23 september 2020 door Femke Wester
Femke coacht pubermeiden. En dan liefst het type 'meiden met blauwe haren die de wereld gaan veranderen'. Zelf heeft ze drie zoons en een man, met wie ze in Londen en Barcelona woonde en nu in het Groningse Winsum. Ze vertelt hier over de pubers in haar leven die haar wereld wervelend houden.
Mijn oudste zoon werd van de week dertien. Mijn kleine, grappige, dappere ventje dat met tien maanden al liep en de halve speeltuin in Barcelona terroriseerde. “TU: NO!!!” riepen de zandkasteel bouwende peuters. Die zagen mijn onhandig rondstampende kleintje al aankomen…
En nu dertien. Baard in de keel, ironisch taalgebruik, een half leven waar ik niks meer van weet. Boeken, telefoon, Dungeons and Dragons, Raspberry Pie… Grote jongensdingen.
Hier rondom ons huis staan een paar grote kastanjebomen. In de herfst strooien ze kastanjes. Zoveel dat er een ware schat aan glimmende ‘edelstenen’ ligt. Zo mooi. Ik wil ze liefst allemaal rapen en bij me houden, maar na een paar dagen worden ze al dof, de glans eraf. Er zit niks anders op dan te genieten van wat er nu is. Even door mijn handen laten gaan, inademen, bewust zijn van hun schoonheid en dan loslaten… Herkenbaar, Fem?
Dertien, ik geniet van hem en tegelijkertijd is er een hele harde schreeuw in mijn lijf die roept: “NEE STOP DE TIJD! IK WIL NIET!” En nee, ik zou hem níet het liefst in een doosje willen doen. Maar het sentiment snap ik wel. Maar al te goed.
Hoe doe je dat dan? Genieten van het moment? Hoe doe jij dat? Vooral onwillige pubers zijn er sterk in hun moeder zoveel mogelijk te ontwijken.
En zo adem ik mijn kinderen in, houd ik ze vast en terwijl ik aan de ene kant wel kan janken omdat ze ooit Echt Groot zijn, ben ik enorm vet dankbaar dat ik dit heb én kijk ik uit naar de nieuwe avonturen die we gaan beleven.
Dertien. Met gemengde gevoelens. Maar wat een prachtkind!
