1 juli 1998 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Een paar jaar geleden ontmoette ik een adoptiemoeder die vertelde dat zij nooit kwaad op haar dochtertje kon zijn. "Dan doet ze iets wat niet mag en zodra ik het haar wil verbieden, zie ik het kindertehuis voor me en kan ik het gewoon niet meer over m'n hart verkrijgen om boos te worden." bekende ze. Ik heb geantwoord dat ik me dat wel kon voorstellen, maar dat het me toch verstandiger leek om niet àlles op haar verleden te verhalen. Alleen, ik had toen nog geen kind, dus wie weet hoe ik er zelf mee om zou gaan?
In de praktijk van het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat het boos zijn mij tamelijk natuurlijk afgaat. Totdat Lisa-Xiu de afgelopen weken geheel nieuw gedrag vertoonde. Vrijwel in dezelfde week weigerde zij achtereenvolgens op de commode te gaan liggen, in de buggy te klimmen, op haar kinderstoel plaats te nemen, op het fietsstoeltje te zitten, zich in het autostoeltje te laten gespen en alleen te gaan slapen.
Kortom, wij sleepten ons dagelijks van het ene strijdperk naar het andere. Zelfs boodschappen doen bij Albert Heijn verwerd van een leuk uitje in het boodschappenkarretje tot een stress-vol project. Elk boekwerk over adoptie sloegen wij erop na, Penelope Leach en collegae werden geraadpleegd en bevriende ouders geconsulteerd. De luttele uurtjes die mijn man en ik voor onszelf hadden, besteedden wij aan overleg en theoretiseren over haar eerste maanden in China, om elke dag tot een andere conclusie te komen. De stevige aanpak van dag één werd de volgende dag omgezet in liefdevol begrip voor onduidelijke angsten.
We overwogen advies van professionele adoptie-instanties, precies zoals ons was aanbevolen in de periode die aan ons nieuwe ouderschap voorafging. Maar wat men ook aanraadde of suggereerde (al dan niet gevraagd), het meeste legden wij uiteindelijk naast ons neer. Ons kind was misschien weer anders. Intussen merkten we dat er allesbehalve vooruitgang in deze fase zat en verlangden wij wanhopig naar de voltooiing van deze slopende groeisprong. Er moest iets gebeuren, dat was duidelijk.
Op een avond zijn wij tot Lisa-Xiu's ontzetting drastisch overgegaan op de beproefde vijf-minuten methode. De weken ervoor had ik mij 's avonds met moeite in haar bedje gewrongen om daar twee uur met haar op de slaap te wachten. Soms duurde dit langer, want ze was al snel alert op het moment dat ik me geluidloos oprichtte om via de commode het ledikant te verlaten. Maar nu zag zij zich geconfronteerd met eenzame opsluiting in slaapzak en bed. Brullend klampte ze zich elke vijf minuten vast aan de ouder die haar 'opgewekt' welterusten kwam wensen - en hield dat ruim anderhalf uur op maximale sterkte vol.
In de tussenliggende minuten streek ik met klamme rug een enorme stapel kleren, terwijl haar vader met kromme tenen het volume van zijn koptelefoon hoger draaide. U begrijpt hoe ontdaan ook wij waren toen langzaam maar zeker de tijd verstreek, terwijl zelfs Penelope Leach nog nooit had meegemaakt dat zoiets langer dan een uur duurde. Toen het eenmaal stil werd, waren wij weliswaar opgelucht, maar niet voldaan dat de taak was volbracht. Misschien hadden wij ons kind wel een trauma bezorgd door haar zo abrupt in haar bed gaar te laten koken....
De volgende dag kostte het een half uur voordat zij snikkend en 'Bij je, bij je' roepend in slaap viel. En na dag drie lag zij zelfs pratend en zingend in bed, hoorden wij door de babyfoon. Sindsdien slaapt ze ongestoord hele nachten door, ontwaakt lachend en verdraagt het dat wij haar in een stoeltje of vervoermiddel plaatsen. Ze lijkt meer van ons te houden dan ooit en is opgewekter dan ooit, al is de supermarktkar nog altijd taboe. Er heerst weer een ontspannen rust in huis. We geven elkaar zelfs geen high-five meer als ze weer zonder protest in bed is gekropen.
De ongerustheid en wanhoop hebben echter plaats gemaakt voor een lichte schaamte: dat we haar vijf weken lang zo hebben laten aanmodderen. Waardeloze ouders, dat zijn we.
