik weet niet hoe ik deze periode door kan komen.
Zijn er mensen op het forum die zich hierin herkennen? Tips en adviezen zijn zo welkom..
Hutspot77 schreef op 03-01-2023 om 13:15:
Dankjewel Kersje.
Hoe verwerk ik deze breuk op een goede manier? Ik vind het zo lastig. Waar te beginnen.
Ben continu onrustig, verdriet voel ik fysiek maar komt er niet uit en ik maak me zorgen over de toekomst.
Met de dag leven. Je angsten zitten in dat denken over de toekomst. Je bent bang dat het niks meer wordt. Heel herkenbaar maar toch is dat niet echt ergens op gebaseerd. De toekomst pakt immers altijd anders uit dan je denkt en een mens krabbelt weer op. Op dit moment is het daarom veel beter om een tijdje met oogkleppen op te leven. Hoe kom ik vandaag door? Wat kan ik vandaag doen om mezelf niet al te rot te voelen? Doe concrete dingen waar je je beter door gaat voelen. Wandel, zoek mensen op, eet lekker, laat je masseren. Zorg voor jezelf. Herhaal mantra’s als: ‘Ik heb eerder lastige periodes doorgemaakt in mijn leven en daar ben ik ook doorheen gekomen’ en ‘Nu is het heel moeilijk maar het wordt wel weer beter’. Dit is niet het moment om serieus en concreet over de toekomst na te denken. Dat komt vanzelf weer, als je je beter voelt.
Hutspot77 schreef op 03-01-2023 om 13:15:
Dankjewel Kersje.
Hoe verwerk ik deze breuk op een goede manier? Ik vind het zo lastig. Waar te beginnen.
Ben continue onrustig, verdriet voel ik fysiek maar komt er niet uit en ik maak me zorgen over de toekomst.
Door je te realiseren of je nu zo onrustig en verdrietig bent door de breuk met je vriend OF je kinderwens die nu even ‘in de koelkast’ moet? Ik denk zelf het laatste namelijk, maar die weg ligt nog geheel open en dat zou je eerst moeten zien.
Laat niet alles draaien om je kinderwens, want dan ga je mss ook verkeerde prioriteiten stellen aan een evt nieuwe partner!
Probeer ook de ‘voordelen’ te zien van deze relatiebreuk, al is het daar nog veel te pril voor. Je kunt weer terug verhuizen naar daar waar jij wilt wonen, dicht bij vrienden en familie. Jullie relatie was al niet zo’n goeie match, maar je was zo verblind door je kinderwens dat je dit niet hebt willen erkennen. En zo kan ik nog wel even doorgaan…….
Ik weet wat het is om een onvervulde kinderwens te hebben, dus weet waarover ik praat, maar het leven is helaas niet maakbaar en dat besef dringt nu langzaam bij jou door. Laat het maar over je heenkomen en weet je, over een poos gaat het weer wel beter met jou. Eerst alles afhandelen en je eigen stekkie vinden, meerderen zijn jou voorgegaan.
Misschien een rare reactie, ik vind je OP redelijk evenwichtig opgebouwd. Je beschrijft jullie leven en durft zelfs te erkennen dat de zwangerschapswens meer bij jou lag dan bij hem.
Durf in te zien, TO, dat deze relatie niet die was waarin je samen met deze partner een kind kreeg, laat staan een relatie waarin je jullie kind een goede en liefdevolle basis kon geven. Wees ´opgelucht´ dat de zwangerschap nog niet een feit is. Tijdelijk zou de focus van jullie problemen niet meer op jullie relatie liggen maar al snel steekt 'oud zeer´ weer de kop op. In het kwadraat, want jij bent moe, jij staat voor huis en kind helemaal alleen, jij voelt je slachtoffer van je partner.
Verwerk de breuk zo snel en goed mogelijk en zet in de zoektocht naar een andere partner, een zwangerschap niet bovenaan je prioriteitenlist.
Mits wat geduld komt het allemaal in orde, daar ben ik zeker van.
Sterkte voor nu!
ach, wat een narigheid Hutspot. Zo had je het nieuwe jaar niet willen beginnen.
Inderdaad, huis verkopen, nieuwe plek vinden, en nog wat volharden in je huidige baan tenzij je een mooie kans elders ziet. Veel sterkte, zoals je al schrijft, je moet ergens beginnen.
Veel van je af schrijven. Veel muziek draaien die verklankt wat je voelt. Veel naar buiten, wandelen, je gedachten laten gaan - en je tranen.
