27 mei 2020 door Eef Lanoye
Ik wilde een vrolijk verhaal over hoe een thuisdag met de kinderen heel ontspannen was. Het was een volle dag die tot een hoop stress en gedoe had kunnen leiden - genoeg van dat soort dagen - maar deze dag werd een blije dag. Zelfs met een ochtend thuiskapper spelen. Met fris geknipt en gewassen naar een winkel voor pasfoto’s, geen sinecure met twee kinderen in corona-lockdown. Zelfs met acht kilo rabarber omtoveren in jam in de late middag. Met een conflict met de buurtkinderen. En tot slot met veel te laat avondeten terwijl we allemaal hangry en ontdaan waren door dat conflict.
Ik besloot namelijk na die kapsalon ochtend dat het tijd was voor ontspanning en plofte met een kop koffie in de zon op het balkon. Beentjes omhoog, kop in de zon en ogen dicht. De geur en smaak van verse filterkoffie (ik zweer erbij) in mijn neus en mond. Adem in, adem uit. De kinderen buiten aan het spelen. Bijna een half uur puur genieten.
Du moment dat ik mijn teennagels ging lakken, komen die koters natuurlijk aanwaaien. Weg instant vakantiegevoel dacht ik al, maar nee, ik liet het los. Volledige overgave aan wat er zich ontvouwde. En zo ontaardde mijn me-time in een super gezellige nagelsalon sessie met mijn dochter en zoon. Alledrie blij en ontspannen. Dertig fleurige tenen, twintig kleurige vingers. Twee trotse kinderen die ‘zelf gelakt’ hadden! Eén lachende moeder die trots was op zichzelf omwille van dat volledig loslaten en meebewegen.
Dat was de donderdag in de tweede week van de meivakantie, ondertussen een heleboel minder leuke thuisdagen geleden. Dagen van homeschooling door een ongeduldige gefrustreerde thuisjuf aan een dochter die thuis liever lui dan moe is, met een zoon die een ongekend talent voor stoorzenden heeft.
En we zijn vijf back-to-school dagen verder. Nog drie te gaan en dan eindelijk weer echt terug naar school! Ik prijs mijzelf absoluut gelukkig hier in Nederland als ik de situatie vergelijk met bijvoorbeeld Spanje, waar de scholen pas in september weer (deels) opengaan! Wat moeten ze wanhopig zijn daar. Al breekt mijn hart ook al dagelijks voor alle kinderen hier, een minder vrolijk verhaal.
Mijn zoontje van vijf - hooggevoelig en strong-willed als hij is - uit zijn angsten, stress en overprikkelingen in de vorm van een nietsontziende vuurspuwende draak met een sloopkogel als zwiepende staart. Om na een uitbarsting in totale ontreddering in mijn armen uit te huilen voor troost en ontspanning.
Hij is sinds de lockdown alle structuur en gevoel van veiligheid kwijt en dat weegt zwaarder en zwaarder. Voor zijn omgeving, maar het meest voor hem zelf. Boos en dwars ken ik hem wel, maar lusteloos en down had ik hem niet eerder gezien. De filmpjes van school kunnen hem al weken lang gestolen worden. Het gemis van school, van samen zijn met zijn klasgenootjes was en is te confronterend. Opnieuw komt hij elke nacht bij me slapen en bijna elke avond komt hij meermaals tot laat uit bed met de vraag wanneer ik ga slapen.
Terug naar school is geweldig, maar betekent nieuwe uitdagingen. Mijn zoontje ziet zijn eigen juf pas weer in oktober, haar zwangerschapsverlof is door corona vervroegd ingegaan. Zijn beste vriendje zit helaas in het andere deel van het alfabet. Alles is anders en niet leuk. Hij doet zijn best om het allemaal te verhapstukken en wil tegelijk zijn stoere zelf zijn op school. Maar alle spanning blijft diep van binnen zitten, ondanks alle uitbarstingen. En nu mag zijn zus weer naar zwemles - haar B halen kan nog net voor de zomer - maar hij niet.
Op dinsdagochtend probeer ik hem gunstig te stemmen voor ‘die stomme school’ met de ukelele van zijn nieuwe juf in het verschiet. Opstandig klinkt het: “Ik hoef dat gitaartje niet!” Hij wil dat school weer gewoon is. Met zijn eigen tafeltje, zijn eigen juf en zijn beste vriendje. Het is allemaal te veel, het duurt te lang. Ik geef hem groot gelijk. Net als hij wil ik mijn leven terug. Ik maak me ernstig zorgen om het nieuwe normaal dat helemaal niet normaal is en nog veel meer leed gaat veroorzaken. Leed dat straks gewoon weer op ieders eigen bord terecht komt.
Dus ik slik mijn eigen tranen weg en pak hem stevig vast. Ik troost hem met de woorden dat het heus weer goed komt. Dat hij niet alleen is en tot hij groter is, bij mij mag slapen. Slik. Ondertussen richt ik me met heel mijn hart tot het Universum om kracht en liefde. Voor hem. Voor ons. Voor mijzelf. Voor de hele wereld.
