5 november 2018 door Paul Morsch
Astrid en Paul zijn de ouders van drie kinderen Bram (4), Anne (10), Lot (11). Astrid werkt sinds kort fulltime. Paul is sindsdien huisman.
‘Heerlijk overdag een beetje rommelen in huis,’ sprak mijn ervaringsdeskundige buurvrouw. ‘Vergeet niet de poets op te zeggen,’ voegde ze er nog aan toe. Haar man verzekerde mij dat dit mijn beste keuze ever was. ‘Niemand denkt op zijn sterfbed, had ik maar wat meer gewerkt,’ zei hij. Mijn buurman kan het weten. Hij heeft zijn eigen uitvaartmaatschappij. Zelf werkt hij overigens meer dan zestig uur per week.
Aan het begin van het schooljaar voelde ik mij tot een uur of twee vorst in mijn domein. In de praktijk betekent dit dat ik pas douche nadat ik Bram naar school heb gebracht. Dan in gezelschap van omroep Max drink ik koffie, eet een sneetje brood, neem een pakketje voor de buren aan en lees de krant. Als ik dan na verloop van tijd echt wakker ben, kijk ik nog wat Netflix-series. Dan moet ik rond een uur of half twee al vaart maken om nog wat te eten voordat ik Bram ga halen. Vanaf dat moment is de macht aan het kindvolk en vlucht ik naar zolder voor de was en naar de super voor boodschappen. Als ik toch in de buurt van mijn kinderen kom, stel ik mij dienstbaar op door achter hen aan wat schoon te maken, eten te koken en te zorgen dat iedereen op tijd is bij sportclub, ballet- of muziekschool. Een heerlijk leven was dat. Rommelen ‘to-the-max’. Ik genoot van de intensieve interactie met mijn kinderen en de vijf uur herbeleving van mijn studententijd in de ochtend. Inderdaad genoot.
Sinds ik zo prettig de dag door rommelde, is er veel veranderd. Het begon met de voorzitter van de voetbalclub die was getipt door mijn buurman. Waarom ik geen penningmeester wilde zijn? Ik kon geen reden bedenken. Evenmin had ik redenen om geen voorlees-, biep- en klassenouder te worden, een column te schrijven voor de buurtkrant, vrijwilliger bij het Kringloopcentrum en de muziekschool te worden. O ja en ik beheer de webpagina van ‘Stichting voor vrede en duurzaamheid’.
Eigen schuld, eens. Ik vind nee zeggen nu eenmaal lastig. Al helemaal zonder goede reden. Ondertussen nemen al die activiteiten wel heel veel meer tijd in beslag dan vooraf beloofd, bedacht en berekend. Door s’ avonds nog wat te werken en wat minder te sporten, krijg ik het best rond gerommeld hoor. Gisteren ook maar mijn Netflix abonnement opgezegd, van dat geld kunnen we weer een poets betalen.
