21 augustus 2020 door Raymonde Mayland
“Houd je kind onder controle,” dacht ik vaak wanneer mensen hun baby meenamen naar een restaurant. Ik heb heel lang in de horeca gewerkt en heb ze vaak gezien: kleine kinderen die door de zaak renden en mij voor de voeten liepen, huilende baby’s die maar niet stil te krijgen waren, kinderen die van de tafel een grote bende maakten. Superirritant. Nu ben ik zelf een moeder, met een gillende baby en afgelopen vakantie heb ik gezien dat dat niet matcht met buiten de deur eten.
We zijn net terug van onze eerste lange vakantie met z’n vieren. Onze zoon is net één geworden en tijdens onze vorige grote vakantie zat hij nog in mijn buik. Na zijn geboorte zijn we wel een weekend weg geweest en we zijn een week naar een vakantiepark gegaan afgelopen winter. Maar dit was de echte grote vakantie en ik had daar heel veel zin in. Vakantie associeer met ontspanning. In het verleden ging ik met vriendinnen naar het strand, met mijn man naar een ver land en altijd las ik veel boeken en tijdschriften. En na drukke tijden, mede veroorzaakt door de coronacrisis en het feit dat de kinderen fulltime thuis waren, had ik wel zin in wat quality time met het gezin op een ontspannen plek.
We zaten in Noord-Duitsland, vlakbij de Deense grens. We zijn gaan zwemmen, bezochten diverse speeltuinen, gingen naar het strand, gingen naar de kleine leuke stadjes in de regio, wandelden en aten in restaurantjes. Het laatste was nodig, omdat we in een hotel zaten en dus geen keuken hadden. Eigenlijk zouden we naar Zuid-Italië gaan, waar we een rondreis zouden maken langs verschillende mooie gebieden. Ik had de reis zelf ontworpen en in ieder plaatsje waar we zouden zitten, had ik een appartementje geboekt met twee slaapkamers en een keukentje waar ik had kunnen koken.
Aangezien ik toch geen keukenprinses ben en uit eten gaan leuk vind, vond ik het in eerste instantie niet erg dat we overgeleverd waren aan restaurants. Tot mijn zoon letterlijk elke avond meerdere keren aan het hele restaurant demonstreerde hoe hard hij wel niet kon gillen. Iedere keer wanneer hij zijn mond open deed (en dat was vaak), kon ik wel door de grond zakken van schaamte. Niets leek te helpen. Aandacht geven, negeren, boos worden, praten, van tevoren eten geven, hem als eerste eten geven. Het gegil bleef. Alleen als we hem wat brood of een koekje gaven hield hij op. Want dan zat zijn mond vol. Onze dochter konden we nog vermaken met een tablet met gedownloade tekenfilmpjes die ze leuk vindt. Maar onze lieve zoon laat zich daar nog niet door vermaken.
We zochten op Google naar de oorzaak van het gegil. De suggestie ‘gillende baby dreumes’ kwam al snel naar voren. Mijn man las het artikel en daarin staat dat kleine kinderen vaak zo hard gillen, wanneer zij zich nog niet met woorden kunnen uitdrukken. Aangezien onze baby toen nog net geen één jaar was, snap ik het probleem. Dat maakt de situatie alleen niet minder irritant.
Als ik terugkijk naar de vakantie was ik tussen acht uur 's ochtends en acht uur 's avonds vooral bezig met het verzorgen en vermaken van de kinderen. Alleen als ze sliepen konden mijn man en ik echt een gesprek met elkaar voeren. Al dat leesvoer dat ik had meegenomen, heb ik nauwelijks aangeraakt. Deze vakantie was duidelijk heel anders dan de vakanties uit het verleden.
Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad die twee weken in Noord-Duitsland. Het plezier op de gezichten van mijn kinderen is goud waard. Spetteren in het zwembad, spelen in het zand, lekker knuffelen met elkaar. Deze tijd met z’n vieren is belangrijk en zo bouwen we ook mooie herinneringen op. Maar of ik nu echt tot rust ben gekomen is de vraag.
In de auto op weg naar huis waren mijn man en ik onze volgende vakantie al aan het plannen. Het wordt hoogstwaarschijnlijk een reisje Berlijn dit najaar. Een vakantie die we op het allerlaatste moment kunnen afzeggen, indien dat nodig is. Een reisje met z’n tweetjes, zonder kinderen, om even lekker tot rust te komen en van elkaar te genieten. Een weekendje maar hoor, want zo lang kunnen we ook niet zonder hen.
En dat gegil? Ik ga er vanuit dat we daar volgende zomer geen last meer van hebben. Niet alleen zitten we dan in een appartement, onze zoon is dan ook bijna twee en kan ons dan beter begrijpen en hopelijk een beetje praten. En anders krijgen we hem net als zijn zus vast wel stil met een tekenfilm op een tablet, al is het maar voor een half uur. En dan kunnen we rustig en zonder gêne een spaghetti eten op een terras is Zuid-Italië.
