10 november 2020 door Raymonde Mayland
Als kind vond ik het altijd zielig voor mijn ouders als mijn zusje en ik uit logeren gingen. We logeerden een aantal keer per jaar (vooral tijdens schoolvakanties) bij mijn tante in Amsterdam, daar speelden we met onze nichtjes. Als ik dat zei, dan zei mijn tante dat ik vooral geen medelijden hoefde te hebben. "Papa en mama vermaken zich prima zonder jou," zei ze. Maar mijn bezorgdheid bleef en ik was vaak blij als ze ons weer kwamen ophalen.
Nu, jaren later, begrijp ik wat mijn tante bedoelde. Geen kinderen in huis betekent uitslapen in het weekend, rustig een gesprek voeren. Maar het betekent vooral dat ik even geen rekening hoef te houden met kleintjes en min of meer kan doen waar ik zelf zin in heb. Net zoals vroeger. Laatst had ik zo’n weekend, het was vlak voor alle beperkingen omtrent het coronavirus weer ingingen. Mijn man en ik gingen een weekend weg en lieten onze zoon en dochter achter in de liefdevolle handen van mijn zus en haar partner. Mijn man is voor zijn werk vaker weg van huis, soms wel meerdere nachten. Maar voor mij was het de eerste keer dat ik meer dan 24 uur zonder mijn veertien maanden oude zoon doorbracht. Dus dat was even een dingetje.
Voor vertrek was ik toch best nerveus. Ik verheugde me erg op het reisje, maar ik was bang dat mijn kind het hele weekend ondragelijk zou zijn en mij vreselijk zou missen. “Ik weet nog dat je de vorige keer vier velletjes had volgeschreven,” zei mijn zwager nog een paar dagen voor het weekend. Hij refereerde naar de keer dat mijn man en ik een paar jaar geleden voor het eerst een kleine vakantie met z’n tweeën hadden, sinds de geboorte van onze dochter, en ik een handleiding van acht pagina’s had getypt voor de achterblijvers. Ik had alles wat zij van mijn dochter moesten weten, heel gedetailleerd opgeschreven. Zodat zij haar net zo goed zouden begrijpen, als ik dat doe. Na die opmerking van mijn zwager hield ik me in en besloot ik het bij een mondelinge toelichting te houden.
Een paar dagen van tevoren had ik mijn driejarige dochter voorbereid. Ik vertelde haar dat papa en mama een paar dagen weg zouden zijn en dat haar oom en tante voor haar kwamen zorgen. Wat haar het meeste van het verhaal was bijgebleven, was dat ze pannenkoeken zouden eten. Toen het moment zover was dat wij zouden vertrekken, leken onze kinderen weinig onder de indruk. Er kon nog net een kusje vanaf. Licht beledigd vertrok ik met een gerust hart. Dit komt goed.
Het weekend was heerlijk. We zaten in een mooi hotel met veel faciliteiten. We maakten gebruik van de sportschool, het zwembad, we aten in het restaurant en dronken cocktails in de hotelbar. We hadden mooie, lange en diepe gesprekken en konden laat naar bed gaan, er waren toch geen consequenties.
Na achtenveertig uur met z’n tweetjes, kwamen we zondag aan het begin van de middag weer thuis. We werden hartelijk ontvangen door onze kinderen die in onze armen sprongen. Volgens mijn zus en haar partner hadden ze ons toch gemist.
Ik houd van mijn kinderen en ik kan niet zonder ze. In alles wat ik doe houd ik rekening met ze. Maar het is ook ontzettend belangrijk om tijd voor jezelf en voor je partner te hebben. Vooral als je kinderen hebt. Naast het gewone nieuws kijk ik vaak entertainmentnieuws en het verbaast me soms dat stellen die al een lange tijd bij elkaar zijn, uit elkaar gaan terwijl ze kort daarvoor nog ouders zijn geworden. Waar gaat het dan mis? Vraag ik me dan af. Waarom verliezen sommige stellen elkaar als ze net ouders geworden? Misschien komt het omdat ze onvoldoende tijd voor elkaar vrij maken.
Mijn relatie is belangrijk voor mij, dat is de reden dat ik met mijn man naar Düsseldorf ben verhuisd. Ik houd van hem en ik wil samen met hem oud worden. En nu ik kinderen met hem heb, vind ik dat ik het ook aan hen verplicht ben om te investeren in mijn relatie met hun vader. Want zij profiteren er ook van als wij een goede relatie hebben. Daarom zijn dit soort weekendjes weg belangrijk. Niet alleen zodat ik dan eindelijk tot rust kan komen, maar ook omdat ik op die manier in mijn relatie investeer.
Hoewel ik het heerlijk vind, zo’n uitstapje zonder kinderen, kan ik nooit heel lang zonder ze en daarom duurt zo’n tripje nooit langer dan een paar dagen. Ik vraag me dan soms af hoe het over twintig jaar zal zijn, wanneer ze niet meer bij mij wonen. Zal ik ze dan ook zo missen? Ik zal het aan iemand met pubers moeten vragen…
