Op 9 juni 2012 deed Sharella vol spanning haar allereerste zwangerschapstest. Het antwoord was luid en duidelijk: ze was zwanger! Meteen nam Sharella contact op met de verloskundige en een week later stond haar eerste afspraak gepland. Maar binnen een week voelde ze al veranderingen. Eten smaakte haar niet meer, geuren waren onverdraaglijk en na haar eerste bezoek aan de VK begon het spugen. Ze hield de klachten voor zichzelf, aangezien ze dacht dat dit erbij hoorde... Lees verder over haar ervaring met HG; extreme zwangerschapsmisselijkheid.
Ik bleef gewoon werken in de kinderopvang, op een babygroep nota bene, hoewel het zwaar was. De geur van bananen was onverdraaglijk en ik spuugde meerdere keren per dag. Mijn collega moest ik inlichten over mijn zwangerschap. Eten en vooral drinken werden steeds minder, aangezien ik bij inspanning nog meer moest spugen. Mijn werkdagen voelden als een aanslag op mijn lichaam. Eenmaal thuis dook ik in bed of op de bank om vervolgens de volgende ochtend weer aan het werk te kunnen. Op een dag viel ik flauw op het werk en was de maat vol. Ik moest mijn leidinggevende inlichten over mijn zwangerschap. Dat voelde als een tegenvaller. Mijn ouders waren zelfs nog niet op de hoogte en ik dacht dat deze klachten nu eenmaal bij een zwangerschap hoorden.
Vanaf dat moment moest ik thuis aansterken, maar helaas ging het bergafwaarts. Ik werd alleen maar zieker en kon niets meer binnenhouden. Zelfs een slokje water kwam er meteen weer uit. Ik verloor kilo's en voelde geen energie of kracht meer in mijn lichaam. Mijn dagen bracht ik grotendeels liggend in bed door, zonder eten en bijna zonder drinken. Af en toe nam ik een waterijsje om toch een beetje vocht binnen te krijgen. De zetpillen van de huisarts tegen de misselijkheid hielpen een beetje, maar veranderden niet veel aan mijn situatie. Mijn man maakte zich ernstig zorgen toen hij zag hoe ik veranderde in een schaduw van mezelf. Zelfs persoonlijke hygiëne werd te veel. Douchen was te intensief en tandenpoetsen zorgde voor overgeven. Het huishouden liet ik volledig vallen.
De verloskundige noemde mijn toestand een HG-zwangerschap. Ze legde uit dat deze vorm van extreme zwangerschapsmisselijkheid zeldzaam was en eigenlijk niet goed behandelbaar. De baby zou het goed hebben, maar voor mij was het een ware uitputtingsslag. De baby leek een soort parasiet die mij opvrat. Ik werd nauwlettend in de gaten gehouden, met wegingen en urinecontroles op ketonen, een teken van uitdroging.
Maar hoe lang kon ik dit nog volhouden? Ik voelde me als een zombie, onverschillig voor de wereld om me heen. Er kwam een punt waarop het me niet meer kon schelen wat er met de baby gebeurde. Ik smeekte bijna of ze de baby eruit wilden halen of me in coma wilden brengen om me pas weer wakker te maken voor de bevalling. Als ik dit nog 30 weken moest doormaken, dan was de lol er wel af.
Rond week 10 werd ik opgenomen in het ziekenhuis vanwege ernstige uitdrogingsverschijnselen. Een hele week lag ik aan het infuus om aan te sterken. Eten was uit den boze, mijn maag moest tot rust komen. Na ongeveer vijf dagen mocht ik kleine hoeveelheden proberen te eten, zoals een creamcracker met een beetje jam.
Helaas betekende het herstellen van mijn vochtbalans niet dat ik me beter voelde. Ondanks mijn terugkeer naar huis, was ik nog steeds een wrak. Mentale uitdagingen kwamen nu ook om de hoek kijken. Ik zag nauwelijks mensen buiten mijn familie en had geen energie om iets te ondernemen. Terwijl anderen zich verheugden op shoppen voor babykleertjes en een kinderwagen, lag ik voornamelijk op de bank. Af en toe ging ik naar buiten, op visite bijvoorbeeld. Gek genoeg voelde ik me dan beter, even weg van de dagelijkse beslommeringen. Maar dat had wel tot gevolg dat ik later weer extra moest spugen. Toch had ik dat er voor over.
