14 april 2006 door Justine Pardoen
Op 17 april 2006 bestaat Ouders Online 10 jaar. Het waren bewogen jaren, waarin we bijna kopje onder gingen, maar die we met steun van velen tóch wisten te overleven. Op dit moment is Ouders Online sterker dan ooit, waardoor we de toekomst met vertrouwen tegemoet zien.
Op 17 april is het precies 10 jaar geleden dat Ouders Online voor het eerst online was. De werktitel 'Ouders Online' van toen, is inmiddels een gevestigd merk geworden. We zijn nog steeds een piepkleine organisatie, maar wel eentje die inmiddels meer invloed heeft dan we ooit konden dromen.
U ziet dat natuurlijk niet van buitenaf, maar uw stem wordt door ons vertaald naar adviezen voor Tweede-Kamerleden en de Europese Commissie, naar inspraak in het Rijksvaccinatieprogramma en de Kijkwijzer, en naar hulp bij het opzetten van helpdesks en voorlichtingscampagnes.
Los van al dat bobo-gedoe blijven we natuurlijk wel trouw aan onze primaire doelstelling: het informeren en ondersteunen van ouders bij hun dagelijkse bezigheden. Zo beantwoorden we inmiddels ca. 2000 vragen per maand over alles wat met ouderschap te maken heeft, variërend van medische vragen tot opvoedkundige vragen. En ook blijven we natuurlijk spraakmakende artikelen publiceren en nieuwe diensten ontwikkelen.
Geheel in lijn met onze online-traditie, vieren we op tweede paasdag een virtueel feestje met al onze medewerkers, oud-medewerkers en hardcore-sympathisanten, zonder wie we het nooit gered hadden. We surfen dan gezamenlijk naar een geheime pagina op deze site, alwaar we het glas zullen heffen naar het beeldscherm en naar elkaar.
Ook zullen we proosten op het Internet zélf, dat wonder van techniek, dat ons als ouders zo veel dichter bij elkaar heeft gebracht, en ons als redactie in staat stelt om onze visie op ouderschap in praktijk te brengen.
Die visie was vanaf het allereerste begin dat ouderschap géén vak is, géén vestigingsdiploma vereist en géén professionele begeleiding behoeft als het om gewone gezonde kinderen gaat. Het is domweg een kwestie van gezond verstand, waarbij je kunt vertrouwen op je eigen intuïtie en je eigen kracht.
Bij kinderen waar iets mee mis is, is een beetje hulp van buitenaf natuurlijk reuze handig. Maar laten we nou niet vergeten dat dat echt een minderheid is. De overgrote meerderheid van de kinderen is volstrekt normaal, en kan het echt wel stellen zonder super-nanny of anderszins geleerde heer of mevrouw.
Een voorbeeld. Gisteren werden we gebeld door een journaliste die een stukje wilde schrijven over een nieuwe iPod voor peuters. De vraag was wat wij daar van vonden. Daar vonden we dus helemaal niets van. Wat zouden wij daarvan moeten vinden? Ja, er moet wel een goede geluidsbegrenzer op zitten natuurlijk, zodat de kinderen d'r oortjes niet beschadigd kunnen worden, maar wat verwachtte deze mevrouw in hemelsnaam nog meer van ons?
Nou, sprak de mevrouw, er zijn anders heel wat pedagogen die het een gevaarlijk ding vinden hoor. Want kinderen kunnen er onbereikbaar door worden, en dat ze zich afsluiten van de buitenwereld en zo.
Pardon?! Hebben die pedagogen dan nooit een kind geconcentreerd zien spelen? Zijn ze even vergeten dat een kind zó op kan gaan in zijn spel dat hij zelfs vergeet om naar de WC te gaan, en volstrekt niet meer bereikbaar is? Daar heb je echt geen iPod voor nodig hoor. Een blokkendoos is ruim voldoende.
Na dit soort telefoontjes weten we weer precies waar we mee bezig zijn, en waar we mee door willen gaan. We zullen erop blijven hameren dat ouders zich heel goed zelf kunnen redden, zolang ze maar goed geïnformeerd zijn.
En als ze hun eigen kracht even vergeten zijn, dan helpen we ze daar gewoon weer even aan herinneren. Dat hebben we de afgelopen 10 jaar gedaan, en dat zullen we de komende jaren ook blijven doen.
Op naar het volgende decennium. Proost!
