26 maart 2004 door Henk Boeke
De redenen waarom ouders en leerkrachten denken dat er iets mis is met een kind, worden steeds doller. Ouders Online schetst een trend.
Stel, u heeft een kind dat creatieve dingen bedenkt om zichzelf en anderen bezig te houden, en helemaal op kan gaan in zijn of haar spel. Een kind dat aan een stuk touw genoeg heeft om uren zoet te zijn, en ook nog eens zo sociaal is dat andere kinderen graag meedoen.
U zou dit vanzelfsprekend zeer zorgelijk vinden. Iets waarvan u denkt: ai, een gedragsprobleem! Waar vind ik zo snel mogelijk een therapeut?! Okee, laten we het niet overdrijven. Waarschijnlijk vindt u het al goed genoeg als dit kind zo snel mogelijk stopt met buitenspelen, en gewoon lekker voor de TV of achter de PC gaat zitten. Net als alle kinderen van zijn leeftijd.
Ja, de redactie verzint ze waar u bijstaat. Dacht u. Maar lees dan eens de onderstaande vraag, die deze week binnenkwam bij de Vraagbaak-rubriek Opvoeding en Gedrag.
Onze dochter wordt in augustus 6 jaar. Sinds enkele maanden heeft ze een nieuwe hobby gevonden op school.
Blijkbaar speelt ze op de speelplaats graag hondje met haar vriendjes. Dit houdt in dat ze op haar knieën rondkruipt.
De gevolgen hiervan zijn dat geen enkel paar schoenen of geen enkele broek langer leeft dan enkele dagen. U zal wel begrijpen dat wij hier niet gelukkig mee zijn.
We hebben haar al op allerlei manieren proberen te overtuigen hiermee te stoppen, maar niets helpt. Zo hebben we bijvoorbeeld al geprobeerd met haar te praten, haar niet te laten spelen, er niets van te zeggen, enzovoorts.
Niets helpt. Zelfs haar belonen als ze bij wonder eens niet had rondgekropen, haalt niks uit. Maar dit hebben we eigenlijk nog niet echt kunnen proberen omdat ze ons de kans hier niet toe geeft door het alle dagen te doen.
Het ergste van al zijn nog de leugens die er altijd bij komen.
Het is zo erg geworden dat we ons vertrouwen in haar bijna volledig kwijt zijn! De situatie is zo niet meer houdbaar.
Het is wel zo dat mijn dochter door omstandigheden iedere week-avond bij haar grootouders moet gaan slapen die haar dan naar school brengen. Ze weet wel dat ik (haar mama) de hele dag thuis ben.
Zou het misschien kunnen dat ze daarom op deze manier aandacht vraagt? Want voor deze misserie begon, zo'n 6 à 7 maand geleden, hebben we nooit de minste problemen met haar gehad.
Wat kunnen we het beste doen?
L. te A.
Om eindeloze discussies met de vraagstelster te vermijden, hebben we maar volstaan met een praktisch antwoord:
Beste L.
Onze ouders en grootouders hadden hier een prima oplossing voor, die om onduidelijke redenen in de vergetelheid is geraakt. Namelijk: stevige schoenen kopen die tegen een stootje kunnen (of, nog beter: houten klompen), en leren lappen op de knieën van de broeken naaien. Zo kan uw dochter lekker hondje spelen, en hoeft u niet alsmaar nieuwe kleren te kopen.
Henk Boeke [redactie Ouders Online]
Ach, wat maakt het uit, zou je zeggen. Eén rare ouder die een beetje de weg kwijt is. Waar maak je je druk over? Dat zal ik u vertellen.
Dit was geen incident, het is een trend. En dan bedoel ik nog niet eens dat moderne getut met Mexx- of Oililly-kleertjes, of het uit de gratie raken van klompen en lederen kniestukken. Nee, het is de trend dat steeds meer ouders (én leerkrachten!) denken dat er iets vreselijk mis is met een kind, als het zich gewoon als kind gedraagt. De opvoed-professionals hebben hun PR goed gedaan!
De trend dat kinderen die zich gewoon als kind gedragen, rijp zouden zijn voor professionele ondersteuning, is onmiskenbaar. We merken het dagelijks. "Mijn peuter van 3 is zo druk. Kunnen wij hem laten testen op ADHD?" Of: "Mijn zoon van 7 functioneert prima, maar in grote groepen voelt hij zich niet op zijn gemak. De juf stelde voor om een orthopedagoog in te schakelen." Of: "Help, mijn kind speelt doktertje." Hou toch op, zeg. Dit zijn gewoon gewone kinderen! Hun enige makke is dat ze zich nog niet gedragen als volwassenen.
Ook de reacties op onze boekbespreking van vorige week spraken boekdelen. We bespraken een boek over hoog sensitieve kinderen (lees: 'watjes') waarvan het gros van de ouders én het gros van de leerkrachten denkt dat dat half gestoorde gevallen zijn waar hoognodig aan gesleuteld zou moeten worden. Uit de reacties sprak een enorme opluchting, omdat men zich opeens realiseerde dat er feitelijk niets bijzonders aan de hand is en dat je dit soort kinderen gewoon moet nemen zoals het is. Een eenvoudige gebruiksaanwijzing volstaat.
Het zou ál te gemakkelijk zijn om de reclame de schuld te geven. Natuurlijk wordt ons via de reclame wel een ideaal-beeld voorgeschoteld (van jonge, snelle gezinnen, met moeders die werken, en vaders die afwassen, en kinderen die prima functioneren), maar de reclame bepaalt al lang niet meer de agenda. Reclame wordt weggezapt.
Maar waar komt dat idee van het kind dat zich als een halve volwassene zou moeten (en kunnen) gedragen dan wél vandaan? We hebben allerminst de behoefte om zondebokken aan te wijzen, maar 'de media' en de entertainment-industrie spelen natuurlijk wel degelijk een rol. Denk aan tv-programma's als 'de Mini-playback show', waarin kinderen als mini-volwassenen gepresenteerd worden, of 'Praatjesmakers', waarin eloquentie de norm is, of 'Total makeover', waarin gesuggereerd wordt dat de mens maakbaar is.
Daarnaast, we zeiden het al eerder, hebben de opvoed-professionals hun PR natuurlijk goed gedaan. Zelfs zó goed, dat we ooit in een beleidsrapport van de overheid lazen dat Ouders Online zijn bezoekers toch echt wat meer naar het RIAGG zou moeten verwijzen...
