21 april 2006 door Justine Pardoen
Op 17 april bestond Ouders Online 10 jaar. De cadeaus en reacties waren hartverwarmend. Hierbij ons dankwoord, én een liefdesverklaring aan het Internet.
Afgelopen week vierden we ons 10-jarig bestaan. Dat was een hartverwarmende ervaring. Enorme bergen mail én papieren post ontvingen wij. Het ene bericht was al leuker dan het andere. En wat een vulkaan-uitbarsting van creativiteit, met al die zelfgemaakte kaarten! Hierbij willen we iedereen hartelijk bedanken voor al die geweldige aandacht.
Behalve alle e-mails, e-cards en tastbare ansichtkaarten vielen ons ook nog andere pracht-cadeaus ten deel. Zo kregen we bijvoorbeeld een fantastische slagroom-taart, een feest-artikel in een landelijk dagblad, en aandacht in weblogs (waaronder Buziaulane en Marketing facts). Dank, dank, dank!
Ons eigen feestje mocht er ook wezen, overigens. Daar bleek in het klein hoe we als site groot zijn geworden. Zoals sommige columnisten de kracht van de P-bank roemen, zo willen wij nog eens de kracht van het Internet noemen.
We hadden ons voorgenomen om twee feesten tegelijk te vieren: een virtueel feest op het Internet en een materieel feest bij ons thuis. De link tussen die twee zou gelegd worden door een webcam, waarop de virtuele gasten de gebeurtenissen bij ons thuis konden volgen. Dat ging goed, maar het bijbehorende gastenboek crashte voortijdig. Jammer maar helaas, dachten we. Dan maar zonder gastenboek. Programmeren tijdens het feest, dat vonden we toch wel zonde van onze quality time.
Maar dát pikten de virtuele feestgangers niet. Die wilden een gastenboek. En meer. Waarop ze de handen ineen sloegen, en op afstand een nieuw gastenboek én een live chat erbij knutselden. Waarna de grenzen tussen het virtuele feest en het feestje bij ons thuis totaal vervaagden.
Compromitterende screenshots
Alles begon in elkaar over te lopen. De virtuele feestgangers becommentarieerden de webcam-beelden in de live chat, en mailden elkaar compromitterende screenshots, terwijl wijzelf vanuit ons eigen feest weer deelnamen aan hún chat. Wat óók weer heel feestelijk was.
We hebben het al eerder gezegd (voor het eerst in maart 2000): een community zoals Ouders Online is geen virtuele gemeenschap maar een online gemeenschap. Het is geen schijnvertoning maar iets wat er echt is. De deelnemers hebben echt contact, al is het 'maar' via een kabeltje.
De afgelopen maand bleek dat nog eens pijnlijk duidelijk. Een van onze community-leden is geëmigreerd naar een Baltische staat, en voelt zich daar dood-ongelukkig. Na uitvoerig online-contact via het Forum van Ouders Online, heeft zij besloten om terug te keren naar Nederland. In haar prachtige maar zeer afgelegen huis in the middle of nowhere had ze nauwelijks mogelijkheden om zich te wortelen. Het contact met haar collega-ouders van Ouders Online bleef echter net zo hecht als voorheen.
Kortom: we zien nog steeds een rol voor Ouders Online als online gemeenschap, en we zijn nog steeds van plan om daar nog vele jaren mee door te gaan. Met zóveel steunbetuigingen als die we de afgelopen dagen gekregen hebben, zal dat zeker lukken.
