8 november 2018 door Rogier Koers
Een paar keer per jaar spreek ik als teamleider van de mavo-afdeling met een oudergroep. Dit zijn bijeenkomsten waarbij de aanwezige ouders fungeren als klankbord.
Het kan hierbij over van alles gaan: het onderwijs, de veiligheid op school, het BYOD (Bring Your Own Device) beleid of de eeuwige strijd tegen de smartphones.
Eerlijk is eerlijk: ik heb soms moeite met deze bijeenkomsten, ondanks het gegeven dat de aanwezige moeders echt fantastisch zijn. Echter was de meest recente bijeenkomst een groot succes. We hadden namelijk een grote, gedeelde zorg: het leven van de leerlingen na de mavo.
Twee moeders uitten hun zorg over de staat waarin hun zonen verkeerden: 'Wanneer ik hem vraag welke opleiding hij wil gaan doen, kijkt hij mij glazig aan, om vervolgens zijn schouders op te halen en de playstation weer aan te doen.'
De gemiddelde mavo-leerling die examen doet is 15 á 16 jaar. Na ruim 3.5 jaar onderwijs te hebben gevolgd - waarvan ruim 2.5 jaar bij mij in de afdeling - wandelen ze in mei 6 (of 7) maal de gymzaal in, om na hun laatste eindexamen een maand lang te feesten. En terecht.
Maar dan? Begrijp me goed: een deel van de leerlingen kan niet wachten om met hun MBO-opleiding te beginnen. De enorme diversiteit aan opleidingen en de invulling hiervan biedt enorme mogelijkheden. En het perspectief verlost te zijn van alle drukke, gillende brugpiepers is op zichzelf al aantrekkelijk genoeg.
Maar is het heel vreemd dat dit grote arsenaal aan opties een groep kinderen ook onzeker kan maken? Want als er zoveel keuze is, dan moet de perfecte keuze er toch tussen zitten? En wat als je de verkeerde keuze maakt?
Het percentage van studenten die voortijdig stoppen met hun studie is groot. Dit is zo op zowel het MBO, het HBO als op de universiteit.
Er zijn alleen twee cruciale onderlinge verschillen:
Met andere woorden: een HBO student kan simpelweg stoppen met studeren, om te gaan werken of een jaar te backpacken door Azië. Een student op het MBO kan dit enkel zomaar wanneer hij/zij 21 jaar of ouder is, wat voor vrijwel geen MBO studenten geldt.
De bezorgde moeders en ik kwamen tot eenzelfde conclusie: hoe waardevol zou het zijn, wanneer je als middelbare school een soort tussenjaar kan toevoegen? Een jaar waarin een leerling vooral bezig is met het lopen van verschillende stages, binnen de bedrijfssectoren waar de leerling mogelijk in geïnteresseerd is. Hierbij uiteraard tot op zekere hoogte begeleidt door een docent. En vooruit: wellicht wat extra Nederlands, Engels en Wiskunde.
Door een dergelijk oriëntatiejaar vergroot je de kennis van de leerling van de bedrijfssectoren, en stel je de keuze voor een concrete vervolgopleiding een jaar uit, waardoor deze wellicht wat meer gerijpt is.
Het lijkt wellicht een te mooie optie om waar te kunnen zijn. Echter: wanneer de ouders uit de oudergroep en ik het zo snel met elkaar eens kunnen worden, waarom zouden anderen dat dan niet kunnen?
