29 mei 2019 door Joyce van Ombergen-Jong
Het doek gaat open, en daar staat ze; Magdalena… de dochter van Don Nuño Manso de Jarama. Een klassieke schoonheid gekleed in een prachtig gewaad. Zodra ze begint te praten rolt de ene klassieke Spaanse zin na de andere van haar lippen alsof ze nooit anders heeft gedaan. Je zou denken dat dit een Spaanse schone is, maar niets is minder waar.
Hier staat mijn dochter, geboren in Nederland en sinds haar 7e woonachtig in Spanje. Ze heeft een van de hoofdrollen en vertolkt die met verve. Ik realiseer me dat het nooit helemaal zal wennen om mijn kinderen een taal te horen spreken die ik nooit zo machtig zal zijn als zij. Dit keer dus zelfs een klassieke versie van het Spaans, wat ervoor zorgt dat ik grote delen van het toneelstuk niet kan verstaan. Gelukkig wordt er zodanig goed geacteerd dat ik ook zonder woorden kan begrijpen wat de strekking van het verhaal is. Ik begrijp zelfs sommige grappen en geniet me suf.
Onder de indruk ben ik ook. Ze heeft het toch maar mooi geflikt. Integreren in een ander land, een nieuwe taal geleerd en nieuwe vrienden gemaakt. Van de dorpsschool de overstap gemaakt naar Málaga-stad. Als enige van haar klasgenoten koos ze bewust voor een studie die alleen daar te volgen was. Weer een nieuw begin, spannend en niet de makkelijkste weg maar ze doet het, elke keer weer.
Ik zie haar nog de eerste lesdag in ons Spaanse dorp in de klas zitten. 'Mama, niet weggaan', zei ze met tranen in haar ogen. Wat voelde ik me schuldig toentertijd. Later gaf ze toe me oprecht gehaat te hebben. Ik kon haar geen ongelijk geven. Gelukkig kijkt ze er nu heel anders naar en ziet ze haarscherp de positieve dingen die het haar gebracht heeft. Zo schakelt ze moeiteloos tussen drie talen en past zich makkelijk aan nieuwe situaties en mensen aan. Wat een cadeau!
Na afloop doen we nog een drankje en loop ik gelijk op met een van haar beste vriendinnen. "Robin is de beste vriendin die je je maar kunt wensen", vertrouwt ze me toe. Ik weet het, ik heb een getalenteerde en bescheiden dochter. Hoe trots kun je als moeder zijn?
