8 april 2020 door Raymonde Mayland
De coronacrisis is voor niemand makkelijk en met name niet voor ouderen. Ik als gezonde volwassene loop minder risico dan iemand die dezelfde leeftijd heeft als mijn ouders. Daarom houden we ons allemaal aan de regels die het RIVM heeft opgesteld, om hen zoveel mogelijk te ontzien. Maar toch blijft het moeilijk.
“Betekent dit dat ik mijn kleinkinderen voorlopig niet zal zien?” Riep mijn moeder ruim drie weken geleden verontwaardigd nadat ik haar bezoek aan Düsseldorf afzegde. Het was half maart en Mark Rutte moest de maatregelen omtrent het coronavirus nog aankondigen. Mijn moeder zou naar ons toe komen om op de kinderen te passen terwijl wij verhuisden. Maar op het laatste moment zeiden we toch af. De ernst van de situatie was bij ons net doorgedrongen en het leek ons (gezien haar leeftijd) toch verstandiger dat ze thuis zou blijven. Voorlopig zullen we elkaar niet meer zien.
Mijn ouders zijn gescheiden en die van mijn man ook. Onze vaders zijn hertrouwd en onze moeders wonen alleen. Mijn moeder heeft een latrelatie, maar zij en haar vriend zoeken elkaar in deze tijd niet op. De twee oma’s brengen tijdens deze crisis hun tijd voornamelijk alleen door en dat vind ik soms wel vervelend. Aangezien we in Duitsland wonen, kunnen we niet met twee kleine kinderen even voorbij rijden en zwaaien. Dus facetimen we. De oma’s en opa’s zijn altijd zichtbaar blij als we bellen en dat doen we vaker dan normaal. Maar dat vervangt het echte contact niet. “Kan ik je maar even vasthouden,” zei mijn schoonmoeder tegen mijn zeven maanden oude zoontje, toen ik de camera van mijn telefoon op hem richtte. Hij grijnsde naar haar met zijn anderhalve tand en ze smolt zichtbaar. Bij mijn moeder is het niet anders. Want ondanks dat we op twee uur afstand wonen, zien de oma’s hun kleinkinderen normaal gesproken nog relatief vaak. Nu weten ze niet wanneer ze hen weer kunnen knuffelen en dat versterkt het gevoel van gemis.
Er is niets aan de situatie te doen en er zit niets anders op, dan je erbij neerleggen. Hoe moeilijk dat soms is. Wij hebben het nog enigszins makkelijk. Gelukkig konden we nog verhuizen en wonen we nu in een woning waarin mijn man kan werken in een aparte ruimte, terwijl de kinderen en ik in de woonkamer zitten. Mijn zoontje kan nog niet lopen en mijn dochter speelt het liefst binnen met haar poppenhuis. Ik zit dus niet met twee andere kinderen thuis die hun energie momenteel niet kwijt kunnen, omdat ze niet meer sporten zoals ze dat gewend zijn.
In deze moeilijke tijden wil je niet klagen. Ik heb mijn man en kinderen om mij heen die ik ontzettend leuk vind, dus van eenzaamheid is geen sprake. Ook hebben we het financieel nog niet moeilijk en niemand in mijn omgeving is ziek. Maar toch wil ik klagen, want ik vind de situatie niet makkelijk. Ik baal er flink van. Met name toen we nog midden in de verhuizing zaten en de oude woning nog wit en schoon moesten opleveren. Er was niemand die ons kon helpen of op de kinderen kon passen en dus witte ik de oude woning in mijn eentje, sjouwde mijn man zonder hulp oude meubels naar grofvuil en poetste ik alleen de oude woning schoon, terwijl de ander bij de kinderen was. Wanneer mijn man werkt, zorg ik fulltime voor de kinderen. Aan de ene kant is het heel waardevol, juist omdat ze zo klein zijn en het mijn band met hen versterkt. Maar tegelijk ook vermoeiend, want ze geven me geen moment rust en ik geen tijd heb om een simpel stukje te schrijven of aan mijn business te werken. Gelukkig is de verhuizing achter de rug en heb ik meer tijd voor mijzelf..
Het coronavirus en met name de maatregelen die zijn genomen om de verspreiding daarvan zoveel mogelijk tegen te gaan, zijn absoluut niet zonder consequenties. Niet alleen financieel, maar ook emotioneel. Ik denk aan alle vrouwen en kinderen die samenwonen met iemand die hen mishandeld, aan alle mensen die in financiële onzekerheid leven en aan degenen die niet eens afscheid konden nemen van iemand die ze liefhebben. Ik heb veel respect voor de zorgmedewerkers die elke dag met de gevolgen van het virus worden geconfronteerd en ik wens elke dag vurig dat het aantal slachtoffers afneemt en dat ze een goed werkend vaccin vinden. En zoals ik eerder zei, denk ik met name aan de ouderen in mijn omgeving. Ik maak me zorgen om hun gezondheid en ik wil niet dat ze zich eenzaam voelen. Daarom bel ik ze zo vaak. Als ik ze spreek, blijk ik echter niet de enige te zijn met wie ze veel contact hebben en ze hebben zich op hun eigen manier aangepast aan de situatie.
Gister werd ons meisje alweer drie jaar. Net als vorig jaar en het jaar daarvoor, waren haar grootouders hier graag bij geweest. We wilden haar verjaardag op Pasen vieren bij opa in de tuin, maar dat gaat vanzelfsprekend niet door. Nu vierden we het met z’n viertjes thuis, met taart, spaghetti en cadeautjes en de familie op facetime. Ik vind het ontzettend jammer voor haar, maar het is niet anders. Ik troost mijzelf met de gedachte dat ze waarschijnlijk nog niet weet hoe het anders kan. Haar vierde verjaardag vieren we hopelijk wel in de tuin van opa. Met een grote taart en neefjes en nichtjes om mee te spelen.
