30 maart 2020 door Jasmina
´Ik laat me niet bang maken door dat coronavirus, en ik laat het al helemaal niet mijn leven beheersen.' Dit riep ik een paar weken geleden nog. Helaas ben ik van de koude kermis thuisgekomen en beheerst heel het corona gebeuren nu wel mijn leven.
Ik ga al een paar weken niet meer naar de winkel, kom niet op straat en heb mezelf en mijn gezin opgesloten in huis. Alles om geen onnodige risico’s te nemen. Ik was dus ook in grote shock toen ik een tijdje terug in het nieuws zag dat mensen spontaan naar het strand, de Haagse markt of met zijn allen naar een bouwmarkt gingen. Waarom zou je zo onvoorzichtig zijn? Zien mensen de ernst van deze crisis niet in?
Ondanks dat ik binnen de risicogroep val, ben ik absoluut niet bang voor het virus zelf, waar ik wel bang voor ben is dat mijn vader het krijgt. Mijn vader heeft longkanker met uitzaaiingen naar zijn hersenen en zit in zijn laatste fase. Hij is de laatste tijd erg verzwakt en eet amper. Als hij corona krijgt, is hij binnen een week dood. Reden genoeg dus om mijzelf op te sluiten in huis en ons zo goed mogelijk te beschermen omwille van hem. Ik woon niet bij mijn ouders in de buurt, zij wonen in de provincie Groningen, ik woon in Zuid-Holland, maar jeetje wat heb ik ze de afgelopen week gemist.
Ook mijn kleine meid miste haar grootouders heel erg, en hoe leg je een kind van nog geen 2 jaar uit dat we voorlopig echt niet naar opa en oma kunnen gaan? Gelukkig was het elke dag mogelijk om te videobellen en hebben we leuke tekeningen en schilderijtjes gemaakt om op te sturen, maar het is toch niet hetzelfde. Geen kus, geen knuffel, geen fysiek contact. Corona zat er altijd tussenin. Het zorgt vooral voor heel veel spanning en onrust maar ook voor veel gemis. Ook al wilden we dolgraag naar ze toe, het was helaas geen optie.
Tot afgelopen vrijdag. Ik kreeg een appje van mijn moeder dat mijn vader naar het ziekenhuis moest. Ik zag de ernst er nog niet van in, totdat ik haar aan de telefoon sprak. Mijn moeder was zo in paniek, ik had haar nog nooit zo horen huilen. Ze had mijn vader buiten bewustzijn op de toiletvloer gevonden, schuim om zijn mond en bloed uit zijn neus. We weten natuurlijk dat mijn vader ongeneeslijk ziek is, en we op een moment afscheid van hem moeten nemen, maar nu al? Ik probeerde mijn moeder te kalmeren, maar dat is telefonisch zo lastig. Ze zou me later terugbellen, want de ambulancebroeders waren met mijn vader bezig.
In de tussentijd belde ik mijn zusje, die iets dichterbij mijn ouders woont. Normaal gesproken, zou ik meteen in de auto zijn gesprongen en naar ze toe zijn gegaan. Nu was dat echter niet mogelijk. Corona gooide roet in het eten en ik moest afwachten. Indien het minder ernstig was dat het leek, kon ik beter thuis blijven. Ik zou ze alleen maar onnodig in gevaar brengen door toch te komen. Ik zei tegen mijn zusje dat ik niet wist wat ik moest doen, de tranen rolden over mijn wangen. Ik had het gevoel dat ik in een spagaat zat. Maar ook zij was van mening dat we beter thuis konden blijven.
Mijn moeder mocht vanwege het coronaprotocol niet met mijn vader mee in de ambulance. Ze moest zelf naar het ziekenhuis rijden, 40 minuten verderop. Helaas is dat geen optie omdat mijn moeder een nieuwe knie moet en dus niet mocht autorijden. Mijn zusje woont vlakbij het ziekenhuis, maar sprong eerst meteen in de auto om mijn moeder op te halen. Ook zij probeerde dus de laatste tijd de bezoekjes aan mijn ouders te beperken omdat ze hen niet onnodig in gevaar wilde brengen.