Zo verliep mijn eerste zwangerschap grotendeels. Na 9 maanden was het dan eindelijk zover: een prachtige bevalling bracht mijn dochter Kate ter wereld. In een klap verdwenen al mijn klachten. Die avond genoot ik van mijn avondeten, door mijn moeder gekookt. Ik moest goed eten om te herstellen en borstvoeding te kunnen geven. Gelukkig verliep dat allemaal voorspoedig. Kate groeide snel en ik voelde me fantastisch.
Bijna 2 jaar later begon het toch weer te kriebelen. Een broertje of zusje voor Kate. Ik ging op zoek naar voorzorgsmaatregelen en ontdekte acupunctuur. Ik nam contact op met een acupuncturist en zou haar benaderen zodra ik zwanger was. Dat duurde niet lang, want binnen een maand was het zover. Maar anders dan bij mijn eerste zwangerschap was ik niet alleen maar blij. Ik voelde ook angst, bang voor wat me te wachten stond. En ja hoor, in week 6 begonnen de klachten weer. Ik kreeg medicijnen en startte met acupunctuur. Ik weet niet of het echt heeft geholpen, want ik bleef spugen en voelde me als een zombie met nauwelijks energie. Nu had ik ook nog een peuter rondlopen, wat de tweede zwangerschap extra zwaar maakte.
Rust was mijn beste vriend. Gewoon kunnen liggen, bij voorkeur in een donkere kamer. Lastig met een peuter thuis, maar gelukkig stonden mijn ouders, schoonouders, broer en schoonzus klaar om bij te springen als het nodig was. Ook deze zwangerschap belandde ik vanwege uitdroging in het ziekenhuis. Ik nam deel aan een onderzoek naar HG en moest wekelijks formulieren invullen en mijn bloed laten onderzoeken. De keuze voor een sonde of infuus in het ziekenhuis werd voor mij gemaakt. Ook deze keer kreeg ik een infuus. Na een week kon ik naar huis, maar anders dan de eerste keer had ik weinig hoop dat het snel beter zou gaan. Naast mijn fysieke zwakte voelde ik me mentaal nog slechter dan voorheen. Emoties waren ver te zoeken; ik kon nergens om lachen, blij van worden, maar ook niet boos of verdrietig zijn.
Mijn man herkende me bijna niet meer. Hij heeft me tijdens beide zwangerschappen gesteund en voor me gezorgd. Ook voor hem waren het zware tijden. Gelukkig had hij nu het vertrouwen dat alles weer goed zou komen zodra de baby er was. De rest van mijn tweede zwangerschap zat ik voornamelijk uit, waarbij ik tot het einde toe moest overgeven. Op 3 oktober 2015 werd onze tweede dochter, Nance, geboren. En wederom verdwenen mijn klachten als sneeuw voor de zon.
Mentaal heeft deze ervaring me diep geraakt. De zwangerschappen waren traumatisch en zelfs vandaag de dag voel ik meer medelijden dan blijdschap als ik een zwangere vrouw zie. Hoewel ik graag nog een derde kindje had gewild, ga ik deze hel niet nog een keer door. Gelukkig is er nu meer bekendheid over HG, mede dankzij social media waar vrouwen openhartig hun ervaringen delen. In mijn omgeving kende niemand HG en was er weinig begrip. Hoewel mensen het erg vonden voor mij, begreep niemand echt wat het met me deed. Behalve een vriendin van mij. Het was bijzonder dat een goede vriendin twee keer tegelijk met mij zwanger was en ook HG had. We hadden steun aan elkaar, ondanks dat we elkaar door omstandigheden niet vaak konden zien. Via apps deelden we onze ervaringen en konden we samen klagen.
Naar mijn mening verdient HG meer aandacht, zowel online als in informatie van verloskundigen. Hoewel er geen kant-en-klare oplossing is voor de zware tijd die vrouwen met HG doormaken, kan begrip al een enorm verschil maken. Een HG-zwangerschap is geen aanstellerij, maar een heftige realiteit.
In dit artikel delen nog meer vrouwen hun ervaring met HG tijdens hun zwangerschap.