Lekkere dingen eten, gezonde dingen ook, proberen op tijd te gaan slapen en een goed dagritme vast te houden, al zou je liever tot het voorjaar in winterslaap gaan...
Wat ontzettend naar. Ik snap volkomen dat je je nu zo beroerd voelt.
Heb zelf ooit ook in een min of meer vergelijkbare situatie gezeten. Destijds ook veel steun en advies gekregen maar ik vond dat toen toch lastig om tot mij te nemen. Verstand en gevoel zaten nog niet op 1 lijn.
Toch waag ik hier een poging. Wellicht dat het ook voor jou nu nog niet ‘helpend’ is. Maar toch hoop ik dat het je wel tijdig de juiste inzichten geeft. Ik was destijds koppig en vind mezelf ‘oh zo zielig’ en daardoor heeft het te lang geduurd voor ik mezelf weer op de rails had.
Daarom: Denk niet teveel vanuit de gedachte wat je hebt verloren maar kijk vooral naar welk leed je jezelf, ex en eventueel kind hiermee hebt bespaard. Staar je niet blind op dat ideaalbeeld. Dat was kennelijk niet realistisch. Dus in dat geval: Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Juist nu heb je weer een blank canvas om je leven zo in te richten als je zelf graag voor ogen ziet. Ok, dat is een lange weg en vraagt veel inzet en een beetje geluk. Maar het is in ieder geval geen doodlopende weg. Je hebt nog/weer perspectief!
En tot slot nog even een dooddoener: Het wordt beter, echt waar! Het duurt even. Maar grote kans dat je later hierop terugkijkt en je realiseert dat het goed was omdat het je uiteindelijk een beter leven heeft gegeven.
Tot het zover is, is het nog even doorbikkelen. Zwelgen mag, maar niet te lang! Wees lief voor jezelf en doe wat goed is voor je.
Sterkte, het komt goed!
Eens met Letterkoekje en Vera, ik zou ook eens met je huisarts gaan praten. Ik vraag mij af hoe goed je jezelf kent en of je weet waarje grenzen liggen. Jij hebt 200% gegeven in deze relatie en je partner amper 10%. De vraag is hoe het zo uit balans heeft kunnen raken?
Eens met de reacties hierboven.
Daarnaast wil ik dit toch even gezegd hebben, omdat je je zelf toch wat lijkt te spiegelen aan wat je vriendinnen doen (zij krijgen kinderen en mijn relatie klapt). Ik zit nu in de fase waarin relaties mét kinderen klappen. Dat wil je ook echt niet. Dan beter nu, op tijd, voor er kinderen zijn. Want de problemen die er in jullie relatie waren, waren alleen maar uitvergroot wanneer er kinderen waren gekomen.
Neemt natuurlijk niet weg dat je toekomstbeeld nu aan diggelen ligt en dat is echt heel naar en zwaar. Maar vergelijk je niet teveel met anderen, je weet niet wat daar speelt. Het is zelden het mooie plaatje dat het lijkt.
rebmaaviv schreef op 03-01-2023 om 18:01:
Eens met Letterkoekje en Vera, ik zou ook eens met je huisarts gaan praten. Ik vraag mij af hoe goed je jezelf kent en of je weet waarje grenzen liggen. Jij hebt 200% gegeven in deze relatie en je partner amper 10%. De vraag is hoe het zo uit balans heeft kunnen raken?
Ik lees dat zelf niet helemaal zo. Volgens mij heeft TO’s partner ook aardig geïnvesteerd en is hij ook bijvoorbeeld meegeweest naar relatietherapie. TO ziet zelf volgens mij ook dat ze niet zo goed bij elkaar passen en andere verwachtingen hebben van het leven. Dat kan helaas en is heel vervelend om achter te komen, vooral als je ook nog eens bezig was met een gezin stichten.
Wat ik met name lees is paniek.. paniek dat het gedroomde leven met een partner en kind in een huis buitenaf voorlopig niet komt. Ik lees eerlijk gezegd niet heel veel liefdes verdriet. Eerder dat TO wel zag dat het met partner en haarzelf niet goed zat. Partner deed heel veel dingen met zijn werk.. dat kan ook komen omdat hij aan het vluchten was.
Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
TO probeer toch ook meer aan jezelf te werken. Zoek een baan die je wel leuk vindt. Zoek andere idealen. Laat niet je leven in de wacht staan omdat je hoe dan ook, wat dan ook een kind en een partner wil.
