11 maart 2020 door Joyce van Ombergen-Jong
Op zaterdagochtend naar IKEA, iets wat ik normaal gesproken te allen tijde probeer te vermijden. Als ik na lang uitstellen dan toch weer eens besluit te gaan dan kies ik een dag en tijdstip waarvan ik zo goed als zeker weet dat het er relatief rustig is.
Ik weet inmiddels precies hoe de verkorte route loopt en ren nog net niet door de paden terwijl ik de spullen van mijn lijstje in mijn kar gooi. Met het lijstje dat ik heb voorbereid zodat ik een keer thuis kom met waar ik echt voor kwam en me niet laat af- dan wel ver-leiden tot de aankoop van allerlei nutteloze zooi. Al denk ik daar in de winkel natuurlijk heel anders over. Mijn record ligt op 12 minuten in en uit, dit is inclusief (!) afrekenen. Oké, bij de zelfscankassa, eerlijk is eerlijk.
Maar zo gaat het niet vandaag. Dit keer is het anders. Dit keer heb ik er zowaar zin in ook al is half Haarlem op het idee gekomen om ook 'gezellig' naar IKEA te gaan. Dit keer loop ik met een grote smile door de stromende regen richting ingang terwijl ik mijn auto toch echt zo'n beetje op de laatste rij heb moeten parkeren zo druk is het al. Dit keer stop ik mijn jas en tas zelfs in een van de kluisjes zodat ik mijn handen vrij heb en straks niet half bezweet bij de kassa aankom. Dit keer geen short cuts, vandaag ga ik voor de full experience!
Dit keer sta ik stil bij elk meubelstuk, dekbed of accessoire om het te bekijken, op te meten en te noteren waar het in het magazijn te vinden is. Dit keer smaakt zelfs het eten me goed en neem ik de enorme rij voor lief die er staat om het te halen. Dit keer glimlach ik naar een medebezoeker terwijl die bij de toiletten toch echt zojuist bijna een deur in mijn gezicht heeft gegooid. Als ik het halverwege de winkel toch even benauwd krijg, herhaal ik in mijn hoofd de mantra 'IKEA is fijn, IKEA is fijn, dit keer krijgen ze me echt niet klein!'.
Vandaag is het iemand anders die enigszins gesloopt naast me bij de kassa staat. Vandaag is de dag dat mijn dochter officieel op kamers gaat!