Wat ik op dat moment niet wist, was dat mijn zusje in de auto mijn moeder erop voorbereidde dat ze rekening moest houden met alle scenario’s. Het kon immers best zo zijn dat mijn vader in de tussentijd al was overleden. Ook zij voelde de angst. In het ziekenhuis aangekomen, mocht alleen mijn moeder naar binnen. Vanwege het coronaprotocol mocht mijn zusje niet bij hem en moest ze in de wachtkamer wachten. Wachten duurt ontzettend lang, als je niet weet of je vader überhaupt nog leeft. Tijdens het wachten belde ze me weer op. Ik hoorde aan haar stem dat het menens was. Aan de trilling in haar stem, wist ik dat ik helemaal niet thuis moest zijn. Ik wilde richting het noorden. Ik had niet voor niks heel voorzichtig gedaan de laatste weken en had alle fysieke contacten vermeden. Dat had ik ook gedaan voor mijn vader, zodat ik wel kon komen indien het dus niet goed zou gaan. Ik had op elke mogelijke manier mijn immuunsysteem een boost gegeven, ook al vond ik de drankjes niet lekker, omdat ik zo hoopte niet ziek te worden. Alles om mezelf en mijn gezin zo goed mogelijk te beschermen tegen dit virus. Maar nu kon dit virus me niet stoppen, ik moest bij mijn familie zijn.
Je mocht het ziekenhuis niet binnen komen als je de laatste 14 dagen in een andere provincie was geweest dan de 3 noordelijke provincies. Aangezien ik uit Zuid-Holland kom, moest ik dus thuis afwachten. Maar liever bij mijn moeder thuis, dan op bijna 3 uur afstand. Ik pakte mijn spullen in, en nam zelfs kleding mee voor een mogelijke begrafenis. Ik hield dus met alle scenario’s rekening, ook dat ik mijn vader niet meer levend zou zien en hij misschien thuis zou komen tussen 6 plankjes.
In het ziekenhuis bleek dat mijn vader een epileptische aanval had gehad en daarom niet bij bewustzijn was. Als snel kreeg hij nog zo’n aanval. Gelukkig was de oorzaak gevonden en konden de artsen hierdoor snel handelen. Mijn vader was later op de dag beperkt bij bewustzijn en we konden even videobellen. Praten ging nog niet echt, maar we mochten hem tenminste even zien via de telefoon. Mijn hart was overdag al in 1000 stukjes gebroken en vond het heel lastig dat ik niet fysiek aanwezig kon zijn. ’s Avonds bleek dat mijn vader zijn rug was gebroken, ouch! Ook dat nog. Maar heel eerlijk, liever dat, dan dat hij in deze coronatijd zou komen te overlijden. Je weet het natuurlijk nog steeds niet zeker, maar de gedachte dat je hem geen waardig afscheid kan geven of hem niet meer levend zou zien, is ondraagzaam. Kanker is een rotziekte, maar in deze tijd maakt het het nog echt heel veel lastiger.
Inmiddels is mijn vader weer volledig bij bewustzijn en wordt hij dus niet meer in slaap gehouden, maar het blijft lastig dat we niet bij hem mogen zijn. Ik snap het hoor, dat ziekenhuizen maatregelen moeten nemen. Maar op deze manier maakt corona niet alleen lichamelijk ziek, maar ook geestelijk. Als iemand van wie je houdt pijn heeft, of in het ziekenhuis ligt, wil je niks liever dan bij die persoon zijn. Nu moeten we het doen met videobellen. Ik ben dankbaar dat dat er is hoor, maar het is toch anders. Ook al is dat de enige manier waarop we elkaar de laatste weken hebben gezien, nu zou ik niks liever willen dan gewoon naar het ziekenhuis kunnen gaan. Maar jah, het is niet anders…. Ook al heeft mijn vader geen corona maar kanker, toch is corona nu meer aanwezig dan ooit vanwege het coronaprotocol dat gehanteerd wordt.
