11 november 2020 door Vera Bijma
“Bah, roze is voor meisjes.” De afkeer is van zijn gezicht af te lezen. Voor mijn 7-jarige zoon is het heel duidelijk: roze is voor meisjes. Net als poppen.
Als kleuter was hij nochtans dol op roze. Roze en oranje waren zijn lievelingskleuren. Het is dat ik er een foto van heb, anders zou hij me nooit geloofd hebben. Ikzelf heb er geen bewijs voor nodig: ik herinner me als de dag van gisteren hoe trots hij met zijn roze drinkfles in zijn kleine bijenrugzakje voor het eerst naar school ging. En niemand in zijn klas die er raar van opkeek. Op die leeftijd plakken ze de leukste knutselwerkjes, maar gelukkig nog geen ‘etiketten’.
Heerlijk eigenlijk hoe onbevangen hij toen nog naar zogenaamde genderafhankelijke spulletjes als haarspeldjes en glitterarmbandjes keek. Nu ik er zo eens over nadenk, kan ik best een redelijk lijstje ‘meisjesdingen’ afvinken die hij leuk vond. Zoonlief dolgelukkig met glimmende haarspeldjes in zijn haar: check. Zijn uitdagende blik in de camera toen hij in mijn hoge hakken rondparadeerde: check. Behangen met alle mogelijke kettingen en armbandjes uit mama’s sieradendoosje: check.
Maar je weet wel hoe dat gaat. Op een dag zegt een vriendje of vriendinnetje, meestal eentje met een oudere broer of zus, tegen je kleine spruit dat roze voor meisjes is. En hop, ineens wil je kind er niets meer van weten. Zo ging het ook bij de mijne. Exit roze drinkfles. Ineens moest alles blauw, zwart of groen zijn. En stoer. Ik hoefde niet aan te komen met kleren waar geen graafmachine, dinosaurus of superheld op stond. Anders weigerde hij pertinent om het aan te trekken. Zelfs een trui met een schattige ijsbeer kon zijn goedkeuring niet meer wegdragen.
Nu moet ik zeggen dat het ook wel een echte jongensjongen is. Hij is dol op dingen bouwen – en afbreken, maar dat terzijde. Lego, Kapla, K’nex, hij kan er uren zoet mee zijn. Ook haalt hij graag acrobatische toeren uit op de schommel, klimt hij met zijn blote voeten tussen de deuropening omhoog tot aan het plafond en maakt hij salto’s op de bank. Het betere stuntwerk zullen we maar zeggen. Al het soort zaken die in onze maatschappij al snel als jongensdingen worden bestempeld. In tegenstelling tot het spelen met barbies en het dragen van prinsessenjurken. Dat is voor meisjes. Naar het schijnt.
Maar soms is er dan toch nog die nieuwsgierigheid naar typische meisjesdingen. Begin dit jaar waren we met de hele familie bij elkaar. Toen één van de vrouwen op een gegeven moment een setje nagellakpotjes tevoorschijn haalde, dromden alle meisjes samen om hun nagels te laten lakken. Zoonlief keek van een afstandje toe en vroeg toen heel zachtjes aan mij of hij dat ook mocht. Ik vond het prima. Dus zodra alle dames tevreden glimlachend met wapperende handjes de beautytafel hadden verlaten, schuifelde hij verlegen dichterbij. Toen hij zag dat er ook blauwe en groene nagellak was, liet hij zijn laatste schroom varen. Ik vermoed dat hij het gevoel had dat het met deze stoere kleuren ook voor een jongen nog wel door de beugel kon.
Trots als een pauw was hij op zijn prachtig gelakte nagels. Tot het familieweekend ten einde kwam en hij de volgende dag weer naar school moest. Ineens wilde hij de nagellak eraf. Want stel dat de andere jongens hem zouden uitlachen. Nu kon ik natuurlijk wel zeggen dat hij zich daar niets van aan moet trekken, maar zo werkt het helaas niet in de praktijk. Zeker niet bij ons gevoelige mannetje. En dus ook exit nagellak. Dat was toch echt wel het laatste vinkje op zijn lijstje van meisjesdingen. Dacht ik.
Gisteren zat ik met een kop dampende thee in mijn handen te kijken hoe heerlijk hij met zijn Lego zat te spelen. En ineens zag ik het. Hij had een tiental legopoppetjes uit elkaar gehaald. Er lag een heel arsenaal aan broekjes, jasjes, kapsels, helmpjes en andere accessoires over de grond verspreid. Ik keek gefascineerd toe hoe hij verschillende combinaties uitprobeerde en ineens viel het kwartje: jongens spelen ook met poppen. Ze beseffen het alleen niet.
