29 maart 2021 door Raymonde Mayland
Een vriendin van mij is onlangs voor het eerst moeder geworden van een zoon. Zo’n eerste zwangerschap en geboorte vind ik een bijzondere gebeurtenis en dus zocht ik in de weken voor haar uitgerekende datum regelmatig contact met haar. Ik dacht in deze periode bijna dagelijks aan haar maar daardoor ook weer aan de geboortes van mijn kinderen, nu bijna vier jaar en anderhalf jaar geleden.
Mijn dochter is geboren in een Utrechts ziekenhuis en mijn zoon in een ziekenhuis in Düsseldorf, waar we op dit moment wonen. Hun geboortes waren twee totaal verschillende ervaringen, maar de ontmoeting met allebei was magisch en onvergetelijk.
In het voorjaar van 2017 was ik hoogzwanger en met verlof. Het was fantastisch weer en ik kon niet wachten moeder te worden. Omdat mijn man en ik zelf na een zwangerschap van 38 weken waren geboren, stond ik twee weken voor de uitgerekende datum klaar mijn dochter te verwelkomen. Maar zij maakte totaal geen aanstalten om geboren te worden. Toen de uitgerekende datum verstreek en ik nog steeds geen wee had gevoeld, werd ik onrustig.
Op een woensdagochtend kreeg ik, toen ik vijf dagen overtijd was, voorweeën. Ik dacht dat het nu eindelijk ging gebeuren, maar het zou nog ruim twee dagen duren voor ik daadwerkelijk ging bevallen. Op donderdag bleek ik nog geen ontsluiting te hebben en werd ik naar huis gestuurd, maar op vrijdag zat ik op drie centimeter en mocht ik blijven.
We kregen een fijne kamer met een badkamer waar we mochten blijven. Die kamer ben ik niet meer uit geweest. In die kamer is mijn dochter geboren.
Hoewel ik het geen makkelijke bevalling vond, is het probleemloos gegaan. Na haar geboorte werd ze op mijn borst gelegd en ik was opslag verliefd. Het eerste uur lag ze bij mij en daarna mocht ze naar haar vader. Het was een onvergetelijk moment, dat me tot op de dag van vandaag ontroert. Zo’n vier uur na haar geboorte werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en mochten we met z’n drietjes naar huis.
Mijn dochter was 16 maanden toen we met het gezin naar Düsseldorf verhuisden. De wens voor een tweede kindje was er al een tijdje en na onze bruiloft kwam hij in vervulling. Ik was zwanger.
In plaats van een verloskundige, bezocht ik in Duitsland een vrouwenarts (oftewel gynaecoloog) voor mijn controles. Zij is echter niet betrokken bij de bevalling en dus bezochten we toen ik 34 weken zwanger was, een ziekenhuis in Düsseldorf die goed aangeschreven staat voor geboortes. Het bleek een afspraak te zijn waarin we vooral het papierwerk in orde moesten maken, zodat we ons daar tijdens de bevalling niet druk om hoefden te maken. We kregen niet de gelegenheid om een kamer te zien of om te praten over de bevalling.
Een week voor de uitgerekende datum werd ik op een maandagochtend wakker met weeën. Denkende dat dit ook een paar dagen zou duren, liet ik mijn man naar zijn werk gaan. Maar hij kwam al snel terug toen de weeën wat frequenter kwamen en dus reden we in de middag naar het ziekenhuis, terwijl mijn schoonmoeder thuis achterbleef met onze dochter.
Daar bleek de ervaring toch anders te zijn dan in Utrecht. Ik werd bij aankomst aan een monitor gekoppeld die mijn weeën maten. Na een half uur werd mijn ontsluiting gecontroleerd en toen die maar drie centimeter bleek te zijn, werd ik weggestuurd met de opdracht maar te gaan wandelen. Dit tafereel herhaalde zich iedere keer wanneer ik wilde weten hoe ik ervoor stond. Eerst aan de monitor, daarna ontsluiting checken en vervolgens mocht je jezelf vermaken wanneer dit onvoldoende was.
We liepen alleen maar rondjes in het ziekenhuis. Althans zo voelde het. We liepen van afdeling naar afdeling, op zoek naar informatie en rust. Uiteindelijk kreeg ik een aantal uur na aankomst een kamer op de kraamafdeling toegewezen, waar ik kon rusten.
We waren nog geen tien minuten in die kamer, toen mijn water brak en de weeën korter op elkaar kwamen. We liepen weer terug naar de andere kant van de verdieping, waar de baby’s worden geboren. Waarschijnlijk praten we hier over een slechts een paar meter, maar in mijn toestand voelde het als kilometers.
Ik verging van de pijn. Dit waren serieuze weeën, deze baby wilde er nu uit! Maar voor iemand wilde kijken hoe ik ervoor stond, moest ik weer eerst een half uur aan de monitor. Toen dat half uur eindelijk voorbij was, bleek ik negen centimeter ontsluiting te hebben en mocht ik eindelijk naar de kamer waar ik sinds mijn komst naar verlangde. Het kamertje dat ik Utrecht ook had, maar dan beter.
In die kamer werd onze zoon zonder complicaties geboren en ervaarde ik weer dat mooie moment, dat ik in april 2017 ook had.
Een paar uur na zijn geboorte ging ik weer naar het andere kamertje, waar eerder die dag mijn water brak. Dit keer hoefde ik gelukkig niet te lopen en werd ik met een rolstoel gereden.
Kraamzorg zoals wij dat in Nederland kennen, hebben ze in Duitsland niet. Nieuwe moeders blijven 36 uur in het ziekenhuis en daar krijgen zij en de baby alle zorg die ze nodig hebben. Verpleegkundigen kwamen in en uit de kamer om mij of mijn baby te controleren. We kwamen niets te kort.
“Het is een geboortefabriek,” zei mijn man over het ziekenhuis in Düsseldorf. Ze staan bekend om de bevallingen en dat is wat ze uitstekend kunnen. Ook de zorg na de geboorte was uitstekend, alleen dat gewandel van kamer naar kamer vooraf, had voor mij niet gehoeven.
In Nederland kreeg ik mijn eigen kamer in het ziekenhuis waar ik de hele dag kon blijven en dat was fijn, maar ik mocht na de bevalling gelijk weer vertrekken en dat vond ik dan weer minder. In Duitsland ervaarde ik door het gewandel in het ziekenhuis en die stomme monitor ontzettend veel onrust, maar de bevalling zelf en de zorg daarna was uitstekend.
De twee ervaringen hebben zijn plus- en minpunten. Wat ze beide gemeen hebben, is het gevoel dat ik had toen mijn kinderen op mijn borst gelegd werden. Dat magische gevoel, liefde op het eerste gezicht. Nog steeds kijk ik op momenten verliefd naar hen, vaak als ze leuk aan het spelen zijn. Ze zijn gezond en gelukkig en dat is het belangrijkste dat er is.
Geen bevallingsverhaal is hetzelfde. Ik vind het heel bijzonder dat ik mijn kinderen in twee verschillende landen heb gekregen en dus twee totaal verschillende verhalen heb. Naar het bevallingsverhaal van mijn vriendin moet ik nog luisteren, binnenkort ga ik bij haar op kraamvisite. Ik hoop dat haar eerste ontmoeting met haar zoon net zo magisch was als mijn ontmoeting met mijn kinderen.