Ik weet waarover ik praat want ik ben zonder serieuze relatie geweest tot mijn 35e. En ik wilde ook graag kinderen. Maar ik had mij wel voorgenomen om te leven en mijn idealen te volgen .. en niet alleen maar te denken.. ' had ik maar man en kind' Moeilijk dat het soms was! Maar ik had echt geen zin om alleen maar bezig te zijn met iedere man op ' partner geschiktheid ' te bekijken. Uiteindelijk wel een leukerd tegen het lijf gelopen.Getrouwd op mijn 36e en toen kwam er geen kind. Maar ik had wel een hele leuke man.
En toen kwamen de kinderen toch nog.. spontaan zonder medische ingrepen. Ik was al 39 toen de eerste werd geboren.
Maar ik wist dit allemaal niet en heb het bij tijd en wijle ook verdraaid lastig en ingewikkeld gevonden.
Maar alsjeblieft TO laat het nooit meer zo scheef lopen dat jij je hele leven aanpast en bezig bent met zwanger worden en je partner een soort van doorleeft zonder jou. Daar doe je jezelf zo tekort mee.
Misschien kom je een hele leuke man tegen maar krijg je geen kinderen meer of je treft een man die al kinderen heeft. Misschien krijg je nog wel een man en kinderen. Misschien wordt je pleegmoeder of allebei. Misschien volg je andere idealen. Wie zal het zeggen? Maar stop met vergelijkingen maken. Heb ik ook wel gedaan hoor maar al die vriendinnen die het beter voor elkaar leken te hebben, zitten jaren soms ook met gebroken gezinnen of kinderen die ontsporen. Sommigen hebben nog steeds een leuk gezin en dat is ook fijn om te zien. Laat het gaan TO...
Dag bij dag en een andere route inslaan .. sterkte 
Leene schreef op 03-01-2023 om 19:46:
Maar stop met vergelijkingen maken. Heb ik ook wel gedaan hoor maar al die vriendinnen die het beter voor elkaar leken te hebben, zitten jaren soms ook met gebroken gezinnen of kinderen die ontsporen. Sommigen hebben nog steeds een leuk gezin en dat is ook fijn om te zien. Laat het gaan TO...
Hoe moeilijk ook, maar dit is zo waar.
Een vriendin van mij had ook een hevige kinderwens, en na een paar mislukte relaties werd ze vrij wanhopig. Uiteindelijk zit ze nu bij een man waarmee ze 2 kinderen heeft, maar dit is echt geen leuke man. Wij hebben als vrienden meermaals vreselijke woede-uitbarstingen van hem meegemaakt. Naar de buitenwereld vergoeilijkt vriendin alles en alle pogingen van ons (haar vriendinnen) om iets bespreekbaar te maken wimpelt ze af. Ze denkt dat niemand doorheeft hoe ze continu op haar tenen moet lopen en dat ze naar buiten toe eruit zien als een modelgezin. Terwijl in werkelijkheid het halve dorp over hen praat..... zo sneu.
Doe het aub niet voor 'het plaatje'. Gun jezelf iets beters dan mijn vriendin.
sterkte voor je! Maar ik weet zeker dat je er over een paar weken alweer heel anders naar kijkt. En je komt vast en zeker wel de liefde van je leven tegen.
Een kind kun je ook krijgen zonder man. Ik zou niet wanhopig op zoek gaan naar een man. Die kom je misschien nog wel eens tegen, maar dat hoeft het moederschap niet in de weg te staan.
Kikki39 schreef op 03-01-2023 om 21:59:
sterkte voor je! Maar ik weet zeker dat je er over een paar weken alweer heel anders naar kijkt. En je komt vast en zeker wel de liefde van je leven tegen.
Weet je dit is ook wel eens tegen mij gezegd..maar ik vind/vond het niet zo helpend. Want het is gewoon een feit dat dit niet altijd gebeurd. En de liefde van je leven... Dat vind ik nu ook zo'n term. Dat is er vaak ook niet in een keer.. dat moet zich bewijzen.
Iedereen die dit zegt bedoelt het goed maar je hebt er zo weinig aan. Een vriendin van mij is nu in de 50 maar heeft nog steeds niet de liefde van haar leven ontmoet en heeft ook geen kinderen. Dat klinkt voor TO niet zo heel leuk maar het leven is niet zo maakbaar. Wat je wel kunt beïnvloeden is hoe je zelf met het leven omgaat.
