8 december 2020 door Karin Schrijver
Ja! De kerstdagen komen er aan! En dit jaar heb ik er zowaar weer zin in. Dit wordt onze laatste kerst in dit huis, op deze plek en in dit dorp. Volgend jaar gaan we namelijk verhuizen, mocht je de eerdere column hierover nog niet gelezen heb, en daar hebben we heel veel zin in. Maar eerst doorleven we alle seizoenen nog één keer hier. En dus ook de feestdagen.
Toen ik klein was en kerstmis vierde, was dat met mijn ouders en broertje. Mijn moeder kookte uitgebreid, de meest heerlijke en nostalgische gerechten kwamen dan voorbij. Ik was een lastige eter, maar ik kan mij niet herinneren dat dat met kerst een probleem was. Aan het einde was er altijd een lekker toetje met iets speciaals.
En dat speciaals was dat er een goudkleurig kerstcarrousel op tafel kwam. Daar kon je kaarsjes onder zetten waardoor door de warmte van de kaarsjes het ornament ging draaien en een engelenachtig geluid maakte. De engeltjes aan het draaischijfje draaiden en dansten op het klingelende geluid van de belletjes. Dat is één van de dingen die mij het meest zijn bijgebleven van kerst toen ik klein was. Na het overlijden van mijn moeder heb ik het ornament niet meer terug kunnen vinden in haar kerstspullen. Geen idee waar het gebleven is, maar ik zie het nu voor me staan op de tafel. Zo mooi, magisch gewoon.
Kerstmis heeft bij mij veel mooie en warme herinneringen. Niet te vergeten de verplichte foto bij de kerstboom. Mijn broertje en ik met onze grootste glimlach om de kerstboom als engeltjes. Als ik die foto’s nu terugkijk, moet ik er zo om lachen en geeft het mij zo’n warm gevoel. Dat hoopte ik ook aan mijn kind mee te geven. Na de scheiding werd dat iets anders dan ik mij had voorgesteld.
Ik moest kerst echt opnieuw uitvinden. de jaren die volgden ging ik de ene dag naar mijn vader en de andere dag naar mijn moeder toe met Robin en zo vulde ik de kerstdagen. Soms ging Robin een middagje naar zijn vader toe, maar dat waren er meer niet dan wel. Later kwamen daar weer schoonouders bij, die na een paar jaar ook weer afvielen toen die relatie voorbij was. Toen overleed mijn moeder en moest ik weer opnieuw kerst inrichten. Ik deed er alles aan om die kerstdagen zoveel mogelijk te vullen met andere mensen, zodat mijn zoon ook dat warme gevoel zou hebben.
Ik wilde heel graag dat Robin mooie kerst herinneringen zou hebben. Net zoals ik in een turbulent huishouden ook fijne kerst herinneringen heb. Elk jaar versier ik daarom ons huis met een kerstboom, kaarsjes en kransen. Ik vind de warmte en gezelligheid van kerst heel fijn en liefdevol. Dat wil ik ook graag op Robin overbrengen. Toch miste ik het gezinsgevoel dat ik wel had en hij dus niet.
Een paar jaar geleden zouden we voor het eerst, door omstandigheden, met kerst alle dagen thuis zijn. Met zijn tweetjes dus. Voor het eerst in mijn leven had ik geen zin meer in kerst. Ik heb een klein boompje gekocht en dat was het. Ik kon het niet opbrengen om het huis te versieren en had er totaal geen zin in. Mijn broertje kwam op kerstavond gourmetten en dat was het.
Die avond bedachten we dat dit niet de bedoeling hoeft te zijn. Dat ik een alleenstaande moeder ben, wil niet zeggen dat ik mijn zoon geen gezinsgevoel kan geven en geen warme herinneringen aan kerst. Dat ligt volledig aan mij als dat niet zo zou zijn. Robin en ik zijn een gezin. En samen maken we mooie herinneringen met of zonder familie om ons heen.
Tweede kerstdag gingen we met mijn broertje op pad en belandden we bij een prachtige kerstshow. We hebben genoten van de beleving samen en enorm gelachen om Robin, die pontificaal op de roltrap ging zitten, omdat zijn benen moe waren van het lopen door het tuincentrum. Ondanks dat ik tegen deze kerst opzag, werd het een begin van nieuwe kerstherinneringen.
Er is veel wat ik niet kan doen. Ik kan geen vader uit de lucht toveren waar ik gelukkig mee samen ben om een gezin te vormen met Robin. Ik kan geen familie hier aan tafel zetten en ze dwingen om gezellig te doen, terwijl dat niet zo is. Ik kan mijn moeder geen knuffel meer geven tijdens de kerstdagen. Er is geen broertje of zusje waarmee Robin op de foto moet voor de kerstboom. Inderdaad, veel is lastig en kan niet.
Gelukkig ben ik geen doemdenker, maar kijk ik graag naar wat er wel mogelijk is. En na die vervelende kerst van een paar jaar geleden heb ik besloten om het anders te gaan doen. Ik doe wat voor mij en wat voor Robin goed voelt. We doen niet meer aan verplichtingen. We doen niets meer alleen omdat het zo hoort. We doen waar we samen zin in hebben. En vorig jaar was dat een fantastische kerst. Ja, het was anders en nog wat onwennig. Maar we hebben plezier gehad, we hebben lekker gegeten en we hebben elkaar verrast met leuke cadeautjes.
Ook al is kerst anders, kerst is nog steeds een fantastisch moment om prachtige herinneringen te maken. Dit jaar zijn de kerstdagen in de agenda in principe nog helemaal leeg. We hebben inmiddels de kerstboom opgezet en de kamer versierd. Ik heb een adventskalender gemaakt voor Robin (na gevraagd te hebben of hij dat nog wel leuk vindt, want ja, 15 hé) en die wordt nu elke dag uitgepakt.
En als ik aan Robin vraag wat hij van kerst vindt, zegt hij: “Ik vind het altijd zo gezellig, mam. Gewoon lekker doen waar we zin in hebben, met de lichtjes aan en dat vind ik fijn.” Herinneringen maak je met je hart en ons hart is hier. Samen met kerst mooie herinneringen maken.
Wij wensen jullie fijne feestdagen en maak er samen wat moois van. Liefs, Karin en Robin
