20 april 2020 door Karin Schrijver
Inmiddels lijken alle dagen door elkaar te lopen en heb ik ’s morgens wanneer de wekker gaat niet meteen door welke dag het is. We zitten nu zo’n vijf of zes weken in een intelligente lockdown zoals onze premier dat noemt en ik was er vorige week wel een beetje klaar mee. Begrijp me goed, ik ben helemaal voor als het gaat om het waarborgen van onze veiligheid en het flatten de curve idee. Ik ga dan ook zeker niet in discussie hierover, maar wat ik wel even kwijt wil is dat ik hoop dat het niet heel lang meer gaat duren.
Net zoals iedere ouder heb ook ik mijn kind thuis. Een applausje voor de leraren en de scholen hoe zij heel snel zijn omgeschakeld naar video calls, online systemen zo goed mogelijk laten functioneren en de connectie die zij proberen te behouden met de kinderen. Wanneer ik deze column schrijf zitten we in week vijf van de thuisquarantaine, we hebben net de paasdagen achter de rug en we smachten naar het mooie weer en warme zonnetje. De dagen rond en na Pasen had ik geen enkel idee meer welke dag het nu was en moest ik echt even nadenken bij het wakker worden. Na vijf weken beginnen de dagen over te lopen in elkaar en zijn vrije dagen bijna net zoals alle andere dagen geworden.
Week drie was een intense week hier in huis. Zoonlief voelde zich inmiddels aardig overweldigd door het huiswerk wat op elk moment van de dag binnen kwam. Opdrachten die hij over het hoofd had gezien, die niet goed door waren gekomen en onduidelijk uitgelegd ineens in het schoolsysteem stonden. Daarbij staan er dagelijks video calls met de klas ingepland waarin een leraar zijn of haar best doet om de leerstof over te brengen kijkend naar een ongemakkelijk voelend spiegelbeeld van zichzelf. Ineens kwamen er deadlines waarop huiswerk ingeleverd moest worden en kondigde school aan dat het verplicht werd om video calls bij te wonen, anders kwam je op een spijbel uur te staan.
Tel daarbij op dat Robin het beste leert wanneer een leraar tegenover hem staat en de stof uitlegt. Het uit een boek leren is toch anders, zeker met zijn dyslexie en korte concentratievermogen door alle afleidingen die thuis wel zijn en op school niet en dat hij simpelweg zijn opdrachten van onder andere Nederlands niet afkreeg. We zaten samen drie uur met lijdende voorwerpen en bezittelijke voornaamwoorden te stoeien en nog waren niet alle opdrachten afgevinkt. Je begrijpt, het was stress in zijn hoofd en lijf. Op zaterdag en zondag ging hij door en werkte gemiddeld zo’n vijf uur per dag aan zijn huiswerkopdrachten. Zoals gezegd, de dagen lopen in elkaar over en weekend lijkt op een gewone dag.
Met als gevolg dat Robin op maandagochtend met buikkrampen op de wc zat en zo slap als een vaatdoek op de bank ging liggen. Hij was out. Mijn hoofd maakte overuren, want ik denk dan meteen aan alles wat hij later weer moet gaan inhalen en hoe dat extra tijd kost en ook weer extra stress oplevert. Die dag spendeerde Robin op de bank en ik met de gedachte dat dit toch anders moest kunnen.
Ik besloot te overleggen met de Nederlands docente en stuurde haar een mailtje met een korte uitleg over de situatie. Al snel kreeg ik een reactie terug en ze was ontzettend begripvol en bood zelfs haar excuses aan. Ze had Robins klas pas één keer gezien voordat de scholen dicht gingen. Ze kende de kinderen niet en had geen idee wie Robin was en wat hij wel of niet aankon. We kwamen samen tot een mooie compromis en ze wilde hem graag steunen. Dat was een grote opluchting en gaf Robin weer wat meer ruimte. Hij mocht vanaf nu de reguliere lestijd aanhouden, 70 minuten, om zijn huiswerk opdrachten te maken. Wat hij niet af kreeg en wel af had mailde hij aan het einde van de lestijd naar zijn docente toe, zodat zij overzicht had op wat hij wel en niet had gemaakt.
De dagen erna gingen al wat beter en met het vooruitzicht dat hij vrijdag tot en met maandag vrij was, echt vrij was, ging hij er vol goede moed tegenaan. We spraken af dat er in het weekend geen huiswerk meer gemaakt wordt, dat dit echt vrije dagen zijn en elke dag maken we samen een planning voor de dag erna. Geen strakke schema’s, maar een planning die overzichtelijk is en ruimte geeft voor afleidingen en rust momenten.
Hij is 14 jaar, een tiener, een puber en heeft ruimte nodig. Naast dit hele corona gebeuren, zijn er ook zijn groeiende hormonen, online games te doen, vrienden die hij mist en voelt hij de collectieve onrust in zijn systeem. We bekijken nu per dag wat hij kan en wat hij nodig heeft om zich goed te voelen. Want die stress in zijn lijf is nergens goed voor.
En toen begon mijn week eigenlijk pas. Meestal besteed ik de eerste drie dagen van de week aan mijn eigen online bedrijf en de andere drie dagen werk ik in loondienst. Mijn baan gaat gewoon door, omdat ik in een winkel werk. Tussen het op orde krijgen en ontstressen van Robin en zijn schoolwerk, schreef ik artikelen en werkte ik aan wat ik kon doen. Deed ik huishoudelijke klusjes zoals mijn boodschappen, stofzuigen en het huis opruimen. Om vervolgens op donderdag, vrijdag en zaterdag te verschijnen in de winkel waar de paasdrukte aanwezig was als een malle. Ik kan je vertellen ik was zondag gesloopt.
Zowel geestelijk als lichamelijk voelde ik me zo moe. Zondag is meestal mijn chilldag en doe ik alleen dingen waar ik van tot rust kom. Dingen zoals een planning maken voor de komende week, wasjes draaien en relaxen op de bank met een boek of wat tv kijken. Deze zondag was dit niet anders. En ook al was het dan Eerste Paasdag, het was voor mij gewoon zondag.
Geen goed georganiseerde paasbrunch of leuk geverfde eieren op tafel. Geen versierde paastakken dit jaar en geen bezoek aan familie. Maar samen een paasbroodje eten op de bank. Genieten van de rust van zondag en ’s avonds met zijn tweetjes gourmetten. En vandaag is het maandag. Gewoon maandag. Een maandag zonder huiswerk. Heerlijk!
