24 maart 2006 door Sarcas
Dochterlief ligt nog steeds niet op schema. Sarcas zelf ook niet, trouwens. Sterker nog: in Huize Sarcas ontbreekt elk schema. De chaos groeit.
"Zo kan het dus echt-echt-echt niet langer!" luidde onze openingszet. Onderwerp van discussie was opnieuw het falende huiswerkgebeuren. Na controle van de vorderingen bleek dat ze niet op schema lag. Het niveau schommelde ergens tussen 'nauwelijks wat gedaan' en 'bij lange na niet genoeg'. Terwijl het vorige verslag toch zo hoopgevend was...
"Wat dan", speelt ze de vermoorde onschuld. "Ik heb gisteren toch gewerkt?" Haar moeder werpt mij een blik toe. Die blik komt er vrij vertaald op neer dat ik, ik die het altijd zo goed weet maar háár altijd de kastanjes uit het vuur laat halen, nu maar eens ferme taal moet gaan spreken, en met gezag & autoriteit orde op zaken moet gaan stellen.
"Je, eh, huiswerk...", begin ik wat slapjes. "Ja maar", start de gladde puber, "daar kan ik toch niets aan doen. Ik ben ziek geweest. Ik wist niet dat ik die tests had. En ik was steeds zo moe".
Is het geraffineerdheid, dat ze haar argumentatie afsluit met een waar feit? Het klopt dat ze de afgelopen weken wat witjes uit school kwam, en als een blok in slaap viel zodra ze haar kamer binnenkwam. De laatste tijd gaat ze zelfs uit zichzelf vroeg naar bed. Volgens mij is ze ook weer gegroeid.
Maar het overduidelijk ontbreken van een vraagteken achter "daar kan ik toch niets aan doen", doet mij fronsen. 't Is goed met madam. Ernstig meld ik dat het in haar gestelde vertrouwen is geschaad. Na al ons aandringen op het maken van huiswerk, het vragen naar de stand van zaken, en pogingen om haar aan het werk te krijgen, hebben we er gewoon ontzettend de balen van.
We hebben gewaarschuwd dat het zou gaan gebeuren, we hebben váák gewaarschuwd zelfs, maar nu is het zover. Het volgende blok, zes weken lang, staat ze onder strenge curatele. Géén afspraakjes, géén internet, géén uitjes, géén feesten.
"Maar ik heb een schoolfeest, én een feest op het Fons!" klinkt het ontsteld. "Awww", denk ik. Wat sneu. En ik overweeg een "Je mag als..."-clausule. Maar ik verman me, en breng haar de eerder gegeven waarschuwing weer in herinnering.
"Je hebt het verprutst, en dit zijn de consequenties. Als je weer uit wilt, of iets anders, zal je het moeten verdienen. Door te werken, en je aan je afspraken met ons te houden." Haar blik maakt duidelijk dat wij kinderbeulen van het ergste soort zijn. Maar ze kan de boom in. We zijn onvermurwbaar. Je kind opvoeden betekent consequent zijn en je poot stijf houden.
Maar die stijve poot gaat nogal wat voeten in de aarde hebben, met excuses voor de ontsporende beeldspraak. Zelf zijn we namelijk ook niet zo bijster actief in ons huiswerk. Ik loop al weer behoorlijk achter met het betalen van de rekeningen. En het opbergen van de rekeningen van eh, dit jaar eigenlijk. Op mijn bureau is zoals gewoonlijk weer geen onbedekte vierkante centimeter te vinden. En op de overloop ligt al zeker twee maanden een hoop truien die ooit waren gewassen, daarna over de railing gehangen, vervolgens op de grond gevallen, en tenslotte tot kattenslaapplaats verworden. Opnieuw rijp voor de wasmand dus.
En dat is slechts een kleine greep uit ons huishouden. Maandelijks verzuchten we dat we meer orde nodig hebben. Een weekschema. Maandag: dit doen. Dinsdag: dat doen. Ik heb er wel eentje gemaakt, maar langer dan twee weken kon ik me er niet aan houden. Eerst nog even dit, eerst nog even dat. Oei, is het al 1 uur?! Naar bed!
En de afgelopen weken is het wel heel erg rommelig geweest. Vanwege een kleine verbouwing stampen er al twee weken bouwvakkers door het huis, de griep heeft huisgehouden, woeste schoolruzies moesten eindeloos worden besproken, en topdrukte heerste op het werk... Eerlijk gezegd is de controle op haar huiswerk ook wel minimaal geweest.
Ons treft blaam, zeker. We moeten, echt moeten, onszelf heropvoeden. Anders is zij de dupe van onze chaos. Ik vind het heel moeilijk. Maar ik heb nu goed ingezien dat we echt dingen moeten veranderen, willen we haar kunnen helpen. En ik kan sneller veranderen als ik een verantwoordelijkheid buiten mezelf heb.
Het moet, het moet. Orde, orde, galmt het al een week door mijn hoofd. Op mijn werk ben ik druk aan het organiseren. "Opgeruimd werken is goed", roep ik tegen mezelf.
En dan is het vrijdagmiddag, en heb ik alles onder controle. Geen losse eindjes meer, alles schoon en mooi. Tevreden leun ik achterover en check mijn e-mail.
Een mailtje van Ouders Online. "Hey Sarcas, waar blijft-ie nou?". M'n stukje! Vergeten! Zachtkens wankelt mijn kaartenhuis van noest opgebouwd zelfvertrouwen. Houd uw adem in, de komende twee weken. Daarna zal ik berichten over de verherreorganisatie van Huize Sarcas, en de immens positieve effecten die dit alles heeft op de schoolprestaties van überpuber. Stay tuned.
