27 november 2019 door Eef Lanoye
Eef Lanoye is moeder van een dochter ('13) en een zoon ('15). Ze ploetert elke dag opnieuw door de modder van het moederschap.
Ik doe een meditatie. Vijftien minuten mezelf stil zetten, ademen en luisteren naar de stem die me begeleidt bij het rustig worden. Loslaten van de zorgen in mijn hoofd. Mijn stress over geld als eeuwig startende ondernemer. Als falend mens op de kneuzenbank van de maatschappij. Als ploetermoeder die geen idee heeft hoe vooruit te komen om een lichtend voorbeeld te zijn voor haar kroost.
De stem in mijn oren zegt me mee op reis te gaan met slechts één rugzak en vraagt me de mooie herinneringen uit mijn leven mee te nemen. Ik moet die rugzak mijn hele reis zelf dragen, dus alleen de mooiste ervaringen kunnen erin. Hij vraagt me wat ik achter wil laten. Dingen die te zwaar zijn, dingen die ik mag loslaten.
Opeens denk ik met een grote glimlach aan mijn allerbeste vriendinnetje C. van de basisschool. We waren bijna zes jaar onafscheidelijk. Onze vriendschap was heel natuurlijk en ontspannen, we hoefden er geen moeite voor te doen, al leefden we in totaal verschillende sociale werelden. We waren samen helemaal onszelf. Volledig onbevangen en vrij, zonder excuses, zonder dat we ons best hoefden te doen voor elkaar. We vonden elkaar in een positieve, creatieve levenshouding met de nadruk op heel veel plezier maken. Precies wat mij thuis niet goed lukte. Thuis was mijn taak de sterke flinke dochter zijn en het oplettende verdraagzame zusje.
Voor ons schoolreisje met de instructie ‘neem je beste humeur mee’ maakten C. en ik voor ons allebei een diadeem met een geknutseld zonnetje van karton erop. Wij voelden ons die hele dag de stralende zonnetjes van de klas en hadden de grootste lol om onze eigen gekkigheid. Het kon ons helemaal niets schelen dat de rest ons altijd een beetje raar vond. Wij voelde onszelf juist heel normaal. Recht uit ons hart voerden we onze anders-dan-anders plannen altijd uit zonder nadenken over de oordelen van anderen. Wat heerlijk om daaraan terug te denken. Het intense gevoel van volledig vrij jezelf zijn stop ik in de meditatie rugzak in mijn hoofd. Dit is exact hoe ik als mens wil zijn. Hoe ik zelf wil leven, en zeker hoe ik als moeder wil voorleven aan mijn kinderen.
Natuurlijk ontsnappen we niet aan allerlei rollen en taken in het leven, ook mijn kinderen niet. Ik gun ze echter uit het diepst van mijn hart dat ze zoveel mogelijk zichzelf zijn en blijven. Met al hun eigenaardigheden, hun gekke wensen en hun grillen. Met al hun onhebbelijkheden, hun drukte en hun onbeschrijfelijke creatieve productie van houten kunstwerken & tekeningen die mijn mini-huis dagelijks veranderen in een onbewoonbare chaos. Ik neem me voor hun wanorde meer los te laten, me er gewoon een weg doorheen te banen - letterlijk. Mijn grenzen en denkbeelden over orde kan ik best oprekken, zodat hun eigenheid voldoende ruimte krijgt.
Liever een vreugdevolle chaos dan een supernetjes huis met een stel chagrijnige mensen erin. De rol van poetsmoeder kan me eerlijk gezegd toch gestolen worden!
Weg gevoel van stress. Mijn zorgen even geparkeerd tussen de kleurige creaties. Met een zonnetje in mijn hoofd ga ik mijn twee kunstenaars ophalen van school.
