29 november 2018 door Joyce van Ombergen-Jong
Vanaf het moment dat onze zoon op de peuterschool zat, ben ik regelmatig door juffen in 'mijn nekvel gegrepen' om over hem te komen praten na schooltijd.
Doordat ik dichterbij school werkte, was ik namelijk meestal degene die aan de schoolpoort stond.
Tot het moment aanbrak dat we als ouders allebei 'op gesprek mochten komen'.
Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat de intern begeleidster ons met tranen in haar ogen vertelde dat school aangegeven had 'handelingsverlegen' te zijn. Een mooi woord voor; 'we weten niet wat we met jullie kind aan moeten - hier kan hij in ieder geval niet blijven - tot ziens'. Een meisje met het syndroom van Down mocht wel blijven. Want ja, daar was een officiële diagnose en dus een 'rugzakje' (lees; zak geld) voor. Ik gunde het haar van harte maar vond het zó oneerlijk voor onze zoon. Zijn juf had hem het liefst zijn hele schoolcarrière begeleid, want was gek op hem en zag als een van de weinigen zijn ware potentie.
Onze zoon stapte over naar het speciaal basisonderwijs en daar kwam hij al snel tot bloei. Ook al was de lesstof een stuk onder zijn niveau, hij zat in een heerlijk kleine klas en had de meest geweldige juffen en meesters. Na 2 jaar besloten we te emigreren. Zo'n beetje iedereen in onze omgeving was bang dat dit niet goed zou zijn voor hem. Behalve zijn creatieve juf, die sprak de magische woorden "wat ben ík blij voor hem, dat is het beste wat je voor hem kunt doen."
In Spanje kreeg hij een nieuwe start en ging het al snel goed. Natuurlijk was hij anders, maar dat zou hij altijd blijven aangezien hij buitenlander is. Hier ben ik nooit door een juf of meester aangesproken over zijn 'afwijkende gedrag'. Nou was het vaak zijn vader die hem naar school bracht en haalde, maar ook hem lieten ze met rust. Hooguit een keer een gesprekje omdat hij rottigheid had uitgehaald. Onschuldige rottigheid. Wat een verademing! De termen adhd, autisme, pdd-nos en wat al niet meer, bestaan hier gelukkig nog niet. Net als de laatste 2 jaar in Nederland, zat hij hier de eerste jaren in een kleine klas en kreeg dus veel persoonlijke aandacht. Er was orde en structuur, precies wat hij nodig had. Wat had dat een wereld van verschil gemaakt in Nederland. Probeer je daar maar eens te concentreren tussen 33 andere kids en een lokaal vol felgekleurde knutselwerkjes.
We zijn heel wat jaren verder en het leven en de mensen om hem heen zijn niet altijd even mild voor hem geweest. Maar hij houdt zijn rug recht en is uitgegroeid tot een fantastisch authentieke vent van bijna 2 meter. In het bezit van een rugzak vol levenservaring. En met of zonder die rugzak, hij mag van mij blijven, al moet er geld bij!
