16 januari 2020 door Raymonde Mayland
Als kind brachten we iedere zomer twee weken door in een vakantiepark ergens in Europa. Het was ieder jaar een andere, maar het was wel steeds een vakantiepark. Aan kamperen deden mijn ouders niet. “Dat is geen vakantie,” zei mijn moeder altijd.
Ik vond die vakanties altijd geweldig. In zo’n park was immers zoveel te beleven. Je kon er bowlen, minigolfen en er was een disco. In sommige parken kon je roeien of in zo’n waterfiets over een meer varen en het zwembad was fantastisch, daar was ik wel elke dag (al dan niet om de dag) te vinden. Toen ik negen jaar was zijn we zelfs met de hele familie naar zo’n park in Nederland gegaan en hadden we huisjes naast elkaar. Samen met mijn neefjes en nichtjes gingen we helemaal op in alle activiteiten van zo’n park. Deze specifieke vakantie behoord misschien wel tot een van mijn fijnste jeugdherinneringen.
Dus toen mijn man en ik een break planden voor de Kerstvakantie, leek het me wel leuk om met onze peuter en baby naar zo’n vakantiepark te gaan. Begin oktober keek ik op de website en selecteerde ik een park dat voldoende activiteiten heeft voor kinderen van twee jaar en op een redelijke afstand van onze woonplaats Düsseldorf is. Al gauw vond ik er één en na een kort overleg boekte ik een huisje voor een week.
Met een volle auto, net zoals ik het me herinner vanuit mijn jeugd, vertrokken we aan het begin van de middag richting een natuurgebied in Duitsland. Na een rit van een kleine twee uur kwamen we aan en vonden snel ons huisje. Hoewel het er net zo uitzag als op de website, viel het in het echt een beetje tegen. Het was behoorlijk gedateerd en vrij minimalistisch. Het heeft alle voorzieningen die we nodig hadden, maar erg basic. Het kwam in ieder geval niet overeen met de herinneringen van de huisjes die we in Frankrijk, België en Nederland hadden.
We besloten een hapje te eten in het winkelcentrum en ook die bleek kleiner dan zoals ik het me herinner. Ik dacht terug aan die ene die net een soort jungle leek en dat je tussen de planten kon eten en winkelen. Hier had je een klein winkeltje, een paar restaurantjes met allemaal dezelfde kaart en natuurlijk het zwembad. De bakker hadden ze onlangs opgedoekt, zo bleek nadat ik het vroeg.
Met onze twee jarige dochter gaan we naar de indoorspeeltuin, zwembad en de andere speelvoorzieningen in het park. Ze lijkt de tijd van haar leven te hebben. Ze gaat een ontelbaar keer van de glijbaan, klautert door een vrolijk gekleurde stellage, springt in een ballenbak en racet in een wagentje met wat hulp van haar vader over een uitgezet parcours en met veel tegenzin verlaat ze iedere keer het zwembad. Zelfs het ponyrijden viel in de smaak. Mijn hart maakte een sprongetje iedere keer wanneer ik haar zo zag genieten. “Dat was leuk,” zei ze steeds als we terugkeren naar het huisje.
Daar gaat het deze vakantie uiteindelijk ook om. Plezier maken en samenzijn met het gezin. Net zoals toen ik kind was. Ik herinner me de spelletjes die we ‘s avonds in het huisje speelden, badmintonnen met mijn vader, de pannenkoeken die mijn moeder bakte en de eerder genoemde activiteiten die we deden met gezin. Deze herinneringen heb ik voor altijd en vormen voor een aardig deel mijn jeugd.
Hoewel ik in eerste instantie een beetje baalde van het park en dat het tegenviel, vergeleken met mijn herinneringen, realiseer ik me dat mijn herinneringen die van een kind zijn. Dit park had ik geselecteerd omdat deze leuk is voor kleine kinderen, hier konden we met het gezin samen zijn en even ontsnappen uit de realiteit van het dagelijks leven. Het gezicht van mijn tweejarige dochter toonde naar mijn mening wel aan dat de vakantie een succes was.
Bij nader inzien denk ik dat we naar een klein en gedateerd park zijn geweest en dat zegt niets over de andere parken. Daarom schrijf ik het idee van een vakantiepark niet af. Ik denk niet dat ik er zoals mijn ouders iedere zomer twee weken naartoe ga. Want ik wil toch wat meer zien van een gebied. Maar een klein weekje met de kinderen zie ik volgend jaar wel zitten. De volgende keer kijk ik wel wat beter of een park beter aansluit op de behoeftes van ons allemaal en niet alleen onze lieve peuter. En ik hoop dat zij en straks ook mijn zoon, later met plezier terug kijken naar onze reisjes. Net zoals ik dat doe.
