7 april 2020 door Karin Schrijver
Toen ik hoorde dat er mensen zijn die willen weten hoe ik mijn dag indeel, wat ik mee maak en hoe ik alles regel en plan moest ik eigenlijk een beetje lachen. Want zo bijzonder is het allemaal niet en zoveel interessante dingen maak ik niet mee. Nou, daar denken sommigen blijkbaar anders over. Niet vaak kreeg ik zoveel aanmoediging, felicitaties en lieve reacties als op de dag dat ik het bericht plaatste dat ik mocht gaan bloggen voor Ouders Online en hier mijn dagelijkse perikelen en mijn uitdagingen mag delen. Dus daar gaan we dan. Ik ga je mee nemen in mijn leven als alleenstaande moeder en hoe ik alle ballen in de lucht houd (en ze ook vaak laat vallen).
Inmiddels ben ik al zo’n 12,5 jaar een alleenstaande moeder. Natuurlijk worstelde ik in het begin met alles wat bij een scheiding komt kijken, de emoties, de ruzies, het verdriet en het gevoel van rouwen om iets dat niet meer is. Daar ga ik je vast nog in mee nemen in andere blogs. Maar het gekke is ook, en dat bedacht ik me dus afgelopen week, dat het ook mijn normaal is. Ik ben het zo gewend om alles alleen te doen, alles alleen op te pakken en overal zelf oplossingen voor te bedenken, dat ik er niet eens meer bij stil sta.
Feit is alleen dat het helemaal niet zo normaal is. In de afgelopen jaren strandde er bijna 40% van alle huwelijken. Dat wil nog altijd zeggen dat de meerderheid, laten we hopen, gelukkig getrouwd is. Het percentage van alleenstaande moeders (en vaders) die er nu alleen voor staan is enorm. In de jaren ’70 lag het aantal scheidingen rond de 15%, dat is nogal een verschil toch? Nu ga ik je niet verder vervelen met het hoge aantal ouders die nu alleen hun kind(eren) opvoeden en groot brengen. Maar waar ik wel bij stil wil staan is dat wat wij (ja inderdaad jij en ik) doen niet zo normaal is.
Als ik om mij heen kijk dan zie ik getrouwde stellen die samen hun kind(eren) opvoeden. Zij nemen samen beslissingen, praten met elkaar over de opvoedregels en regelen samen de opvang en het huishouden. Dit doe ik als alleenstaande moeder dus in mijn uppie. Dan zijn er nog de dagelijkse dingen die ik alleen moet oppakken en dit doe ik zonder er nog over na te denken. Alle huishoudelijke klusjes inclusief een lamp vervangen, de kozijnen schilderen en een schilderij ophangen doe ik zelf. Daar komt bij dat ik de volledige verantwoordelijkheid en zorg heb over mijn zoon. Is hij ziek, blij, verdrietig, boos of onrustig dan ben ik er solo. Ook als er iets kapot is in en rondom het huis zal ik daar iemand voor moeten bellen of vragen om het te repareren. En zo kan ik nog tal van dingen noemen die ik alleen doe en die heel veel alleenstaande moeders zelf moeten doen, waar je dit voorheen samen oppakte.
Laat ik nu niet beginnen met klagen en begrijp me goed: dit is ook niet bedoeld om te klagen. Ik schrijf dit op omdat het soms nodig is het zichtbaar te maken dat ik dit alleen doe en velen met mij. Dat ik in principe alles alleen doe. En daar ben ik 98% van de tijd oké mee.
Ik ben elke dag blij dat ik alles zelf kan en mag bepalen wat ik die dag ga doen of juist niet ga doen. De enige waar ik mee hoef te overleggen ben ik zelf en als ik input wil dan vraag ik dat aan mijn broer of vriendin. Trots voel ik me als ik terug kijk en zie hoe ik mijn leven opnieuw heb opgebouwd van niks naar nu. Dankbaarheid overspoeld me als ik mijn zoon zie lachen en hem elke dag mag zien opgroeien tot een mooie, zorgzame en lieve jongeman. De afgelopen jaren heb ik zoveel geleerd over mezelf, over mijn zoon en over het leven, dat is niet in geld uit te drukken. En ook financieel gezien sta ik overeind, zelfs na heel veel schulden en onverwachte rekeningen. Het grootste deel van de tijd voel ik me zo en ben ik helemaal oké met het feit dat ik nu als alleenstaande moeder in mijn leven sta.
En heel soms mis ik die schouder om op te leunen. Mis ik iemand om mijn verhaal aan kwijt te kunnen. Dan mis ik de warmte en liefde van een relatie. En ook dat is wat er mag zijn, al voelt het dan verdrietig en eenzaam. Ook al ben ik een alleenstaande moeder en is mijn leven vrij rustig en saai zelfs, het is mijn leven en ik houd er van.
Dit is mijn normale, bijzondere en tegelijk interessante wereldje. Ik neem je mee de komende tijd. In mijn gedachtenwereld. In mijn dagelijkse leven. In mijn geluk en in mijn struggles.
Liefs Karin
