23 november 2007 door Christel Westgeest
Voor dochter Rosa begint elke schooldag met het zingen van het Canadese volkslied. "Our home and native land". Pardon?!
Voor Rosa verlopen de eerste weken basisschool nog wat stroef. Het is spannend en ook erg vermoeiend, dat Engelse gepraat de hele tijd. "Mam", zegt ze, "ik hóór ze wel, maar ik verstá ze niet". Ook zijn er zoveel andere regels waar ze rekening mee moet houden. Zoals netjes in de rij staan voordat je naar binnen of naar buiten gaat (ouders mogen niet mee de klas in), en het volkslied zingen voordat de lessen beginnen.
Door Rosa's spel thuis hoor ik wat er zich zo ongeveer op een schooldag afspeelt. Ze speelt de juf ("Mrs C.", dus niks Susan of juf Marian) en dan moet Jacob alles doen wat ze zegt. Ook in haar zogenaamde eigen klas begint ze met het volkslied: "Oh, Canada, Oh Canada!"
Jacob moet dan netjes rechtop staan en jawel, daar schiet Juf Rosa in de houding en zingt verder: "God keep our land glorious and free! Oh, Canada, we stand on guard for thee". Kijk, zo maak je nog eens brave patriotten van je land.
Laatst mocht ik eens even kijken in de klas. Ik moest lachen en slikken tegelijk. Daar staat dat kleine meisje uit Den Haag uit volle borst mee te zingen: "Oh Canada! Our home and native land". Our home?! Het liefst wilde ik haar zeggen dat het wel een mooi lied is hoor – daar niet van – maar dat we toch echt uit een mooie stad van achter de duinen komen. Zou ze het allemaal gaan vergeten?
Ik realiseer me dat het bij kinderen eigenlijk heel snel gaat, dat integreren en vercanadezen. Op de meeste momenten wil je dat ze zich zo snel mogelijk thuis voelen. Maar soms vraag ik me dan af hoe ik onze eigen tradities en al die eigen dingen van thuis in ere kan houden.
Het is bekend dat kinderen, vooral als ze jong zijn, zich snel aanpassen, mits de omgeving veilig is. In eerste instantie missen ze hun oude omgeving wel, maar zolang ze in een routine blijven met hun ouders en hun vaste rituelen, is er doorgaans een vrij snel herstel te zien.
Over Rosa en Jacob hoef ik me dus eigenlijk geen zorgen te maken. Zij zijn inderdaad flexibel, als de omgeving goed en zorgvuldig met ze omgaat. Ik ben degene die tegen mijn eigen (misschien wat minder flexibele) aanpassingsgrenzen aanloopt.
Verdiepen in de andere cultuur moet en dat doe ik ook graag. Maar hoe ver ga je? Sinterklaas staat bijvoorbeeld bijna voor de deur en als je wilt, vergeet je dat hier zo. Gaan we het dit jaar vieren? Jacob weet niet meer van zijn bestaan af en Rosa lijkt Halloween en de Kerstman interessanter te vinden.
Gelukkig hoef je niet alles leuk en goed te vinden; je hebt altijd nog een keuze in je gedrag. Maar lastig is het wel. Ik wil me graag aanpassen, maar in mijn denken en doen blijf ik toch die Hollandse.
Dit eerste jaar maak ik nog maar even geen keuzes. We doen gewoon alles: Halloween, Sinterklaas, de kerstman, en koninginnedag. Alles en iedereen wordt nog gevierd en duiken we overal nog maar onbegrensd in.
