22 januari 2020 door Julia Vriends
Samen met Dagmar zijn wij de twee moeders van Saar en Roos. Zoals in elk gezin zijn er pijnlijke, ontroerende, grappige, leerzame, bozige en intens vrolijke momenten. We verschillen niet veel van anderen. We zijn super gewoon en eerlijk is eerlijk, we zijn net als ieder ander ook een beetje bijzonder. Bijzonder misschien omdat de meeste kindjes een mama en een papa hebben. Saar en Roos hebben mami en mama. De meeste kindjes spelen 'vadertje en moedertje'; onze kindjes speelden 'mami, mama en de donor'.
Mijn vriendin Esther en ik zaten samen met mijn kinderen Saar en Roos aan tafel. We hadden het over trouwen. Saar wilde weten wanneer Esther zou gaan trouwen, Roos vroeg of ze dan bruidsmeisjes mochten zijn. Esther kon nog niet precies vertellen met wie ze zou trouwen, ze is vrijgezel. Saar was benieuwd of het een man of een vrouw zou worden. Esther denkt dat ze liever met een man trouwt. Saar vond dat raar, die trouwt liever met een mevrouw. Roosje wil niet trouwen omdat het haar vies lijkt om te zoenen en dat moet juist op een huwelijk.
We moesten hard lachen toen Saar voorstelde dat je gewoon een boks kunt geven in plaats van een zoen. Roos was duidelijk opgelucht over dit idee en ze sprong enthousiast op: ‘Saartje, zullen wij dan samen trouwen?’. Saar moest lachen en zei: ‘Dat wil ik wel hoor Roos, maar dat kan niet, dan kunnen we geen kinderen krijgen. Als je met familie kinderen maakt, dan heb je heel veel kans dat ze mislukken’. Ik lachte, die lieve Saar is zo wijs en de realiteit is soms nog zo ingewikkeld. ‘Lieverd’, legde ik uit, ‘als jij en Roos kinderen zouden willen, dan maak je ze niet echt helemaal samen, je hebt dan een zaadje nodig, weet je nog?’ ‘Oh ja’, zei Saar. Roosje sprong weer op en neer en van enthousiasme, met een giga glimlach en stralende ogen, vroeg ze iets wat ongeduldig: ‘Zullen wij dan nou samen trouwen Saar?’ ‘uhm oké’, zei Saar, wat vertwijfeld alsof ze Roosje niet teleur wilde stellen. Ze zocht met haar blik mijn steun, ik gaf haar een knipoog om te laten weten dat het goed zou komen. Ik besloot Roosje nog even in haar enthousiasme te laten springen. Roos gaf Saar een veel te dikke knuffel, Saartje knuffelde lachend terug. ‘Wat een geluk!’.
